ตอนที่ 6 ความหวัง

วังจิ้งเหริน

ที่ประทับของฮองเฮาต้าหนิง

นับตั้งแต่ที่นางทรงรวบรวมตำราจำนวนมากถวายให้กับหนิงอัน ฮองเฮาก็ทรงจับตามองจวนตงไห่อ๋องมาโดยตลอด

เมื่อก่อน นางทรงประทานนางกำนัลคนโปรดคือซู่สุ่ยให้กับตงไห่อ๋อง ทั้งเพื่อดูแลตงไห่อ๋องและเพื่อติดตามความเคลื่อนไหวของเขาอย่างใกล้ชิด

ดังนั้น นางจึงทรงทราบดีว่าตงไห่อ๋องทำอะไรอยู่ตลอดหลายวันที่ผ่านมา

เมื่อทรงทราบว่าตงไห่อ๋องทรงปิดประตูไม่พบปะผู้ใด ทรงอ่านหนังสืออยู่แต่ในห้อง และยังทรงประทานอาหารให้กับคนรับใช้ในจวนอ๋อง นางก็ทรงปีติยินดีอย่างยิ่ง

ในขณะเดียวกัน นางก็ทรงไตร่ตรองว่าอะไรทำให้ตงไห่อ๋องเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงในชั่วข้ามคืน

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน นางก็ทรงนึกถึงบางอย่าง มุมปากทรงเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

การเปลี่ยนแปลงของตงไห่อ๋องดูเหมือนจะเริ่มต้นนับตั้งแต่ที่เขาทรงพบกับธิดาของจงหย่งโฮ่ว

เมื่อทรงนึกย้อนกลับไป นางก็ทรงตระหนักว่าตงไห่อ๋องทรงโกหก

บาดแผลบนศีรษะของพระองค์นั้นเกิดจากการที่ธิดาของจงหย่งโฮ่วทำร้าย

ด้วยนิสัยเดิมของตงไห่อ๋อง เขาจะต้องทำให้ชื่อเสียงของนางเสียหาย เป็นไปไม่ได้ที่จะทรงแก้ต่างให้

แน่นอนว่าตงไห่อ๋องทรงหลงรักธิดาของจงหย่งโฮ่ว ทรงละอายใจ จึงทรงกล้าหาญขึ้น

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว” เซียวอวี่ปิงทรงยิ้มกว้างขึ้น ทรงมั่นใจในเรื่องนี้มากขึ้น “ตั้งแต่โบราณมา วีรบุรุษก็แพ้ให้กับความงาม หวงเอ๋อร์ของข้าก็ไม่เว้น”

เมื่อทรงคิดได้เช่นนั้น นางก็ทรงเรียกนางกำนัลสูงวัยที่รับใช้นางมา ทรงหยิบกำไลหยกคู่หนึ่ง และทรงสั่งให้นางไปยังจวนจงหย่งโฮ่ว เพื่อถวายเป็นของขวัญแด่หลิวเซียงอวิ๋น

ขณะนี้ จงหย่งโฮ่วเป็นขุนนางผู้มีอำนาจในสายตาของฮ่องเต้ ขุนนางและขุนนางผู้ทรงอิทธิพลที่ต้องการจะสานสัมพันธ์กับจงหย่งโฮ่วนั้นมีมากมาย

การที่นางทรงประทานของขวัญให้กับหลิวเซียงอวิ๋นนั้น ก็เพื่อบอกให้คนอื่นๆ ทราบว่านางทรงโปรดปรานธิดาของจงหย่งโฮ่ว เพื่อให้บางคนละความคิดนี้ไป

อย่างไรก็ตาม นางจะไม่เร่งรัดการแต่งงานครั้งนี้

แต่จะใช้การแต่งงานครั้งนี้เป็นเหยื่อล่อ เพื่อกระตุ้นให้อ๋องตงไห่เปลี่ยนนิสัยเสีย

มิฉะนั้น หากได้มาซึ่งความงามได้ง่ายเกินไป อ๋องตงไห่ก็อาจจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อย่างรวดเร็ว

