บทที่34

เมื่อศาสตราจารย์สเนปออกจากห้องเรียนไป บรรยากาศในห้องปรุงยาก็กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง ทุกคนต่างเริ่มพูดคุยถึงเหตุการณ์เมื่อครู่

แองเจลินา จอห์นสัน นักเรียนกริฟฟินดอร์เอ่ยขึ้นด้วยความกังวล พลางพูดกับเพื่อนข้างๆ ว่า "คิดว่าพวกเขาสองคนจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย? ไม่รู้พวกเขาทำยังไงถึงได้เปลี่ยนยาปลุกสติให้กลายเป็นพิษได้ขนาดนี้ มันน่ากลัวมากเลยนะ เห็นไหมว่าหน้าของลีจอร์แดน ซีดจนน่ากลัว ฉันนึกว่าเขาจะไม่รอดแล้วซะอีก!"

อันนา โรดแมน ผู้ถูกถามยังคงหน้าซีด หายใจไม่ทั่วท้อง ก่อนจะเอามือทาบอกและพูดว่า "พูดแบบนี้อาจจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ฉันก็โล่งใจอยู่หน่อยๆ ที่พวกเขาเจอเรื่องนี้ก่อน ไม่งั้นคนที่ต้องลองยาที่ปรุงเองก็คงเป็นพวกเราแล้ว"

พวกเธอเหลือบมองยาที่อยู่ในหม้อของตนเอง ซึ่งมีลักษณะเป็นก้อนเหนียวสีเขียว ไม่ได้คล้ายกับยาปลุกสติที่อธิบายไว้ในตำราเลยสักนิด ทั้งสองอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณลีจอร์แดน และเพื่อนของเขาที่เหมือนช่วยกันรับเคราะห์แทน

หลังจากศาสตราจารย์สเนปออกไป ฝาแฝดวีสลีย์ก็เริ่มสนุกสนานอีกครั้ง ทั้งสองทำท่าเช็ดน้ำตาและกอดกัน พลางพูดขึ้นเสียงดังว่า "โอ้ เมอร์ลินช่วยเถอะ! พวกเราเกือบจะโดนศาสตราจารย์สเนปฆ่าแน่ะ ดูรอยยิ้มนั่นสิ เขาคงอยากให้ยาที่เราปรุงกลายเป็นพิษแล้วให้พวกเราตายลงตรงนั้น!"

แล้วพวกเขาก็กล่าวอย่างภูมิใจว่า "ดีนะที่ยาของพวกเราไม่แย่ขนาดนั้น แผนของเขาก็เลยไม่สำเร็จ โชคดีจริงๆ!"

อัลเลน ไวต์ซึ่งนั่งข้างปีเตอร์ หันมากระซิบถามเขาเบาๆ "นายไม่คิดจะดูแลความสงบเรียบร้อยในห้องหน่อยเหรอ? ศาสตราจารย์สเนปให้หน้าที่นี้กับนายไว้เลยนะ!"

ปีเตอร์ส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ "ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำอะไรเกินเลย ฉันก็ไม่สนใจหรอก โดยเฉพาะพวกกริฟฟินดอร์ นายคิดจริงๆ เหรอว่าพวกเขาจะเชื่อฟังฉันในฐานะนักเรียนสลิธีริน?"

แต่เมื่อเขามองฝาแฝดวีสลีย์ที่กำลังเล่นหัวกันอยู่ ปีเตอร์ก็เกิดไอเดียซุกซนขึ้น เขายกไม้กายสิทธิ์แตะที่คอแล้วเริ่มเสกเสียง

"โอ้ นึกไม่ถึงนะว่านายวีสลีย์จะมีความเห็นแบบนี้กับฉัน เห็นทีฉันคงต้องเพิ่มความยากให้นายอีกหน่อยแล้วล่ะนะ สองพี่น้องวีสลีย์ผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยาทั้งหลาย" เสียงเย็นเยือกของสเนปดังขึ้นในห้องเรียน ทำให้บรรยากาศดูมืดมนและน่ากลัวขึ้นมาในทันที

ทุกคนในห้องนิ่งเงียบกริบ นั่งตัวตรงกลั้นหายใจด้วยความตกใจ ฝาแฝดวีสลีย์ที่กำลังสนุกสนานอยู่แทบจะตกเก้าอี้ รีบนั่งเงียบสงบพลางพูดเสียงสั่น "ศ…ศาสตราจารย์สเนป?"

