บทที่ 35 : หวนคืน!
บทที่ 35 : หวนคืน!
ไม่นานนัก เดลลูก็กลับเข้ามาในถ้ำ
ภายในถ้ำมืดสนิท จนทัศนวิสัยต่ำมาก
เซียวซิงหยูมองไม่เห็นร่างของเดลลู แต่เขาได้กลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นตลบอบอวล
ในตอนนี้ ร่างกายของเดลลูเปื้อนไปด้วยเลือดมากมาย
เเละเลือดเหล่านี้เป็นของราชสีห์เพลิงลาวา
เดลลูยื่นมือออกมามอบแกนอสูรที่ส่องประกายระยิบระยับให้เซียวซิงหยู
นี่คือแกนอสูรของราชสีห์เพลิงลาวา มันเป็นแกนอสูรระดับสมบูรณ์ที่มีทั้งคุณสมบัติของไฟและลม
ดูจากคุณสมบัติแล้ว แกนอสูรนี้เหมาะสำหรับการใช้เพื่อช่วยให้หมาป่านรกวายุเลื่อนระดับ
เเต่ทันใดนั้นเอง เซียวซิงหยูก็ทรุดลงกับพื้น รู้สึกหน้ามืดและร่างกายเหมือนถูกสูบพลังงานออกไปจนหมด
มุมปากของเดลลูยกยิ้ม เผยรอยยิ้มที่ราวกับรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
"เป็นยังไงบ้าง รสชาติของการถูกสูบพลังวิญญาณ มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใช่ใหมล่ะ"
ปริมาณพลังวิญญาณของเซียวซิงหยู ถือว่าเป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยากในหมู่คนรุ่นเดียวกัน
เมื่อปรมาจารย์อสูรสั่งให้อสูรรับใช้ต่อสู้ พลังวิญญาณของปรมาจารย์อสูรก็จะถูกใช้งาน
ยิ่งอสูรรับใช้มีระดับสูงเท่าไหร่ การใช้พลังวิญญาณก็จะยิ่งมากและลดลงเร็วขึ้นเท่านั้น
ตอนนี้เซียวซิงหยูเป็นแค่ปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาว พลังวิญญาณพื้นฐานมีน้อยมาก มันแค่พันหน่วยเท่านั้น
เดลลูเป็นถึงอสูรระดับจักรพรรดิ แค่เธอใช้ทักษะการต่อสู้เพียงเล็กน้อย มันก็ต้องใช้พลังวิญญาณมากกว่าหมื่นหน่วย
เเน่นอนว่าเซียวซิงหยูไม่สามารถจ่ายพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลเเบบนั้นได้เลย
อย่าว่าแต่ใช้ทักษะเลย แค่การที่เดลลูจัดการราชสีห์เพลิงลาวาด้วยการดีดนิ้วไปที่หัวของมันครั้งเดียว ก็สูบพลังวิญญาณของเซียวซิงหยูไปจนหมดแล้ว
"ด้วยระดับพลังวิญญาณของฉันตอนนี้ แค่จะสั่งให้ลูลู่ใช้ทักษะยังทำไม่ได้เลย" เซียวซิงหยูพึมพำกับตัวเอง
"แค่ลูลู่ลงมือเพียงนิดเดียว พลังวิญญาณของฉันก็จะถูกสูบจนหมดเกลี้ยง"
"ดูเหมือนว่าตอนนี้ลูลู่จะเป็นแค่ไพ่ตายที่มีข้อบกพร่องมหาศาล ใช้ได้แค่ในสถานการณ์คับขันจริงๆ เท่านั้น"
เซียวซิงหยูรู้ดีว่าตอนนี้ระดับของเขายังต่ำเกินไป
