ตอนที่ 68 - ดูเอลกับแวมไพร์
ตอนที่ 68 - ดูเอลกับแวมไพร์
“อ๊ากกก!!!”
พร้อมกับเสียงครางอย่างทุกข์ทรมาน พลังงานมืดที่ปล่อยออกมาส่งผลให้ผู้เล่นคนหนึ่งถูกซัดลอยจากพื้นและกลิ้งไปหลายตลบสภาพดูน่าอับอายอย่างมาก
พลังชีวิต 4000 ของผู้เล่นคนนั้นก็ลดลงไปจนเหลือศูนย์เช่นกัน
ความมืดค่อยๆ ปกคลุมโดยรอบ หญิงสาวที่มีเอวบาง ขายาว และผิวขาวเหมือนหิมะก้าวเข้ามา ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเธอถูกปกคลุมด้วยเงาของฮู้ดสีดำ แต่ริมฝีปากสีแดงสดที่ดูเกินจริงยิ้มบางๆ เขี้ยวแหลมโผล่เล็กน้อยจากริมฝีปากนุ่มสีแดง
“ตามกฎของเกมแห่งความมืด” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ในฐานะผู้แพ้ เลือดของแกเป็นของฉัน!”
ทว่า ในห้วงแห่งความเป็นความตาย ดูเอลลิสต์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเธอกลับไม่ได้แสดงอาการตกใจเลยแม้แต่น้อย เขากลับแค่กุมหัวตัวเองด้วยความรำคาญ “ไอ้ห่า! ถ้าฉันจั่วการ์ดใบนั้นได้ล่ะก็…”
ไม่เพียงเท่านั้น เพื่อนร่วมทีมที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับไม่แสดงความวิตกกังวลอะไรออกมาเลย แถมยังพูดประชดอีกด้วยว่า “ไหนบอกว่าแกแลกการ์ดดีๆ มาได้เยอะในอาทิตย์นี้ไง ดูไม่ช่วยอะไรเลยนะ”
“มันก็เพราะหน้าของแวมไพร์ตัวนี้ไง! ดูสิ ผิวของเธอขาวขนาดนี้ แสดงว่าเธอมีเลือดบริสุทธิ์จากยุโรปแน่ๆ! ไม่แปลกที่เธอจะโชคดี…”
“นี่คือเหตุผลของแกจริงๆ เหรอ? บ้าจริง!” ผู้ชมหลายคนเย้ยหยันพร้อมกัน “ดูตัวเองสิ! ไม่สามารถจั่วการ์ดที่ใช้ได้สักใบ รู้สึกอับอายบ้างไหม? แม้แต่อัฟริกายังไม่ดำเท่าแกเลย!”
“ยามิ ยูกิก็มาจากอียิปต์นะ! อียิปต์ก็อยู่ในแอฟริกา งั้นยามิ ยูกิก็เป็นชาวแอฟริกันเหมือนกันใช่ไหม?”
แวมไพร์จาก Ghouls ถึงกับสับสนเล็กน้อย
เธอสังเกตว่าช่วงนี้ในเมืองโดมิโน มีดูเอลลิสต์แปลกๆ พวกนี้มากมาย คนพวกนี้หลายคนแพ้เกมแห่งความมืดให้เธอ แต่ขณะกำลังจะถูกเธอดูดเลือดและกลืนหายไปในความมืด พวกเขากลับทำหน้ามีความสุขไม่สนใจเรื่องความตายเลยสักนิด
ไม่เพียงเท่านั้น เพื่อนร่วมทีมของพวกเขายังเย้ยหยันและพูดจาประชดประชันอยู่ข้างๆ อีก…
นี่พวกแกเป็นเพื่อนของเขาไม่ใช่เหรอ?
ไม่ว่าจะเกลียดเพื่อนร่วมทีมของตัวเองแค่ไหน ก็ควรจะแกล้งทำเป็นเศร้าบ้างไหม?
พวกแกไม่มีหัวใจเลยเหรอ?
แต่กฎของเกมแห่งความมืดเป็นสิ่งเด็ดขาด เมื่อการต่อสู้จบลง สิ่งที่ต้องทำก็ยังต้องทำ
แวมไพร์สาว ทิลลา มุค ถอดฮู้ดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เย้ายวน... และเขี้ยวที่เหมือนอสรพิษของเธอ
“ตามข้อตกลง” เธอพูดด้วยสีหน้าดุดันราวกับภูติผี “เลือดของแกเป็นของฉัน!”
อย่างไรก็ตาม ผู้เล่นประหลาดคนนั้นก็ยังไม่แสดงอาการหวาดกลัวอะไรเช่นเดิม เขานั่งอยู่บนพื้นในท่าทีเหมือนจะบอกว่า ‘เอาเร็วๆ หน่อย’ พร้อมทั้งหลับตาและพูดว่า “ถ้าจะแดกก็รีบๆ หน่อย อย่าชักช้า”
ทิลลา มุค: “???”
