ตอนที่ 28 จวนจงหย่งโฮ่ว

“พ่อ”

หลิวเซียงอวิ๋นเรียกเบาๆ ใจเต้นตุบๆ

ต่อหน้านาง พ่อไม่เคยจริงจังขนาดนี้มาก่อน

คงเป็นเพราะเรื่องที่นางทำผิดถูกเปิดเผยแล้ว

ขณะที่กำลังหวั่นวิตก หลิวเซียงอวิ๋นก็เห็นมือที่พ่อซ่อนไว้ข้างหลังวางลงมาแล้ว จับกิ่งหลิวที่หนาเท่ากับนิ้วมือ

“เจ้าทำดีจริงๆ!” หลิวชิงฟาดด้วยกิ่งหลิวทันที

เมื่อครู่ หยูเฉียนพ่อบ้านอ๋องตงไห่มาเยี่ยมเขา

ไม่เพียงแต่เล่าเรื่องที่หลิวเซียงอวิ๋นรับสินบนและเข้าร่วมการพนันเท่านั้น ยังคืนเงินหนึ่งหมื่นตำลึงด้วย

พอเขาได้ยินก็เกือบเป็นลม เลยคว้ากิ่งหลิวมา

เขากับภรรยารักลูกสาวคนนี้มาก

ตั้งแต่เด็กจนโต ตราบใดที่ไม่ใช่ความผิดร้ายแรง ก็แค่ดุบ้าง ไม่เคยลงโทษอย่างรุนแรง

แต่ครั้งนี้หลิวเซียงอวิ๋นทำผิดร้ายแรง

บรรพบุรุษตระกูลหลิวติดตามฮ่องเต้ต้าหนิงปราบปรามแผ่นดิน ด้วยความดีความชอบมากมายได้รับการแต่งตั้งเป็นจงหย่งโฮ่ว กลายเป็นขุนนางทหารแห่งกวนหลง ถึงรุ่นหลิวชิงก็เป็นรุ่นที่เก้าแล้ว

แต่หลังจากจงหย่งโฮ่วรุ่นแรกเสียชีวิต ผู้สืบทอดตำแหน่งก็ไม่มีความสามารถ

จวนจงหย่งโฮ่วที่ยึดมั่นในความดีความชอบทางการทหารก็เสื่อมถอยลงเรื่อยๆ

เห็นว่าตระกูลจะเสื่อมถอย พ่อของเขารีบขออาสา เข้าร่วมการต่อสู้กับซีหรง ปราบปรามกบฏทางใต้

แม้ว่าพ่อของเขาจะมีความสามารถธรรมดา จนกระทั่งเสียชีวิตก็ไม่ได้สร้างความดีความชอบอะไรมากมาย

แต่เขาติดตามพ่อไปรบตั้งแต่เด็ก ได้รับการสั่งสอนและอ่านหนังสือเกี่ยวกับการทหาร ในกองทัพก็ค่อยๆ โดดเด่น ได้รับความไว้วางใจจากหนิงชุน

ทหารจินบุกเข้ามาทางใต้ เขาบัญชาการทหารต่อสู้ รักษาแนวป้องกันไว้ที่เมืองเจินติ่ง สร้างความดีความชอบอย่างมาก

จวนจงหย่งโฮ่วจึงกลับมามีเกียรติยศเหมือนบรรพบุรุษอีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงให้ความสำคัญอย่างยิ่ง ระมัดระวังในการกระทำทุกอย่าง กลัวว่าจะทำผิดพลาด ความพยายามของเขากับพ่อจะสูญเปล่า

ดังนั้น จึงไม่ต้องพูดถึงว่าเขาโกรธแค่ไหนที่หลิวเซียงอวิ๋นรับสินบน

โชคดีที่อ๋องตงไห่เตือนเขา แต่ยังคืนเงินหนึ่งหมื่นตำลึง

มิฉะนั้น ถ้าศัตรูทางการเมืองรู้เรื่องนี้ และใช้มันเพื่อสร้างความยุ่งยาก จวนจงหย่งโฮ่วก็จะประสบปัญหาใหญ่

“อุ๊ย!” ไม้หลิวตีที่ขา แสบร้อน หลิวเซียงอวิ๋นอดร้องไม่ได้

“ให้เจ้ารับสินบน!”

