บทที่ 177 แคนตาลูป

“นี่เรียกว่าแคนตาลูปเหรอ? หวานมากเลย!”

โจวจื้อเหวินพูดหลังจากกัดไปคำหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงภรรยา ลูก และแม่ที่อายุเยอะแล้วที่บ้าน

ถ้าบ้านไม่ได้อยู่ในเมืองและห่างไกลกันขนาดนี้ เขาคงไม่กัดคำที่สองแน่นอน เพราะอยากเก็บชิ้นนี้กลับไปให้ภรรยา ลูก และแม่ได้ลองชิม

ในยุคนี้ แม้แต่อาหารพื้นฐานก็ยังไม่พอเพียง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขนมหวานหรือผลไม้แบบนี้เลย

อีกทั้งชื่อ “แคนตาลูป” นี้เขาก็เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก

โจวอี้หมินยิ้มและพูดว่า “มันคือหนึ่งในสายพันธุ์ของเมล่อนหวาน หรือเรียกอีกอย่างว่าเมล่อนน้ำผึ้ง”

ในยุคหลัง แคนตาลูปมีการพัฒนาสายพันธุ์มากมาย รูปร่างแตกต่างกันและรสชาติโดดเด่น บางสายพันธุ์มีกลิ่นหอมนม บางสายพันธุ์มีกลิ่นเลมอน แต่สิ่งที่เหมือนกันคือรสชาติหวานเหมือนน้ำผึ้งและกลิ่นหอมเฉพาะตัว

“กินเลย อย่ามัวแต่เสียดาย เดี๋ยวตอนกลับฉันจะให้เธอเอากลับไปบ้านลูกหนึ่ง” โจวอี้หมินพูดเมื่อเห็นท่าทางของโจวจื้อเหวิน ก็พอจะเดาได้ว่าเขากำลังคิดถึงครอบครัวอยู่

นี่เป็นพฤติกรรมทั่วไปของคนจีนในยุคนั้น

ถ้ามีของอร่อย พวกเขามักคิดถึงครอบครัวเป็นอันดับแรกเสมอ ไม่ว่าจะเป็นภรรยา หรือลูก

โจวจื้อเหวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “นี่คงแพงมากใช่ไหม?”

หลัวไป่ต้าวที่คุ้นเคยกับโจวอี้หมินดีอยู่แล้ว ไม่คิดจะเกรงใจ พูดกับโจวจื้อเหวินว่า “พี่จื้อเหวิน ยังจะช่วยเขาประหยัดอีกเหรอ? เขาให้ก็เอาเถอะ!”

โจวอี้หมินหันไปมองหลัวไป่ต้าวด้วยสายตาดุ ๆ

แล้วจึงพูดต่อว่า “เพื่อนให้มาน่ะ สำหรับที่นี่มันเป็นของหายาก แต่ที่แหล่งผลิตก็ไม่ได้มีราคาสูงนัก”

พอได้ยินแบบนี้ โจวจื้อเหวินก็สบายใจขึ้นและเริ่มกินทันที เขากินจนเกลี้ยง เหลือเพียงเปลือกบางเหมือนกระดาษ

ทำเอาโจวอี้หมินตกตะลึงไปเลย

“โธ่เอ้ย!”

โจวอี้หมินแอบคิดในใจว่า แม้แต่ตอนใช้มีดปอกเปลือก เขายังปอกบางขนาดนี้ไม่ได้เลย!

“ต้าชิวไม่ได้กินข้าวที่นี่เหรอ?” โจวจื้อเหวินอดถามไม่ได้

เขามาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเห็นต้าชิวมากินข้าวที่นี่เลย ทั้งๆที่เขาพักอยู่ที่นี่

หลัวไป่ต้าวตอบว่า “เขาปกติจะกินข้าวกับอาจารย์ของเขาที่โรงงานเหล็ก ส่วนที่นี่ก็แค่กลับมานอน”

พูดจบ หลัวไป่ต้าวก็โยนเปลือกแคนตาลูปให้สุนัขที่นอนอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นสุนัขของบ้านต้าชิว

พ่อของต้าชิวเคยได้ยินว่าโจวอี้หมินต้องการสุนัขสำหรับดูแลบ้าน จึงตัดสินใจให้ลูกชายพาสุนัขตัวนี้มาที่นี่โดยไม่ลังเล ซึ่งก็เป็นผลดีเพราะช่วยลดภาระในบ้านได้บ้าง

แม้ว่าสุนัขพันธุ์พื้นเมืองจะเลี้ยงง่าย กินอะไรก็ได้ บางตัวยังสามารถกินของที่ไม่น่ากินได้ แต่บางครั้งก็ยังต้องให้อาหารอย่างข้าวหรือเศษอาหารบ้าง

