บทที่ 285 ปั้นตุ๊กตาหิมะ(ฟรี)
บทที่ 285 ปั้นตุ๊กตาหิมะ(ฟรี)
เซี่ยชิงหยาตะโกนตอบเสียงดัง: "ไม่ต้องเอาถุงเท้า ตุ๊กตาหิมะไม่มีเท้านี่ เจ้าเอาถุงเท้าไป จะให้เขาใส่ตรงไหนล่ะ?"
"อ๋อๆ ใช่ด้วย พี่ เอาผ้าพันคอมาหลายๆผืน ข้างนอกหนาวมาก ตุ๊กตาหิมะก็หนาวนะ"
เอ้อร์หยาถือถุงมือมาสองสามคู่แล้ว ยังไม่พอ ยังไปค้นตู้มาอีกสองคู่ลายตาราง
สองพี่น้องออกมาจากบ้าน เซี่ยชิงหยาก็พาพวกเขาหาที่ดีๆในลาน
การปั้นตุ๊กตาหิมะต้องไม่กีดขวางก่อน ไม่งั้นขวางทางเดินคน พอต้องเอาลง เด็กสองคนก็จะร้องไห้ตายพอดี
"มานี่ ตรงนี้แหละ ต้าหยา เอ้อร์หยา รีบไปตักหิมะ เอาถังไม้ไป ตักหิมะใส่ถังให้หมด"
ผ่านไปทั้งคืน หิมะที่ทับถมในลานบ้าน มีแค่ผิวบนที่ละลายเพราะแสงอาทิตย์
ฮึบๆ ฮึบๆ
ฮึบๆ ฮึบๆ
สองพี่น้องทุ่มเทสุดกำลัง เอ้อร์หยาแทบจะทิ้งตัวราบกับพื้น มือป้อมๆสองข้างอุ้มพลั่วอย่างยากลำบาก ตักทีละที่ๆอย่างแรง กัดฟันพองแก้มป้อมๆกลมๆ แทบจะใช้แรงเท่ากับตอนดูดนมเลย
ต้าหยาโตกว่าเธอหลายปี แรงสู้เอ้อร์หยาไม่ได้ แต่ตอนนี้ใช้เทคนิค เลยทำงานได้โดยไม่เหนื่อยเลย
ไม่นาน หน้าผากของเอ้อร์หยาก็มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเป็นกลุ่ม
ขั้นตอนแรกของการปั้นตุ๊กตาหิมะ คือตักหิมะ
ขั้นตอนที่สอง ทำฐานตุ๊กตาหิมะ
"เทหิมะตรงนี้ แยกเท อย่าเทรวมกัน"
เซี่ยชิงหยาใช้มือทำท่าประกอบ สั่งต้าหยาและเอ้อร์หยา
เด็กสองคนคนละถังไม้ เพราะหิมะหนักมาก เลยตักแค่ครึ่งถัง พอเทหิมะลงพื้น เซี่ยชิงหยาก็ใช้พลั่วใหญ่ตบหิมะทีละที พยายามทำให้ฐานมั่นคงขึ้น
นี่คือตัวของตุ๊กตาหิมะ ทำออกมาเป็นรูปทรงกรวยที่เป็นระเบียบ
"พอได้แล้ว พวกเจ้าสองคนวางถัง เอาพลั่วมาช่วยตบหิมะด้วย เบาๆนะ อย่าตบจนตัวตุ๊กตาหิมะเบี้ยว"
พอเซี่ยชิงหยาสั่ง สองพี่น้องก็วิ่งมาอย่างว่าง่าย
แปะๆๆ แปะๆๆ
สามคนสามพลั่ว ตบตัวตุ๊กตาหิมะอย่างแรง ค่อยๆ ตัวที่เมื่อกี้ยังบิดเบี้ยว ก็เรียบเนียนขึ้น
"ได้แล้ว ขั้นต่อไป ปั้นลูกหิมะ ต้องปั้นให้กลมๆ นี่จะเป็นหัวตุ๊กตาหิมะ"
ขั้นตอนนี้เซี่ยชิงหยาไม่ได้ช่วยพวกเขาทำ เพราะอยากให้สองพี่น้องได้มีส่วนร่วม
แต่เธอก็คอยสั่งอยู่ข้างๆ "เอ้อร์หยา ใส่ถุงมือแล้วปั้นลูกกลมเล็กๆ ต้องนวดให้กลมๆนะ ใช่ กลิ้งบนพื้น ยิ่งกลมยิ่งดี ทำแบบนี้ตุ๊กตาหิมะจะยิ่งน่ารัก"
เอ้อร์หยาเชื่อฟัง กอบหิมะมาหนึ่งกำ กดไว้ที่อกแล้วนวดไม่หยุด พอนวดจนกลมดีแล้ว ก็เดินไปที่ชายคา
"กลิ้งๆ กลิ้งมาทางนี้!"