“ให้เจ้าไปพนัน!”

“…”

หลิวชิงพูดประโยคหนึ่งก็ตีหนึ่งครั้ง

เห็นหลิวเซียงอวิ๋นเจ็บปวด เขาก็รู้สึกสงสาร แต่คิดถึงเรื่องที่หลิวเซียงอวิ๋นทำ เขาก็อดทนไม่ได้ ต้องให้บทเรียนนาง

มิฉะนั้น ต่อไปไม่รู้ว่านาวจะก่อเรื่องอะไรอีก

“แม่ ย่า ช่วยด้วย…”

หลิวเซียงอวิ๋นไม่คิดว่าพ่อจะตีนางจริงๆ

ตั้งแต่เด็กจนโต พ่อไม่เคยลงมือกับนางมาก่อน

ตอนแรกโดนไปสองสามทีนางยังไม่ทันได้สติ เห็นพ่อมีท่าทางดุร้าย นางก็กลัวทันที

ไม้หลิวตีมาอีกครั้ง นางหลบ วิ่งหนีพ่อ ตัวปราดเปรียว

หลิวชิงยังไม่หายโกรธ ตั้งใจจะลงโทษหลิวเซียงอวิ๋นอย่างหนัก ให้นางจำไว้

ชักแขนเสื้อขึ้นแล้ววิ่งตามไป ยังไม่ทันไปไกลก็เห็นหลิวเซียงอวิ๋นกลับมา แต่ข้างๆ มีคนอีกสองคน

คนหนึ่งคือภรรยาของเขา หลิวเฉินซื่อ อีกคนคือแม่ของเขา ท่านย่าของจวนจงหย่งโฮ่ว

“เจ้าเก่งนัก ตีต่อไปสิ ตีข้าด้วย”

ท่านย่าผมหงอก ถือไม้เท้า จับแขนหลิวเซียงอวิ๋น โมโหจนไม้เท้ากระทบพื้น

นามสกุลของท่านย่าคือฉุย มาจากตระกูลใหญ่ อันกั๋วกงแห่งต้าหนิงเป็นพี่ชายของนาง

“แม่ อย่าปกป้องนาง นางทำเรื่องโง่ๆ อะไรรู้หรือไม่” หลิวชิงชี้ไปที่หลิวเซียงอวิ๋นที่หน้าตาเศร้า

ลูกสาวคนนี้ดื้อดึง นอกจากเขาและภรรยาแล้ว ก็เพราะแม่ของเขา

ท่านย่าเป็นเหมือนเครื่องรางคุ้มครองหลิวเซียงอวิ๋น

“ข้าแก่แล้ว แต่ไม่ได้หูหนวกตาบอด เซียงอวิ๋นทำอย่างนี้ก็เพราะอ๋องตงไห่ ถ้าพวกเจ้าสองคนออกหน้า นางจะต้องออกหน้าเองทำไม” ท่านย่าฉุยโกรธ

ท่านย่าก็ไม่ต้องการให้หลานสาวแต่งงานกับตงไห่อ๋องออกเช่นกัน

หลิวชิงหัวเราะเยาะ จ้องมองหลิวเซียงอวิ๋น “ไม่ใช่อ๋องตงไห่ที่ไม่คู่ควรกับหล่อน แต่นางไม่คู่ควรกับอ๋องตงไห่ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่อ๋องตงไห่ส่งคนมา คืนเงิน ข้าคงต้องติดคุก”

เขาพูดความจริง

จวนจงหย่งโฮ่วไม่มีเงินหนึ่งหมื่นตำลึงจริงๆ

เขาเป็นขุนนางทหาร ไม่ทำการค้า ไม่รับสินบน ทรัพย์สินก็ถูกบรรพบุรุษใช้ไปหมดแล้ว จะมีเงินจากไหน

“ตงไห่อ๋องคืนเงิน?” พอหลิวชิงพูดจบ หลิวเซียงอวิ๋นก็เก็บสีหน้าเศร้า หน้าตาประหลาดใจ

ตอนนี้ นางถึงเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงรู้เรื่องที่นางเข้าร่วมการพนัน

“ปากไม่ตรงกับใจ บอกว่าไม่ให้ยืม ทำไมถึงส่งมา” หลิวเซียงอวิ๋นบ่น นึกถึงอะไรบางอย่าง หน้าก็แดงขึ้นมา

