บทที่ 48 รู้จักพอดี

บทที่ 48 รู้จักพอดี

"เป๋าฮื้อไม่เป็นไรใช่ไหม?" เหยี่ยอวี่ลี่รู้ดีถึงมูลค่าของเป๋าฮื้อคุณภาพเยี่ยมในแหล่งประมงของเสี่ยวเผิง เมื่อได้ยินว่าเป๋าฮื้อถูกคุกคาม เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้

เสี่ยวเผิงทำหน้าจนปัญญา "โชคดีที่พบเร็ว ไม่ได้เสียหายมาก แต่คงกระทบผลผลิตปีหน้าแน่นอน"

"รุนแรงขนาดนั้นเลย?" เหยี่ยอวี่ลี่ได้ยินแล้วทำหน้าเป็นกังวล

เสี่ยวเผิงกลับดูสงบนิ่ง "การเพาะเลี้ยงก็แบบนี้แหละ มีเรื่องไม่คาดคิดเยอะมาก ตอนนี้การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในประเทศเรามักจะเป็นการเลี้ยงชนิดเดียว บางครั้งแค่เหตุการณ์เดียวก็สร้างความเสียหายร้ายแรงได้ อย่างการเลี้ยงเป๋าฮื้อนี่ การเลี้ยงในกระชังยังดี แต่อย่างพวกเราที่ปล่อยเลี้ยงแบบธรรมชาติ สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือดาวทะเลนี่แหละ"

เหยี่ยอวี่ลี่หยิบดาวทะเลหลายหนามตัวหนึ่งขึ้นมาพิจารณา หนวดยาวห้าแฉก ผิวสีม่วง ไม่นึกว่าใต้รูปลักษณ์น่ารักของดาวทะเลจะซ่อนพลังทำลายล้างที่น่ากลัวขนาดนี้

"ดาวทะเลพวกนี้จะจัดการยังไง?" เหยี่ยอวี่ลี่ถาม แม้แต่คนญี่ปุ่นที่ชอบอาหารทะเลที่สุด ก็แทบไม่กินดาวทะเล เธอก็ไม่รู้จะปรุงพวกมันยังไง

"เดี๋ยวเราคัดแยกดาวทะเลพวกนี้กันก่อน ตัวเมียที่มีไข่เก็บไว้กิน ที่เหลือก็ตากแห้งได้เลย" เสี่ยวเผิงบอก

"ดาวทะเลตากแห้งเอาไว้ทำอะไร?" หยางเมิ่งถาม

เสี่ยวเผิงทำหน้าลึกลับพูดว่า "นี่นายไม่รู้สิ ดาวทะเลแห้งเป็นสมุนไพรจีนที่ดีมาก มีประโยชน์มากสำหรับผู้ชายนะ"

หยางเมิ่งได้ยินแล้วทำหน้าเข้าใจ เหยี่ยอวี่ลี่ได้ยินแล้วหน้าแดง

แม้ว่าเหยี่ยอวี่ลี่จะมีลูกโตแล้ว แต่เมื่อพูดเรื่องชายหญิงต่อหน้าเธอ เธอก็ยังรู้สึกอาย - ใครใช้ให้บนเกาะมีผู้หญิงแค่เธอคนเดียวล่ะ?

เห็นสีหน้าของเหยี่ยอวี่ลี่ เสี่ยวเผิงกระแอมสองที "ทำงานๆ รีบแยกประเภทกัน"

นี่ทำให้เหยี่ยอวี่ลี่ลำบากใจ เสี่ยวเผิงกับหยางเมิ่งคุ้นเคยกับชีวิตชาวประมงแล้ว ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะ ตัวเหม็นคาวทะเลไปหมด

ส่วนเหยี่ยอวี่ลี่แต่งตัวสะอาดสวยงามเสมอ ตอนนี้จับดาวทะเล มือเปื้อนเมือกจากตัวดาวทะเล เธอขมวดคิ้วทนไม่ไหว