พลังวิญญาณของเขาอ่อนแออย่างมาก…ดังนั้น ในการต่อสู้เขาจึงไม่สามารถดึงพลังที่แท้จริงของเดลลูออกมาใช้ได้
ยิ่งไปกว่านั้น เดลลูยังมีบาดแผลอยู่
ถึงแม้เธอจะเป็นถึงอสูรระดับจักรพรรดิ แต่พลังของเธอตอนนี้ลดลงมาเหลือแค่ระดับราชาเท่านั้น
หนึ่ง คือต้องรีบรักษาเดลลูให้หายโดยเร็วที่สุด
สอง คือต้องเพิ่มระดับพลังของตัวเอง และเพิ่มความเข้มข้นของพลังวิญญาณ
การจะดึงศักยภาพที่แท้จริงของเดลลูออกมาได้ สองสิ่งนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนอย่างมาก
ในขณะเดียวกัน เสียงแจ้งเตือนจากระบบที่หายไปนานก็ดังขึ้นในหัวของเซียวซิงหยูทันที
[ติ๊ง~]
[ขอเเสดงความยินดี! โฮสต์สังหารอสูรระดับสมบูรณ์ได้สำเร็จ]
[มอบรางวัลภารกิจ: ยาเม็ดเลือดมังกร, คูปอง 1,000 แต้ม]
[รางวัลถูกส่งเข้าระบบแล้ว โปรดตรวจสอบ]
เซียวซิงหยูเปิดหน้าต่างระบบหลักขึ้นมา
ในคลังเก็บของ มีเม็ดยาสีแดงเพิ่มขึ้นมาหนึ่งเม็ด
เเละยอดคงเหลือคูปองในบัญชีระบบ รวมทั้งหมด 1,300 คูปอง
เมื่อเห็นสิ่งนี้, เซียวซิงหยูก็แย้มยิ้มอย่างพอใจ
"ภารกิจนี้ ตอนแรกคิดว่าคงใช้เวลาอีกนานกว่าจะสำเร็จ ดีที่บังเอิญเจอแม่จิ้งจอกนี่เข้า..."
โชคก็เป็นส่วนหนึ่งของพรสวรรค์
หวังเยี่ยนตั้งใจจะฆ่าเซียวซิงหยู แต่เขาคงไม่มีทางเดาได้เลยว่าเซียวซิงหยูไม่เพียงแต่ไม่ตาเท่านั้น แต่ยังได้ทำสัญญากับอสูรรับใช้ระดับจักรพรรดิที่มีสายเลือดระดับเทพเจ้ามาได้อีก
……
หนึ่งคืนผ่านไป
เซียวซิงหยูตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นอกถ้ำฝนหยุดตก ตอนนี้มีเเต่แสงอาทิตย์ยามเช้าที่ค่อนข้างแยงตา
"หมอนนุ่มจังเลยแฮะ..." เซียวซิงหยูพึมพำพลางทำหน้าพึงพอใจ
แต่ในขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินอยู่นั้น เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที
"เจ้าจะหนุนหน้าอกข้าอีกนานแค่ไหน"
"เอ่อ ขอโทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ"
"ใครจะไปเชื่อ!"
เซียวซิงหยูเพิ่งรู้ตัวว่าเขานอนหนุนหน้าอกอันอวบอิ่มของเดลลูมาตลอดทั้งคืน
"ลูลู่ บาดแผลของฉัน..."
เมื่อวานเซียวซิงหยูตกหน้าผา บาดเจ็บไปทั่วร่างกาย
แต่ตอนนี้บาดแผลทั้งหมดกลับหายสนิท แม้แต่รอยแผลเป็นก็ไม่มีเหลือ
เมื่อเห็นเซียวซิงหยูทำหน้าสงสัย, ใบหน้าของเดลลูก็แดงเรื่อทันที
"เท่าที่ฉันรู้ น้ำลายของเผ่าจิ้งจอกเก้าหางมีสรรพคุณในการรักษาบาดแผลภายนอก เพราะฉะนั้นเธอ..."
