บทที่ 27 กล้าหาญแห่งต้าหัว ร่วมใจฝ่าวิกฤตชาติ!
กองบัญชาการทหารมณฑลกวนตง
ยามค่ำ
ห้องประชุมสว่างไสว ทหารจำนวนมากรีบเร่งมาจากทุกสารทิศ
หวงหงหยู โจวเตียน และนายทหารระดับสูงทั้งหมด ประจำการอยู่ในห้องประชุม มองดูสถานการณ์ที่สนามรบหมื่นเผ่าผ่านจอภาพ
แม้ว่าประตูลำเลียงจะถูกทำลาย ชะตากรรมของเมืองประตูสวรรค์ใต้และกองทัพเทพสงครามสายฟ้าสามหมื่นนายก็ถูกกำหนดไว้แล้ว
แต่ทุกคนยังคงไม่อาจยอมรับผลลัพธ์นี้ได้
พวกเขาได้แต่จำใจมองดูผลลัพธ์นี้ด้วยความไม่ยินยอมและความเจ็บปวด
แม้แต่ทางกองบัญชาการทหารนครหลวง หัวซือหลิงและคนอื่นๆ ก็ยังรีบมาด้วย
นายทหารคนหนึ่งเล่าถึงสถานการณ์เมื่อวาน
"วันแรกที่ประตูเมืองเหนือแตก เขตเมืองตะวันออกและตะวันตกก็พังทลายตามกัน และเพราะการทรยศของเตี้ยวจื้อเฉียง เขตเมืองใต้ก็ถูกเปิดช่องโหว่"
"ข่าวดีคือ ท่านผู้บัญชาการฉินนำทีมไปสนับสนุนด้วยตนเอง นำหน้าทหาร ต่อสู้อย่างกล้าหาญ ตอนนี้ช่องโหว่ถูกปิดแล้ว"
"ข่าวร้ายคือ มีผู้บาดเจ็บล้มตายมากมาย ทหารสามหมื่นนายเหลือเพียงสองหมื่น และท่านผู้บัญชาการฉินก็บาดเจ็บจากการต่อสู้เมื่อคืน"
ฉินหงหยูตาแดงก่ำ สีหน้าหม่นหมอง
กำหมัดแน่นบนโต๊ะ แต่แล้วก็ปล่อยมือออกอย่างอ่อนแรง
เรื่องที่บิดาของเธอบาดเจ็บ เธอรู้มาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว
เธอถึงกับรู้ด้วยว่าบิดาบาดเจ็บได้อย่างไร และรู้ว่าผู้ลงมือคือลู่ซานจวิน แม่ทัพใหญ่พันธมิตรแปดเผ่า!
ฉินหงหยูรู้สึกเจ็บปวดและแค้นเคืองยิ่งนัก!
วันหน้าหากได้พบเผ่าเสือบินในสนามรบหมื่นเผ่า เธอสาบานว่าจะฆ่าให้หมดทุกตัว!
หากได้พบลู่ซานจวินแห่งเผ่าเสือบิน เธอสาบานว่าจะบดกระดูกโปรยเถ้า ถลกเส้นเอ็นดูดเลือด ให้มันตายอย่างไร้ซากศพ!
ห้องประชุมเงียบหนักอึ้ง สุดท้ายมีเพียงเสียงถอนหายใจดังก้อง
"เมื่อความมืดมาเยือน พันธมิตรแปดเผ่าจะเริ่มการโจมตีรอบที่สอง"
"แม้ช่องโหว่ที่เขตเมืองใต้จะถูกปิด และมีการซ่อมแซมชั่วคราวในตอนกลางวัน แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเป็นจุดโจมตีหลักของกองทัพใหญ่แปดเผ่า!"
"ตอนนี้สถานการณ์ไม่ชัดเจน!"
"กองทัพเทพสงครามสายฟ้าสามหมื่นนายเหลือสองหมื่น และท่านผู้บัญชาการฉินก็บาดเจ็บ"
"ดังนั้นหากคิดถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด... กองทัพเทพสงครามสายฟ้าอาจจะไม่รอดคืนนี้..."
ห้องประชุมยิ่งเงียบกว่าเดิม!
เงียบจนได้ยินเข็มตก!
นายทหารกองบัญชาการมณฑลกวนตงทั้งหมดที่อยู่ในที่นี้ ต่างหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า!
นายทหารหลายคนในที่นี้ล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านผู้บัญชาการฉิน เป็นคนที่ท่านผู้บัญชาการฉินเลือกมาด้วยตนเอง!