เสี่ยวเผิงเห็นแล้วพูดว่า "พี่เหยี่ย นี่เป็นงานของพวกเรา คุณพักเถอะ"

เหยี่ยอวี่ลี่กัดฟัน "ไม่เป็นไร ฉันไหว"

เสี่ยวเผิงยิ้ม "ผมรู้ว่าคุณไหวน่ะ แต่คุณลองคิดดู พวกเราสามคนมาวุ่นวายอยู่ตรงนี้ แล้วใครจะทำอาหาร? อากาศร้อนขนาดนี้ อย่างน้อยช่วยชงชาให้พวกเราหน่อยสิ"

เหยี่ยอวี่ลี่จะไม่รู้เจตนาของเสี่ยวเผิงได้ยังไง? แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธความหวังดีของเขา ยิ้มให้เสี่ยวเผิง แล้วเข้าไปในห้องไปชงชาให้ทั้งสองคน

เห็นเหยี่ยอวี่ลี่จากไป หยางเมิ่งกระซิบถามเสี่ยวเผิง "ว่าแต่ พี่เผิง นี่แกมีความคิดยังไงกันแน่? แกชอบพี่เหยี่ยอวี่ลี่หรือชอบฟางหรานหราน? หรือว่าจะเอาทั้งแม่ทั้งลูก?"

"นายคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ได้?" เสี่ยวเผิงแกล้งโกรธ

"ฉันพูดผิดเหรอ?" หยางเมิ่งทำหน้าล้อเลียน "นายก็แบบนี้แหละ มีใจแต่ไม่กล้า ตามที่ฉันเห็น แม่ลูกคู่นี้ต่างก็มีใจให้นายทั้งคู่นะ"

เสี่ยวเผิงไม่ยอมรับ "พวกเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดานะ! ไม่ได้สกปรกอย่างที่นายคิด!"

หยางเมิ่งทำหน้าดูถูก "ใครจะเชื่อคำพูดนี้? เหยี่ยอวี่ลี่มาอยู่ที่นี่แบบนี้ ไม่มีข้อเรียกร้องอะไร คอยดูแลนาย ยิ่งฟางหรานหรานไม่ต้องพูดถึง มีเวลาก็วิ่งมาที่นี่ นายคิดว่าเกาะห่วยๆ ของเรามีอะไรน่าดึงดูดขนาดนั้นเหรอ? แต่นายก็เก่งจริงๆ ฉันเคยเห็นคนจีบพี่น้องพร้อมกัน เคยเห็นคนจีบเพื่อนสนิทพร้อมกัน แต่ไม่เคยเห็นใครจีบทั้งแม่ทั้งลูกมาก่อนเลย"

เสี่ยวเผิงเบิกตาโพลง "พูดอะไรเรื่อยเปื่อย! ถ้าพี่เหยี่ยได้ยินจะอายแย่!"

หยางเมิ่งยักไหล่ "ฉันพูดเรื่อยเปื่อยตรงไหน? ความจริงก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?"

เสี่ยวเผิงพูดไม่ออก คิดๆ ดูที่หยางเมิ่งพูดก็ไม่ผิด ไม่ว่าจะเป็นฟางหรานหรานหรือเหยี่ยอวี่ลี่ เสี่ยวเผิงก็ชอบทั้งคู่ ความสดใสร่าเริงของฟางหรานหราน ความเย้ายวนมั่นคงของเหยี่ยอวี่ลี่ ต่างก็ดึงดูดเสี่ยวเผิง เขาก็ไม่โง่ มองออกถึงความรู้สึกของพวกเธอ แต่ตัวเขาเองกลับไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ก็เลยปล่อยให้เป็นแบบนี้

หยางเมิ่งบอกว่าตัวเองมีใจแต่ไม่กล้า หรือว่าตัวเองเป็นคนเจ้าชู้เงียบๆ จริงๆ?

