บทที่ 137 ทริสได้รับบาดเจ็บแล้ว  

เมื่อตัดสินใจเสี่ยงสักเล็กน้อย เวย์นและทริสจึงได้พักผ่อนกันสักระยะ จากนั้นก็นำพาหนะของตัวเองฝากไว้ที่อีเลนชั่วคราว

ตำแหน่งที่ทริสทำเครื่องหมายไว้อยู่ไม่ไกลนัก หากนำม้าทั้งสองตัวไปด้วยอาจทำให้เกิดความวอกแวก

ไม่นานนัก ทั้งสองเห็นว่าอาการบาดเจ็บของชาวบ้านได้รับการรักษาชั่วคราวแล้วและพ้นขีดอันตราย จึงเดินตรงไปยังใจกลางป่าทันที

แม้ทริสจะจบการศึกษาจากสถาบันมาเกือบสิบปีแล้ว แต่ในฐานะนักเวทหญิง ส่วนใหญ่เวลาที่ผ่านมาเธอจะอยู่ในเมือง จึงมีโอกาสน้อยมากที่จะเข้าสู่ถิ่นทุรกันดารที่รกร้างแบบนี้ รวมถึงต้องตัดสินใจในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ด้วย

ทันทีที่พ้นจากบริเวณที่ชาวบ้านพักอยู่ ทริสก็อดถามไม่ได้ว่า

“เวย์น ถ้าหากกวางเขาปีศาจใช้เด็กๆ มาข่มขู่พวกเรา เราจะทำอย่างไร?”

เวย์นเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเหวี่ยงดาบตัดงูพิษที่กำลังโผเข้ามาจากกิ่งไม้ พลางตอบว่า

“เราทำได้เพียงพยายามช่วยเด็กๆ ให้ได้มากที่สุด แต่กวางเขาปีศาจตัวนี้ต้องถูกกำจัด ไม่เช่นนั้นมันจะก่อโศกนาฏกรรมอีกมากมาย”

ทริสได้ฟังแล้วก็เงียบไปไม่กี่วินาที ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวว่า

“เข้าใจแล้ว พวกเราจะพยายามช่วยเหลือเด็กๆ ให้ได้มากที่สุด แต่เวย์น ช่วยถ่วงเวลามันให้ฉันด้วย ข้าจะใช้เวทมนตร์เพื่อช่วยเด็กๆ ออกมาก่อน”

เวย์นพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ

ทั้งสองเดินฝ่าป่าทึบต่อไปอีกประมาณสิบนาที จนกระทั่งมาถึงบริเวณที่ห่างจากจุดที่ทริสทำเครื่องหมายไว้เพียงไม่กี่ร้อยเมตร ข้างหน้ามีโขดหินรูปร่างประหลาดเรียงรายไปทั่วพื้นที่

เมื่อมองจากระยะไกล พบว่ามีโทเท็มขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางของกลุ่มหิน

ยังไม่ทันจะมองโทเท็มได้ชัดเจน เวย์นก็ได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตบางอย่างใกล้เข้ามา

“มีศัตรูเข้ามาใกล้ น่าจะเป็นหมาป่าป่าและก็อสูรกายยักษ์”

“ถอยไปหน่อย ที่นี่ไม่เหมาะสำหรับการสู้รบ”

ด้วยการได้ยินที่เฉียบคมของนักล่าปีศาจ ทำให้เวย์นสามารถคาดเดาสถานการณ์ล่วงหน้าได้เสมอ พอทั้งสองถอยไปยังพื้นที่เปิดกว้างที่เหมาะกับการต่อสู้ หมาป่าป่ากว่าสิบตัวและอสูรกายยักษ์สองตนก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขา

เวย์นไม่ลังเลที่จะหยิบระเบิดรังผึ้งสามลูกออกมาจากกระเป๋าคาดเอวแล้วขว้างไปยังฝูงอสูรกาย ตามด้วยระเบิด “Dragon’s Dream”

อสูรกายที่เพิ่งโผล่ออกจากกลุ่มหินยังไม่ทันได้เปิดฉากโจมตีก็ถูกโจมตีทันที ระเบิด “Dragon’s Dream” ที่ผสมผสานกับระเบิดรังผึ้ง ทำให้พื้นที่ด้านหน้าของเวย์นกลายเป็นทะเลเพลิง

