ตอนที่ 21 ก่อนวันสำคัญ

“จริงสิ วันนี้ข้าคงต้องขอรบกวนเจ้าของร้านหลี่อีกครั้ง”

หลังจากปรึกษาหารือกับเจ้าของร้านหลี่เสร็จสิ้น หนิงอันก็ระลึกถึงบางอย่างขึ้นมา จึงหันไปมองเจ้าของร้านหลี่ด้วยสีหน้าขอโทษ

“รบกวน?” เจ้าของร้านหลี่ถามด้วยความไม่เข้าใจ

หนิงอันกระซิบข้างหูเขาอีกครั้ง เมื่อเจ้าของร้านหลี่ได้ยิน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นแดงบ้างขาวบ้าง

สุดท้ายเขาก็กัดฟัน หลับตาลง พร้อมท่าทางของคนที่พร้อมจะเสียสละ

“ขออภัยด้วย” หนิงอันพูดเบาๆ แล้วก็ชกเข้าที่ท้องของเจ้าของร้านหลี่

“โอ๊ย!” เจ้าของร้านหลี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาบิดงอไปมา

หนิงอันไม่ได้หยุดแค่นั้น เขาต่อยและเตะเจ้าของร้านหลี่อย่างไม่หยุดหย่อน พร้อมกับด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย

เขาบอกว่าเขาพาเจ้าของร้านหลี่ไปกินข้าวหลายวัน เพื่อจะได้ตีเขาจนทุกอย่างออกมา

ในทันใดนั้น จวนอ๋องทั้งหลังก็เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนของเจ้าของร้านหลี่

หยูเฉียนเห็นดังนั้น จึงรีบเข้าไปห้ามปราม

เหลิ่งเถี่ยจ้องมองด้วยสายตาโกรธ แต่ก็ไม่พูดอะไร

ซู่สุ่ยและชิวอวิ๋นก็จับแขนของหนิงอัน เพื่อหยุดการกระทำที่โหดร้ายของเขา

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าทั้งสี่คนจะทำในสิ่งที่แตกต่างกัน แต่ดวงตาของพวกเขากลับซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้

เรื่องนี้ ตงไห่อ๋องได้บอกพวกเขาล่วงหน้าแล้ว

ดังนั้น พวกเขาจึงแค่แสร้งทำเป็น

ต่อยตีกันอยู่ประมาณหนึ่งเค่อ (15 นาที) หนิงอันจึงโบกมือให้เหลิ่งเถี่ยพาเจ้าของร้านหลี่ออกไป

การทำร้ายร่างกายครั้งนี้ ยกเว้นการต่อยที่ใบหน้าที่ใช้แรงพอสมควร เพื่อให้เกิดรอยแผลเป็นให้คนภายนอกเห็น ส่วนอื่นๆนั้นไม่ได้ใช้แรงมากนัก

เขาทำเช่นนี้ เพื่อแผนการในอนาคต

เพื่อให้เจ้าของร้านหลี่หลุดพ้นจากข้อกล่าวหาที่ว่าร่วมมือกับจวนอ๋อง และเพื่อสร้างความประหลาดใจ

“ไปซะ!”

ทหารองครักษ์อุ้มเจ้าของร้านหลี่ไปที่ประตูจวนอ๋อง แล้วโยนเขาลงกับพื้น

ผู้คนที่มาไปมาต่างพากันส่ายหัวถอนหายใจ

บางคนก็มองเจ้าของร้านหลี่อย่างละเอียด แล้วก็รีบหายไปจากถนนหน้าจวนอ๋อง ไปที่โรงรับจำนำต้าทง

ไม่นาน เว่ยหรูเป้าก็ขึ้นรถม้าแล้วไปที่จวนหรูหราในย่านผิงคังอีกครั้ง

“นี่แหละคืออารมณ์ของตงไห่อ๋อง พวกเราคิดมากเกินไป”

ชายหนุ่มนั่งหันหลังให้เว่ยหรูเป้า กำลังตกปลาอยู่ในบ่อน้ำกว้างๆ ของจวน

เมื่อได้ยินเว่ยหรูเป้าเล่าจบ เขาก็หัวเราะเบาๆ

เว่ยหรูเป้าก้มหน้าลง สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “อีกสิบวันก็จะถึงวันชำระหนี้แล้ว ในเวลานั้น ตงไห่อ๋องไม่เพียงแต่จะเสียจี้หยกมังกรคู่เท่านั้น แต่ยังต้องเสียเงินจำนวนมากในการพนันอีกด้วย ต่อไปเขาคงจะลุกขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว”

หลังจากนั้นเขาก็พูดต่อ “แต่ฝ่าบาท ท่านว่าตงไห่อ๋องคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงต้องเล่นการพนันที่ต้องแพ้?”