ครอบครัวของต้าชิวรักสุนัขตัวนี้มาก จนไม่สามารถฆ่ามันเพื่อกินเนื้อได้ แม้ในช่วงเวลาที่ครอบครัวยากลำบากที่สุด จะมีคนแนะนำให้ฆ่ามันกิน พวกเขาก็ทำใจไม่ได้

ดังนั้น การนำสุนัขตัวนี้มาเลี้ยงไว้ที่บ้านโจวอี้หมินเพื่อช่วยเฝ้าบ้าน จึงถือว่าเป็นทางออกที่ดี และสำหรับสุนัขตัวนี้ นับเป็นบทสรุปชีวิตที่ดีทีเดียว

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ต้าชิวจะไม่ค่อยได้กินข้าวที่นี่ แต่ถ้ามีการรวมตัวหรือเลี้ยงสังสรรค์กันที่นี่ เขาก็มักจะมาร่วมด้วยเสมอ หลัวไป่ต้าว หลี่โหยวเต๋อ และคนอื่นๆก็มักจะมารวมตัวกันเพื่อจัดมื้ออาหารดีๆอยู่บ่อยครั้ง

หลังจากพูดคุยกันพักหนึ่ง โจวอี้หมินก็หยิบของฝากแล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านหัวหน้าหลี่

“พี่สะใภ้ คุณป้าหลี่ยังไม่กลับมาเหรอ?” โจวอี้หมินพูดพลางยื่นแคนตาลูปสองลูกและนมผงสองถุงให้กับลูกสะใภ้ของหัวหน้าหลี่ ซึ่งก็คือภรรยาของจ้าวเจิ้นกั๋ว

หญิงสาวรับนมผงและแคนตาลูปด้วยความยินดี พร้อมพูดว่า “อี้หมิน มานั่งพักก่อนสิ! คุณป้าหลี่เพิ่งกลับมา แต่ไปที่สี่ห้องคฤหาสน์ข้างๆ เพื่อไกล่เกลี่ยปัญหาค่ะ”

ปัญหาที่เกิดขึ้นในสี่ห้องคฤหาสน์ข้างๆ นั้นเป็นเรื่องไม่จบสิ้น แทบจะทะเลาะกันทุกสามวัน

ลุงใหญ่ ลุงสอง และลุงสามในคฤหาสน์นั้นมีแต่ปกปิดปัญหาไว้ เมื่อมีเรื่องเกิดขึ้น พวกเขาก็พยายามกดดันไม่ให้เรื่องแพร่งพรายออกไป แต่พอปล่อยไว้จนปัญหาลุกลาม ก็ถึงขั้นมีคนใช้มีดทำร้ายกัน

ในฐานะหัวหน้าสำนักงานเขต หัวหน้าหลี่จะไม่เข้าไปจัดการได้อย่างไร?

“แล้วพี่จ้าวล่ะ?” โจวอี้หมินถามต่อ

“เขาช่วงนี้ยุ่งมากค่ะ”

ถึงสามีของเธอจะไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ กลับยินดีด้วยซ้ำ เพราะเธอรู้ว่าสามีของเธอกำลังจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

เธอคิดว่าโจวอี้หมินเปรียบเสมือนคนที่นำโชคดีมาสู่ครอบครัวของเธอ

ตั้งแต่แม่สามีของเธอยอมรับโจวอี้หมินเหมือนเป็นหลานชายแท้ๆ ปัญหาเรื่องนมสำหรับลูกชายของเธอก็ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ อีกทั้งยังช่วยให้ครอบครัวของเธอได้รับโอกาสดีๆมากมาย

อย่างสามีของเธอ จ้าวเจิ้นกั๋ว ตอนนี้แทบจะได้ตำแหน่งรองผู้อำนวยการโรงงานผลิตบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้ว

โรงงานผลิตบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในตอนนี้ไม่ใช่โรงงานบะหมี่ธรรมดาอีกต่อไป แต่เป็นโรงงานระดับสูงที่มีสถานะสำคัญขึ้นมาก

หลังจากนั่งพักสักครู่ หัวหน้าหลี่ก็กลับมาบ้าน พร้อมบ่นพึมพำด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์เสียจากการไปไกล่เกลี่ยปัญหาที่สี่ห้องคฤหาสน์ข้างๆ

ครั้งนี้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ถึงกับมีการใช้มีดทำร้ายกัน