ช่างมันเถอะ ความรักในความงามเป็นธรรมชาติของมนุษย์ อย่าว่าแต่ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไร ถึงจะได้ทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ ใครจะมากัดฉันล่ะ?

เสี่ยวเผิงคิดแบบนี้แล้วอารมณ์ดีขึ้นมาก ไม่จัดการดาวทะเลแล้ว ลุกขึ้นยืน

หยางเมิ่งเห็นเสี่ยวเผิงลุกขึ้นกะทันหัน มองเขางงๆ ไม่เข้าใจ

"ดาวทะเลฝากนายนะ!" เสี่ยวเผิงหมุนตัวจะไป

หยางเมิ่งอึ้ง "เฮ้ย นี่นายอาศัยเรื่องนี้หนีงาน"

"ใช่" เสี่ยวเผิงทำหน้ากวนๆ "นายจะกัดฉันเหรอ?"

หยางเมิ่งทำหน้าจนปัญญา ทำท่ายอมแพ้ "พี่เผิง ผมผิดไปแล้ว นี่พี่จะให้ผมตายด้วยงานเหรอ? ดาวทะเลกองนี้ ผมต้องคัดแยกไปถึงปีชวดปีมะเมียเลยไหม?"

แต่เสี่ยวเผิงไม่สนใจ "ทุกวันเห็นนายฝึกตั้งนาน ไม่เห็นเหนื่อย ตอนนี้ทำงานนิดหน่อยทำไม่ได้แล้ว?"

หยางเมิ่งได้แต่ประนีประนอม "จะให้ผมทำก็ได้ แต่อย่างน้อยบอกผมหน่อยว่าพี่จะไปทำอะไร? คงไม่ใช่ผมทำงานอยู่นี่ พี่ไปนอนหรอกนะ?"

"วางใจเถอะ ฉันก็ไปทำงานเหมือนกัน" เสี่ยวเผิงทำหน้าจริงจัง

"แล้วจะไปทำอะไร?" หยางเมิ่งซักไซ้

เสี่ยวเผิงหัวเราะ "เพื่อให้นอนสบายขึ้นในอนาคต ฉันจะไปทำเตียงใหญ่" พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

หยางเมิ่งอ้าปากค้าง มองแผ่นหลังของเสี่ยวเผิง พูดไม่ออกไปนาน

นี่มันรังแกกันเกินไปแล้ว ไม่ได้ ต้องหาคนมาอยู่บนเกาะเพิ่ม อย่างน้อยต้องหาคนที่จะช่วยตัวเองทำงานได้...

แต่เสี่ยวเผิงไม่ได้โกหกหยางเมิ่ง เขาจะทำเตียงจริงๆ

เสี่ยวเผิงที่ได้รับการสืบทอดจากหมอผีหลี่จง นอกจากจะได้เรียนรู้เวทมนตร์และการแพทย์แล้ว ยังได้รับความรู้จากหมอผีหลี่จงทุกรุ่นด้วย

เสี่ยวเผิงก็พูดไม่ออกเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หมอผีหลี่จงแต่ละรุ่นมีความสามารถหลากหลาย กวีนิพนธ์ ดนตรี หมากรุก อักษรศิลป์ จิตรกรรม พวกนี้เสี่ยวเผิงยังพอเข้าใจได้ แต่บางอย่างเขาก็ไม่เข้าใจ เช่นความรู้ด้านช่างไม้ที่เขาได้เรียนรู้มา หมอผีผู้สูงส่งแท้ๆ งานอดิเรกกลับเป็นงานช่างไม้? หรือว่าสมัยโบราณงานช่างไม้เป็นงานสูงส่ง? เป็นไปไม่ได้เลย! มันเป็นแค่งานฝีมือที่ทำเพื่อเลี้ยงปากท้อง

ลองคิดดู หมอผีว่างๆ ไปรับจ้างทำงานช่างไม้ให้บ้านคนอื่น แค่คิดภาพก็มึนแล้ว!

