บทที่ 125 ความโศกเศร้าของต้นไม้เอลฟ์
เขายกใบหน้าที่อ่อนเยาว์และมีสีแดงระเรื่อขึ้น ดวงตาสีเขียวมรกตเต็มไปด้วยความมั่นใจ มือเล็กๆของเขากำแน่น ปีกบางๆของเขาที่อยู่ด้านหลังสั่นระริกเล็กน้อย เสียงของเขาก็สั่นๆและสะดุดอยู่บ้าง! “ข้า… ข้าคิดว่า… นาง… คงไม่ใช่คนเลว! นอกจากที่ท่านแม่ยอมรับแล้ว เมื่อครู่เรายังโจมตีนางก่อน แต่นางกลับไม่ทำร้ายพวกเ...