"หยุดพูดเลยนะ!" เดลลูเอื้อมมือมาปิดปากเซียวซิงหยูอย่างรวดเร็ว
ตอนที่เซียวซิงหยูหลับสนิท เดลลูเป็นห่วงว่าบาดแผลของเขาจะอักเสบ เธอจึงก้มลงจูบที่บาดแผลทุกจุดเพื่อใช้น้ำลายรักษาอาการบาดเจ็บ
วิธีการรักษาแบบนี้ค่อนข้างจะน่าอายเล็กน้อย มันจึงพูดอธิบายออกมาได้ยาก
ทันใดนั้น เซียวซิงหยูก็ยกมือขึ้นลูบหางของเดลลู
"ไม่คิดเลยนะว่า แม่จิ้งจอกที่ภายนอกดูเย็นชา จะมีมุมที่อ่อนโยนแบบนี้ด้วย"
"อย่าได้ใจมากไปหน่อยเลย เจ้าเป็นนายของข้า ถ้าเจ้าตาย ข้าก็ต้องตายไปด้วย…มันก็แค่นั้นเอง"
ณ ตอนนี้ เดลลูยังไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเซียวซิงหยู สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมด ก็เป็นเพราะพันธสัญญาโลหิต
ในตอนนั้นเอง เสียงของทีมกู้ภัยก็ดังมาจากนอกถ้ำ
"ลูลู่ เข้ามาในนี้เร็ว! "เซียวซิงหยูรีบสั่งการ
สิ้นเสียงเซียวซิงหยู, เดลลูก็กลายเป็นลำแสงพุ่งเข้าไปในตราอสูรที่หลังมือขวาของเซียวซิงหยูอย่างรวดเร็ว
ณ เวลานี้…ตราบใดที่เซียวซิงหยูไม่เปิดเผยความลับ ก็จะไม่มีใครรู้ว่าเขาได้ทำสัญญากับอสูรระดับจักรพรรดิ
"ฉันอยู่นี่!" เซียวซิงหยูเริ่มแสดงละคร นอนอยู่ที่ปากถ้ำ เเละแกล้งทำเป็นใกล้ตาย
"เจอผู้รอดชีวิตแล้ว!"
"เซียวซิงหยู อย่าหลับนะ เราจะรีบพาเธอไปโรงพยาบาล!"
"หัวหน้า เด็กคนนี้ตาเหลือกแล้ว"
"เธอ…อย่าเพิ่งหลับนะ!"
…….
โรงพยาบาลหลงอิ๋น
นี่คือโรงพยาบาลใจกลางเมืองหลงอิ๋น เเละเป็นโรงพยาบาลอันดับต้นๆของประเทศ
ณ ห้องวีไอพี
เซียวซิงหยูสวมชุดคนไข้นอนอยู่บนเตียงที่รายล้อมไปด้วยอุปกรณ์การแพทย์ที่ทันสมัย
เซียวรั่วเสวี่ยนั่งอยู่ข้างเตียง เธอจับมือเซียวซิงหยูไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ เพราะร้องไห้มาตลอดทั้งคืน
ซูหรูหยานและเฉินฉีเหนียน เดินวนไปวนมาอยู่ที่ทางเดินนอกห้อง
ทันทีที่ประตูห้องคนไข้เปิดออก…คุณหมอท่านหนึ่งก็เดินออกมา
"คุณหมอครับ คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ" เฉินฉีเหนียนถามด้วยความร้อนใจ
"อาการบาดเจ็บของคนไข้ไม่รุนแรงเท่าไหร่นัก นอกจากนี้เขายังมีความสามารถในการฟื้นตัวที่ดีมาก จึงไม่มีอันตรายถึงชีวิตครับ"
