บทที่ 491 ผู้เชี่ยวชาญหม่า ผู้ที่สะดุดใจเสมอ
เมื่อกำลังพูดคุยกันอยู่ หลัวเฉิงจู่ๆ ก็หยุดชะงักไป พลางหันมามองหลัวอี้หางด้วยสายตาไม่พอใจอย่างแรง
“คนพวกนี้ที่พ่อกับแม่เชิญมา เป็นพวกที่จัดงานมงคล พ่อกับแม่ก็เล็งไว้หลายปีแล้ว แต่เจ้าดีเหลือเกิน ทำไมหาเรื่องแบบนี้ พาเจ้าสะใภ้กลับบ้านยังไม่ได้เลย!”
“ทำไมพ่อโยนความผิดมาให้ผมอีกล่ะ?” หลัวอี้หางบ่นออกมาอย่างมึนงง
คราวนี้ดูเหมือนจะเปิดประเด็นที่ค้างคาไว้
หลัวแม่ก็พูดเสริมขึ้นมา “ตอนช่วงวันหยุดที่แล้วคนเยอะมาก ฉันยังบอกว่าจะเชิญบ้านของรุ่ยรุ่ยมาที่นี่เพื่อพบปะกัน แต่พอถามเจ้าก็ไม่ให้เชิญ แล้วก็หาเจ้ารุ่ยรุ่ยไม่เจออีก พวกเจ้าไม่ได้มีปัญหาอะไรกันใช่ไหม?”
“ไม่มีปัญหาแน่นอน เราสองคนยังคุยกันทุกสัปดาห์” หลัวอี้หางรีบปฏิเสธอย่างหนักแน่น
อันที่จริง หลัวอี้หางเพิ่งเลื่อนระดับในงาน และพึ่งยกเลิกข้อจำกัดบางอย่าง จึงสามารถติดต่อกันได้
“ทำไมฉันติดต่อไม่ได้ล่ะ?” หลัวแม่แสดงความไม่พอใจ
หลัวอี้หางรีบปลอบโยน “นี่มันระเบียบวินัยครับแม่ ไม่ใช่เพราะกลัวแม่ แต่กลัวพ่อมากกว่า”
“ฉันกลัวอะไร!” หลัวพ่อไม่พอใจ
หลัวพ่อก็ไม่ต้องปลอบโยนอะไรเพิ่มเติม หลัวอี้หางแค่บอกเหตุผลว่า “เพราะพ่อชอบพูดเยอะ พูดไปทั่ว”
“ฉันไม่พูดเยอะขนาดนั้น…” หลัวพ่อบ่นพึมพำ
หลัวอี้หางไม่สนใจต่อ รีบปลอบใจหลัวแม่ต่อ “แม่อย่าห่วงเลย อีกไม่นานก็จะได้รู้แล้วว่าจะเกิดอะไร…อ๊ะ ไม่บอกหรอก!”
หลัวพ่อเป็นคนพูดเยอะจริงๆ
วันรุ่งขึ้น หลัวอี้หางก็ได้รับโทรศัพท์จากจางเยว่
“หลัวอี้หาง ได้ยินมาว่าฝั่งคุณจะเชิญนักเรียนและอาจารย์จากมหาวิทยาลัยเกษตรหลายแห่งมาเยี่ยมชมงานเหรอ?”
คำถามนี้ทำให้หลัวอี้หางงง “ใช่ครับ คุณรู้ได้ยังไง?”
“ฉันเห็นโพสต์ในโซเชียลมีเดียของพ่อคุณ”
แค่วันเดียวเท่านั้น
“ฉันอยากขอร้องบางอย่าง งานครั้งนี้สามารถให้เด็กนักเรียนในชั้นของฉันเข้าร่วมด้วยได้ไหม แค่ร่วมฟังและดูบรรยากาศก็พอ ให้พวกเขาได้ประสบการณ์หน่อย ถือเป็นการให้เด็กมัธยมได้สัมผัสกับบรรยากาศของมหาวิทยาลัย”
“อืม?” หลัวอี้หางสงสัย “คุณไม่รู้เหรอว่าผมเชิญมหาวิทยาลัยที่เกี่ยวกับเกษตรกรรมทั้งหมด? กลัวว่าเด็กๆ จะตกใจหลังจากรู้ว่าเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วต้องทำงานเกษตร”
“ไม่มีทาง เด็กๆ ที่นี่จะยิ่งรู้สึกตื่นเต้น” จางเยว่ตอบด้วยความมั่นใจเต็มที่
ถึงแม้คำขอของจางเยว่จะดูเหมือนไม่ทันคำนึงถึงความเหมาะสม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องขอ หลัวอี้หางจึงไม่อาจปฏิเสธได้
“ตกลงครับ กี่คน?”
“สามสี่สิบคนค่ะ ชั้นเรียนสองห้องของฉัน บางคนอาจจะไม่มา สะดวกไหม?”
“สะดวกครับ สี่สิบคน ผมจะจัดการให้”
หลัวอี้หางตอบตกลงโดยไม่ลังเล
เมื่อวางสาย เขาก็ไปบอกหลัวแม่ทันที “แม่ เราเพิ่มอีกสี่สิบคน คราวนี้เป็นนักเรียนมัธยม…”
—
นอกจากนี้ เจียงชิ่งไฉก็เตรียมการอย่างแข็งขัน
เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลหนึ่งในกิจกรรม โดยให้นักเรียนของเขาแบ่งกลุ่มนำชมสถานที่
—
วันศุกร์ นักศึกษาและอาจารย์จากมหาวิทยาลัยสามแห่งก็มาถึง
หลัวอี้หางเตรียมที่พักให้ และยังจัดเตรียมมื้ออาหารพิเศษให้ทุกคนได้สัมผัสบรรยากาศแบบพื้นบ้าน
(จบบท)
