ตอนที่ 145 เสียงเรียกกลางดึก

เจียงเย่ประเมินความสามัคคีของผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดต่ำไป

พอมองดูของขวัญ "เทียนปรโลก" เต็มหน้าจอ เขาก็พูดไม่ออก

หลังรางวัลหายไป เขาก็ลุกขึ้น โค้งคำนับให้กับห้องถ่ายทอดสด

"ผมรับของขวัญของคุณแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นเงินที่เข้ากระเป๋าผม แต่ถ้าต่อไปเจอผีที่ดี ผมจะให้เทียนปรโลกกับเขา ให้เขาเดินทางไปปรโลกอย่างราบรื่น"

"นอกจากนี้  สิ่งที่คุณอาจจะไม่รู้ก็คือ..   ยิ่งเจอความทุกข์น้อยเท่าไหร่  ชาติหน้าก็ยิ่งมีโอกาสได้เกิดในครอบครัวที่ดี  ผมรับเงิน  ส่วนความดี..   พวกคุณทำ"

"ไปๆๆๆ  ไม่เคยเห็นผู้ดำเนินรายการแบบคุณเลย ผู้ดำเนินรายการคนอื่นเห็นรางวัลก็ดีใจจนอยากจะเต้น แต่คุณทำหน้าจริงจัง ทำไมไม่แสดงความดีใจหน่อย? ให้พวกเรามีหน้ามีตาบ้าง?”

ผู้ชมคนสำคัญๆ ในห้องถ่ายทอดสดหดหู่ เจียงเย่หัวเราะ "เอาล่ะ พวกเราเป็นคนกันเอง ถ้าผมเต้นแบบนั้น พวกคุณคงจะ..   รังเกียจผม"

พูดจบ เจียงเย่มองดูยอดคนดู

ตอนแรกมีแค่ไม่กี่คน ตอนนี้มีเป็นแสน

มีคนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่เข้ามาในห้องถ่ายทอดสดของเขาโดยการค้นหาคำว่า เหนือธรรมชาติ ผี เจียงเย่

ยิ่งมีชื่อเสียง คนก็ยิ่งเยอะ

แต่ทุกคืน พอเริ่มถ่ายทอดสด  ไม่นานก็จะมีคนโทรมา

"...."

"หืม? มีคนโทรมา"

เจียงเย่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็พูดกับผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด ผู้ชมก็เงียบฟัง

"สวัสดีครับ ผมเจียงเย่ ผู้ดำเนินรายการสยองขวัญ ยินดีที่ได้เป็นผู้ฟังเรื่องราวของคุณ"

เจียงเย่รับสายอย่างสุภาพ ปลายสายกลับร้อนรนมาก

"ผู้ดำเนินรายการ ช่วยฉันด้วย ฉันโดนผีหลอก น่ากลัวมาก ฉันนอนไม่หลับเลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ถึงไม่กลัวตาย ฉันก็คง..   ทรมานจนตาย!”

ปลายสายเป็นผู้หญิง ดูเหมือนว่าเธอกำลังหวาดกลัว

"ใจเย็นๆ ครับ คุณผู้หญิง ในเมื่อคุณโทรมาที่ห้องถ่ายทอดสด ผมก็จะปกป้องคุณ คุณชื่ออะไรครับ? อยู่ที่ไหน? เจอเรื่องแบบนั้นได้ยังไง?"

เสียงของเจียงเย่อ่อนโยน เสียงของอีกฝ่ายก็เบาลง "ฉันชื่อติงเฮา อายุ 26 ปี เป็นพนักงานบริษัทขนส่ง เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันเริ่มต้นที่บริษัทขนส่ง!”

"ครับ คุณติง ใจเย็นๆ ค่อยๆ เล่าครับ"

"เรื่องเกิดขึ้นเดือนที่แล้ว ฉันเป็นผู้หญิงธรรมดา ไม่มีวุฒิการศึกษา พอไปทำงานที่เมืองใหญ่ ฉันก็ได้แต่หางานที่ไม่ต้องใช้.. คุณสมบัติ ตอนที่เกิดเรื่อง ฉันทำงานที่บริษัทขนส่งได้ครึ่งปีแล้ว 6 เดือนมานี้ก็ปกติดี จนกระทั่งคืนนั้น พัสดุเยอะ พวกเราก็เลยต้องทำงานล่วงเวลา"

"อ้อ ฉันไม่ได้ส่งพัสดุ ฉันเป็นคนคัดแยกพัสดุ งานของฉันก็คือดูพัสดุแล้วก็แยกประเภท ดูว่าพัสดุพวกนั้นจะส่งไปที่เขตหรืออำเภอไหน”

"คืนนั้น พวกเราทำงานล่วงเวลาตามปกติ เพราะมีพัสดุเยอะ เวลาส่งก็กำหนดไว้ พวกเราก็เลยเริ่มทำงานหลังอาหารเย็น ตอนนั้น ในบริษัทมีพัสดุกองเป็นภูเขา พวกเรา 10 กว่าคนก็คัดแยกพัสดุ"

"พวกเราทำงานจนถึง 3 ทุ่ม เสี่ยวจ้าวก็บอกว่าแบ่งแบบนี้มันเหนื่อย น่าเบื่อ เล่นเกมกันไหม? ใครแพ้ก็เลี้ยงมื้อดึก คนละ 10 หยวน ความสัมพันธ์ของพวกเราดี ทุกคนก็เลยเห็นด้วย"

"แล้วตอนนั้นเล่นเกมอะไร?"