"ขอบคุณคุณหมอมากครับ"
หลังจากคุณหมอออกไปแล้ว ซูหรูหยานและเฉินฉีเหนียนก็เดินเข้าไปในห้องคนไข้
"ท่านอธิการบดี..." เซียวซิงหยูทำท่าจะลุกขึ้น
"เด็กโง่ นอนเฉยๆสิ" ซูหรูหยานรีบห้ามไว้
เซียวซิงหยูยิ้มเจื่อนๆ เขารู้ว่าท่านอธิการบดีสาวสวยเป็นห่วงเขา กลัวว่าถ้าเขาลุกขึ้นมา บาดแผลจะฉีกขาดอีก
ทันใดนั้น เฉินฉีเหนียนก็ยื่นของบำรุงให้เซียวรั่วเสวี่ย
"คุณเซียว ของบำรุงเหล่านี้ให้น้องชายคุณบำรุงร่างกาย เขาจะได้หายเร็วๆ"
"ขอบคุณอาจารย์เฉินมากค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
ซูหรูหยานหยิบมีดปอกผลไม้ เเล้วปอกแอปเปิลให้เซียวซิงหยูด้วยตัวเอง
"ขอบคุณท่านอธิการบดีครับ"
ซูหรูหยานจ้องมองเซียวซิงหยูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามขึ้น
"ทีมกู้ภัยพบซากของราชสีห์เพลิงลาวาใกล้ๆถ้ำที่เธออยู่"
"เเละจุดที่เธอได้รับความช่วยเหลือ ห่างจากซากไม่ถึงร้อยเมตร"
"เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหม"
เซียวซิงหยูกัดแอปเปิล พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มฝืนๆ
"ท่านอธิการบดีครับ ผมเป็นแค่ปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาวที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดแล้ว เเล้วท่านคิดว่าผมจะสามารถฆ่าราชสีห์เพลิงลาวาได้เหรอครับ"
ซูหรูหยานเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปจัดผมที่ยุ่งเหยิงบนหน้าผากของเซียวซิงหยู
นับตั้งแต่ก่อตั้งวิทยาลัยชิงหลง มีเพียงเซียวซิงหยูเท่านั้นที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้
"เซียวซิงหยู ไม่ต้องห่วงนะ"
"ฉันจะสืบสวนเรื่องอุบัติเหตุครั้งนี้ให้ถึงที่สุด เพื่อให้ความเป็นธรรมแก่เธอและพี่สาว"
การที่เซียวซิงหยูตกหน้าผา ความรับผิดชอบส่วนใหญ่ตกอยู่ที่วิทยาลัยชิงหลง
ในฐานะอธิการบดี ซูหรูหยานจึงหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบนี้ไม่ได้
"อาจารย์เฉิน เราไปกันเถอะ อย่ารบกวนเซียวซิงหยูพักผ่อนเลย"
"ครับ ท่านอธิการบดี"
จากนั้น ซูหรูหยานและเฉินฉีเหนียนก็เดินออกจากห้องคนไข้ไป
…..