ท่านย่าฉุยมาถึงก็ได้ยินเรื่องราวจากหลิวเฉินซื่อแล้ว

แม้ว่าท่านย่าจะรักหลิวเซียงอวิ๋น ก็รู้ว่าหลิวเซียงอวิ๋นทำผิดพลาดครั้งใหญ่

ท่านย่ารักหลิวเซียงอวิ๋น ก็รักลูกชาย ใครเดือดร้อน ท่านย่าก็ไม่พอใจ

จึงพูดว่า “พอแล้ว พอแล้ว เซียงอวิ๋นก็โดนตีแล้ว เรื่องนี้จบแค่นี้ ส่งคนไปจวนตงไห่อ๋อง บอกว่าเราขอบคุณน้ำใจ แต่เงินถือว่าเราขอยืม ต่อไปจะคืนให้”

“ก็เพียงเท่านั้น” หลิวชิงก็คิดอย่างนั้น จวนจงหย่งโฮ่วกับตงไห่อ๋องไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกัน

จึงไม่ควรจะรับเงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้

แค่ใช้แก้ขัดชั่วคราวเท่านั้น

ต่อไป เขาต้องหาทางหาเงินมาคืน

เห็นหลิวเซียงอวิ๋นกำลังนิ่ง เขาก็โมโห ดุว่า “ตั้งแต่วันนี้ ลงโทษเจ้าสามเดือน ห้ามออกจากห้อง อยู่กับปี้หยู ตั้งใจเรียนงานเย็บปักถักร้อย เอาไปขาย จนกว่าจะได้เงินหนึ่งพันตำลึง หนี้นี้ก็เป็นของเจ้าด้วย”

หลิวเฉินซื่อกับท่านย่าฉุยไม่คัดค้าน

เรื่องนี้ควรลงโทษหลิวเซียงอวิ๋น

และทั้งสองคนก็พยายามชักชวนหลิวเซียงอวิ๋นให้เรียนงานเย็บปักถักร้อยเหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ แต่หลิวเซียงอวิ๋นไม่เคยฟัง

ตอนนี้ ไม่เรียนก็ต้องเรียน

มองหน้ากัน ทั้งสองคนก็ยิ้ม

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” หลิวเซียงอวิ๋นกับปี้หยูโล่งใจ

แม้ว่าการลงโทษนี้จะทำให้นางที่ชอบเคลื่อนไหวรู้สึกอึดอัด แต่ก็ดีกว่าที่นางคิดไว้มาก

จากนั้น

นางก็คิดถึงการถูกกักบริเวณสามเดือนและงานเย็บปักถักร้อย ก็รู้สึกเหมือนลูกโป่งที่ลมออก

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นางถึงจะได้เงินหนึ่งพันตำลึง

รู้สึกท้อแท้ นางก็คิดขึ้นมาว่า “เจ้าสารเลวไม่ให้ข้ายืน แต่ให้พ่อยืม ตั้งใจจะให้ข้าอับอาย เจ้าคนเลว…”

คิดอย่างนั้น นางก็กัดฟันอีกครั้ง

…

“แอ่ตเช้ย!”

จวนตงไห่อ๋อง หนิงอันลูบจมูก บ่นพึมพำ “หรือว่ามีคนนินทาข้า”

ตอนนี้ กิจกรรมย่างบาร์บีคิวในจวนตงไห่อ๋องก็จบลงในบรรยากาศที่อบอุ่น

คนในจวนอ๋องทุกคนอิ่มหนำสำราญ ต่างก็ชมฝีมือการย่างของหนิงอัน

ตอนนั้น พระจันทร์เต็มดวงส่องแสง ทุกคนล้อมรอบหนิงอัน พูดคุยอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับชาใหม่ที่ทำให้จวนอ๋องชนะ และรายได้ที่ชาใหม่จะนำมาให้จวนอ๋องในอนาคต

ชิวอวิ๋นที่ไม่คิดอะไรมาก ก็กระพริบตา ถามหนิงอันว่าทำอย่างไรถึงเปลี่ยนของเสียให้เป็นของดีได้

หนิงอันรู้ว่าทุกคนสงสัยมานานแล้ว ก็ควรจะอธิบายให้ทุกคนฟัง