บทที่ 492 เปิดตัวสุดเซอร์ไพรส์  

เช้าวันรุ่งขึ้น

รถบัสหลายคันจอดอยู่หน้าที่พัก

แม้ว่าเหล่านักศึกษามักไม่ชอบเรียนเช้าตั้งแต่ 8 โมงและดูง่วงนอนตลอดวัน

แต่ไม่ใช่เมื่อต้องออกมาเที่ยว

พวกเขาต่างตื่นเต้นและรออยู่ในล็อบบี้ของโรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่

พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เต็มไปด้วยความคาดหวังในกิจกรรมครั้งนี้

“เมื่อวานเราไปลองบาร์บีคิวชื่อดังกันมา มันปิ้งธรรมดานะ แต่เห็ดทอดนี่สุดยอดไปเลย แล้วก็มีถั่วกรอบเล็กๆ อร่อยแต่แพงไปหน่อย…”

“ฉันได้ถามพนักงานหน้าเคาน์เตอร์แล้ว บอกว่ายังมีป่าไม้หอมที่ยังไม่โรยรา เดี๋ยวกลับมาเราไปถ่ายรูปกันเถอะ…”

“จริงเหรอ! คราวนี้จะได้ไปที่  'แมวเหมียวเถา’ จริงๆ ไหมนะ ฉันอยากถ่ายรูปกับประธานบริษัทจัง แล้วก็ ‘เจ้าโชคร้าย’ ด้วย…”

“ที่จริงฉันเคยมาเยือนเทียนฮั่นช่วงหยุดยาวที่แล้ว แมวเหมียวเถานี่คนเยอะจนเข้าไม่ไหวเลย…”

หลังเทศกาลเก็บเกี่ยว ชื่อเสียงของแมวเหมียวเถาโด่งดังไปไกลในหมู่นักศึกษาสายเกษตร

นักศึกษาและอาจารย์ขึ้นรถบัสไปพร้อมเสียงหัวเราะ ตลอดทางเพียง 20 นาที พวกเขาก็ออกจากตัวเมืองมาถึงผิงอันโกว

รถจอดอยู่ด้านนอกทางเข้า

เมื่อทุกคนลงจากรถ ยังไม่ทันจะบิดตัวสูดอากาศบริสุทธิ์ ก็มีชายหนุ่มในชุดฟอร์มของชิงอินการเกษตรแจกบัตรประจำตัวแบบกลมให้

“บริเวณนี้อยู่ภายใต้การตรวจจับของเรดาร์ บัตรนี้คือบัตรประจำตัว กรุณาติดไว้ที่เสื้อด้านนอกและอย่าทำหาย หากทำหายต้องแจ้งทันที”

นักศึกษาต่างสงสัยว่ามีเรดาร์อะไร

ชายหนุ่มที่แจกบัตรยังเตือนเสียงดังว่า “บริเวณนี้มีสถานที่ลับ ห้ามถ่ายภาพที่บริเวณทางเข้า แต่เมื่อเข้าไปในพื้นที่สามารถถ่ายรูปได้”

เมื่อแจกบัตรประจำตัวเสร็จ เขาตบมือเรียกทุกคนมารวมตัวและประกาศว่า “โปรดเดินตามกลุ่ม ห้ามเดินไปเอง พื้นที่บางส่วนในสวนนี้เป็นหน่วยงานลับ”

คำพูดนี้ทำเอานักศึกษาช็อกไปตามๆ กัน

เรดาร์? ความลับ? หน่วยงานลับ? นี่พวกเขามาที่ไหนกันแน่?

เหล่านักศึกษาที่ซุกซนต้องกลายเป็นเชื่อฟังไม่กล้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า

40 นักเรียนมัธยมที่จางเยว่และอาจารย์สวีพามาก็ยิ่งนิ่งเงียบเป็นพิเศษ

ทั้งนักศึกษา ปริญญาโท-เอก และนักเรียนมัธยม ถูกแบ่งออกเป็น 5 กลุ่ม

แต่ละกลุ่มรวมผู้เข้าร่วมทุกประเภท พร้อมอาจารย์ 2 คนเป็นผู้นำ

จางเยว่และอาจารย์สวีทักทายหลัวอี้หางอย่างรวดเร็ว ก่อนเข้าร่วมกลุ่มเดินไป

หลังจากนั้น หลัวอี้หางได้เจอกับเชฟหวังที่มาพร้อมความไม่พอใจ

“คุณหลัวดูถูกว่าผมแก่แล้ว ทำกับข้าวไม่อร่อยหรือเปล่า ถึงต้องไปหาคนจากที่อื่นมาจัดงาน ไม่ยอมเรียกผม”

ในที่สุดหลัวอี้หางก็ยอมตอบตกลงให้เขามาดูแลอาหาร

หลังจัดการเสร็จ หลัวอี้หางก็เดินสำรวจพื้นที่ โดยแวะที่โรงเรือนดูความพร้อมในการจัดแสดงต่อไป

(จบบท)###