บทที่ 113 สามคำถามของลู่หยาง
"ก็...ก็ไม่ถึงขนาดนั้น การบำเพ็ญเซียนต้องรู้จักผ่อนหนักผ่อนเบาบ้าง อย่างที่ว่าอยู่นิ่งนานๆ ก็ต้องออกไปเดินเล่นบ้าง" "เสี่ยวหยุนลองคิดดู การบำเพ็ญเซียนก็เพื่อความเป็นอมตะ เที่ยวเล่นอย่างอิสระ ถ้าปิดตัวเองตลอด นั่งสมาธิบำเพ็ญตลอด การบำเพ็ญเซียนก็เหมือนติดคุกทรมานตัวเอง เป็นการทำอะไรกลับหัวกลับหางน่ะ"...