แต่ความคิดฝ่ายเดียวของนางกลับทำให้จวนจงหย่งโฮ่วเกือบจะแตกตื่น

เมื่อนางกำนัลที่นำกำไลไปส่งกลับมา หลิวเซียงอวิ๋นเกือบจะร้องไห้ออกมา

จงหย่งโฮ่วและหลิวเฉินซื่อก็แสดงสีหน้ากังวล

“เซียงอวิ๋นลูกสาวข้ามีนิสัยดื้อรั้น มีชื่อเสียงไม่ดี แต่ว่าฮองเฮาทรงโปรดปรานหญิงที่มีนิสัยอ่อนโยน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หลิวชิง จงหย่งโฮ่ว อายุสามสิบหกปี กำลังอยู่ในวัยหนุ่ม

เขามีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้ม เนื่องจากมักจะนำทัพออกรบ จึงทำให้เขามีอำนาจที่มองไม่เห็น

แม้ว่าในสนามรบจะเผชิญหน้ากับกองทัพนับหมื่นนับแสน เขาก็ยังคงสุขุมเยือกเย็น แต่เมื่อเผชิญกับเรื่องนี้ เขาซึ่งเป็นแม่ทัพเลือดเหล็กกลับสับสนว้าวุ่นใจ

ตงไห่อ๋องเป็นใคร เขาทราบดีกว่าใครๆ

ลูกสาวของเขาแต่งงานกับอีกฝ่าย ก็ไม่ต่างอะไรกับการแต่งงานกับสัตว์เดรัจฉาน

เมื่อกลับมาในวันนั้น หลิวเฉินซื่อและหลิวเซียงอวิ๋นต่างก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ได้พบกับอ๋องตงไห่ในวัง

หลิวเฉินซื่อเห็นว่าปกปิดต่อไปไม่ได้แล้ว จึงกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าจะไม่ใช่พระประสงค์ของฮองเฮา แต่เป็นประสงค์ของตงไห่อ๋อง…”

นางเล่าเรื่องที่ตงไห่อ๋องพยายามจะล่วงละเมิดหลิวเซียงอวิ๋น แต่กลับถูกหลิวเซียงอวิ๋นตีจนหัวแตกเลือดไหล อย่างละเอียด

“มันช่างเป็นสัตว์เดรัจฉานจริงๆ เซียงอวิ๋น ทำได้ดี ครั้งนี้ตีเบาไปแล้ว” ใบหน้าเหลี่ยมสี่เหลี่ยมของจงหย่งโฮ่วแดงก่ำ ตงไห่อ๋องกล้าคิดจะทำร้ายลูกสาวคนรักของเขา

หากลูกสาวของเขาได้รับบาดเจ็บแม้เพียงเส้นผมเดียว เขาก็จะต้องไปฟ้องร้องต่อหน้าฮ่องเต้

เพื่อให้ตงไห่อ๋องไม่สามารถเป็นอ๋องได้อีกต่อไป

ในขณะนี้ สถานการณ์ในราชสำนักคือรัชทายาทผู้ครองตำแหน่งในวังบูรพากับองค์ชายสามที่ได้รับการสนับสนุนจากขุนนางใหญ่ต่างเผชิญหน้ากันอย่างเท่าเทียม

ตงไห่อ๋องเป็นเพียงองค์รัชทายาทที่ตกอับ ไม่ยอมลดตัวลง ยังคงทำตัวตามใจตัวเอง ไม่รู้จักคำว่า “ตาย”

“พ่อ แต่ตอนนี้จะทำอย่างไร ได้ยินว่าตงไห่อ๋องเปลี่ยนไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ทรงอ่านหนังสืออยู่ในจวนอ๋อง แม้ว่าเขาจะแสร้งทำ แต่ถ้าหลอกฮ่องเต้ได้ ฮ่องเต้ก็ทรงเชื่อคำพูดของฮองเฮา หากทรงประทานการแต่งงานลงมาจะทำอย่างไร?” หลิวเซียงอวิ๋นใจร้อนรน

