บทที่66
ฟลอร่าถามอย่างเร่งรีบว่า "วิธีอะไรเหรอ?"
อัลเลนพูดด้วยความมั่นใจว่า "เธอลืมไปแล้วเหรอว่าปีเตอร์มีนกฟีนิกซ์อยู่ นั่นเป็นสัตว์วิเศษที่แข็งแกร่งมาก แถมยังสู้กับมังกรได้ด้วย! และเวทมนตร์ป้องกันก็ขัดขวางมันไม่ได้ ดังนั้นถ้าปีเตอร์เกิดอันตราย ฟีนิกซ์ก็จะช่วยป้องกันเขาได้"
ฟลอร่าผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ยังคงกังวลและถามต่อว่า "แต่ถ้าพวกเขาห้ามไม่ให้ใช้ฟีนิกซ์ล่ะ?"
"ฟีนิกซ์เป็นสัตว์เลี้ยงของปีเตอร์ ถือเป็นส่วนหนึ่งของความสามารถ เขาก็แค่หาเอาฟีนิกซ์มาเองสิ ถ้าห้ามไม่ได้ เราก็ใช้เป็นข้ออ้างให้ปีเตอร์ยกเลิกการดวลได้ ยังไงเหตุผลนี้ก็อยู่ข้างเรา ไม่ทำให้เราเสียหน้า" อัลเลนพูดพลางตบอกอย่างมั่นใจ
เวลาผ่านไปจนใกล้ถึงเวลานัดดวล เหลืออีกเพียงสองถึงสามนาทีก็จะถึงเก้าโมงตรง คาร์ลสัน เอิร์ล นำกลุ่มนักเรียนผู้สนับสนุนสายเลือดบริสุทธิ์ของตนมาถึงห้องนั่งเล่นรวมก่อน มองไปรอบๆ และไม่เห็นปีเตอร์ เอิร์ลจึงพูดเสียดสีว่า "เวลาจะถึงอยู่แล้ว ปีเตอร์ ยอร์ก เจ้ามักเกิ้ลนั่นยังไม่โผล่มาเลย เขาคงกลัวจนไม่กล้าปรากฏตัวใช่ไหม?"
"ปีเตอร์ไม่ได้กลัวอะไรหรอก เมื่อถึงเวลาเขาจะมาแน่!" ฟลอร่าลุกขึ้นพูดโต้ตอบ
เอิร์ลมองฟลอร่าที่พูดเข้าข้างปีเตอร์ สีหน้าเคร่งเครียดและพูดอย่างผิดหวังว่า "ฟลอร่า เธอเป็นทายาทของตระกูลแช็คเคิล หนึ่งในตระกูลบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 28 ตระกูล การที่เธอพูดเข้าข้างเจ้ามักเกิ้ลนั้น ไม่กลัวจะทำให้ตระกูลอับอายหรือไง?"
ฟลอร่าตอบด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี "เห็นได้ชัดว่าเรามีมุมมองต่อเรื่องการอับอายแตกต่างกัน เอิร์ล และเรียกฉันว่าแช็คเคิล ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเรายังไม่สนิทพอที่เธอจะเรียกชื่อจริงของฉันได้"
เอิร์ลหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและอับอาย เนื่องจากตระกูลของเขาเป็นแค่ตระกูลสายเลือดบริสุทธิ์เล็กๆ ไม่ได้เป็นตระกูลศักดิ์สิทธิ์แบบตระกูลแช็คเคิลที่มีความสูงศักดิ์กว่าเขา เขาเลยเลี่ยงไม่ตอบฟลอร่า แต่หันไปทางอัลเลน ไวต์ แล้วถามอย่างหงุดหงิดว่า "ไวต์ นายเป็นรูมเมทของเจ้ามักเกิ้ลนั่น นายรู้ไหมว่าเขาหายไปไหน ตอนนี้จะดวลกันแล้วแต่เขายังไม่มา คงจะกลัวจนหลบหนีไปแล้วสินะ?"