แม้ไฟจะลุกไหม้ไม่นาน แต่มันก็สร้างความเสียหายอย่างมากแก่ฝูงหมาป่า ส่งผลให้หมาป่ากว่าครึ่งหนึ่งสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ทันที

เหลือเพียงแค่อสูรกายยักษ์สองตนที่มีชั้นหินหุ้มตัวเท่านั้นที่ยังบุกฝ่าเปลวเพลิงออกมาได้ เมื่อเวย์นมองตาของพวกมันที่แดงฉาน เขารู้ดีว่าการเจรจาเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์

เขาชักดาบไฟฟ้าสแตติก ออกมาและพุ่งเข้าต่อสู้กับพวกมัน โดยใช้วิธีหลบหลีกเป็นหลักเพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันเข้าใกล้ทริส

ความสามารถในการต่อสู้ร่วมกันระหว่างนักล่าปีศาจและนักเวทหญิงนั้นน่าทึ่ง เวย์นแค่เข้าไปก่อกวนการเคลื่อนไหวของอสูรกายยักษ์ได้ไม่ถึงสองนาที ทริสก็ใช้เวทมนตร์ไฟที่ทรงพลังเป็นพิเศษ คล้ายกับเวท “Fire Spear” เผาหน้าอกของอสูรกายยักษ์จนเป็นรูโหว่ที่มีเลือดไหลทะลักออกมา

ส่วนหมาป่าที่เหลือก็ถูกคมดาบไฟฟ้าของเวย์นฟันจนกลายเป็นซากศพบนพื้นในไม่ช้า

ตั้งแต่เริ่มโจมตีจนสามารถกำจัดศัตรูได้ทั้งหมด ใช้เวลาเพียงไม่ถึงห้านาที ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการทำลายแผนของกวางเขาปีศาจโดยสิ้นเชิง เวย์นถึงกับได้ยินเสียงคำรามด้วยความโกรธจากทิศทางของโทเท็ม

เวย์นเช็ดเลือดออกจากดาบไฟฟ้าแล้วตรวจนับระเบิดที่เหลือในกระเป๋า จากนั้นก็เสริมเกราะ “คเวน” ให้ตนเองก่อนจะพูดกับทริสว่า

“ดูเหมือนกวางเขาปีศาจตัวนี้จะถูกพวกเราบีบจนตึงเครียดแล้ว”

“เร็วเข้า เราต้องเร่งความเร็ว อย่าให้มันได้มีเวลาเตรียมตัว”

เมื่อได้ฟัง ทริสก็พยักหน้า เธอหยิบยาสีม่วงจากกระเป๋าคาดเอวออกมาดื่มเข้าไปด้วยสีหน้าบูดเบี้ยว

แม้เวย์นจะสงสัยว่านักเวทหญิงใช้ยาอะไรอยู่ แต่เขาก็ตัดสินใจจะถามเธอหลังการต่อสู้จบลง

จากนั้น นักล่าปีศาจเป็นผู้นำ และนักเวทหญิงเป็นฝ่ายระวังหลัง ทั้งคู่เดินฝ่าโขดหินประหลาดต่อไปอีกสิบนาที ฆ่ามอนสเตอร์ที่พยายามซุ่มโจมตีสองกลุ่มก่อนที่จะเข้าใกล้บริเวณที่ตั้งของโทเท็มขนาดยักษ์ได้ในที่สุด

เมื่อก้าวเข้าสู่เขตของโทเท็มขนาดยักษ์ เวย์นรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกอ่อนแอลง ราวกับว่ามีแรงที่มองไม่เห็นกำลังดึงวิญญาณของเขาออกไป ทำให้ประสาทสัมผัสของเขามัวหมองลง

ทริสที่มีความเชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์มากกว่าเวย์นเข้าใจถึงสถานการณ์นี้ได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเธอรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ นักเวทหญิงจึงเอ่ยขึ้นว่า

“เป็นเวทมนตร์ดำ เวย์น น่าจะเป็นพื้นที่เวทมนตร์ดำที่สร้างจากโทเท็ม เราควรรีบทำลายโทเท็มนี้ ไม่เช่นนั้นสภาพของเราจะยิ่งแย่ลง”

เวย์นพยักหน้าแล้วมองไปยังโทเท็มขนาดยักษ์ที่อยู่ไม่ไกลนัก แต่ทิวทัศน์ที่เขาเห็นกลับทำให้เขารู้สึกยุ่งยากใจ