แม้ไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชา พวกเขาก็เคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ร่วมกันบุกเบิกเมืองประตูสวรรค์ใต้มาด้วยกัน!
เมืองประตูสวรรค์ใต้ ทุ่มเทความพยายามของกองบัญชาการมณฑลกวนตงมาเกือบสิบปี!
กองทัพเทพสงครามสายฟ้าเกือบหนึ่งแสนนาย ก็ล้วนเป็นกองกำลังชั้นยอดที่ทุกคนคัดสรรและสร้างขึ้นมาทีละน้อย!
แต่วันนี้ ทุกอย่างจะจบลง!
ช่างเป็นเรื่องที่เจ็บปวดเหลือเกิน!
ช่างเป็นช่วงเวลาที่สิ้นหวังเหลือเกิน!
ในห้องประชุมที่เงียบสงัด บัดนี้มีเสียงสะอื้นเบาๆ ด้วยความเศร้าโศกอย่างที่สุด!
"ตูม!"
"ตูม! ตูม! ตูม!"
ทันใดนั้น บนจอภาพ เมื่อความมืดมาเยือน พันธมิตรแปดเผ่าก็เริ่มการโจมตีทั่วด้านที่เขตเมืองใต้ของมนุษย์ทันที!
กองทัพใหญ่แปดเผ่าราวกับคลื่นยักษ์ถาโถมเข้าใส่เขตเมืองใต้
การต่อสู้นองเลือดปะทุขึ้นในทันที
แต่ว่า...
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เขตเมืองใต้ยังคงยืนหยัด!
สองชั่วโมงผ่านไป เขตเมืองใต้ยังคงยืนหยัด!
สามชั่วโมงผ่านไป เขตเมืองใต้ยังคงยืนหยัด!
สี่ชั่วโมง...
บรรดานายทหารที่เคยร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง บัดนี้มองจอภาพด้วยความตะลึง
แม้แต่ฉินหงหยูที่จ้องมองจอไม่วางตา ก็ยกใบหน้าที่อิดโรยขึ้นด้วยความตะลึง ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งอย่างงงงัน
บนจอภาพ
เห็นเพียงว่าที่เขตเมืองใต้ตอนนี้ ชายชราผู้หนึ่งที่บาดเจ็บ ร่างกายพันด้วยผ้าพันแผล ใบหน้าซีดขาวอย่างที่สุด นั่งอยู่บนเก้าอี้ ถูกคนหามขึ้นไปแนวหน้าสุด!
ชายชราผมขาวโพลน ใบหน้าเคร่งขรึมและโทรม ผู้นี้คือผู้บัญชาการสูงสุดแห่งเมืองประตูสวรรค์ใต้ ฉินจงเฉิง!
ตอนนี้ฉินจงเฉิงที่บาดเจ็บ กลับยังนำหน้าทหาร ประจำการที่แนวหน้าสุด!
ท่านผู้บัญชาการฉินชูงานยาวมังกรเขียวในมือ ชี้ไปที่กองทัพศัตรู ตะโกนด้วยความโกรธแค้น "ทหารที่รักของข้า พี่น้องร่วมรบที่รักของข้า!"
"บ้านเมืองถึงจุดนี้แล้ว นอกจากพวกเราจะยอมตายเพื่อชาติ ก็ไม่มีทางอื่นใดอีก!"
"ข้าเชื่อมั่นว่าหากพวกเรามีความตั้งใจเช่นนี้ ชาติและเผ่าพันธุ์ของเราที่มีประวัติศาสตร์นับพันปี จะไม่มีวันล่มสลายด้วยน้ำมือของเผ่าพันธุ์อื่น!"
"ความตั้งใจที่จะตายเพื่อชาติและเผ่าพันธุ์ จนกว่าทะเลจะแห้ง หินจะผุ ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย ขอให้ทุกท่านพยายามร่วมกับข้า!"
"เพื่อไม่ให้เหตุการณ์นองเลือดที่เมืองหยางเกิดขึ้นอีก ทุกท่าน โปรดสู้ไปกับข้า รบ! รบ! รบ!!!"
เหตุการณ์นองเลือดที่เมืองหยาง!
โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นก่อนที่เมืองประตูสวรรค์ใต้จะถูกสร้าง!
เผ่าพันธุ์ต่างดาวหลายกลุ่มผ่านประตูลำเลียงมาถึงเมืองหยาง เมืองเอกของมณฑลกวนตง ทะลวงกองกำลังป้องกัน สังหารอย่างไร้ปรานี!