แต่ก็ดีเหมือนกัน เสี่ยวเผิงได้เรียนรู้เทคนิคโบราณของจีนมากมาย

เสี่ยวเผิงชอบศิลปะโบราณพวกนี้มาก อย่างงานช่างไม้ พอเรียนรู้ใหม่ๆ ก็ทำกล้องยาสูบไม้จันทร์ม่วงสองอัน ยังทำโต๊ะชาให้ตัวเองด้วย ทุกครั้งที่เห็นไม้จันทร์ม่วงและไม้จันทร์ม่วงลายทองในคลังสินค้า เสี่ยวเผิงก็รู้สึกคันมือ ถือโอกาสที่ตอนนี้มีอารมณ์ เสี่ยวเผิงตัดสินใจทำเฟอร์นิเจอร์ไม้จันทร์ม่วงชุดหนึ่ง

เสี่ยวเผิงตัดสินใจทำเตียงแปดก้าวก่อน

เตียงแปดก้าว หรือเตียงปาปู๋ เป็นเตียงที่ใหญ่ที่สุดในเฟอร์นิเจอร์ดั้งเดิมของชาวฮั่น

ความแตกต่างที่สำคัญที่สุดระหว่างเตียงแปดก้าวกับเตียงธรรมดาคือ มีโครงสร้างไม้เพิ่มเติมรอบนอกเตียง มีราวกั้นโดยรอบทั้งสี่ด้าน บางอันยังมีหน้าต่างติดทั้งสองข้าง ทำให้หน้าเตียงเป็นระเบียงทางเดิน

การจัดวางโดยรวมดูเหมือนมีห้องเล็กๆ อีกห้องในห้องนอน ดูหรูหราสง่างาม

เตียงแบบนี้ดูสวยงาม แต่การทำนั้นยุ่งยากมาก ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่ประตูหน้าต่างและฉากกั้นโดยรอบ ก็ต้องใช้ช่างไม้แบบดั้งเดิมหลายคนทำงานพร้อมกันหลายวัน ลวดลายฉลุและแกะสลักด้านบน ล้วนเป็นงานละเอียด

นิสัยของเสี่ยวเผิงคือถ้าจะไม่ทำก็ไม่ทำ ถ้าจะทำก็ต้องทำให้ดีที่สุด ช่วงต่อมา เสี่ยวเผิงไม่ออกจากลานบ้านเล็กๆ ของตัวเองเลย ตั้งใจทำงานช่างไม้ แม้แต่อาหารก็ให้เหยี่ยอวี่ลี่นำมาส่งที่ลาน

หยางเมิ่งยังวิ่งมาดูว่าเสี่ยวเผิงเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า หลังจากโดนเสี่ยวเผิงด่าไปยกใหญ่ แน่ใจว่าเสี่ยวเผิงไม่มีปัญหาอะไร ก็ส่ายหน้าเดินจากไป กลับไปฝึกท่ากระบวนท่าสัตว์ห้าชนิดต่อทุกวัน

นี่ทำให้เหยี่ยอวี่ลี่ลำบากใจ บนเกาะมีคนแค่สามคน คนหนึ่งขังตัวเองในลานทำงานช่างไม้ทั้งวัน อีกคนฝึกกล้ามเนื้อที่ชายหาดทั้งวัน เหลือเหยี่ยอวี่ลี่คนเดียว ไม่รู้จะทำอะไรบนเกาะทั้งวัน

ตอนนี้เหยี่ยอวี่ลี่กำลังนอนแช่น้ำพุร้อน

สำหรับน้ำพุร้อนที่ชีนหลี่เย่า แต่ก่อนเหยี่ยอวี่ลี่ไม่มีชุดว่ายน้ำ ได้แต่มาแช่ตอนดึกๆ ที่เงียบสงัด ตอนนี้เสี่ยวเผิงกับหยางเมิ่งหายหน้าไปทั้งวัน เหยี่ยอวี่ลี่ก็สามารถนอนแช่น้ำพุร้อนตอนกลางวันได้เสียที

