บทที่ 346 การทายาให้นิวสิบเหนียง
บทที่ 346 การทายาให้นิวสิบเหนียง
อ้าวกว่างชุน ตั้งแต่วันที่เข้ามาในกองทัพของตระกูลอ้าว ก็เจอแต่เรื่องให้หัวใจหดหู่ตลอด
ถ้าพูดถึงวิทยายุทธ์ เขาก็สู้นิวสิบเหนียง ไม่ได้ รวมถึงแม่ทัพที่แข็งแกร่งหลายๆ คนในกองทัพ
หากพูดถึงกลยุทธ์ เขาก็ไม่อาจสู้มารดาของเขา จ้านอวิ๋นฟูได้ และก็ยังไม่สามารถเทียบกับแม่ทัพผู้เชี่ยวชาญกลยุทธ์ในกองทัพได้อีกหลายคน
ตอนแรก เขาก็ยังพยายามจะลองสู้กับคนอื่นบ้าง แต่พอถึงครั้งที่ห้าถูกนิวสิบเหนียง อัดจนล้มกลิ้งกลางสนามแล้วลุกขึ้นไม่ได้ ก็ทำให้สายตาของเหล่าทหารที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความเวทนา
ขนาดเมียตัวเองยังสู้ไม่ได้ มันช่างน่าอับอายเสียจริง!
สายตาชื่นชมของเหล่าทหารก็หันไปทางแม่ทัพหนิวโดยธรรมชาติ
แม่ทัพนิวเก่งจริงๆ!
ต่อให้สู้กับแม่ทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพ ก็ยังไม่เคยยอมแพ้ แม้จะแพ้ก็กลับไปพักรักษาตัว พอหายดีก็กลับมาสู้ใหม่
ความดุดันแบบนี้ มันช่างเข้ากันกับลักษณะนิสัยของชายชาติทหารจริงๆ!
ในที่ประชุมบรรดาแม่ทัพต่างวางแผนกลยุทธ์โดยใช้แบบจำลองสนามรบ
อ้าวกว่างชุนดูไม่ค่อยเข้าใจนัก จึงจ้องมองไปมาอย่างงงๆ
แม่ทัพที่ถูกเขาจ้องมองอดไม่ได้จึงถามว่า “แม่ทัพอ้าวมีอะไรจะแนะนำหรือ?”
เขาถามด้วยความระมัดระวังว่า “ถ้าบุกข้ามภูเขาตรงนี้ไป จะประเมินจำนวนคนและการเตรียมการของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างไร?”
เหล่าทหารพากันมองเขาด้วยสายตาเวทนา ไม่มีใครตอบอยู่ครู่ใหญ่
อ้าวกว่างชุนรู้ตัวแล้วว่าตนเองพูดอะไรออกไปผิดๆ
ครั้งต่อมาเมื่อมีคนถามอีก เขาก็ส่ายหน้าตรงๆ เลยว่า “ข้าไม่มีประสบการณ์มาก่อน ขอฟังจากทุกคนก่อนนะครับ”
ทุกคนมองเขาด้วยสายตาเวทนามากขึ้น…
ในกองทัพ ความชื่นชมส่วนใหญ่จะไปอยู่ที่คนที่ทั้งเก่งด้านการต่อสู้และการวางแผน
แม่ทัพอ้าวยังไม่เข้าเกณฑ์ทั้งสอง
แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าเขาเป็นแม่ทัพใหญ่ในอนาคตของกองทัพตระกูลอ้าว ก็ยังไม่มีใครใส่ใจ
ยิ่งไปกว่านั้น แม่ทัพอ้าวยังไม่เห็นคุณค่าของแม่ทัพนิว และยังไม่คิดจะเข้าห้องหอร่วมกับเธออีก…
น่าเสียดายจริงๆ!
อ้าวกวงชุนรู้สึกอึดอัดใจ
จ้านอวิ๋นฟู ในช่วงที่ยุ่งงานกองทัพ เมื่อเห็นบุตรชายดูซึมเศร้า เธอจึงเรียกเขาไว้หลังประชุมเพื่อสอบถาม
“ระยะนี้ไม่เห็นเจ้าพูดจาหรือสนใจงานกองทัพ เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”
“หากคิดว่าอยู่ในกองทัพตระกูลอ้าวไม่สนุก ก็ให้คนไปส่งเจ้ากลับไปดีไหม?”
คำพูดนี้เหมือนกดปุ่มจุดชนวนในตัวอ้าวกว่างชุน “ข้าจะไม่กลับไป!”
ถ้ากลับไปก็เท่ากับยอมแพ้อย่างหมดท่า คนในเมืองหลวงไม่รู้จะหัวเราะเยาะเขาขนาดไหน!
ทั้งแม่และเมียของเขาต่างลุยอยู่ในกองทัพ แล้วเขาเป็นผู้ชายจะกลับเมืองหลวงไปเสวยสุขอย่างนั้นหรือ?