สำหรับพฤติกรรมเช่นนี้ สำนักงานเขตไม่อาจปล่อยไปได้ เธอต้องพาเจ้าหน้าที่ความมั่นคงมาดำเนินการจับกุมผู้กระทำผิด เพื่อให้พวกเขาได้รับบทเรียนอย่างสาสม

นอกจากนี้ ลุงใหญ่ ลุงสอง และลุงสามในคฤหาสน์นั้นก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งทันที และมีการเลือกตัวแทนใหม่มาจัดการดูแลชั่วคราว หากยังทำไม่ได้ดี ก็จะเปลี่ยนอีกจนกว่าจะหาคนที่เหมาะสมได้

หัวหน้าหลี่พาเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ดูหวาดกลัวคนหนึ่งกลับมาด้วย

“อี้หมิน มาถึงแล้วเหรอ?” เมื่อเห็นโจวอี้หมิน หัวหน้าหลี่ก็เปลี่ยนสีหน้าจากขุ่นมัวเป็นสดใสทันที

“ป้าหลี่ ช่วงนี้ยุ่งมากเหรอครับ?”

หัวหน้าหลี่ถอนหายใจ “ก็เรื่องวุ่นวายนั่นแหละ”

การดูแลจัดการคนอพยพที่เข้ามาในเมืองก็หนักหนาพอแล้ว แต่สี่ห้องคฤหาสน์บางแห่งก็ยังสร้างปัญหาซ้ำเติมเพิ่มอีก

จากนั้นเธอให้ลูกสะใภ้หยิบของกินมาให้เด็กหญิงตัวเล็กที่ชื่อว่า จูจู

“ให้เธอพักอยู่ที่นี่ก่อน” หัวหน้าหลี่กล่าว

เด็กหญิงคนนี้อาศัยอยู่กับพ่อที่เป็นคนเรียบง่าย แต่พ่อของเธอเพิ่งถูกแทงและต้องส่งตัวไปโรงพยาบาล หัวหน้าหลี่จึงไม่อาจปล่อยให้เธออยู่ที่สี่ห้องคฤหาสน์แห่งนั้นต่อไปได้

เมื่อพ่อของจูจูออกจากโรงพยาบาล เธอจะจัดการย้ายพ่อลูกคู่นี้ไปที่สี่ห้องคฤหาสน์แห่งอื่น เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาจากที่เดิม เพราะคนเรียบง่ายอย่างพวกเขาไม่เหมาะจะอยู่ในสี่ห้องคฤหาสน์แห่งนั้นอีกต่อไป

“เอาให้นอนห้องฉันก็ได้ค่ะ” ลูกสะใภ้ตอบรับอย่างไม่ติดใจอะไร เธอคุ้นเคยกับการที่แม่สามีรับคนอื่นมาพักอาศัยด้วยอยู่แล้ว

ครอบครัวนี้เต็มไปด้วยหัวหน้าและผู้ดูแล จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องช่วยเหลือผู้อื่น

จากนั้นเธอบอกแม่สามีว่า โจวอี้หมินนำแคนตาลูปสองลูกและนมผงสองถุงมาให้

“นี่คือเมล่อนหวานนะคะ เคยกินครั้งหนึ่ง แต่มันไม่ใหญ่ขนาดนี้” หัวหน้าหลี่พูดขณะมองแคนตาลูปด้วยความประหลาดใจ

ในความเป็นจริง ประเทศจีนมีประวัติการปลูกแคนตาลูปยาวนานถึงสองพันปี พื้นที่ปลูกแคนตาลูปในประเทศนี้มีขนาดใหญ่ที่สุด มีสายพันธุ์หลากหลายที่สุด และคุณภาพดีที่สุด

นี่คือหนึ่งใน "ผลิตภัณฑ์ที่บรรพบุรุษคัดสรร"

ในยุคปัจจุบัน ชาวเน็ตมักล้อกันว่า ถ้าอาหารชนิดใดยังไม่ได้รับการปลูกอย่างแพร่หลายในประเทศจีน นั่นแสดงว่ามันอาจจะ "ไม่อร่อย"

ซึ่งก็มีเหตุผลอยู่บ้าง

ตัวอย่างเช่น ไก่งวง ที่ถูกบันทึกไว้ตั้งแต่สมัยราชวงศ์หมิง แต่ในศตวรรษที่ 21 กลับยังไม่มีการเลี้ยงไก่งวงในจีนอย่างแพร่หลาย ส่วนหนึ่งก็เพราะมัน "ไม่อร่อย"

จากนั้น หัวหน้าหลี่ให้ลูกสะใภ้หั่นแคนตาลูปเพื่อให้ทุกคนได้ลิ้มลอง

(จบบท)