ไม่ใช่แล้วมั้งพี่ชาย แกไม่เข้าใจสถานการณ์รึไง?
ฉันกำลังจะดูดเลือดแกนะ! แกจะตายถ้าเสียเลือดมากเกินไป!
ขอร้องล่ะ กลัวบ้างแล้วให้เกียรติฉันหน่อยได้ไหม?
เขี้ยวของแวมไพร์เจาะเข้าไปในผิวหนังแล้ว แต่ผู้เล่นประหลาดคนนั้นยังตะโกนอย่างแปลกประหลาดว่า “อ๊า~ สบายจัง! อ๊า~ โดนดูดเลือดแล้วเย็นสบายดี!”
ผู้ชม: “...”
แวมไพร์ ทิลลา มุค: “...”
วันนี้ฉันเจอพวกดูเอลลิสต์ประหลาดแบบไหนเนี่ย?
หลังจากดูดเลือด ร่างของผู้เล่นก็สลายหายไปเป็นเถ้าถ่าน
ทิลลา มุครู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
หืม? เกมแห่งความมืดของฉันไม่น่าจะพัฒนาไปถึงระดับที่สามารถกลืนกินร่างกายได้นี่นา
ความสามารถของฉันน่าจะอยู่แค่ระดับที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
หรือว่า...พลังงานมืดของฉันจะแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว?
แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก
เธอยังคงมองดูคนที่เหลือด้วยรอยยิ้มที่เย้ายวนราวกับกำลังเลือกเหยื่อของเธอ “เพื่อนของแกถูกกลืนไปในความมืดแล้ว ใครจะเป็นรายต่อไป?”
“ไอ้ขยะนั่นมันไม่ไหวจริงๆ” ผู้เล่นอีกคนลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้า “สุดท้ายก็ต้องเป็นฉันอยู่ดี”
“ถอยไป ฉันเป็นคนต่อไป!” ผู้เล่นคนที่สองเริ่มพับแขนเสื้อ
“ปล่อยแวมไพร์นั่นไว้ ฉันขอลุยเอง!” ผู้เล่นคนที่สามเริ่มปลดเข็มขัด
แวมไพร์: “...”
จู่ๆ เธอก็ไม่อยากดูดเลือดคนพวกนี้ต่อแล้ว กลัวว่าเลือดของพวกประหลาดนี่จะมีพิษ…
แล้วจู่ๆ ทิลลา มุค ก็ฉุกคิดได้บางอย่าง
...ให้ตายสิ! เป็นเพราะพฤติกรรมสับสนของพวกประหลาดพวกนี้นั่นแหละ! ฉันลืมเก็บการ์ดหายากของฝั่งตรงข้าม!
ตอนนี้เด็คล่องหนไปพร้อมกับร่างแล้ว จะคิดอะไรต่อก็สายเกินไป
ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องนี้ เสียงอีกเสียงก็ดังมาจากอีกฝั่งของถนน: “ถ้าเธออยากเล่นเกมแห่งความมืด ทำไมไม่มาเล่นกับฉันล่ะ?”
ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน
เป็นชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อโค้ทยาวหนังสีดำ มีดูเอลดิสก์ในมือ ชายเสื้อโค้ทสะบัดตามสายลมยามเย็นที่พัดผ่านไปตามถนน
บุคลิกที่โดดเด่น และความหล่อเหลาอย่างตัวเอก…
...ไม่มีผิดแน่! มีแค่คนเดียวเท่านั้น!
“ว้าว นั่นยูเอะ วู!” ผู้เล่นบางคนอุทานออกมา
“ทำไมเขาออกจากร้านล่ะ? หรือว่านี่เป็นเนื้อเรื่องเสริม?”
“ไม่มีใครเคยบอกว่า NPC ต้องอยู่แต่ที่เดิมห้ามออกไปไหนไม่ใช่เหรอ? ทางแอดมินก็เคยบอกว่านี่เป็นเกมที่เปิดกว้างสูง...”
ขณะที่ผู้เล่นกำลังพูดคุยกัน ทิลลาก็หรี่ตาลง
“ยูเอะ วู... อย่างนี้นี่เอง หน้าใหม่ของโลกใต้ดินช่วงนี้ใช่ไหม?” ทิลลา มุคยิ้ม “ชื่อเสียงของแกดังน่าดูเลยนี่ ได้ยินมาว่าแกเสมอกับไคบะ เซโตะในตำนาน สามารถซัดหัวบลูอายของเขาจนราบ และยังบังคับให้เขาเรียกการ์ดเทพแห่งการทำลายล้าง....ประวัติสุดยอดจริง ๆ”
ผู้เล่นที่ได้ยินเข้าก็หูกระดิกทันที
“ไคบะ เซโตะ...หรือว่าจะเป็นท่านประธาน!”
