บทที่ 183 งานนี้ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้!
หลี่หลงถอดเสื้อชั้นนอกออกแล้วกระโจนลงน้ำทันที
ในชาติที่แล้วตอนอายุเท่านี้ หลี่หลงยังว่ายน้ำได้แค่ท่าหมาคลาน แต่ต่อมาเขาเรียนรู้การว่ายน้ำแบบฟรีสไตล์จนชำนาญ ตอนนี้เขาจึงว่ายน้ำได้อย่างรวดเร็วตรงไปยังจุดที่เถาต้าเฉียงตกน้ำ
น้ำเย็นมาก แต่หลี่หลงไม่สนใจแล้ว เพราะเขาเห็นว่าเถาต้าเฉียงที่ถูกผลักตกน้ำไปนั้นยังไม่โผล่ขึ้นมาเลย!
เมื่อหลี่หลงว่ายเข้าไปใกล้ล้อรถยนต์ เขาเห็นเถาต้าเฉียงค่อยๆโผล่ศีรษะขึ้นมาจากน้ำ มือเกาะล้อไว้ ดวงตาเลื่อนลอยเหมือนยังไม่เข้าใจสถานการณ์
หลี่หลงพึ่งจะถอนหายใจโล่งอก ทันใดนั้นเถาต้าเฉียงกลับจมหายลงไปในน้ำอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด!
หลี่หลงตกใจ รีบว่ายเข้าไปทันที เมื่อถึงล้อรถยนต์ก็เห็นเถาต้าเฉียงยังคงดิ้นรนในน้ำ เขาจึงรีบดึงตัวเถาต้าเฉียงกลับมายังขอบล้อแล้วถามว่า
“เป็นอะไรเหรอ?”
“อวนพันตัวน่ะ” เถาต้าเฉียงตอบกลับมาโดยไม่รู้ตัว
ครึ่งซีกซ้ายของใบหน้าเถาต้าเฉียงรวมถึงใบหูมีรอยแดงชัดเจน เหมือนโดนตบแรงๆเป็นรอยเด่นชัดมาก
“เกาะล้อไว้ก่อน เดี๋ยวฉันจะช่วยแก้อวนให้” หลี่หลงเห็นเถาต้าเฉียงยังดูมึนงงอยู่ จึงผลักล้อไปให้เขาเกาะ พร้อมพูดต่อว่า “สักพักนายขึ้นฝั่งไปพักก่อนเถอะ”
หลี่หลงว่ายไปด้านหลังของเถาต้าเฉียงแล้วเอามือคลำดู พบว่าอวนพันอยู่รอบเอวและขาของเถาต้าเฉียง และยังมีบางอย่างกำลังดึงอวนลงไปในน้ำด้วย
ต้องเป็นปลาตัวใหญ่แน่ๆ!
ปลาตัวนั้นจะใหญ่ขนาดไหนถึงดึงจนเถาต้าเฉียงตกน้ำได้?