ชายหนุ่มฮึดฮัด “จริงๆแล้วก็ไม่แปลก เด็กที่ถูกตามใจมากเกินไป เมื่อพ่อแม่ไม่สนใจเขา เขามักจะทำตัวไม่ดี ทำลายทุกอย่างเพื่อดึงดูดความสนใจของพ่อแม่ เรื่องแบบนี้ตงไห่อ๋องทำมาแล้วไม่ใช่ครั้งเดียว”

หัวเราะเยาะ เขาพูดต่อ “ก่อนหน้านี้เขาเป็นองค์รัชทายาท ก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้เขายังคงนิสัยเดิมอยู่ ก็ไม่แปลกที่คนอื่นจะไม่พอใจ”

เว่ยหรูเป้าพยักหน้า “ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาทด้วย”

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างภาคภูมิใจหลายครั้ง

……

ห้องทรงงาน

ฮ่องเต้หนิงชุนยับกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วโยนลงพื้น

ลุกขึ้นมองไปทางจวนตงไห่อ๋อง เขาขมวดคิ้ว

ข้อมูลในกระดาษนั้นคือเรื่องที่ตงไห่อ๋องทำร้ายเจ้าของร้านน้ำชา

ตอนนี้ เขาอดคิดไม่ได้ว่าจะลดฐานะตี้จื่อคนนี้ลงเป็นสามัญชน หรือจะเนรเทศไปยังชายแดน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาได้ให้โอกาสตี้จื่อคนนี้ในการกลับตัวกลับใจหลายครั้งแล้ว

แต่เขากลับไม่ยอมคว้าโอกาสสักครั้ง

การเก็บรักษาองค์ชายที่ทำแต่เรื่องที่ทำให้ราชวงศ์เสียหายไว้มีประโยชน์อะไร?

ถ้าอย่างนั้น ก็ใช้โอกาสนี้ในการพนันครั้งนี้ ให้เขาสงบลงเสียที

……

จวนจงหย่งโฮ่ว

หลิวเซียงอวิ๋นคางวางอยู่บนโต๊ะ มองงานเย็บปักถักร้อยด้วยความกังวล

นางชอบเล่นกระบี่ไม้กับพ่อ แต่แม่กลับบังคับให้นางเย็บปักถักร้อยและอ่านหนังสือ ทุกครั้งที่นางเห็นสิ่งเหล่านี้ นางก็รู้สึกกังวล

ปกติแล้ว นางจะให้สาวใช้ช่วยนาง แต่ปี้หยูไปซื้อเครื่องประทินโฉมยังไม่กลับมา

ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น ก็เห็นปี้หยูเข้ามาที่ประตู นางจึงดีใจ “ปี้หยู มาเร็ว ข้ากังวลจะตายอยู่แล้ว”

เมื่อเห็นงานเย็บปักถักร้อย ปี้หยูก็รู้ว่าคุณหนูของนางต้องการทำอะไร

แต่เมื่อนางกลับมา นางก็ได้ยินเรื่องของตงไห่อ๋อง จึงไม่พูดถึงเรื่องเย็บปักถักร้อย แต่เล่าเรื่องที่ตงไห่อ๋องทำร้ายคนอื่นให้ฟัง

“ฮึ่ม ตงไห่อ๋องยังคงเป็นเหมือนเดิม ลักษณะในวังนั้นต้องหลอกข้าแน่ๆ” หลิวเซียงอวิ๋นหน้าแดงก่ำ “ก็ดี ข้าก็ไม่ต้องเกรงใจแล้ว รอให้ได้เงินแล้ว ข้าจะไปทวงหนี้ บังคับให้เขาเขียนสัญญา”

ปี้หยูพยักหน้า นึกถึงอะไรบางอย่าง นางก็เริ่มกังวล “คุณหนู ถ้าแพ้จะทำอย่างไร ถ้านายท่านรู้ว่าคุณหนูรับเงินมาลับๆ นายท่านจะหักขาคุณหนูแน่ๆ”

“ขะ ขะ ขะ…ข้าจะไม่แพ้หรอก” หลิวเซียงอวิ๋นใจเต้นแรง “คนมากมายเดิมพันว่าตงไห่อ๋องจะแพ้ พวกเขาไม่ใช่คนโง่ มีแต่ตงไห่อ๋องเท่านั้นที่โง่”

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” ปี้หยูพยักหน้า ยังคงกังวลอยู่