เซี่ยชิงหยาตะโกนทีหนึ่ง เอ้อร์หยาก็กลิ้งหิมะมาข้างหน้าเรื่อยๆ
ตอนแรกที่กลิ้งไปข้างหน้า ยังกลิ้งได้ พอหลังๆยิ่งกลิ้งยิ่งเหนื่อย ลูกหิมะก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ได้ยินแต่เสียงหอบของเอ้อร์หยา ตอนนี้เธอก็ไม่กล้าเรียกเซี่ยชิงหยา เพราะกัดแก้มไว้ พยายามรวบรวมแรงอยู่ ถ้าอ้าปากแรงก็จะหมด
ในที่สุด ลูกหิมะขาวกลมโตก็กลิ้งมาถึงข้างเซี่ยชิงหยา
ส่วนเอ้อร์หยา เหนื่อยจนเป็นเหมือนฟักทองโง่ๆไปแล้ว
"เหนื่อยจังเลย แม่"
ในอากาศเต็มไปด้วยไอขาวที่พ่นออกมา เซี่ยชิงหยาคาดว่าเอ้อร์หยาคงไม่มีแรงยกลูกหิมะอ้วนกลมนี้ขึ้น จึงไม่ให้เด็กสองคนยก ใส่ถุงมือเอง
เธอก้มตัวลง มือที่ใส่ถุงมือเย็นเฉียบ แล้วก็แกล้งแตะหน้าเอ้อร์หยา
"โอ๊ย เย็นจัง!" เอ้อร์หยาร้อง แล้วเอามือตัวเองแตะหน้าเซี่ยชิงหยาบ้าง แล้วก็หัวเราะคิกคัก
เซี่ยชิงหยาหัวเราะตาม "หนาวไหมล่ะ? ต้าหยา เอ้อร์หยา พวกเจ้าช่วยแม่ยกลูกหิมะนี่มา แม่จะอุ้มขึ้นไปติดเป็นหัวให้ตุ๊กตาหิมะ"
"ได้!"
สองพี่น้องพูดพร้อมกัน พยายามอย่างยากลำบากยกลูกหิมะใส่มือเซี่ยชิงหยา
หนักจริงๆ!
