บทที่ 145: หมู่บ้านเลเวล 6! การออกแบบนครหนาน (ตอนพิเศษ)
[โลกบรรพกาล] เขต 48
ตอนหกโมงเช้า หนานเฟิงที่นอนสัปหงกอยู่ในหญ้าลืมตาขึ้นทันที
เหลือเวลาอีก 16 วันก่อนคลื่นสัตว์อสูรใหญ่จะมาถึง
หนานเฟิงส่ายหน้าและขยับคอที่แข็งๆ
ห่างจากหนานเฟิงไปประมาณ 300 เมตร มีกระท่อมกว่าร้อยหลังเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ
เมื่อคืน หนานเฟิงตามรอยที่ชานยูและคนอื่นๆ ทิ้งไว้ และไล่ตามมาจนถึงค่ายในเขต 48
ชานยูและคนอื่นๆ ซ่อนตัวอยู่ในกระท่อมแล้ว
หนานเฟิงไม่ได้ลงมือทันที แต่หาที่นอนในหญ้าและรอโอกาสเงียบๆ
"รออย่างมากสองชั่วโมง ถ้าชานยูยังไม่ออกมา ฉันจะจัดหนัก"
กระท่อมไม้ธรรมดาไม่สามารถทนต่อการถล่มของหนานเฟิฝฃงได้
สาเหตุที่เขาไม่ลงมือทันทีเพราะกลัวว่าชานยูจะรู้ทันและซ่อนตัวในกระท่อมของคนอื่น ซึ่งจะยุ่งยากมาก
ที่นี่มีกระท่อมกว่าร้อยหลัง หนานเฟิงไม่สามารถทำลายทั้งหมดได้
จะง่ายกว่าถ้ารอให้ชานยูปรากฏตัวแล้วยิงเข้าที่หัวโดยตรง
เวลาที่รอไม่สูญเปล่า หนานเฟิงแค่หลับตาและพักผ่อนสักพัก เพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้า
"เมื่อวานยาวนานมาก ฉันเหนื่อยจัง..."
หนานเฟิงหาวและยังคงสัปหงกต่อ
ประมาณแปดโมงเช้า มีคนในค่ายเขต 48 เริ่มออกมาจากกระท่อม พวกเขารวมกลุ่มกันเพื่อเตรียมอาหารเช้า
ปิ้งย่างเสียบไม้
หนานเฟิงเบ้ปาก: "ไม่ตื่นจนแปดโมง พวกมึงไม่เครียดเลยจริงๆ เลเวลแค่นี้ยังเอาแต่นอนได้อีกเหรอ?"
ผู้ถูกเลือกใน[หมู่บ้านหนาน]ส่วนใหญ่ตื่นตอนหกโมงเช้าและรวมกลุ่มออกไปล่าสัตว์อสูรตอนหกโมงครึ่ง
บางคนที่บ้าเลเวลตื่นตั้งแต่ตีสี่ เช่น เสี่ยวลั่ว
แต่ตารางการนอนของเสี่ยวลั่วยุ่งเหยิงในช่วงนี้ เขามักจะล่าสัตว์อสูรในยามดึก
ถ้าหนานเฟิงขี้เกียจนิดหน่อย เสี่ยวลั่วจะแซงเขาในเรื่องเลเวล
ตอนนี้บรรยากาศในค่ายค่อนข้างหดหู่ และผู้ถูกเลือกในเขต 48 กำลังคุยกันเสียงเบา
"พวกนายรู้มั้ย? พวกห้าสิบคนที่เข้าไปในถ้ำเมื่อคืนไม่มีใครกลับมาเลย"
"พวกเขาตายหมดแล้ว ชีอันจองส่งข้อความมาก่อนตาย บอกให้ฉันส่งข้อความไปบอกพ่อแม่ของเขาว่าขอโทษ..."