“ใช่แหงๆ! จะมีไคบะ เซโตะคนที่สองได้ไง? ไม่ได้ยินที่เธอพูดถึงมังกรเนตรสีฟ้าบลูอายเหรอ?”
“หรือว่าเทพแห่งการทำลายล้างจะเป็น ‘ทหารเทพยักษ์ โอเบลิสค์’?”
“ยูเอะ วูเคยดวลกับประธานไคบะ? และดูเหมือนว่าจะเสมอ?”
“6666 สุดเจ๋ง เขาสามารถเสมอกับคนใช้การ์ดเทพเจ้าได้ แม้ว่าฉันจะไม่เคยเล่นการ์ดมาก่อน แต่ฉันจำได้ว่าสามเทพอียิปต์ในอนิเมะดูจะ OP มาก...”
ในความเป็นจริง ข่าวที่ทิลลา มุคพูดมานั้นผิด เกมนั้นไม่ได้ "เสมอ" แต่ถูก "ขัดจังหวะ" ตอนท้ายท่านประธานดึงปลั๊กและปิดดูเอลดิสก์ทำให้เกมจบไม่สมบูรณ์...
ถ้าเกมนั้นเล่นต่อ โอกาสที่จะเสมอคงจะน้อยมาก ผลสุดท้ายไม่ว่าดาร์ก เมจิกเชี่ยนของยูเอะ วูจะชนะประธาน หรือไม่เขาก็จะถูกทหารเทพยักษ์ โอเบลิสค์จัดการ
แต่เขาไม่คิดจะไปแก้ไขรายละเอียดเล็กๆ นี้เช่นกัน
แวมไพร์จาก Ghouls คนนี้ช่างรู้เรื่องรู้ราวดีจริงๆ! มีมารยาทช่วยอวดความเก่งของคู่ต่อสู้ต่อหน้าผู้เล่นให้ด้วย!
มันย่อมดีกว่าที่จะให้คนอื่นโม้เรื่องของคุณแทนจะพูดเอง โดยเฉพาะเวลาคนอื่นบอกว่าคุณยิ่งใหญ่ขนาดไหน แล้วคุณทำตัวนิ่งๆ เหมือนไม่ได้ยินอะไร ผู้ชมก็จะยิ่งรู้สึกว่าคุณนั้นลึกลับและโคตรเท่.....
...เหมือนกับปฏิกิริยาของผู้เล่นที่เดินผ่านไปผ่านมาในตอนนี้
“บันทึกไว้ไหม?”
“บันทึกไว้แล้ว!” ผู้เล่นคนหนึ่งตบอกตัวเอง “เดี๋ยวจะโพสต์ลงฟอรั่มทันที กระทู้นี้ต้องดังแน่ๆ!”
ยูเอะ วูรู้สึกพอใจลึกๆ
ตอนนี้เขามองดูแวมไพร์สาวคนนี้แล้วรู้สึกถูกใจมากขึ้น
ถ้าเธอรู้เรื่องรู้ราวแบบนี้ บางทีฉันอาจจะปล่อยชีวิตเธอไว้ แล้วรับเธอเป็นลูกน้องหรืออะไรทำนองนั้น...
...แค่ล้อเล่นน่ะ
“งั้นขอลองหน่อยสิว่าข่าวลือนั้นจริงไหม” ทิลลา มุคเปิดดูเอลดิสก์พร้อมรอยยิ้ม และในเวลาเดียวกันในดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความหิวกระหาย “ถ้าฉันชนะ ฉันไม่ได้อยากได้แค่การ์ดของแก ฉันต้องการตัวของแกด้วย!”
ยูเอะ วูเปิดดูเอลดิสก์ “ไม่มีปัญหา... เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน เธอไม่อยากได้เลือดเหรอ?”
“สำหรับหนุ่มหล่ออย่างแก ดูดเลือดไปเฉยๆ คงจะเสียของ ฉันมีแผนอื่นสำหรับแก” แวมไพร์สาวเลียริมฝีปากของเธอด้วยลิ้นยาว
ยูเอะ วูเลิกคิ้วขึ้น
แวมไพร์ตัวนี้กำลัง...โลภในร่างกายของฉันงั้นเหรอ?
โว้ว ร้ายกาจ
เมื่อได้ยินดังนั้น วิญญาณของดาร์ก เมจิกเชี่ยน เกิร์ล ก็ลอยออกมาทันที เธอจ้องมองไปที่แวมไพร์สาวตรงหน้าด้วยความเป็นปรปักษ์เต็มที่
“นายท่าน! ท่านต้องไม่แพ้การดวลนี้นะ!” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความจริงจัง
“รู้น่า” ยูเอะ วูยิ้ม “ฉันไม่คิดจะแพ้อยู่แล้ว”
“ดูเอล!” x2