"ไม่ใช่ ‘ศ’หรอก ต้องเป็น ‘ศาสตราจารย์สเนป’ กริฟฟินดอร์โดนหักไปสิบคะแนน ข้อหาตั้งชื่อเล่นให้ศาสตราจารย์!" เสียงของสเนปยังคงดังต่อไปในโทนเสียงเยือกเย็น

ฝาแฝดวีสลีย์หน้าถอดสีทันที หดตัวลงและไม่กล้าเถียง พวกเขารู้ดีว่าถ้าเพอร์ซี่พี่ชายรู้เรื่องนี้ล่ะก็ คงโดนบ่นเสียใหญ่โตและอาจได้รับจดหมายตวาดใส่จากแม่เป็นแน่

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง พวกเขาไม่ได้ยินเสียงสเนปอีกเลย ฝาแฝดวีสลีย์จึงแอบเหลือบมองไปด้านหลัง แต่กลับไม่เห็นสเนปเลยสักคน สายตามองหาคนในห้องก็ยังไม่พบร่องรอย

"พวกนายมองหาอะไรอยู่เหรอ?" เสียงของสเนปยังดังขึ้นอีก ทำให้ทั้งสองสะดุ้งโหยง แต่คราวนี้พวกเขาเห็นว่าปีเตอร์กำลังยิ้มกวนๆ พร้อมกับไม้กายสิทธิ์ที่แตะคออยู่ ข้างๆ กันนั้น อัลเลน ไวต์หัวเราะขำอย่างเก็บไม่อยู่

"พวกนายจะมองหาอะไรกันอีก ถ้าไม่หยุดมอง ฉันจะหักคะแนนของพวกนายให้หมด!" เสียงสเนปที่ออกมาจากปากของปีเตอร์ยังคงเย็นเยือก

ฝาแฝดวีสลีย์เข้าใจได้ในทันทีว่าพวกเขาถูกปีเตอร์แกล้ง พวกเขาจึงพุ่งเข้าไปหาปีเตอร์ด้วยความโกรธ "ปีเตอร์ เจ้านักเจ้าเล่ห์! กล้าแกล้งเราด้วยเสียงของสเนปเหรอ! ร้ายนักนะ!"

ทั้งสองประสานกำลังกันจี้ปีเตอร์จนเขาหัวเราะไม่หยุดเพื่อปลดปล่อยความโกรธของตัวเอง

ปีเตอร์หัวเราะพร้อมกับพูดขอให้หยุด "พอแล้ว จอร์จ,เฟร็ด! ฉันยอมแล้ว! ฮ่าๆ พวกนายอย่าจี้อีก ฉันยอมแล้วจริงๆ!"

หลังจากสนุกสนานกันอยู่สักพัก ฝาแฝดก็ปล่อยปีเตอร์ให้เป็นอิสระ

ปีเตอร์เช็ดน้ำตาที่หัวเราะออกมา แล้วก็สังเกตเห็นสายตาโกรธของคนรอบข้าง ทำให้เขายิ้มแหยๆ ออกมา

อัลเลน ไวต์ที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดยิ้มอย่างสะใจแล้วพูดว่า "นายเล่นแรงไปแล้วนะ น่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่า ศาสตราจารย์สเนปน่ากลัวแค่ไหน แต่ดันแกล้งทำเสียงเขาขึ้นมาแบบนี้ เกือบจะทำให้พวกเขาหัวใจวายแล้วนะ!"

ทางฝั่งของฝาแฝดวีสลีย์ไม่สนใจสายตาของคนอื่น พวกเขายังวนเวียนถามปีเตอร์ว่า "ปีเตอร์ นายใช้คาถาอะไรเมื่อกี้ เสียงเหมือนกับศาสตราจารย์สเนปไม่มีผิด! เจ๋งมาก สอนพวกเราเร็ว!"

ปีเตอร์หัวเราะพร้อมพูดว่า "คาถานี้ฉันเรียนมาจากศาสตราจารย์ฟลิตวิก เป็นคาถาปรับเสียงที่พัฒนามาจากคาถาเสียงดังน่ะ ฉันก็เพิ่งลองใช้ครั้งแรกเอง สามารถเลียนเสียงได้ทั้งคนและสัตว์! ถ้าอยากเรียน เดี๋ยวฉันสอนให้ แต่ตอนนี้น่าจะกลับไปนั่งที่ก่อนดีกว่า ระวังศาสตราจารย์สเนปจะกลับมานะ"

ฝาแฝดวีสลีย์พูดว่า "โอ้ เจ้าปีเตอร์เจ้าเล่ห์ คราวนี้นายหลอกพวกเราไม่ได้แล้ว ต่อให้บอกว่าศาสตราจารย์สเนปยืนอยู่ข้างหลังเรา พวกเราก็ไม่เชื่อหรอก!"

"พวกนายทำอะไรกันอยู่ที่นี่?" เสียงของศาสตราจารย์สเนปดังขึ้น

ฝาแฝดวีสลีย์ได้ยินเสียงนี้กลับไม่ตกใจเหมือนครั้งก่อน แต่กลับพูดด้วยความภูมิใจว่า "ปีเตอร์ คราวนี้นายหลอกเราไม่ได้แล้ว สอนคาถาให้เราเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวเราจะเล่นงานนายด้วยการแกล้งจั๊กจี้อีกครั้ง!"

แต่หลังจากรอสักพัก พวกเขาก็เริ่มรู้สึกว่าในห้องเงียบผิดปกติ เมื่อมองไปที่อัลเลนซึ่งนั่งหลังตรงตัวเกร็งจ้องตำราอยู่เหมือนจะอ่านทะลุเข้าไปในหนังสือ และปีเตอร์เองก็มองมาที่พวกเขาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ "ศาสตราจารย์ครับ ผมกำลังจะบอกให้พวกเขากลับไปนั่งที่เดิมพอดี..."