"เสี่ยวเผิงยังเด็กเกินไป ไม่เอาการเอางานด้วย วันๆ มีแต่หาความสุขสบาย" เหยี่ยอวี่ลี่นอนในน้ำพุร้อนพึมพำ "แต่ชีวิตที่นี่ก็สบายเหลือเกิน ถ้าได้เป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต จะเรียกร้องอะไรอีก ไม่แปลกเลยที่ไอ้เด็กบ้าเสี่ยวเผิงแช่น้ำพุร้อนทุกวัน มันสบายมากจริงๆ"

เหยี่ยอวี่ลี่นอนในน้ำพุร้อนหลับตาพักผ่อน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมา

เหยี่ยอวี่ลี่ตกใจ รีบลืมตา กำลังจะร้องห้ามคนที่มา แต่กลับชะงัก

เห็นเสี่ยวเผิงยืนงงๆ มองเธออยู่ตรงหน้า

"อ๊า!" เหยี่ยอวี่ลี่ร้องกรี๊ด น้ำในบ่อน้ำพุร้อนใสจนมองเห็นก้นบ่อ เสี่ยวเผิงได้เห็นเหยี่ยอวี่ลี่อย่างชัดเจน เธอรีบใช้มือทั้งสองปิดหน้าอก แต่คิดว่าไม่ถูก รีบเอามือไปปิดด้านล่างแทน คิดอีกทีก็ไม่ถูกอีก สุดท้ายเลยใช้มือข้างหนึ่งปิดด้านบน อีกข้างปิดด้านล่าง แต่หน้าอกของเหยี่ยอวี่ลี่ใหญ่เกินไป จะปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด

"พี่เหยี่ย ผมไม่ได้ตั้งใจ" เสี่ยวเผิงรีบแก้ตัว แต่สายตายังจ้องเหยี่ยอวี่ลี่แน่วนิ่ง สวรรค์เป็นพยาน เสี่ยวเผิงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่สมองช็อตไปแล้ว ทั้งคนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

เหยี่ยอวี่ลี่โกรธอายพูดว่า "ยังจะมองอีก! รีบหันหลังไปสิ!"

เสี่ยวเผิงได้ยินแล้วถึงได้สติว่าทำไม่ถูก รีบหันหลังให้

ทั้งสองคนยังอึดอัดใจ กลับเห็นหยางเมิ่งวิ่งมา "เสี่ยวเผิง ฉันได้ยินพี่เหยี่ยกรี๊ดเมื่อกี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เสี่ยวเผิงกับเหยี่ยอวี่ลี่อยากจะห้ามไม่ให้หยางเมิ่งมา แต่หยางเมิ่งวิ่งเร็วมาก ไม่นานก็มาถึงบริเวณบ่อน้ำพุร้อน

หยางเมิ่งกำลังจะพูดอะไรกับเสี่ยวเผิง เหลือบไปเห็นเหยี่ยอวี่ลี่ในบ่อ รีบหันหลัง "ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! พวกคุณทำต่อเถอะ ผมเข้าใจๆ" แล้วกระซิบกับเสี่ยวเผิง "พี่เผิง พี่นี่เก่งจริงๆ ถึงพี่เหยี่ยจะมีใจให้พี่ แต่พี่ก็ไม่ควรใช้กำลังนะ ดูสิทำพี่เหยี่ยตกใจขนาดไหน รู้จักพอดีๆ หน่อย"

พูดจบก็หันหลังจากไป เร็วกว่าตอนมาเสียอีก ทำเป็นเก็บความดีความชอบไว้

รู้จักพอดี? พอดีบ้านแกสิ!