ตอนที่ 77: ผู้ชายตระกูลหานจะไม่แต่งงานครั้งที่สอง

เมื่อได้ยินบทสนทนา ซ่งซีรู้สึกขบขันแต่ก็ไม่กล้าหัวเราะออกมาจริง ๆ

เธอหยิบขวดไวน์แดงบนโต๊ะแล้วพูดกับหานอาอวี่ว่า “คุณตา อย่าไปฟังพี่หานนะคะ ฉันรู้ว่าคนที่เป็นความดันสูงสามารถดื่มไวน์แดงแบบแห้งได้บ้าง ขอแค่ดื่มน้อยกว่า 50 มล.ก็พอ”

หานอาอวี่หัวเราะ “หนูซงนี่น่ารักจริง ๆ” เขาหันไปมองหานซานที่มีสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่ข้างซ่งซีและพูดอย่างประชดว่า “ไม่เหมือนบางคนที่ใจร้าย เลี้ยงมาตั้งกว่า 30 ปี เสียแรงเปล่า”

หานซานรู้สึกเหมือนถูกกลั่นแกล้ง

ซ่งซีรินไวน์เพียงเล็กน้อยให้กับหานอาอวี่ตามที่บอกไว้

หานอาอวี่ยกแก้วไวน์ขึ้นดมกลิ่นก่อนที่สีหน้าจะเต็มไปด้วยความคิดถึง “พูดถึงแล้ว ยายของหลานทำไวน์อร่อยกว่าฉันอีกนะ แต่ฉันทำให้ได้รสชาติแบบเธอไม่ได้เลย” ยายของหานซานจากไปเมื่อห้าปีที่แล้ว

บางทีอาจจะไม่ใช่ไวน์ที่หานอาอวี่คิดถึง แต่เป็นคนที่ทำไวน์นั้น ซ่งซีพูดขึ้นว่า “ในสายตาของหนู ไวน์ของคุณตาอร่อยและเข้มข้นมากนะคะ น่าเสียดายที่หนูไม่ได้มีโอกาสชิมฝีมือทำไวน์ของคุณยาย ถ้ามีโอกาส หนูขอเรียนรู้วิธีการทำไวน์จากคุณตาด้วยค่ะ”

หานอาอวี่หัวเราะลั่นและตบต้นขาตัวเอง “พอองุ่นสุกปีหน้า มาเรียนกับฉันที่บ้านได้เลย!”

“ได้เลยค่ะ!”

เหยียนเจียงเองก็โดนกระตุ้นให้ลิ้มรสไวน์ เขาจิบไวน์เข้าไปคำหนึ่งและถึงกับอึ้ง “อร่อยมากเลยครับ คุณตาทำไวน์นี้เองจริงๆ หรือครับ?”

หานอาอวี่เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิ “แน่นอนสิ”

เหยียนเจียงปรบมือและชื่นชมว่า “ไวน์นี้เข้มข้นมาก ไม่แพ้ไวน์ฝรั่งเศสยี่ห้อดังเลยครับ คุณตาสุดยอด!” เหยียนเจียงชี้ไปที่ขวดไวน์แดงแล้วถามหานซานว่า “คุณหาน พอจะเตรียมไว้ให้ผมขวดหนึ่งได้ไหมครับ จะเอากลับบ้าน”

หานซานตอบ “ได้สิ”

“เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ” ด้วยคำสั่งของหานอาอวี่ ทุกคนจึงเริ่มหยิบตะเกียบขึ้นมารับประทาน

ในวัยชราของเขา หานอาอวี่ต้องควบคุมการกินอาหาร ไม่กินเยอะมาก เขาอิ่มหลังจากกินไปเพียงไม่กี่จาน แต่เขายังนั่งอยู่เพื่อพูดคุยกับคนหนุ่มสาว

หานอาอวี่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซ่งซีตักข้าวอีกถ้วยหลังจากกินหมดแล้ว เขาไม่คาดคิดว่าสาวตัวเล็กคนนี้จะมีความอยากอาหารขนาดนี้ การกินเก่งเป็นโชคอย่างหนึ่งจริง ๆ

ขณะที่ซ่งซีกำลังตักอาหารใส่ถ้วย เธอแอบเหลือบมองคุณตา เมื่อเห็นว่าเขามองเธอด้วยความพอใจ เธอก็กินอย่างมีความสุขมากขึ้น