หลี่หลงแก้อวนออกจากตัวเถาต้าเฉียง อวนนั้นกระจายอยู่ในน้ำจนมีปลาบางตัวหลุดหนีไปแล้ว แต่บนอวนยังมีเกล็ดปลาติดอยู่ไม่น้อย
หลังจากแก้อวนออกได้ หลี่หลงก็หยิบส่วนที่เหลือของอวนจากถุงปุ๋ยมาถือไว้ในมือ จากนั้นจึงตามตาข่ายไปหาปลาตัวใหญ่ตัวนั้น
เมื่อดึงอวนครั้งแรก หลี่หลงรู้สึกถึงแรงต้านมหาศาล ปลาตัวนั้นไม่ยอมให้จับง่ายๆและกำลังต่อสู้กับหลี่หลงในน้ำ แรงของปลานั้นเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่ออยู่ใต้น้ำ แต่หลี่หลงคาดว่าปลาน่าจะตัวไม่ได้ใหญ่มากนัก
เขาใช้มือข้างหนึ่งเกาะล้อไว้ ขณะที่อีกมือค่อยๆ เก็บอวนด้วยความอดทนเหมือนการตกปลาในอดีต
ในที่สุด ปลาตัวใหญ่ที่พันอยู่ในอวนก็ค่อยๆลอยขึ้นมาเหนือน้ำ มันคือปลาคาร์พตัวใหญ่ที่มีหัวและหางสีทองอร่าม
จากสายตาคาดว่ามีความยาวประมาณ 70-80 เซนติเมตร ลำตัวกว้างมาก หลี่หลงประมาณว่ามันหนักอย่างน้อย 7-8 กิโลกรัม
ปลาตัวนี้เมื่อรู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายก็เริ่มดิ้นรนสุดชีวิต ส่ายตัวและสะบัดหางไปมา จนทำให้น้ำกระเซ็นเป็นระลอกใหญ่ แต่หลี่หลงไม่ได้รีบร้อนอะไร เขายังคงค่อยๆดึงอวนต่อไปอย่างใจเย็น
เขาเห็นได้ชัดว่าปลาตัวนี้ไม่ได้มุดเข้าไปในรูของอวน แต่มันถูกอวนพันเอาไว้แน่นมาก มีเพียงส่วนหางส่วนใหญ่ที่โผล่ออกมาเท่านั้น
เถาต้าเฉียงตั้งสติกลับมาได้เล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างรู้สึกผิดว่า
“ฉันไม่คิดเลยว่าปลาตัวนี้จะแรงเยอะขนาดนี้ ตอนนี้หน้าผมยังรู้สึกแสบๆอยู่เลย!”
“ปลามันแรงมากอยู่แล้วเวลาอยู่ในน้ำ” หลี่หลงค่อยๆดึงแหเข้าใกล้ปลาตัวใหญ่ จากนั้นหันกลับไปหยิบถุงปุ๋ยยูเรียจากบนล้อรถ แล้วครอบลงไปที่หัวปลา พร้อมพูดว่า
“รู้ไหมว่าคำว่า ‘ปลาลงน้ำ’ หมายถึงอะไร? ก็เพราะปลาเวลาอยู่ในน้ำมันได้เปรียบกว่ามากไงล่ะ”
ปลาตัวนั้นพอถูกจับเข้าไปในถุงก็สงบลงทันที หลี่หลงเก็บส่วนที่เหลือของอวนจนหมด แล้วหันไปหาเถาต้าเฉียงเพื่อจะช่วยพาเขากลับขึ้นฝั่ง แต่เถาต้าเฉียงรีบโบกมือปฏิเสธ
“พี่หลงไม่ต้องช่วยผมแล้ว เมื่อกี้แค่โดนปลาตบจนสลบ ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว เรารีบเก็บอวนกันเถอะ”
“ได้ งั้นไม่ต้องขึ้นล้อรถแล้ว เราเก็บอวนกันแบบนี้เลย นายช่วยถือถุงไว้แล้วกัน” หลี่หลงพูด
ทั้งสองช่วยกันเก็บอวนที่เหลืออีกเจ็ดชุดจนเสร็จ ถุงปุ๋ยสามถุงเต็มไปด้วยของแล้ว แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ปลา ยังมีสาหร่ายน้ำท้องถิ่นที่คนในพื้นที่เรียกว่า “หย่าๆ เฉ่า” (ต้นหญ้าลอยน้ำ) ซึ่งติดมากับตาข่ายและแกะออกยากมาก
ทั้งสองใช้แรงของล้อรถกลับไปถึงฝั่ง ก่อนจะแบกถุงและล้อกลับขึ้นฝั่ง หลี่หลงเริ่มรู้สึกถึงความเย็นของอากาศ ดูท่าว่าน้ำในบึงดูจะอุ่นกว่าข้างนอกเสียอีก
หลังจากบิดน้ำออกจากเสื้อผ้าแล้ว ทั้งสองคนที่ไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย ก็จัดการกับน้ำในเสื้อผ้าอย่างง่ายๆ หลี่หลงแบกถุงปลาและล้อยางหนึ่งล้อ ส่วนเถาต้าเฉียงแบกถุงปลาสองใบ เดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงบ้านหลี่ หลี่เจี้ยนกั๋วก็ได้ปูผ้าใบพลาสติกไว้ตามปกติ ขณะที่หลี่เจวียนและหลี่เฉียงกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
พอเห็นทั้งสองคนตัวเปียก หลี่เจี้ยนกั๋วก็ถามอย่างตกใจว่า
“ทำไมตัวเปียกแบบนี้? ตกน้ำหรือไง?”
“มีปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง” หลี่หลงตอบสั้นๆ พลางแก้ถุงปลาออกแล้วถามต่อ
“พี่ใหญ่ พี่เคยเห็นปลาคาร์พตัวใหญ่ขนาดนี้ในบึงน้ำเล็กบ้างไหม?”
หลี่หลงเทปลาลงบนผ้าใบพลาสติก ปลาหลายตัวหลุดออกมาให้เห็น แต่ปลาคาร์พตัวใหญ่สีทองอร่ามนั้นกลับดึงดูดสายตาของทุกคนทันที
“ตัวใหญ่มาก!” หลี่เฉียงอ้าปากค้าง
“สวยจริงๆ!” หลี่เจวียนหยุดคีบอาหารพร้อมพูด
เหลียงเยวี่ยเหมยที่เพิ่งตักกับข้าวออกจากหม้อ เห็นปลาตัวนั้นก็อุทานออกมาทันที
“ตัวใหญ่ขนาดนี้? หรือมันจะเป็นปลาวิญญาณ?”
ถึงแม้ในพื้นที่นี้จะเคยเห็นปลาขนาดใหญ่ เช่น ปลาหัวโตหรือปลาหญ้า แต่ปลาคาร์พตัวใหญ่ สีสวย และเป็นปลาในธรรมชาติแบบนี้กลับหาได้ยากมาก
อีกทั้งปลาคาร์พยังมีความหมายพิเศษในวัฒนธรรมของชาวจีน จึงไม่แปลกที่เหลียงเยวี่ยเหมยจะอุทานแบบนั้นออกมา
“น่าจะหนักเกิน 8 กิโล” หลี่เจี้ยนกั๋วนั่งยองๆ เอาปลาใส่กะละมังซักผ้า ดูเหมือนขนาดกะละมังจะพอดีกับความยาวของมัน
“น่าจะขายได้สักสิบหยวนใช่ไหม?” หลี่เจี้ยนกั๋วพูดต่อ
“ไม่ขาย เก็บไว้กิน” หลี่หลงตัดสินใจทันที “ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ ขายไปมันน่าเสียดาย”
“ตัวใหญ่ขนาดนี้จะทำยังไงล่ะ?” หลี่เจี้ยนกั๋วมองเขาอย่างไม่พอใจ “หม้อก็ไม่มีใบใหญ่พอ…”
“สับเป็นชิ้นๆ แล้วแบ่งกันไง ให้เถาต้าเฉียงเอาไปชิ้นหนึ่ง ส่งไปที่บ้านพี่สะใภ้อีกชิ้น…”
“บ้านเสี่ยวเซี่ยก็ต้องแบ่งด้วยนะ…” เหลียงเยวี่ยเหมยพูดแทรกขึ้น
“ใช่ กินมันเลย” หลี่หลงพูดตรงๆ “ขายไปมันเสียดาย”
“ก็ได้” หลี่เจี้ยนกั๋วไม่ได้มีความคิดอะไรมาก ปลานั้นหลี่หลงจับมาเอง เขาเองก็ไม่มีปัญหาอะไร “แต่เนื้อปลาทำสุกยากนะ…”
“ผมรู้วิธี” หลี่หลงนึกขึ้นได้แล้วพูดต่อ “เลี้ยงมันไว้ก่อน รอผมขายปลากลับมาแล้วจะทำให้”
“พวกนายรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เราจะได้จัดการปลากัน” หลี่เจี้ยนกั๋วพูด
“ไม่ต้องๆ” เถาต้าเฉียงแทรกขึ้น “ผมไม่หนาวเลยครับ รีบจัดการให้เสร็จจะได้เอาปลาไปขายเร็วๆ”
“นายไม่หนาวเหรอ?” หลี่หลงถาม
“ไม่หนาวครับ ได้เห็นปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ก็รู้สึกร้อนแล้ว”
“งั้นก็จัดการเลย” หลี่หลงพูด ตอนนี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกหนาวแล้ว
ทั้งสองจัดการอวนเสร็จ ปลาทั้งหมดที่จับได้รวมถึงตัวใหญ่ที่สุดอย่างน้อยก็ประมาณ 70 กิโลกรัม แม้จะมีปลาบางตัวหลุดออกจากตาข่ายไปบ้าง
“ต้าฉียง บ้านนายไม่มีเครื่องชั่งสินะ นายกลับไปเอากะละมังมาใบหนึ่ง เลือกแบบที่ใส่ปลาได้ประมาณหนึ่งกิโลก็พอ” หลี่หลงพูด “ขายทีละกะละมัง กำหนดราคาไว้ที่ 8 ถึง 10 เหมา อย่าให้คนเลือกปลาขนาดใหญ่หรือเล็กเอง เพราะแบบนั้นจะขายไม่ได้ แล้วก็อย่าให้ใครจับปลาในน้ำไปมา เพราะถ้าปลาถูกดึงจนตาย จะขายไม่ออก”
หลี่หลงให้คำแนะนำหลายอย่างกับเถาต้าเฉียง หลังจากเถาต้าเฉียงพยักหน้า เขาก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ต้าเฉียงจะขายแยกเองเหรอ?” หลี่เจี้ยนกั๋วถาม
“ใช่ เขาจะลองเอาปลาสักสิบกว่ากิโลไปขายเอง” หลี่หลงพยักหน้า “ผมบอกให้เขาไปขายที่ตลาดในอำเภอ ส่วนผมจะเอาปลาไปขายที่ซื่อเฉิง การขายในอำเภอช้าเกินไป ระยะทางไม่กี่สิบกิโลนี้ต้องเร่งขายให้หมด”
“ก็ดี” หลี่เจี้ยนกั๋วพูด “นายรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ตอนนี้เปียกทั้งตัวแล้ว…”
เถาต้าเฉียงกลับมาพร้อมกับถุงและกะละมังเคลือบเหล็กใบหนึ่ง หลี่หลงมองดูกะละมังแล้วพูดว่า
“กะละมังนี้ใส่ปลาได้ประมาณ 1 ถึง 1.2 กิโล นายบอกลูกค้าว่ากะละมังหนึ่งขายหนึ่งหยวน และบอกว่ากะละมังนี้ใส่ปลาได้มากกว่า 1 กิโล แต่อย่าปล่อยให้ลูกค้าเลือกปลาเองนะ!”
