ตอนที่ 30 โจร

“เกิดอะไรขึ้น!”

ซู่สุ่ยรีบไปที่ประตู ชิวอวิ๋นชี้ไป

สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และนางไม่ได้สนใจกับความคลุมเครือระหว่างหนิงอันและซู่สุ่ยเมื่อครู่

แต่ถึงแม้นางจะเห็นมัน แต่นางก็เพียงแค่สับสนเพราะจิตใจที่เรียบง่ายของนาง

หนิงอันดูสงบมาก เขาเดินช้าๆ ไปข้างหลังทั้งสองคน มองไปที่แสงไฟในลานบ้าน ดูเหมือนจะเป็นที่เก็บฟืนที่ติดไฟ

ตอนนี้ เสียงโวยวายดังมาจากด้านหน้า เหมือนกำลังดับไฟ ทั้งวังวุ่นวายไปหมด

ซู่สุ่ยอยากจะพาชิวอวิ๋นไปช่วยดับไฟที่ลานบ้าน แต่พอหันกลับไปเห็นหนิงอันนิ่งสงบ ก็แสดงสีหน้าสงสัย

หนิงอันหัวเราะเบาๆสองสามครั้ง “อย่ากังวล เราจะรอที่นี่เพื่อให้หัวหน้าเหลิ่งจับปลา”

“จับปลา?” ซู่สุ่ยสับสน

ชิวอวิ๋นพูดว่า “มืดแล้ว หัวหน้าเหลิ่งจะจับปลาได้ยังไง รอให้เขากลับมา จวนอ๋องของเราก็คงไหม้หมดแล้ว”

หนิงอันแค่ยิ้ม ลูบหัวชิวอวิ๋น “ปลาที่หัวหน้าเหลิ่งจับไม่ใช่ปลาธรรมดา ปลาเหล่านี้กินของจวนอ๋อง ดื่มน้ำของจวนอ๋อง แต่กลับทรยศ ร่วมมือกับคนนอก จับได้ก็เอาไปย่างกินได้เลย”

“งั้นก็ต้องเป็นปลาในบ่อของจวนอ๋องเราแน่ๆ แต่เสียดายที่ข้าน้อยกินอิ่มแล้ว กินไม่ไหวแล้ว” ชิวอวิ๋นลูบท้อง

ซู่สุ่ยมาจากตระกูลใหญ่ เคยรับใช้เซียวฮองเฮาในวัง จึงเข้าใจเรื่องการเมืองมากกว่าชิวอวิ๋นที่ไร้เดียงสา

นางเข้าใจความหมายของหนิงอันทันที และครุ่นคิด

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ไฟที่ลานบ้านก็ดับลง เหลือเพียงกลิ่นควัน

ตอนนี้ เหลิ่งเถี่ยและทหารองครักษ์หลายนายมาที่หน้าห้องนอน วางศพสามศพลง

ศพสามศพ สองศพเป็นคนรับใช้ หนึ่งศพเป็นสาวใช้

แต่ทุกศพมีเลือดไหลออกจากปาก ตาปิดสนิท เห็นได้ชัดว่าตายแล้ว

“ฝ่าบาทคาดการณ์ได้แม่นยำ มีคนใช้โอกาสหนีออกจากจวนอ๋อง ทหารองครักษ์ที่ข้าน้อยซุ่มไว้จับได้ทันที” เหลียงเทียนก้มลงคารวะ แสดงความชื่นชม

ช่วงนี้ ตงไห่อ๋องฉลาดขึ้นมาก แตกต่างจากก่อนหน้านี้มาก

จากนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป พูดต่อว่า “แต่ ทั้งสามคนนี้มีพิษซ่อนอยู่ กินยาพิษตายในที่เกิดเหตุ”

สีหน้าหนิงอันเปลี่ยนไป รู้สึกหนาวสันหลัง

ก่อนหน้านี้ เขาเคยเห็นการต่อสู้ที่โหดร้ายของชนชั้นสูงในละครโทรทัศน์และนิยายเท่านั้น ครั้งนี้เป็นประสบการณ์จริง

โชคดีที่ภาพลักษณ์ขององค์รัชทายาทที่ถูกปลดออกไปนั้นโง่และชั่วร้าย ทำให้ศัตรูหลงกล ฝ่ายตรงข้ามยังคงสนใจที่จะเล่นเกมแมวไล่หนู

ถ้าตั้งใจจริง อดีตองค์รัชทายาทคงตายไปแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น หนิงอันก็คิดว่าสถานการณ์ของเขาก็อันตรายมาก