เหยียนเจียงสังเกตเห็นว่าซ่งซีทานข้าวถ้วยที่สองหมดไปแล้ว เขารู้สึกประหลาดใจแต่ไม่ได้พูดอะไร มีเพียงหานซานที่มองเธอด้วยแววตาขบขัน

หลังมื้ออาหาร หานซานไปเล่นหมากรุกกับคุณตาในห้องทำงาน ซ่งซีที่กินมากเกินไปเดินไปหยิบขนมบิสกิตย่อยอาหารในลิ้นชัก แล้วเดินวนรอบห้องนั่งเล่นเพื่อช่วยย่อยอาหาร

เหยียนเจียงนั่งบนโซฟาและกินพลัมที่คุณตานำมา เขาบ่นกับซ่งซีว่า “ทำไมเธอถึงกินเยอะขนาดนั้น?”

ซ่งซีพูดอย่างขมขื่นว่า “คุณตาชอบผู้หญิงที่กินเก่งน่ะสิ”

เหยียนเจียงกระพริบตาและรู้สึกสงสารซ่งซีมาก เขามองไปชั้นบนแล้วถามว่า “คุณตาของหานซานทำอาชีพอะไรเหรอ?” แม้ว่าชายชราจะดูเหมือนชาวนา แต่สายตาเขาบางครั้งก็ดูแฝงด้วยความดุดันจนทำให้รู้สึกว่าอาจไม่ใช่คนธรรมดา

ซ่งซีบอกว่า “ลองค้นหาในอินเทอร์เน็ตสิ ชื่อหานอาอวี่”

เหยียนเจียงทำตามที่เธอบอก

ไม่นานหลังจากนั้น เขาวางโทรศัพท์ลงอย่างตกใจ มองซ่งซีด้วยความอิจฉาแล้วถอนหายใจ “ซ่งซ่ง เธอได้แต่งเข้าตระกูลขุนนางแล้วนะ!”

หานซานคือหลานของหานอาอวี่จริง ๆ! ด้วยภูมิหลังเช่นนี้ ซ่งซ่งคงจะไม่มีใครกล้ามารังแกเธออีกในชีวิตนี้

เหยียนเจียงรู้สึกสบายใจขึ้นในที่สุด เขาลุกขึ้นเตรียมตัวกลับบ้าน ก่อนจะออกไป เขาไม่ลืมหยิบถุงผลไม้และขวดไวน์แดงที่คุณตาหานทำเองไปด้วย

หลังจากส่งเหยียนเจียงออกไป ซ่งซีส่งข้อความหาหานซานว่า “[พี่หาน คุณตาจะนอนที่ไหนคืนนี้?] ที่บ้านเรามีแค่เตียงเดียวเอง”

หานซานเห็นข้อความนั้นแล้วเงยหน้าขึ้นถามคุณตาว่า “คุณตาครับ คืนนี้จะพักที่ไหน?”

หานอาอวี่จ้องหมากรุกและตอบว่า “ลุงจงจองห้องไว้ให้แล้วที่โรงแรม ค่อยพาฉันไปส่งก็พอ”

“ไม่กลับไปพักที่บ้านเหรอครับ?”

“ไม่ละ ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันกลับมา จะมาหาให้วุ่นวายไปหมด” หานอาอวี่วางหมากและพูดด้วยสายตาที่มองทะลุทุกสิ่ง “ตั้งแต่เกษียณ ฉันก็จะทำตัวเป็นคนแก่ที่เกษียณตัวเอง อย่าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่ควรยุ่งเลย”

หานซานรู้สึกชื่นชมคุณตามาก การเกษียณตัวเองหลังจากประสบความสำเร็จและหลีกเลี่ยงเรื่องโลกภายนอก เป็นสิ่งที่ฉลาดที่สุด

“ครับ”

“อ้อ ใช่ ตอนฉันเจอตาเฉินของแกครั้งล่าสุด เขาพูดแต่เรื่องชุดหมากรุกที่แกให้เขา” น้ำเสียงของคุณตาแฝงความประชด: หลานชายฉันกลับไปเยี่ยมคนอื่น ดันให้ชุดหมากรุกแก่ชายชราอีกคน ทำไมไม่ให้ฉันบ้างล่ะ?