“ได้เลย” เถาต้าเฉียงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้ลองขายปลาเอง แต่ก็มีความกังวลอยู่บ้าง
เขาเคยเห็นหลี่หลงขายปลาหรือขายเนื้ออย่างคล่องแคล่วในตลาด และอดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ ตอนนี้เป็นโอกาสของเขาที่จะลองทำดูบ้าง
หลังจากตกลงกัน เถาต้าเฉียงตัดสินใจเอาปลาไปขายประมาณ 15 กิโล ส่วนปลาที่เหลือหลี่หลงแยกเก็บใส่ถุงปุ๋ยสองใบเหมือนเดิม ใช้กระสอบวางรองหลังจักรยาน พอหลี่เจวียนกินข้าวเสร็จ หลี่หลงก็พาเธอขี่จักรยานออกจากหมู่บ้านไป
“เจี้ยนกั๋ว จะกินจริงๆเหรอ?” เหลียงเยวี่ยเหมยมองปลาคาร์พสีทองตัวใหญ่ในกะละมังพลางลังเล “ฉันยังรู้สึกว่าปลาตัวนี้เหมือนจะเป็นปลาวิญญาณนะ ดูหน้าของต้าเฉียงสิ เขาน่าจะโดนปลาตัวนี้ตบ”
“กินสิ ทำไมจะกินไม่ได้?” หลี่เจี้ยนกั๋วไม่มีความกังวลใดๆ “หลี่หลงบอกให้กิน แถมเขาจะเป็นคนทำให้เองด้วย เธอจะคิดเยอะไปทำไม? แล้วหญ้าในนาเรายังไม่ได้ถอนจนหมดเลย วันนี้ต้องจัดการให้เสร็จ จะได้มีเวลาพักผ่อนหน่อยในอีกไม่กี่วัน”
เหลียงเยวี่ยเหมยเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นมีเมฆลอยอยู่ไม่กี่ก้อน เธอยิ้มพร้อมพูดว่า
“วันนี้อากาศดีนะ เอาล่ะ เอาปลาไปไว้ในครัว แล้วพวกเราไปลงนากันเถอะ”
หลี่หลงพาหลี่เจวียนไปส่งที่หน้าโรงเรียนประถม และจอดรออยู่ตรงนั้น
ไม่นานนัก เถาต้าเฉียงก็ก้าวเดินมาหาอย่างรวดเร็ว หลี่หลงชี้ไปที่เบาะหลังจักรยานแล้วพูดว่า
“มา ขึ้นมาเลย นั่งจักรยานไปจะได้เร็วหน่อย”
“พี่หลง ผมไม่ขึ้นแล้ว พี่รีบไปซื่อเฉิงเถอะ จากอำเภอไปที่นั่นยังอีกตั้งสิบกว่ากิโล พี่ต้องปั่นอีกสี่ห้าสิบนาทีแน่ๆ ไม่แน่ผมอาจเริ่มขายปลาแล้วพี่ยังไปไม่ถึงเลย”
“ก็ได้ งั้นฉันไปก่อน” หลี่หลงเห็นด้วยกับเหตุผล จึงปั่นจักรยานออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงลานบ้าน หลี่หลงหยิบกะละมังและเครื่องชั่ง ล็อกประตูบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปยังซื่อเฉิงโดยตรง
ระหว่างผ่านสะพานม่าเหอ เขาสังเกตเห็นแม่น้ำมีน้ำมากขึ้นแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนอยู่ริมฝั่งเหนือล่องลำน้ำ ค้นหาอะไรบางอย่างที่น่าจะเป็นหยก
เมื่อถึงถนนเก่า พระอาทิตย์เริ่มขึ้น หลี่หลงพบว่าที่ตั้งแผงขายของเดิมมีคนจับจองอยู่แล้ว เขาไม่เลือกมาก ตรงไปยังจุดใกล้สามแยก ใกล้ที่จอดรถยนต์ เขาจอดจักรยานและตั้งกะละมังสองใบ วางปลาในกะละมังแยกเป็นปลาตัวเล็กและปลาชนิดอื่น
คราวนี้ ปลาห้าลายดำมีจำนวนมากกว่าปลาหัวโตอีก หลี่หลงเดาว่าคงเพราะมีปลาขนาดเล็กเยอะ ทำให้ปลาห้าลายดำที่หากินเก่งก็เพิ่มจำนวนตามไปด้วย
ทันทีที่เขาเทปลา มีคนสังเกตและเดินเข้ามาดู