โทเท็มนี้ประกอบขึ้นจากต้นไม้ขนาดใหญ่ มีซากสัตว์และศพแห้ง รวมถึงของแปลกๆ ประดับประดารอบฐานโทเท็ม บริเวณด้านล่างของมันมีเด็กห้าคนที่หลับตาปี๋เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ถูกพันรัดไว้ด้วยเถาวัลย์สีเขียวหลายชั้นแน่นหนา

ดูจากสภาพแล้ว หากทำลายโทเท็มนี้ เด็กๆ มีโอกาสสูงที่จะถูกโทเท็มที่พังทับหรือติดไฟไปด้วย และในระยะใกล้ๆ กันนั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่งในสภาพรุงรัง มือข้างหนึ่งถือมีดปลายแหลม ดวงตาของเขาแดงฉานมองมายังเวย์นและทริสที่เพิ่งก้าวออกมาจากกลุ่มหิน ริมฝีปากพึมพำบางอย่าง แต่เนื่องจากระยะห่างไกลเกินไป จึงไม่มีใครได้ยินชัดเจน

เวย์นตรวจสอบรอบๆ โทเท็มด้วยความระมัดระวัง ไม่พบมอนสเตอร์อื่นใดอยู่ใกล้ๆ และไม่เห็นร่องรอยของกวางเขาปีศาจที่ควรมีร่างขนาดใหญ่ เขาจึงกระซิบเตือนทริสว่า

“ระวังตัวให้ดี ทริส กวางเขาปีศาจน่าจะซ่อนตัวอยู่ แถมคงคิดจะลอบโจมตีเรา”

ทริสพยักหน้ารับและถืออัญมณีสีแดงเรืองแสงในมือ พลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเตรียมพร้อมรับมือการโจมตีแบบลอบจู่โจม

หลังจากรออยู่สิบกว่าวินาที เมื่อไม่มีอะไรผิดปกติ ทั้งสองตัดสินใจที่จะค่อยๆ เข้าใกล้โทเท็ม เพื่อพยายามช่วยเด็กๆ ออกมาก่อนแล้วจึงค่อยทำลายโทเท็ม

ด้วยพลังของเวทมนตร์ดำที่ส่งผลต่อร่างกาย เวย์นรู้สึกว่ากำลังของเขาค่อยๆ ลดลง แม้ว่าในหมู่นักล่าปีศาจเขาจะถือเป็นผู้ที่มีร่างกายแข็งแกร่งที่สุด แต่ความเหนื่อยล้าก็ยังค่อยๆ ครอบงำเขา

ส่วนทริสซึ่งมีร่างกายแข็งแรงกว่าผู้หญิงทั่วไปเพียงเล็กน้อย จึงไม่สามารถทนต่อการสูญเสียพลังได้มากนัก

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้โทเท็ม ชายหนุ่มที่ถือมีดปลายแหลมในมือและมีผมยุ่งเหยิงก็ขวางทางพวกเขาทันที พร้อมทั้งเอ่ยเสียงแหบพร่า

“หยุดอยู่ตรงนั้น นักล่าปีศาจและนักเวทหญิง พวกเจ้าไม่ควรมาที่นี่ ไม่ควรมายุ่งกับเรื่องนี้”

เวย์นลอบหยิบขวานสั้นออกจากเข็มขัดโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ พลางถามขึ้นว่า

“เจ้าเป็นลิงค์ใช่ไหม?”

“เจ้าล้างแค้นให้พ่อแม่ของเจ้าแล้ว ทำไมยังต้องมาทำร้ายเด็กๆ อีก?”

ใบหน้าของลิงค์บิดเบี้ยว เขาหัวเราะเสียงดังด้วยความบ้าคลั่ง กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เวย์นก็ขว้างขวานสั้นออกไปทันที ขวานพุ่งตรงเข้าหากลางหน้าผากของเขา

เสียงกระดูกแตกและเลือดพุ่งกระจาย ชายหนุ่มเบิกตาโพลงด้วยความไม่อยากเชื่อว่า ทำไมนักล่าปีศาจตรงหน้าไม่รอให้เขาพูดจบก็โจมตีอย่างไร้ความเมตตาเช่นนี้

แต่ร่างกายมนุษย์ธรรมดา แม้จะคิดอย่างไร ก็ไม่อาจทนทานต่อขวานที่ฟันเข้ากลางกะโหลกได้ เพียงไม่กี่วินาที ลิงค์ก็สิ้นใจ