ตอนที่เซี่ยชิงหยายกลูกหิมะขาวอ้วนขึ้น เกือบจะเคล็ดเอว แต่โชคดีที่ระยะไม่ไกล ลูกหิมะขาวใหญ่ก็หล่นลงบนฐานที่แข็งแรงดังแป๊ก
ตุ๊กตาหิมะอ้วนกลมเริ่มมีรูปร่างแล้ว ต่อไปก็วาดคิ้วเขียนตา
ต้าหยาเอ้อร์หยาถอยหลังสองก้าว ชื่นชมผลงานของพวกเขา
"ยังไม่เสร็จนะ เอ้อร์หยาเอาผ้าพันคอพันคอตุ๊กตาหิมะ ต้าหยา เอาหมวกใส่ให้เขา"
เซี่ยชิงหยาพยักหน้าให้ลูกสาวสองคน ต้าหยาและเอ้อร์หยาก็เริ่มลงมือ
คนหนึ่งพันผ้าพันคอให้ตุ๊กตาหิมะ อีกคนใส่หมวกให้
เอ้อร์หยากลัวตุ๊กตาหิมะหนาว เอาผ้าพันคอลายดอกมาพัน พันแน่นๆ แล้วยังเอาผ้าพันคอปักลายดอกเหมยมาพันอีก แล้วผูกเป็นโบว์สวยๆ
ฝั่งต้าหยา หมวกกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มถูกสวมบนหัวโล้นของตุ๊กตาหิมะ
แค่นี้ยังไม่พอ ยังเอาผ้าคลุมกันลมของคุณยายมาอีก
เป็นผ้าคลุมกันลมสามเหลี่ยมแบบในชนบท เซี่ยชิงหยาไม่อยากให้ดูแก่เกินไป เลยซื้อสีฟ้าอ่อนมาโดยเฉพาะ
ผ้าคลุมพาดจากหลังศีรษะมาถึงหน้าหู ผูกเป็นปมใต้คอ
พุทราแดงสดสองลูกถูกเซี่ยชิงหยากดลงที่ตำแหน่งที่ควรเป็นตา ส่วนจมูก ใช้มีดหั่นแครอทเป็นแท่งยาวกดลงไป ปากก็ใช้แครอทหั่นเหมือนกัน
บนตัวก็กดพุทราไว้สี่ห้าลูก เป็นเหมือนกระดุมเสื้อตุ๊กตาหิมะ
พอวุ่นวายเสร็จ ตอนมองครั้งสุดท้าย เซี่ยชิงหยาแทบจะหัวเราะออกมา
เดิมทีก็เป็นตุ๊กตาหิมะขาวสวยๆ คอพันผ้าพันคอสองผืน หัวใส่หมวกกำมะหยี่ บนหมวกยังมีผ้าคลุมสามเหลี่ยม เหมือนคุณยายในชนบทไปตลาดนัดเลย!
"ไปหาตะกร้าไม้ไผ่บ้านเรามา ต้าหยา เจ้าไปนวดหิมะเป็นแท่งยาวสองอัน ทำเป็นแขนตุ๊กตาหิมะ!"
เซี่ยชิงหยาถอยหลังสองก้าว จ้องตุ๊กตาหิมะมองซ้ายมองขวา มองยังไงก็รู้สึกว่าขาดแขนสองข้าง
ก็ต้องมีแขนถือตะกร้าไปตลาดนัดสิ ถึงจะเป็นคุณยายในชนบทจริงๆ
เอ้อร์หยาได้รับมอบหมาย รีบไปหาตะกร้าไม้ไผ่
เซี่ยชิงหยาหัวเราะพลางตะโกนไปด้านหลัง "ไม่ต้องเอาหนักๆ เอาตะกร้าที่ใส่เมล็ดแตงถั่วลิสงครั้งที่แล้วนั่นแหละ พอแล้ว!"
"รู้แล้วจ้ะ แม่"
พอเอาตะกร้ามาแล้ว สามคนช่วยกันนวดแขนเรียวสองข้าง เซี่ยชิงหยากดลงบนตัวตุ๊กตาหิมะอย่างแรง
พอกดเสร็จ เธอก็เตือนเด็กสองคน "ตรงแขนหลุดง่าย พวกเจ้าสองคนอย่าไปแตะเล่นนะ"
"แม่" ต้าหยาพยักหน้าหนักๆ ดวงตาคมจริงจัง "ข้าจะไม่แตะเด็ดขาด!"
"ข้าก็จะไม่แตะเจ้าค่ะ" เอ้อร์หยาทุบอกตัวเองด้วยหมัดน้อยๆ รับสองอย่างนั้น
"เจ้าไปเรียนท่านี้มาจากไหน?"