แค่คิดก็รู้สึกอับอายจนทนไม่ไหวแล้ว
จ้านอวิ๋นฟูหัวเราะ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจที่ข้าให้เจ้าหมั้นหมายกับเธอ ถ้าเจ้าไม่อยากได้จริงๆ ข้าก็จะเขียนฎีกาถวายฮ่องเต้ เพื่อให้เจ้าทั้งสองหย่ากัน”
อ้าวกว่างชุนกำลังจะพูดว่า “ดี” แต่จ้านอวิ๋นฟูกลับชี้ไปนอกกระโจม
“ในกองทัพมีแม่ทัพสองคนที่เป็นหม้าย ได้ยินว่าพวกเจ้ายังไม่ได้เข้าห้องหอกัน อีกทั้งเจ้าก็ไม่สนใจนิวสิบเหนียง พวกนั้นมองหนิวสิบเหนียงด้วยสายตาที่…น่าสนใจ…”
“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะสนับสนุนให้พวกเขาได้แต่งงานกับนาง และให้นิวสิบเหนียงได้มีที่ไปดีๆ”
คำว่า “ดี” ที่เขากำลังจะพูดออกมาถูกกลืนลงไป เขาเบิกตาโต “แม่ท่านพูดอะไรนะ?”
“ใครมันบังอาจถึงขนาดนั้น?”
“นั่นมันภรรยาของข้าตามธรรมเนียมประเพณีที่แต่งตั้งโดยฮ่องเต้นะ!”
จ้านอวิ๋นฟูในช่วงเวลาที่อยู่ในกองทัพก็มักจะพูดจาหยาบคายอย่างไม่เกรงใจ เธอจึงดูถูกลูกชายอย่างไม่อ้อมค้อม
“เจ้าไม่ใช่ไม่สนใจนางหรือ? มายึดห้องหอไว้โดยไม่ทำอะไร…แถมยังมองไม่เห็นคุณค่าอีก!”
“หากเจ้าไม่เห็นคุณค่าก็ย่อมต้องมีคนที่รู้ค่าของนิวสิบเหนียง!”
อ้าวกว่างชุนลุกลี้ลุกลน “ข้า…ข้าขอเวลาคิดหน่อย!”
ในใจของเขายังสับสน หนึ่งในความคิดนั้นคือนิวสิบเหนียงไม่เหมือนผู้หญิง อีกทั้งยังสงสัยว่าทำไมแม่ทัพหม้ายสองคนนั้นถึงมองหนิวสิบเหนียงด้วยสายตาเช่นนั้น?
พวกนั้นตาบอดกันหรือยังไง?!
หรือว่าพออยู่ในกองทัพนานๆ แค่เป็นผู้หญิงก็ถือว่าสวยแล้ว?
แต่ให้ยกเมียของตัวเองให้คนในกองทัพ มันก็รู้สึกแปลกๆ ในใจอยู่ดี! ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขามองแม่ทัพในกองทัพด้วยสายตาประเมินอย่างละเอียด
ใครกันที่แอบมองนิวสิบเหนียง?
นิวสิบเหนีงและอ้าวกว่างชุนอยู่กระโจมเดียวกัน ตั้งแต่อดีตอ้าวกว่างชุนมักรู้สึกเบาสบายใจเมื่อนางไม่อยู่
แต่ตั้งแต่ได้ฟังคำพูดของมารดา เมื่อกลับมาที่กระโจมแล้วไม่เห็นนิวสิบเหนียง เขาก็อดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้
นิวสิบเหนียงอยู่กับใคร? ทำอะไรอยู่?
บางครั้งแม่ทัพคนอื่นมาหานางที่กระโจม อ้าวกว่างชุนก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล
ทั้งคู่ยังคงไม่ได้เข้าห้องหอกัน แต่นิวสิบเหนียงก็รู้สึกถึงการสนใจจากอ้าวกว่างชุน
ไม่ได้ยากอะไร เพราะสองตาของอ้าวกว่างชุนแทบจะกลายเป็นไฟฉายอยู่แล้ว!
นิวสิบเหนียงคิดว่าอ้าวกว่างชุนคงไม่ชอบขี้หน้านางแน่
คืนนั้น หลังจากฟ้ามืด นิวสิบเหนียงเพิ่งกลับมา อ้าวกว่างชุนก็ถามด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ว่า “อะไรนะ? ไปยุ่งอยู่กับแม่ทัพพวกนั้นอีกแล้วหรือ?”
นิวสิบเหนียงนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบ “ข้ารู้ว่าในใจเจ้ามีความไม่สบายใจ และข้าก็รู้ว่าเจ้าก็ไม่อยากแต่งงานกับข้าตั้งแต่ต้น”
“เจ้ารออีกสักหน่อย ให้ข้าหาโอกาสสะสมผลงานในกองทัพก่อน ค่อยขอให้ฝ่าบาทยอมให้เราหย่ากัน”
อ้าวกว่างชุนรู้สึกว่าคำพูดนี้ไม่ถูกต้อง เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเข้าใจว่าอะไรผิด!