เมื่อกลับมาในวันนั้น นางก็สั่งให้คนไปสืบข่าวจากจวนอ๋องตงไห่ตลอดเวลา

ข่าวที่นางหวังจะได้ยินมากที่สุดคืออ๋องตงไห่ยังคงออกไปทำเรื่องชั่วร้ายต่อไป

แต่นางกลับได้รับข่าวที่ไม่ต้องการมากที่สุด

ปีศาจผู้นี้กลับมาอ่านหนังสือ

“สุนัขจิ้งจอกจะต้องเผยหางออกมา ใครในเมืองหลวงไม่รู้จักนิสัยของตงไห่อ๋อง ฮ่องเต้ทรงทราบดีกว่าเรา หากอ๋องตงไห่กลับใจได้ง่ายดายเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็จะไม่ทรงปลดพระองค์ วังบูรพาก็จะไม่ตกเป็นของรัชทายาท” จงหย่งโฮ่วไม่กังวลเท่าหลิวเซียงอวิ๋น

หลิวเซียงอวิ๋นพยักหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น

เพียงแต่นางยังคงรู้สึกไม่สบายใจ ต่อไปนางก็จะต้องจับตามองตงไห่อ๋อง ดูว่าเขาจะแสร้งทำไปจนถึงเมื่อไร

…

จวนตงไห่อ๋อง ห้องหนังสือ

หนิงอันปิดตำราหนาๆ เล่มหนึ่ง และวางลงบนชั้นหนังสือ

ตอนนี้ เขาเข้าใจต้าหนิงและโลกใบนี้มากขึ้นแล้ว

ทั่วทั้งอาณาจักรต้าหนิงแบ่งออกเป็น 36 ฝู่ แต่ละฝู่แบ่งเป็นโจว รวมทั้งหมด 279 โจว และแต่ละโจวยังแบ่งออกเป็นอำเภออีก

ฝู่เทียบเท่ากับหน่วยงานปกครองระดับจังหวัด โจวเทียบเท่ากับเมืองระดับจังหวัด

ในระบบการปกครอง อาณาจักรต้าหนิงไม่ได้ตั้งตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี แต่ได้แบ่งหน้าที่ของอัครมหาเสนาบดีออกเป็นสามหน่วยงานในราชสำนัก ได้แก่ สำนักซ่างชู สำนักจงซู และสำนักเหมินเซี่ย

เจ้าหน้าที่ระดับสูงสุดของหน่วยงานทั้งสามแห่งนี้คือ ซ่างชูหลิ่ง จงซูหลิ่ง และซื่อจง ซึ่งถูกเรียกว่า สามเสนาบดี

สามหน่วยงานระดับสูงสุดนั้นยังมีการควบคุมกระทรวงต่างๆ ได้แก่ กระทรวงทหาร กระทรวงการเงินหรือการค้าขาย กระทรวงศาสนาและพิธีการ กระทรวงการบริหารงานราชการ กระทรวงการก่อสร้าง และกระทรวงการเกษตรหรือการปกครองประชาชนรวมทั้งหกกระทรวง

ในด้านการทหาร ต้าหนิงมีทหารองครักษ์ยี่สิบสี่กอง แต่ละกองมีทหารสองหมื่นห้าพันคน รวมหกแสนคน

สองแสนคนประจำการในเมืองหลวง ส่วนที่เหลือประจำการอยู่ตามด่านสำคัญๆ

นอกเหนือจากทหารองครักษ์แล้ว ต้าหนิงยังมีทหารอีกแปดแสนกว่าคน เป็นทหารประจำการท้องถิ่น มีฐานะต่ำกว่าทหารองครักษ์ และอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักทหารภายใน

แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความรู้พื้นฐาน

ถึงอย่างนั้น องค์รัชทายาทที่ถูกปลดก็ไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียดบางอย่างนัก