เจียงเย่ถาม  สงสัยว่าติงเฮาจะเล่นเกมติดต่อวิญญาณ

กำลังคิด ติงเฮาก็พูด "เกมที่เสี่ยวจ้าวพูดถึงก็..  เกมเสี่ยงทาย พวกเราคัดแยกพัสดุ ใครเจอพัสดุที่มีชื่อเดียวกับตัวเองก่อน ไม่ว่าจะเป็นชื่อผู้ส่งหรือผู้รับ คนนั้นแพ้"

"ยกตัวอย่างเช่น ถ้าพวกเราคัดแยกเอกสาร ถ้ามีคนเจอชื่อผู้ส่งหรือผู้รับในพัสดุซ้ำกับฉัน  ฉันก็แพ้"

ติงเฮาพูดจบ เจียงเย่กับผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดก็เข้าใจ

เกมนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ เป็นการเพิ่มความสนุกให้กับงานที่น่าเบื่อ

"ตอนนั้น ฉันแอบดีใจ เพราะคนที่มีแซ่เดียวกับฉันมีไม่มาก เทียบกับคนที่มีแซ่ใหญ่ๆ  ถึงฉันจะไม่ชนะ แต่ก็ไม่แพ้ง่ายๆ ฉันทำงานมาครึ่งปีแล้ว ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่จะดูที่อยู่ แต่ก็ไม่ค่อยเจอคนชื่อซ้ำกับฉัน ทุกคนเห็นด้วยกับเกมที่เสี่ยวจ้าวพูด  แล้วก็เริ่มคัดแยกพัสดุ"

"แต่แปลกมาก ผ่านไป 1 ชั่วโมงกว่าๆ ก็ไม่มีใครเจอชื่อซ้ำกับตัวเอง ในกลุ่มของเรามีแซ่ซ้ำกันหลายคน มีจาง หวัง หลิว  ชื่อก็..   ส่วนใหญ่เป็นชื่อ  "เฉียง"  "กัง"  "ฉิน" "อวี่"   แต่ไม่มีใครเจอชื่อซ้ำ จนกระทั่ง..   เกือบ 5 ทุ่ม เหล่าหลิวก็หยิบพัสดุขึ้นมา บอกว่าเสี่ยวติง เธอแพ้!”

"ตอนนั้น ฉันคิดว่าเหล่าหลิวแกล้งฉัน แต่พอหยิบพัสดุขึ้นมาดู ฉันก็เห็นว่าชื่อผู้รับเขียนว่าติงเฮา ตอนนั้น ฉันได้แต่โทษตัวเองว่าโชคร้าย พ่อแม่ตั้งชื่อให้แบบนี้ แต่ฉันก็แพ้หลิวกัง"

ติงเฮาพูด เจียงเย่ก็ฟังอย่างอดทน

ถึงแม้ว่าเรื่องที่เธอเล่าจะยังไม่เกี่ยวกับผีหลอก แต่ก็รู้สาเหตุแล้ว

"ในเมื่อฉันแพ้ พอจัดการพัสดุเสร็จ ฉันก็เลี้ยงมื้อดึกทุกคน ทุกอย่างก็ปกติดี จนกระทั่งฉันกลับบ้าน อาบน้ำ"

"แต่เช้ามืดวันนั้น พอนอนหลับไปไม่นาน ฉันก็ได้ยินเสียงคนตะโกน"

"ติงเฮา..   ติงเฮา..."

"เสียงนั้นเบามาก แต่ฉันได้ยินชัดเจน ฉันลืมตาขึ้น คิดว่าตัวเองฝันไป แต่พอตื่นขึ้นมา ฉันก็รู้ว่ามีคนเรียกฉันจริงๆ!”

"ติงเฮา..   ติงเฮา...ทำไมไม่มาหาฉัน!"

"เสียงนั้น..คุ้นหูมาก ฉันก็เลยลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง แสงจันทร์ข้างนอกสว่างมาก ฉันก็เลยเปิดหน้าต่าง มองลงไป ข้างล่างมีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังเงยหน้าขึ้น โบกมือให้ฉัน ติงเฮา..ติงเฮา!”