ผู้ถูกเลือกที่หน้าตาดีคนหนึ่งก้มหน้าและหัวเราะเยาะตัวเอง: "เฮ้อ ฉันจะไปหาพ่อแม่เขาได้ที่ไหน? ฉันยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ฉันอยู่ที่ไหน"
คนข้างๆ ตบไหล่เขา: "อย่าคิดมาก แค่มีชีวิตอยู่ต่อไปนั่นแหละสำคัญที่สุด ถ้ายังไม่ตาย สักวันก็จะได้เจอพวกเขา"
อีกคนพูด: "เฮ้อ ทำไมชานยูต้องไปหาเรื่องอสูรร้ายอย่างหนานเฟิงด้วย? ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ทุกคนก็คงไม่ตาย"
"ใช่ แต่เขาวิ่งเร็วที่สุดและพวกเราที่เหลือเป็นเหยื่อกระสุนก็ตายหมด!"
"พูดแบบนั้นไม่ได้ การตัดสินใจของเขาเมื่อคืนไม่ผิด ถ้าไม่มี[หินควอตซ์] พวกเราจะต้องไม่รอดจากคลื่นสัตว์อสูรใหญ่แน่ๆ มันก็ไม่ต่างจากรอความตาย"
"ชู่ว์ เบาเสียงหน่อย ชานยูออกมาแล้ว..."
ชานยูเดินออกมาจากกระท่อมด้วยรอยคล้ำใต้ตา เขาไม่ได้นอนทั้งคืน และเสียงปืนดังก้องอยู่ในหูตลอด
ชานยูได้ยินการสนทนาของคนอื่นเมื่อครู่
จากเดิมเขาโกรธอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ได้ยินคนอื่นนินทาเขาลับหลัง ความโกรธก็เพิ่มขึ้นมา ระเบิดเหมือนถังดินปืนที่ถูกจุด
"ไอ้พวกห่าเอ๊ย! พวกแกไอ้พวกขี้แพ้ กล้าดียังไงมานินทาฉันลับหลัง..."
“ปั้ง!”
กระสุนเวทมนตร์พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว เข้าที่ท้องของชานยู!
[กระสุนระเบิด] + [ชาร์จพลังโจมตี] เต็มที่!
"แม่นจริงๆเลยเรา!"
ห่างออกไป 300 เมตร หนานเฟิงชูนิ้วโป้งให้ตัวเอง
ที่ระยะนี้ หนานเฟิงไม่สามารถรับประกันความแม่นยำ 100% การยิงครั้งนี้ยังต้องอาศัยดวงอยู่บ้าง
ในกล้องซูม 4 เท่า หนานเฟิงเห็นรูขนาดใหญ่บนท้องของชานยู
ชานยูกำลังก้มลงมองบาดแผลของตัวเองด้วยสีหน้าตกใจ
ยังไม่ตาย!
ในการ[ต่อสู้แย่งดินแดน]เมื่อวาน เขต 48 ยึดครองดินแดนระดับ B และได้รับบัฟลดความเสียหาย 15% เมื่ออยู่ในดินแดน
ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน ชานยูยังได้รับบัฟลดความเสียหาย 30%!
ด้วยบัฟลดความเสียหายสูงขนาดนี้ การยิงของหนานเฟิงไม่สามารถฆ่ามันได้ในทันที
แต่ก็แค่นั้น…
หนานเฟิงยิงอีกนัดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
ตอนนี้สมองของชานยูอยู่ในสภาวะช๊อค และไม่มีความคิดที่จะหาที่กำบังซ่อนตัว
การยิงครั้งที่สองของหนานเฟิงโดนแค่แขนเขา แต่ก็ฆ่าเขาได้สำเร็จ
[ติ๊ง! คุณสังหารหัวหน้าหมู่บ้านของ[หมู่บ้านภูเขาขวาน] - ชานยู และ[หมู่บ้านหนาน]ของคุณได้อัพเกรดเป็นเลเวล 6!]
เรียบร้อย!
หนานเฟิงปัดก้นและลุกขึ้นจากหญ้า วิ่งเข้าไปในค่าย!
"ช...ชานยูตายแล้ว?"