……

เรื่องราวที่ตงไห่อ๋องทำร้ายคนอื่นเป็นเพียงคลื่นเล็กๆ เท่านั้น

ฉางอันเจริญรุ่งเรือง มีเรื่องราวใหม่ๆ เกิดขึ้นมากมาย ความทรงจำของผู้คนสั้นเหมือนปลา

แต่ในช่วงเวลานี้ ข่าวลือก็ค่อยๆ แพร่กระจายไปในหมู่คนดื่มชาว่า ชาของร้านน้ำชาหลี่มีรสชาติที่ดีขึ้น

โดยเฉพาะชาใหม่ล่าสุดที่มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ และช่วยในการย่อยอาหาร เหมาะสำหรับคนที่กินอาหารมาก

พ่อค้าจากทางเหนือชื่นชอบเป็นพิเศษ

อาหารของพวกเขามักเป็นเนื้อวัวและเนื้อแกะ ย่อยยาก ในตระกูลมักมีคนท้องอืด

ช่วงนี้หลังจากกินข้าวแล้วดื่มชาที่ร้านน้ำชาหลี่ พวกเขารู้สึกสบายตัวขึ้นกว่าเดิมมาก

พ่อค้าจากทางเหนือหลายคนขอซื้อชาใหม่นี้เพื่อนำไปขายทางเหนือ

ในขณะเดียวกัน เนื่องจากอ๋องตงไห่มักไปที่ร้านน้ำชาหลี่

ช่วงนี้ร้านน้ำชามีลูกหลานขุนนางที่อยากรู้อยากเห็นเพิ่มขึ้นมาก

คนเหล่านี้มักกินอาหารมาก พวกเขาได้สัมผัสกับความพิเศษของชาใหม่นี้ เมื่อกลับไป พวกเขาก็จะบอกต่อให้กับเพื่อนๆ และญาติๆ

ด้วยเหตุนี้ ชื่อเสียงของชาใหม่จึงดังขึ้นเรื่อยๆ

ในพริบตา สิบวันก็ผ่านไป

ในวันนี้ ความสนใจของหลายคนหันกลับไปที่ตงไห่อ๋องอีกครั้ง

การพนันที่ตั้งไว้เมื่อหนึ่งเดือนก่อนกำลังจะตัดสินผลแพ้ชนะ

ได้ยินว่าตงไห่อ๋องไปที่หอฉางฟู่ตั้งแต่เช้า

ผู้คนจำนวนมากที่อยากรู้เรื่องราวก็รีบไปที่นั่น หอฉางฟู่จึงแออัด

“ฝ่าบาทนำจี้หยกมังกรคู่มาหรือไม่” หนิงอันมาถึงไม่นาน เว่ยหรูเป้าก็ตามมา

พูดคุยกันเล็กน้อย แล้วก็ถามถึงเรื่องสำคัญ

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาให้คนคอยจับตาอยู่ที่จวนตงไห่อ๋อง

ไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้

ตงไห่อ๋องไม่ได้ทำอะไรเพื่อขายชาเหล่านี้

การพนันครั้งนี้เขาต้องชนะแน่ๆ

หนิงอันยิ้มบางๆ พูดเยาะเย้ย “เจ้าแพ้แล้ว ทำไมข้าต้องให้หยกมังกรคู่แก่เจ้า?”

“ข้าแพ้? ฝ่าบาทพูดเล่นหรือเปล่า ชาที่ฝ่าบาทแช่ไว้ยังอยู่ในจวนอ๋อง ไม่ได้ย้ายไปไหน” เว่ยหรูเป้ากลับหัวเราะเยาะหนิงอัน

“ให้คนของเจ้าไปดูที่จวนอ๋องอีกครั้ง” หนิงอันไม่ได้มองเว่ยหรูเป้าเลย แต่กำลังตรวจสอบห้องต่างๆ ในหอฉางฟู่

ตรงกลางของหอฉางฟู่เป็นห้องโถงสี่เหลี่ยม โครงสร้างโดยรวมเหมือนตัว回(หุ่ย) ห้องพักอยู่ด้านบน

เขาอยู่บนชั้นสาม มองเห็นคนรู้จักหลายคน

คนเหล่านี้เมื่อตงไห่อ๋องยังเป็นองค์รัชทายาท พวกเขาก็มาอ้อนวอนเขา

แต่ตอนนี้กลับหลีกเลี่ยงเขา วันนี้พวกเขามาดูเขาอับอาย

เว่ยหรูเป้าได้ยินนิ่งอันพูดเช่นนั้น จึงต้องส่งคนไปที่จวนตงไห่อ๋อง

ไม่นานก็กลับมา แล้วก็พูดกับเว่ยหรูเป้าสองสามคำ

เว่ยหรูเป้าหน้าซีดทันที