ขณะที่กำลังอ่านตำราเหล่านี้อยู่ เขาก็จำเรื่องหนึ่งได้

เรื่องนี้สำคัญมาก อาจเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขา

ที่จริงแล้ว สถานการณ์ปัจจุบันของอ๋องตงไห่นั้นอันตรายมาก

สำหรับรัชทายาท การที่เขายังมีชีวิตอยู่เป็นภัยคุกคามเสมอ การตายเท่านั้นที่จะปลอดภัยที่สุด

ในช่วงสามปีที่ถูกปลด องค์รัชทายาทที่ถูกปลดทำเรื่องชั่วร้ายทุกครั้ง มักจะเข้าหูฮ่องเต้หนิงชุนเสมอ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม มันจะเป็นไปไม่ได้เลยหากปราศจากการช่วยเหลือจากรัชทายาท

แน่นอน องค์ชายคนอื่นๆ อาจจะไม่บริสุทธิ์เช่นกัน

การโค่นล้มเขาซึ่งเป็นทายาทที่ถูกต้องที่สุด อาจเป็นความเห็นพ้องต้องกันของพวกเขา

และเมื่อฮ่องเต้หนิงชุนสิ้นพระชนม์ รัชทายาทขึ้นครองราชย์ เขาก็จะกลายเป็นเนื้อในเขียง เซียวฮองเฮาสามารถปกป้องเขาได้ชั่วคราว แต่ไม่สามารถปกป้องเขาได้ตลอดไป

แต่มีวิธีหนึ่งที่จะทำให้เขาหลุดพ้นจากสถานการณ์อันตรายนี้

นั่นคือการออกจากเมืองหลวงไปเป็นเจ้าเมือง

เมื่อก่อนที่ต้าหนิงจะก่อตั้งขึ้น ฮ่องเต้หนิงซิงทรงมองการณ์ไกล ทรงตระหนักว่าขุนนางและขุนนางผู้ทรงอิทธิพลทางทหารของหลงซีที่ช่วยให้พระองค์ยึดครองแผ่นดินได้ในอนาคตจะต้องมีอำนาจมากขึ้น คุกคามตำแหน่งของราชวงศ์

ดังนั้นก่อนสิ้นพระชนม์จึงได้ตั้งกฎเกณฑ์ไว้ว่าอนุญาตให้ฮ่องเต้ทุกพระองค์มอบดินแดนให้กับองค์ชาย แต่เนื่องจากขุนนางคัดค้าน หลังจากการต่อรองกัน กำหนดให้ฮ่องเต้แต่ละพระองค์สามารถมอบดินแดนได้เพียงสามองค์ชายเท่านั้น และที่ดินที่ได้ก็ไม่อนุญาตให้สืบทอด

หากเขาออกจากเมืองหลวงไปเป็นเจ้าเมือง เขาก็จะสามารถอยู่ห่างไกลจากความวุ่นวายในเมืองหลวง ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่เนื่องจากมีองค์ชายมากมาย และจำนวนการมอบดินแดนมีจำกัด อย่างน้อยเขาก็ไม่สามารถทำตัวเหมือนองค์รัชทายาทที่ถูกปลดได้

แต่เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องแสดงออกอย่างตั้งใจ

องค์รัชทายาทที่ถูกปลดเหมือนกับหุ้นขยะ ตกต่ำสุดๆ แล้ว

ถ้าอย่างนั้น เขาก็ควรทำตามใจตัวเอง เพราะเมื่อเทียบกับองค์รัชทายาทที่ถูกปลด เขาจะไม่ทำอะไรที่เลวร้ายกว่านี้

นอกจากนี้

“ฤดูใบไม้ร่วงปีหน้าจะมีพิธีมอบดินแดนครั้งใหญ่ที่จัดขึ้นทุกสามปี” หนิงอันได้ข้อมูลสำคัญจากความทรงจำขององค์รัชทายาทที่ถูกปลด หนิงอันก็วางแผนในใจแล้ว