“ขายปลาจ้า ปลาคาร์พ ปลาขนาดเล็ก และปลาห้าลายดำสดๆใหม่ๆจ้า ขายถูกๆเลย!” หลี่หลงตะโกนด้วยเสียงดัง จนดึงดูดความสนใจของผู้คนได้มากทีเดียว
“ปลาขายยังไงล่ะ?” มีคนถาม
“ปลาขนาดเล็ก เช่น ปลากระดี่ ไม่แบ่งขนาด กิโลละ 8 เหมา เลือกไม่ได้ ส่วนปลาคาร์พและปลาห้าลายดำกิโลละ 1 หยวน ปลาหัวโต 9 เหมา” หลี่หลงตอบอย่างคล่องแคล่ว “ราคาถูกมาก”
“ต้องซื้อเยอะแค่ไหนถึงจะถูกลงเหรอ?” มีคนถามอีก
“ต้องซื้ออย่างน้อย 5 กิโลขึ้นไปครับ”
“เอาปลากระดี่ 1 กิโล” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดพร้อมกับยื่นมือไปคว้าปลาในกะละมัง
“อย่าจับเอง ผมบอกแล้วว่าอย่ารบกวนปลามากไป ปลานี่มันยังเป็นๆ ถ้าคุณทำให้ปลาตาย คนอื่นจะไม่อยากซื้อนะ” หลี่หลงดันมือเขาออกไป พร้อมพูดเสียงหนักแน่น
ด้วยวิธีการแบบนี้ หลี่หลงทำให้คนอื่นมองว่าเขาเป็นคนที่คิดถึงลูกค้าคนอื่นด้วย ชายคนนั้นถึงจะดูไม่พอใจในตอนแรก แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร
“นี่ครับ 1 กิโล ดูเลยว่าชั่งตรง” หลี่หลงพูดอย่างใจเย็น พร้อมหยิบปลาใส่หญ้าร้อยปลาให้ “ปลานี้เหมาะกับการต้มซุปมากครับ ผมแถมให้อีกตัวหนึ่งด้วย”
ชายคนนั้นเปลี่ยนจากไม่พอใจเป็นยิ้มแย้ม ก่อนจ่ายเงินและเดินจากไปอย่างพอใจ
“ผมเอาปลากระดี่ 2 กิโล แถมให้ผมด้วยนะ” ลูกค้าอีกคนพูด
“ได้ๆ แต่ห้ามจับปลานะ” หลี่หลงพูดพร้อมยิ้ม
ธุรกิจดำเนินไปอย่างคึกคัก คนแห่กันเข้ามาดูปลาอยู่เรื่อยๆ ทำให้จำนวนปลาค่อยๆ ลดลงอย่างเห็นได้ชัด หลี่หลงขายปลาไปได้กว่า 60 กิโล และได้เงินมา 52 หยวน ส่วนปลากระดี่ที่เหลือ เขาแบ่งขายครึ่งหนึ่งและแถมให้หญิงชราคนหนึ่งไป
เดิมทีหลี่หลงตั้งใจจะกินข้าวที่นี่ แต่เขารู้สึกเป็นห่วงเถาต้าเฉียง จึงปั่นจักรยานกลับไปที่อำเภอ
เมื่อมาถึง เถาต้าเฉียงนั่งซึมอยู่หน้าร้าน ไม่มีเสียงตะโกนเรียกลูกค้า ปลาตัวเล็กและปลาตายเหลืออยู่ในกะละมังทำให้เขาดูหมดหวัง
“ตอนแรกก็ยังดีอยู่ แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?” เถาต้าเฉียงคร่ำครวญในใจ เขาทำตามที่หลี่หลงบอก คือตั้งราคาปลาต่อกะละมัง และไม่ให้คนจับปลาเอง แต่ลูกค้าที่แห่กันมาซื้อกลับดึงปลาจนตายหลายตัว เหลือเพียงปลาที่มีเกล็ดหลุดลุ่ยและตายไป
เมื่อหลี่หลงมาถึง เถาต้าเฉียงเหมือนพบที่พึ่ง รีบเล่าเรื่องทั้งหมดด้วยความอัดอั้น หลี่หลงฟังแล้วมองรอบๆ ก่อนจะสังเกตเห็นชายสองคนที่ที่กำลังจับตาดูอยู่ทางนี้
เขายิ้มเยาะออกมาเบาๆ
เถาต้าเฉียงที่เจอเรื่องแบบนี้ ถือว่าเป็นค่าเรียนรู้ก็แล้วกัน
แต่สำหรับบางคนที่ตั้งใจเล่นไม่ซื่อ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนพวกนั้นได้ใจแน่!
(จบบท)