เวย์นหันไปมองทริสที่ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยโดยไม่พูดอธิบายอะไร เพราะไม่ว่าเขาจะเป็นมนุษย์ที่ถูกกวางเขาปีศาจควบคุมหรือไม่ การสังหารเขาก็เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดตามความผิดที่เขาก่อ

สิ่งที่เขาอยากจะพูดนั้นก็ไม่สำคัญแล้ว แม้เขาจะสำนึกผิดหรืออยากกลับตัวกลับใจ ก็ไม่อาจยกโทษให้ได้

เวทมนตร์ดำยังคงทำงานต่อไป เวย์นกล่าวกับทริสว่า

“ระวังตัวด้วย ข้าจะไปช่วยเด็กๆ ก่อน”

จากนั้นเขาก็เดินเข้าหาโทเท็มอย่างระมัดระวัง ใช้ดาบในมือฟันเถาวัลย์ที่พันรัดเด็กๆ ไว้ออกทีละเส้น

ในขณะที่เขากำลังฟันเถาวัลย์ออกไปส่วนใหญ่ ทริสซึ่งกำลังเฝ้าระวังอยู่ใกล้ๆ ก็ร้องอุทานออกมา

ที่พื้นใกล้ๆ กันนั้นมีมอนสเตอร์ตัวใหญ่โผล่ขึ้นมา ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะเห็นรูปร่างของมัน เถาวัลย์ที่มีลักษณะเหมือนแส้ก็ฟาดใส่ทริสจนตัวเธอลอยกระเด็นออกไป

เวย์นรีบละทิ้งเด็กๆ แล้ววิ่งไปหาทริสทันที ยกสองมือสร้างเกราะ “คเวน” เพื่อป้องกันการโจมตีจากเถาวัลย์ที่ยังฟาดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

เสียงดังปัง! ปัง! ปัง!

เถาวัลย์ฟาดใส่เกราะ “คเวน” ของเวย์นจนเกือบจะแตกสลาย แต่ด้วยพลังเวทมนตร์ที่เหนือกว่า เวย์นก็ยังสามารถรักษาเกราะนี้ไว้ได้อย่างเพียงพอ

ในตอนนี้ เขาสามารถเห็นรูปร่างของมอนสเตอร์ที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินได้ชัดเจน

มันมีความสูงเกือบสี่เมตร แขนขายาวและผอมบาง ร่างกายและผิวหนังของมันเหมือนเปลือกไม้แห้ง หัวเป็นกะโหลกของสัตว์ขนาดใหญ่ และมีเขากวางคู่ใหญ่ชี้ออกมาทั้งสองข้าง นี่คือกวางเขาปีศาจที่มีขนาดใหญ่โต

มันดูรอบคอบและไม่กล้าบุกเข้าหาเวย์นโดยตรง ใช้เพียงเถาวัลย์รอบๆ ตัวโจมตีแบบแส้ไปที่เกราะของเวย์น

นอกจากนี้มันยังซ่อนตัวอยู่ในดินใกล้โทเท็มได้อย่างแนบเนียน จนทั้งเวย์นและทริสไม่ทันสังเกตเห็น

เวย์นยังคงรักษาเกราะ “คเวน” ไว้และเปลี่ยนตำแหน่งเพื่อรับมือการโจมตีของกวางเขาปีศาจโดยไม่หันหลังไปดู แต่เขาก็อดที่จะถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่า

“ทริส เจ้าโอเคไหม?”

หลังจากสิบกว่าวินาที เสียงทริสที่แฝงความเจ็บปวดก็ดังขึ้นตอบว่า

“ไม่ต้องห่วงเวย์น หน้าอกข้าบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ข้ายังพอทนได้”

เวย์นถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก ก่อนจะรีบกล่าวว่า

“ทนหน่อย ทริส เจ้าไปช่วยเด็กๆ ออกมาแล้วพาพวกเขาไป ข้าจะถ่วงเวลามันไว้เอง”

“อย่าเถียง ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บ ถ้าอยู่ที่นี่ต่อก็จะทำให้ข้าเสียสมาธิ”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ทริสก็ยอมรับและพูดขึ้นว่า

“ได้สิ เวย์น เจ้าเองก็ต้องระวังตัวด้วย”

“ข้าจะรีบนำเด็กๆ ออกไปจากเขตอำนาจของกวางเขาปีศาจ แล้วจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้ง”

(จบบท)###