เนื่องจากความผิดหวังในตัวเขา ในราชสำนักนอกจากเซียวฮองเฮาที่ตำแหน่งไม่สูงเหมือนก่อน วังบูรพาก็หาผู้ช่วยไม่ได้

และคำพูดของเซียวฮองเฮากับฮ่องเต้หนิงชุน ผลกระทบก็ลดลงเรื่อยๆ

เพื่อความปลอดภัย การสะสมพลังอย่างลับๆ การหาโอกาสไปปกครองเมืองนั้นเร่งด่วน

ยิ่งกว่านั้น ฝ่ายตรงข้ามลงมือแล้ว การกระทำต่อไปจะไม่หยุด จนกว่าเขาจะล้มลง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ยอมแพ้ นี่ไม่ใช่สไตล์ของเขา

“ลากไปฝังที่สุสานร้างเถอะ” หนิงอันโบกมือ

ในยุคนี้ คนรับใช้เหมือนทรัพย์สินส่วนตัว เหมือนวัวควาย

ถึงแม้จะฆ่าตาย ทางการก็ไม่สนใจ

เขาก็ไม่อยากประกาศว่าจับสายลับในจวนอ๋องได้ ทำให้ฝ่ายตรงข้ามระวังตัวมากขึ้น จึงจัดการอย่างเงียบๆ

เหลิ่งเถี่ยตอบรับ ก็สั่งให้ทหารองครักษ์อุ้มศพไป

“ฝ่าบาทรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาเป็นสายลับ” ซู่สุ่ยตกใจจนหน้าซีด

ชิวอวิ๋นซ่อนตัวอยู่ข้างหลังซู่สุ่ยแอบมอง

“เปิ่นหวางไม่รู้ แค่คิดว่าการพนันชนะ ตอนฉลองมีคนเมาเยอะ ถ้าเกิดเรื่องวุ่นวาย สายลับอาจจะใช้โอกาสส่งข่าว นำความลับของชาใหม่ไป” หนิงอันยกมือขึ้น

ความลับของชาใหม่เขาไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด

แต่ช่วงนี้ ขั้นตอนการผลิตชาใหม่ในจวนอ๋อง คนในจวนอ๋องก็รู้กันอยู่บ้าง

ก่อนหน้านี้ทุกคนไม่เข้าใจ ก็เลยไม่สนใจ

ในขณะเดียวกัน เขาก็ควบคุมการเดินทางของคนในจวนอ๋องอย่างเข้มงวด สายลับไม่มีโอกาสส่งข่าว

แต่การพนันชนะ สายลับที่เข้าร่วมการผลิตชาจึงเข้าใจ รีบส่งข่าวที่รู้

ตอนนี้เขาตั้งใจเปิดช่องโหว่ ก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามหลงกลได้ง่าย

“ที่แท้ฝ่าบาทก็ล่อให้ศัตรูออกมา” ซู่สุ่ยตาเป็นประกาย

เหมือนเหลิ่งเถี่ย นางก็แสดงความชื่นชม

คิดในใจว่าอ๋องตงไห่ฉลาดมาก แค่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ใช้ในทางที่ถูกต้อง

มิฉะนั้น องค์รัชทายาทจะไม่กลายเป็นอ๋องตงไห่

ขณะที่นางกำลังคิด จู่ๆก็มีสาวใช้มาแจ้งว่าเว่ยหรูเป้าจากโรงรับจำนำต้าทงมาขอเข้าพบ

“เขามาทำไม” ซู่สุ่ยขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจ

ก่อนหน้านี้ เว่ยหรูเป้ามาหาหนิงอันก็ไปพนัน หรือไปเที่ยวซ่อง ยุยงให้ตงไห่อ๋องทำเรื่องไม่ดี

นางไม่อยากให้ตงไห่อ๋องที่กลับตัวกลับใจไปทำเรื่องไม่ดีกับเขาอีก

“ไม่ว่าเขามาทำไม ก็ต้องพบ” หนิงอันบีบมือซู่สุ่ย บอกให้นางสบายใจ

เขาคิดว่าตอนนี้ไม่ควรตัดสัมพันธ์กับเว่ยหรูเป้า

เพราะกลยุทธ์ของเขาคือจริงบ้างเท็จบ้าง ทำให้ฝ่ายตรงข้ามแยกไม่ออกว่าเขาเลิกทำเรื่องไม่ดีจริงๆ หรือยังคงเป็นคนเดิม

นอกจากนี้ ไอ้พวกนี้ต้องการใช้เขา ทำไมเขาจะไม่ใช้พวกมันบ้าง