ทั้งสองคนออกมายืนอยู่ที่ปลายทางเดิน เเล้วจุดบุหรี่พร้อมกัน
ภายใต้ควันบุหรี่สีหน้าของทั้งสองคนดูแปลกประหลาดอย่างมาก
"อาจารย์เฉิน คิดว่าราชสีห์เพลิงลาวาตายได้ยังไง"
"เซียวซิงหยูเป็นแค่ปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาว...ไม่น่าจะเป็นฝีมือเขาไปได้นะครับ"
"แต่อย่าลืมสิ ทุกย่างก้าวของเด็กคนนี้…ดูเหมือนจะมีเรื่องที่ไม่คาดฝันอยู่เสมอ"
หลังจากสบตากันแล้ว เฉินฉีเหนียนก็เหยียบก้นบุหรี่เเล้วถามว่า
"ท่านอธิการบดี เห็นได้ชัดว่าอุบัติเหตุครั้งนี้มีคนจงใจเล่นงานเซียวซิงหยู"
"ใช่…ถึงเรื่องนี้ไม่ต้องสืบ ฉันก็เดาออกว่าใครอยู่เบื้องหลัง"
"เเล้วท่านจะทำยังไงครับ"
"เรื่องนี้ฉันไม่สะดวกที่จะจัดการอย่างเปิดเผย ฉันจึงจะให้โอกาสเซียวซิงหยูได้แก้แค้นเอง"
"หึๆ…ท่านเป็นถึงอธิการบดี พูดแบบนี้มันลำเอียงไปหน่อยนะครับ"
"เด็กคนนี้ สมควรได้รับการลำเอียงจากฉัน"
หลังจากพูดจบ ซูหรูหยานก็หันหลังเดินออกจากโรงพยาบาลไป
……
ช่วงเย็นของวัน
ชื่อของเซียวซิงหยูก็ติดเทรนด์ข่าวอีกครั้ง
ทั่วทั้งเมืองหลงอิ๋น ผู้คนต่างพากันพูดถึงเรื่องนี้
"เห็นข่าวหรือยัง"
"เห็นแล้ว เซียวซิงหยูที่ตกหน้าผา รอดกลับมาเเล้ว!"
"เด็กคนนี้ดวงแข็งจริงๆ หนีรอดจากปากราชสีห์เพลิงลาวามาได้"
"แต่ทำไมภูเขาหยินหนานถึงมีอสูรระดับสมบูรณ์ได้ล่ะ"
ชาวเมืองต่างพากันพูดถึงเรื่องนี้อย่างออกรสออกชาติ
…..
ณ คฤหาสน์มู่หลง
มู่หลงซินซินนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"ซินซิน ทำไมถึงไม่กินข้าวล่ะ" มู่หลงหยางซั่วลูบหัวน้องสาวอย่างเป็นกังวล
"ไม่มีอารมณ์กิน"
เเต่ในตอนนั้นเอง ทีวีก็ออกข่าวสำคัญขึ้นมา
"ยินดีต้อนรับสู่รายการข่าวภาคค่ำ"
"ข่าวล่าสุด นักเรียนใหม่ของวิทยาลัยชิงหลงเซียวซิงหยู ได้รับความช่วยเหลือแล้ว"
"ตอนนี้เซียวซิงหยูอยู่ระหว่างพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลงอิ๋น อาการปลอดภัยแล้วครับ"
"ต่อไปเชิญรับชมบทสัมภาษณ์!"
ในหน้าจอ เซียวซิงหยูดูสดใสร่าเริงอย่างมาก
นักข่าว: "เซียวซิงหยู รู้สึกยังไงบ้างที่รอดชีวิตมาได้"
เซียวซิงหยู: "ดีที่ยังมีชีวิตอยู่ครับ"
นักข่าว: "ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง"
เซียวซิงหยู: "ตอนนี้ผมหิวมากเลยครับ ช่วยไปซื้อหม่าล่าทั่งให้ผมหน่อยได้ไหม"
…….
มู่หลงหยางซั่วดูทีวีอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบ่นออกมา
"เซียวซิงหยูนี่ดวงแข็งจริงๆ..."
"หืม…ซินซิน เธอบอกว่าไม่อยากกินไม่ใช่เหรอ"
มู่หลงหยางซั่วหันไปมองน้องสาว เเล้วพบว่ามู่หลงซินซินกำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
เมื่อเห็นว่าเซียวซิงหยูไม่ตาย มู่หลงซินซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก, โดยที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
นี่เป็นครั้งแรกที่มู่หลงซินซินมีความรู้สึกผันผวนกับผู้ชายคนหนึ่ง
"ทำไมน้องสาวถึงอยากอาหารขึ้นมาได้ล่ะ หรือว่าหน้าตาเซียวซิงหยูมันทำให้เจริญอาหารขนาดนั้น"
มู่หลงหยางซั่วยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงได้เเต่พึมพำกับตัวเอง
………………..