"หนานเฟิง! หนานเฟิงอยู่แถวนี้มาตลอด!"
"ดูสิ มันกำลังมาฆ่าพวกเรา!"
ในค่าย บางคนเห็นหนานเฟิงที่กำลังบุกเข้ามาและตกใจรีบซ่อนตัวในกระท่อมทันที
บางคนหยิบอาวุธขึ้นมาต่อสู้
หนานเฟิงวิ่งเข้ามาในระยะ 50 เมตร แล้วหยิบแก็ตลิ่งออกมาและเริ่มยิงอย่างบ้าคลั่ง!
ทุกคนไม่กล้าเงยหน้าและรีบซ่อนตัวในกระท่อมของตัวเอง
หนานเฟิงฉวยโอกาสนี้วิ่งเข้าไปในค่าย รีบถอดอุปกรณ์ของชานยู
[ติ๊ง! คุณได้รับ[เกราะอมตะ]*1!]
[ติ๊ง! คุณได้รับ[สนับเข่าอมตะ]*1!]
หลังจากได้ชุดอมตะ หนานเฟิงไม่รีรอวิ่งหนีทันที!
ข้างหลังเขา ทุกคนในเขต 48 โกรธแค้น
บ้าชิบ! ฆ่าคนแล้วยังขโมยอุปกรณ์ไป มันมากเกินไปแล้ว!
ทนไม่ไหวแล้ว!
ในพริบตา ลูกธนูเวทมนตร์หนาแน่นพุ่งออกมาจากกระท่อมและโจมตีหนานเฟิง!
"ยิงมัน!"
"มันบอบบาง ทนดาเมจไม่ไหวหรอก! ฆ่ามัน!"
"มึงกล้าเข้ามาเก็บอุปกรณ์ ไม่เห็นหัวกันเลย!"
ลูกธนูเวทมนตร์หลากหลายธาตุกำลังเข้าใกล้หนานเฟิงมากขึ้นเรื่อยๆ!
ทุกคนในเขต 48 คิดว่า การโจมครั้งนี้ถ้าหนานเฟิงไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บสาหัส!
หนานเฟิงไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขาเปิดใช้สกิลที่เพิ่งได้มา
[ก้าวไร้เงา]!
ในทันใดนั้น ร่างกายของหนานเฟิงเริ่มขยับตัวในท่าทางประหลาด
ลูกธนูเวทมนตร์นับสิบพุ่งผ่านร่างของหนานเฟิง แต่ไม่โดนเขาเลยในการโจมตีระลอกนี้!
ก้าวไร้เงา! เทพมาก!
เสียอย่างเดียวระยะเวลามันน้อยไป
หนานเฟิงหลบการโจมตีระลอกนี้และกระโดดเข้าไปในป่า หายตัวไป
ในค่าย ทุกคนในเขต 48 มองหน้ากัน และบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ
...............
เมื่อหนานเฟิงกลับมาที่ค่ายของเขต 527 ก็เลยสิบโมงเช้าแล้ว
เขาเลือกที่จะไม่ฆ่าผู้ถูกเลือกที่เหลือในเขต 48 เพราะมันเสียเวลาเปล่า
และตอนนี้เขาเหนื่อยมากและต้องการพักผ่อน
ในค่าย ซูเจอหรานและกลุ่มผู้ถูกเลือกนั่งรวมกันและพูดคุยอะไรบางอย่าง
เมื่อเห็นหนานเฟิงกลับมา ซูเจอหรานก็โบกมือเรียกทันที: "หนานเฟิง มาดูแบบแปลน[นครหนาน]ที่พวกเราเพิ่งวาดเสร็จหน่อย"
แบบแปลน[นครหนาน]?
หนานเฟิงเดินเข้าไปดูด้วยความสงสัย
นี่มัน… อะไรกันเนี่ย?
ฝากกดติดตามเพจด้วยนะคะ อัพเดททุกวัน อ่านตอนใหม่ก่อนใคร จิ้มที่นี่เลยค่า
