บทที่ 495 เพื่อนเก่าร่วมวงอาหารเช้ากลางสวน  

“จานแรกของเรา หรือที่เรียกกันว่า ‘จานเริ่มพิธี’ เป็นธรรมเนียมที่สำคัญในงานเลี้ยงหมู่บ้านเทียนฮั่น โดยปกติแล้วจะเป็นเนื้อหมูนึ่งผงหรือเนื้อหมูตุ๋นกลม แต่วันนี้พิเศษ เราเพิ่มเมนูใหม่เข้ามา”

หลัวอี้หางกล่าวอธิบายก่อนที่จานอาหารจะถูกนำมาเสิร์ฟ พร้อมกับทิ้งคำใบ้ไว้

“โอ๊ะ? เมนูใหม่อะไรหรือ?” อาจารย์ชางถามด้วยความสนใจ

“อีกเดี๋ยวท่านจะได้เห็นเองครับ”

ขณะกำลังพูดอยู่นั้น เชฟหวังเดินเข้ามาพร้อมกับชามใหญ่ วางไว้กลางโต๊ะ

ในชามนั้นคือหมูตุ๋นสีแดงสวยฉ่ำ มันวาวและส่งกลิ่นหอมฉุย

อาจารย์ชางซึ่งมีประสบการณ์เรื่องอาหารมาก ชมทันที “หมูดีมาก เป็นหมูสามชั้นชั้นดี…แต่เดี๋ยว ทำไมมันมีเจ็ดชั้น?”

“อันนี้ต้องให้พ่อผมเล่าแล้วครับ” หลัวอี้หางตอบพร้อมรอยยิ้ม

หลัวเฉิง พ่อของหลัวอี้หาง อธิบายว่า “นี่คือหมูหรงชางที่เราเลี้ยงเอง เป็นหมูที่เลี้ยงแบบปล่อยให้วิ่งในเขาอยู่ถึงเจ็ดเดือน วันนี้เป็นครั้งแรกที่เราฆ่าหมูเพื่อเลี้ยงทุกท่าน”

จากนั้นเขาชี้ไปยังเชฟหวังและกล่าวเสริม “เชฟของเราเคยเป็นหัวหน้าครัวในโรงแรมห้าดาว นี่คือฝีมือสุดยอดที่เขาทำขึ้นมา”

เชฟหวังรีบตอบกลับอย่างถ่อมตัว “หลักๆ ก็เพราะหมูดีครับ ตอนเช้าต้องใช้หนุ่มล่ำหกคนช่วยกันจับ กว่าจะจัดการได้เกือบพลิกหม้อน้ำร้อนเลย”

เมื่อคำอวดที่ผสานเสียงหัวเราะเบาๆ จบลง ทุกคนก็เริ่มลิ้มลองหมูตุ๋น

แต่ละคำที่กัดเนื้อหมูเข้าไป ทุกคนถึงกับตาโต เนื้อหมูที่นุ่มละลายในปาก พร้อมรสชาติที่หอมละมุน สร้างความรู้สึกเหมือนมีวงดนตรีเล็กๆ กำลังบรรเลงอยู่ในปาก

เสียงชื่นชมจากโต๊ะนักเรียนดังขึ้นเป็นระยะ “โว้ว! สุดยอดจริงๆ!” แม้แต่ความสุภาพก็หยุดความตื่นเต้นไม่อยู่

หลัวอี้หางเองก็ลองชิมดู และถึงกับตกใจในความอร่อยจนคิดว่า “ต้องเก็บหมูที่เหลือไว้กินเองแล้ว!”

หลังจากจานแรกผ่านไป เชฟหวังนำจานต่อมา นั่นคือหมูทอดกลมที่ทำจากเนื้อหมูสันในสับละเอียด ปรุงรสและทอดจนกรอบนอกนุ่มใน

ถัดมาเป็นเมนูอื่นๆ เช่น เนื้อหมูตุ๋นเครื่องเทศ เนื้อหมูผัดพริก น้ำแกงปลานึ่ง ปลาต้มกะหล่ำปลี พร้อมด้วยกุ้งและผักสดจากสวนหมู่บ้าน

สุดท้ายคือ "ความสุขของครอบครัว" ซุปหม้อใหญ่ที่รวมผัก เห็ด เต้าหู้ และลูกชิ้นต่างๆ เคี่ยวจนหอมกรุ่น

งานเลี้ยงหมู่บ้านหรือ “ปาปาเยี่ยน” นี้เป็นธรรมเนียมที่ได้รับความนิยมในพื้นที่ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีน ซึ่งมีทั้งอาหารพื้นบ้านหลากหลายและบรรยากาศที่อบอุ่น

ในที่สุดงานเลี้ยงก็จบลงด้วยความสนุกสนาน ทั้งนักเรียนและอาจารย์ต่างพึงพอใจและอิ่มเอม

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทุกคนสะท้อนความสุขที่เต็มเปี่ยมในวันนี้

###  (จบบท)