สถิติภายหลังระบุว่า ตอนนั้นมีผู้เสียชีวิตเกือบหนึ่งล้านคน!
ผู้บาดเจ็บถึงหลายล้านคน!
ประชาชนที่ได้รับผลกระทบ ไร้ที่อยู่อาศัย ไร้บ้านเรือน มีจำนวนถึงหลายสิบล้านคน!
นี่คือโศกนาฏกรรมที่เลวร้ายที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของอาณาจักรมังกร!
ยังมีโศกนาฏกรรมอีกมากมาย มากมาย มากมาย ที่เผ่าพันธุ์ต่างดาวบุกผ่านประตูลำเลียงมารุกรานอาณาจักรมังกร สังหารประชาชนผู้บริสุทธิ์!
อาชญากรรมที่เผ่าพันธุ์ต่างดาวก่อขึ้นต่ออาณาจักรมังกรนั้นมากมายเกินกว่าจะบรรยาย!
จนกระทั่งอาณาจักรมังกรสร้างฐานทัพบุกเบิกสี่แห่งในสนามรบหมื่นเผ่า สกัดกั้นเผ่าพันธุ์ต่างดาวไว้นอกประตู ประชาชนของอาณาจักรมังกรจึงได้พบความสงบสุขชั่วขณะ!
ฟังเสียงให้กำลังใจ เสียงตะโกนด้วยความโกรธแค้นของท่านผู้บัญชาการฉิน โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำว่า "เหตุการณ์นองเลือดที่เมืองหยาง"
ทหารที่เหลือสองหมื่นนายในเขตเมืองใต้ พลันระเบิดเสียงคำรามที่ทะลุฟากฟ้า ปลดปล่อยขวัญกำลังใจที่พลุ่งพล่านราวกับภูเขาไฟระเบิด!
กองทัพเทพสงครามสายฟ้า ทหารส่วนใหญ่มาจากมณฑลกวนตง!
มณฑลกวนตงคือบ้านเกิดของพวกเขา!
ตอนนี้เมื่อได้ยินเรื่องเหตุการณ์นองเลือดที่เมืองหยาง ทุกคนต่างตาแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปน ระเบิดขวัญกำลังใจพุ่งทะยานราวกับเมฆ!
แม้ว่ากองทัพเทพสงครามสายฟ้าจะเหลือเพียงสองหมื่นคน ส่วนพันธมิตรแปดเผ่านั้นมากมายจนมองไม่เห็นที่สิ้นสุด เกือบหนึ่งแสนถึงสองแสนทหาร!
แต่ทหารทุกนายบ้าไปหมดแล้ว!
บ้าไปทั้งหมด!
พวกเขาจ้องมองท่านผู้บัญชาการฉินที่แม้จะบาดเจ็บสาหัสแต่ยังบุกนำหน้า ระเบิดเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนฟ้า!
ไม่มีทางถอยแล้ว!
ในเมื่อต้องตายอยู่แล้ว!
อย่างน้อยก็ต้องลากศัตรูตายตามไปด้วย!
ฆ่าหนึ่งตัวคุ้มแล้ว!
ฆ่าสองตัวกำไร!
ฆ่าสาม สี่ตัว กำไรเลือด!
"กล้าหาญแห่งต้าหัว ร่วมใจฝ่าวิกฤตชาติ!"
"เลือดไม่หมด ไม่หยุดรบ!"
"ตะวันออกมีต้าหัว ดั่งตะวันทอแสง!"
"แค้นชาติร้อยปี ทุกข์ระทมไม่จาง!"
"ใต้หล้าวุ่นวาย จักพบความสงบ?"
"ชาติมีทหารเก่งกล้า ใครกล้าประลอง?"
"ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!"
เพลงรบอันห้าวหาญ ในยามนี้ดังก้องจากลำคอของทหารสองหมื่นนายพร้อมกัน!
พวกเขาราวกับผีเสื้อบินเข้ากองไฟ!
ราวกับตั๊กแตนขวางรถ!
ราวกับมังกรน้อยที่ไม่รู้จักประมาณตน บุกตะลุยอย่างไม่กลัวตาย ถาโถมเข้าสู้กับพันธมิตรแปดเผ่าอย่างบ้าคลั่ง!
ห้องประชุมกองบัญชาการมณฑลกวนตง
ทุกคนมองภาพอันโหดร้ายที่สุดบนจอด้วยความตะลึง ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่!
ทุกคนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพราก!
(จบบท)