หานซานรู้สึกจนใจเล็กน้อย เขาพูดว่า “ตอนผมไปซุ่นเฉินเพราะงานแล้วได้กลับไปเยี่ยมตาเฉิน จะไปตัวเปล่าก็คงไม่ดี ชุดหมากรุกนั้นหลี่ลี่เป็นคนซื้อให้ครับ ผมก็มีเหมือนกัน ผมได้มาจากการประมูลคราวก่อน”

หานซานลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องสะสมเล็ก ๆ ในห้องทำงาน ไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมชุดหมากรุกอันล้ำค่า

“ชุดหมากรุกไม้จันทน์สีแดงฝีมือประณีต ผลงานของศิลปินช่างแกะสลักชื่อดัง ซ่งซาน”

หานซานส่งชุดหมากรุกให้หานอาอวี่

หานอาอวี่เปิดดูแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ

พลางลูบชุดหมากรุก หานอาอวี่เริ่มพูดถึงซ่งซีกับหานซานว่า “หนูซ่งเป็นเด็กพูดเก่งและดูเป็นผู้หญิงที่ดี เธอเหมาะสมกับแกดี อีกทั้งหน้าตาก็ไปด้วยกันได้ดี ส่วนเรื่องนิสัย ตาเองก็ไม่รู้มากนัก แต่ตาเชื่อในสายตาของเธอ”

หานซานฟังเงียบ ๆ โดยไม่โต้แย้ง

หานอาอวี่พูดต่อ “ตาไม่รู้หรอกว่าพวกแกสองคนแต่งงานกันเพราะอะไร แต่แกต้องจำไว้ว่าผู้ชายในตระกูลหานไม่เคยมีใครแต่งงานครั้งที่สอง ไม่ว่าจะเป็นของแกหรือไม่ก็ตาม เมื่อมาอยู่ข้างแกแล้ว ก็ต้องเป็นของแกเท่านั้น”

หัวใจของหานซานสั่นไหวเข้าใจในคำเตือนของหานอาอวี่

หานอาอวี่เป็นคนฉลาด เขามองเห็นความแปลกประหลาดของการแต่งงานนี้ระหว่างหานซานและซ่งซี แต่เขาไม่คิดจะสืบสาวต่อ เขาต้องการเตือนหานซานว่าซ่งซีไม่ใช่คนเลว และเมื่อเธอมาหาเขา ไม่ว่าจะด้วยความจริงใจหรือเปล่า เธอก็ต้องอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป

ไม่มีการแต่งงานครั้งที่สองสำหรับผู้ชายตระกูลหาน

“ผมเข้าใจครับ คุณตา”

หลังจากเวลา 3 ทุ่ม คุณตาก็เตรียมตัวกลับโรงแรม ซ่งซีและหานซานพาท่านไปส่งด้วยตัวเอง เมื่อมาถึงโรงแรม ซ่งซีก็สังเกตเห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งในห้อง เขามีผิวสีน้ำตาลและใบหน้าทรงเหลี่ยม ดูไม่เหมือนคนพูดมากนัก

“ซานซาน” ลุงจงยิ้มเมื่อเห็นหานซาน เขาจ้องมองซ่งซีที่อยู่ข้างหลังหานซานและยิ้มอ่อนโยนยิ่งขึ้น “นี่คือคนรักของเธอเหรอ?”

หานซานขยับตัวให้ลุงจงเห็นหน้าซ่งซีอย่างเต็มที่ “ลุงจง นี่คือภรรยาผม ซ่งซีครับ” หานซานแนะนำซ่งซีอีกครั้ง “ซ่งซี นี่คือลุงจง เขาดูแลผมมาตั้งแต่เด็กและดูแลคุณตาของผมด้วย”

“สวัสดีค่ะ ลุงจง”

“สวัสดี”

ทั้งคู่พูดคุยกับลุงจงประมาณ 20 นาที ก่อนจะขอตัวกลับ

จงปู๋ฮุ่ยมองตามหานซานและภรรยาของเขาเดินจากไป เขาปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ เมื่อเห็นหานอาอวี่กำลังบิดขวดยา เขารีบเดินไปเทน้ำใส่แก้วให้และส่งให้คุณตา

หานอาอวี่ยกแก้วขึ้นและกลืนยาลงไป เขาวางแก้วลงก่อนจะพึมพำ “ฉันรู้สึกว่าหนูซ่งซีนี่หน้าคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ ปู๋ฮุ่ย นายรู้สึกแบบเดียวกันไหม?”