อัลเลนสีหน้าหม่นลง ตอบด้วยเสียงเย็นชา "อย่าพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ถ้าจะพูดถึงเชื้อสายบริสุทธิ์ ครอบครัวไวต์ของฉันก็สืบเชื้อสายมาแล้วถึงสี่ร้อยปี และฉันจำได้ว่าชื่อสกุลเอิร์ลนี้เพิ่งโผล่มาในโลกเวทมนตร์เมื่อร้อยกว่าปีก่อนนี่เอง"
เอิร์ลโดนสวนกลับจนพูดไม่ออก สถานะสายเลือดบริสุทธิ์ที่เคยภูมิใจในตัวเขาดูไร้ค่าเมื่ออยู่ต่อหน้านักเรียนที่มีตระกูลเก่าแก่กว่า
เมื่อถึงเวลาเก้าโมงตรงและปีเตอร์ยังไม่ปรากฏตัว หัวหน้าห้อง คริส โจนส์ เดินเข้ามายังกลางห้องนั่งเล่นรวม ชี้บอกให้ทุกคนถอยออกไปจากพื้นที่ จากนั้นใช้ไม้กายสิทธิ์เสกพรมให้กลายเป็นเวทีไม้ขนาดเข่าสูงสำหรับการดวล ก่อนประกาศว่า "หากคู่ดวลทั้งสองพร้อมแล้ว สามารถเริ่มการดวลได้ทันที แต่หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ปรากฏตัวตรงเวลา จะถือว่าฝ่ายนั้นแพ้โดยปริยาย และผู้ชนะสามารถขอให้ผู้แพ้ทำตามคำขอของตน โดยมีนักเรียนทั้งสถาบันเป็นพยาน ผู้แพ้จะต้องทำตามโดยไม่มีข้อแม้ มิฉะนั้นจะถูกขับออกจากบ้านทันที"
เอิร์ลกระโดดขึ้นไปบนเวทีด้วยความกระตือรือร้น พลางพูดอย่างภาคภูมิใจต่อหัวหน้าห้องว่า "โจนส์ รีบประกาศได้แล้ว นายควรบอกได้แล้วว่าเจ้ามักเกิ้ลนั่นกลัวจนไม่กล้ามา ที่สุดแล้วฉันจะได้ให้เขามาเป็นทาสของฉัน เหมือนกับบ้านเอลฟ์ของฉัน!"
คริส โจนส์ขมวดคิ้วพลางตอบเอิร์ลว่า "แม้ว่าฉันจะประกาศให้นายชนะไป แต่นายก็ไม่สามารถขออะไรที่เกินเลยแบบนั้นได้! โดยทั่วไปแล้วผู้แพ้จะต้องจ่ายเป็นเงิน หรือมอบเวทมนตร์ตระกูลให้ผู้ชนะตามธรรมเนียมเท่านั้น"
เอิร์ลยิ้มเจื่อน ๆ แล้วตอบว่า "พูดผิดน่ะ แค่หลุดปากไป! ในเมื่อเจ้ามักเกิ้ลไม่มีเวทมนตร์ตระกูล งั้นให้เขาจ่าย 1,000 เกลเลียนก็แล้วกัน!"
เดอริคที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หัวเราะพลางเสริมว่า "เงินจากโลกมักเกิ้ลที่เขาแลกมาแต่ละเทอมได้น่าจะราว ๆ 200 เกลเลียนเท่านั้น นายจะเอา 1,000 เกลเลียน เขาคงต้องใช้เวลาราว ๆ ห้าปีถึงจะรวบรวมได้ครบ!"
โทมัสหัวเราะพร้อมกับแทรกขึ้นว่า "คงไม่ใช่แค่นั้น เขายังต้องใช้เงินเพื่อซื้ออุปกรณ์การเรียนอีก แม้จะเป็นของมือสองก็ตาม กว่าจะรวบรวมได้ครบคงจะจบการศึกษาไปก่อนแน่ ๆ!"
เวลาผ่านไปสองนาที นักเรียนในห้องนั่งเล่นเริ่มรู้สึกเบื่อและพากันบ่นว่าคงไม่ได้ดูการดวลแล้ว หลายคนคิดว่าปีเตอร์คงไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งและจะไม่กลับมา
"หัวหน้าห้อง ประกาศผลเถอะ อย่าปล่อยให้ทุกคนเสียเวลาเลย!" เอิร์ลเร่งเร้า
คริส โจนส์มองดูนาฬิกาพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเริ่มสงสัยว่าตนคงมองปีเตอร์ ยอร์กผิดไป เขาอาจจะกลัวจนไม่กล้ามา จึงก้าวขึ้นเวทีเตรียมประกาศผล
ทันใดนั้น แสงไฟสีแดงวาบขึ้นบนเวที ในขณะที่ทุกคนร้องอุทานด้วยความตกใจ ร่างของปีเตอร์ก็ปรากฏขึ้นบนเวที เขากำลังจับที่ขาของฟีนิกซ์ พลางค่อย ๆ ร่อนลงมายังพื้น