ทำไมต้องเป็นเจ้าเก็บความดีความชอบ? ทำไมไม่ใช่
ข้าเอง?! โธ่! เจ้าดูถูกข้าเรอะ!!
เขากำลังจะอธิบายกับนิวสิบเหนียง ก็ได้ยินเสียงกรนดังสนั่นจากที่นอนของนาง
นิวสิบหลับไปแล้ว…
อ้าวกว่างชุนรู้สึกโกรธและอึดอัดสุดๆ ที่นางนอนหลับอย่างสบายใจ ในขณะที่เขานอนไม่หลับ!
แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว!
อ้าวกว่างชุนพลิกตัวนอนด้วยความไม่พอใจ
เวลาผ่านไปอีกหลายวัน จนกระทั่งกลางดึกคืนหนึ่ง ทันใดนั้นเสียงโห่ร้องสู้รบและเสียงกลองเตือนภัยก็ดังขึ้นที่ชายแดน
อ้าวกว่างชุนสะดุ้งตื่น ยังไม่ทันตั้งตัว นิวสิบเหนียงที่ปกติต่อให้ฟ้าร้องก็ตื่นยาก ก็ดีดตัวลุกขึ้นทันที ใส่เกราะและหยิบหอกแล้วรีบวิ่งออกไป
อ้าวกว่างชุนเมื่อได้สติ ก็รีบตามไป
เมื่อเขาแต่งตัวเสร็จแล้วมายืนที่ลานฝึก ไฟคบเพลิงสว่างไสว มารดาของเขาจ้านอวิ๋นฟูกำลังเตรียมพูดปลุกใจทหาร
ที่ยืนอยู่แถวหน้าและมองตรงมาคือนิวสิบเหนียงที่สายตาแข็งกร้าว
อ้าวกว่างชุนหน้าแดงเพราะรู้ตัวว่าเขาอ่อนแอเกินไป ขนาดการรวมพลยังไม่ทันใจเท่านิวสิบเหนียง
จ้านอวิ๋นฟูกล่าวสั้นๆ “ทัพเถื่อนมารุกราน พวกเราฝึกฝนมาเต็มที่แล้ว ถึงเวลาแสดงพลังแห่งกองทัพตระกูลอ้าวแล้ว!”
“ทหารทั้งหลาย เตรียมรบ!”
“ขอรับ!”
เสียงตอบรับดังก้องสนั่น ทหารทั้งหลายเลือดลมพุ่งพล่าน!
อ้าวกว่างชุนได้รับมอบหมายให้ดูแลเสบียงอาหาร เตรียมอาหารแห้งและรักษาทหารบาดเจ็บ
อ้าวกว่างชุนไม่พอใจ “ท่านแม่ทัพ ข้าต้องการไปแนวหน้า!”
จ้านอวิ๋นฟูจ้องเขาด้วยสายตาเข้มงวด “ทหารต้องเชื่อฟังคำสั่ง!”
“คิดว่าเล่นขายของหรือไร? ให้เลือกได้ตามใจชอบ?”
“ไปทำงานของเจ้า!”
แม่ทัพคนอื่นๆ ก็พากันมองเขา
อ้าวกว่างชุนอึดอัดแต่ต้องก้มหน้ารับคำสั่ง “ขอรับ!”
จริงๆ แล้ว งานด้านเสบียงอาหารก็มีมากมาย ต้องเตรียมอาหารแห้ง น้ำเดือด ยาและผ้าพันแผลสะอาด รวมทั้งจัดที่พักสำหรับผู้บาดเจ็บ…
โชคดีที่ฝึกมาอย่างดี อ้าวกว่างชุนจัดการได้อย่างเป็นระเบียบ อีกไม่นานก็มีทหารบาดเจ็บส่งเข้ามา
ทหารกลุ่มแรกบาดเจ็บจากลูกธนู ไม่มากนัก คงโดนยิงจากศัตรูที่อยู่ด้านล่าง
หลังจากบาดแผลจากลูกธนู ต่อมาก็มีบาดแผลจากดาบ
อ้าวกว่างชุนมองเห็นแล้วใจหาย “พวกนั้นบุกขึ้นมาหรือ?”
ทหารบาดเจ็บที่กำลังให้หมอใช้เหล้าล้างแผลตอบคำถามของเขา
“ตอบท่านแม่ทัพ พวกมันยังไม่ได้สำเร็จ แต่ทหารทัพเถื่อนก็รบเก่งมาก”
“เราผลักพวกมันกลับไปหลายระลอกแล้ว แต่พวกมันไม่ยอมแพ้ ยังบุกมาเรื่อยๆ อย่างกับไม่กลัวตาย…”
