ตอนที่ 1 องค์รัชทายาทที่ถูกปลด
“สัตว์เดรัจฉาน!”
เสียงตะโกนดังลั่นราวกับฝันร้าย หนิงอันที่กำลังหลับไหลก็สะดุ้งตื่น
ขณะนั้น มีหญิงสาวในชุดโบราณผมเผ้ากระจัดกระจายยืนอยู่ตรงหน้า นางกำลังถือแท่นขัดหมึกและจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดุร้าย
“เธอเป็นใคร?”
หนิงอันตกใจ เขาเพิ่งถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาล และตอนนี้ควรจะอยู่ในโรงพยาบาล
เป็นไปได้ไหมว่ารถพยาบาลทำผิดพลาดและพาเขาไปโรงพยาบาลจิตเวช?
มิฉะนั้นจะอธิบายหญิงสาวที่ดูเหมือนคนไข้ตรงหน้าได้อย่างไร?
ขณะที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน หนิงอันก็รู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย ความทรงจำแปลกปลอมไหลเข้ามาเหมือนน้ำท่วม
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน
เขาได้ย้อนเวลามาแล้ว
ตอนนี้เขาคือองค์รัชทายาทที่ถูกปลดซึ่งมีชื่อเสียงที่เลวร้ายในราชวงศ์ต้าหนิง
ต้าตี้จื่อ[1]ของฮ่องเต้ต้าหนิงผู้นี้ได้รับความรักจากมารดาตั้งแต่ยังเล็ก ทำให้เขามีนิสัยที่ดื้อรั้นและทำแต่ความชั่ว
สามปีก่อน ฮ่องเต้ที่ทนไม่ไหวจึงปลดเขาออกจากตำแหน่งและลดฐานะให้เป็นตงไห่อ๋อง
ถึงกระนั้น องค์รัชทายาทที่ถูกปลดผู้นี้ก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัย
วันนี้เขามาพระราชวังเพื่อไปกราบทูลเสด็จแม่ของเขาคือ เซียวฮองเฮา
บังเอิญมีสตรีในตระกูลขุนนางมาเยี่ยมเซียวฮองเฮา
องค์รัชทายาทที่ถูกปลดผู้นี้เห็นหญิงสาวคนนี้เข้าก็ถูกใจทันที
จึงแสร้งทำเป็นใช้คำสั่งของเซียวฮองเฮา ให้หญิงรับใช้พาหญิงสาวคนนี้ไปยังห้องข้างเคียงเพื่อหวังจะทำเรื่องชั่วช้า
แต่เขาไม่คาดคิดว่าหญิงสาวคนนี้จะมีแรงมากกว่าเขา เหมือนกับว่านางฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ผลคือไม่ได้ตัวหญิงสาวแต่กลับถูกหญิงสาวทุบหัวอย่างแรง
“เจ้าเป็นใคร! กล้ามาทำเรื่องชั่วช้าในวัง” ขณะที่หนิงอันกำลังงงงวย หญิงสาวก็ตะโกนอีกครั้ง แท่นขัดหมึกสั่นไหว นางลังเลที่จะทุบหัวคนลามกตรงหน้าอีกครั้ง
หนิงอันที่เข้าใจทุกอย่างแล้วก็กลับมาคิดได้ เขาเดาเจตนาของหญิงสาวและรีบพูดว่า “ข้าคือตงไห่อ๋อง หนิงอัน”
การโจมตีของหญิงสาวเมื่อครู่ทำให้องค์รัชทายาทที่ถูกปลดสิ้นใจไปแล้ว เขาไม่อยากโดนอีก
“หนิงอัน? ตงไห่อ๋อง?” หญิงสาวได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป นางคุ้นเคยกับชื่อนี้ดี
หนิงอันพยักหน้า โล่งใจ
จากสีหน้าของหญิงสาว ดูเหมือนว่านางจะไม่ลงมืออีกแล้ว
แต่หลังจากความตกใจในตอนแรก หญิงสาวก็สงบลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางกระพริบราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
หนิงอันรู้สึกไม่ดี
มีข่าวลือว่าฮ่องเต้หนิงชุนเกลียดชังการกระทำที่ชั่วร้ายขององค์รัชทายาทที่ถูกปลดมากขึ้นเรื่อยๆ และต้องการหาเหตุผลเพื่อลงโทษเขา ไม่ว่าจะเป็นการเนรเทศหรือลดฐานะให้เป็นสามัญชน
ความโหดร้ายของราชวงศ์
ตั้งแต่โบราณมา องค์รัชทายาทที่ถูกปลดมักจะจบไม่สวย
สำหรับฮ่องเต้แล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการรักษาอำนาจของตนเอง
เนื่องจากฮ่องเต้หนิงชุนสามารถปลดต้าตี้จื่อได้ จึงสามารถฆ่าไก่ให้ลิงดูเพื่อเอาชนะใจประชาชนได้เช่นกัน
ยิ่งไปกว่านั้น องค์รัชทายาทที่ถูกปลดแทบจะไม่มีโอกาสกลับมาเป็นองค์รัชทายาทอีกแล้ว ในสายตาของทุกฝ่าย เขาเหมือนกับขยะไร้ค่า
ครั้งนี้องค์รัชทายาทที่ถูกปลดเกิดอารมณ์ทางเพศในวังและล่วงละเมิดสตรีในตระกูลขุนนาง หากหญิงสาวไปฟ้องร้อง เขาก็จะจบชีวิต
นึกถึงตรงนี้ หนิงอันจึงยิ้มอย่างเป็นมิตร เพื่อที่จะทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก
เขาจึงพูดว่า “ผู้ที่สามารถเข้าออกห้องบรรทมของฮองเฮาได้อย่างอิสระ นอกจากฮ่องเต้แล้วก็มีเพียงเปิ่นหวางคนเดียวเท่านั้น”
“ข่าวลือไม่ผิดจริงๆ เจ้าเป็นคนชั่วช้า!”
รอยยิ้มที่เป็นมิตรของหนิงอันไม่ได้ทำให้หญิงสาวผ่อนคลายความระมัดระวัง แต่กลับทำให้นางกำแท่นขัดหมึกแน่นขึ้น
นางได้ยินเรื่องราวชั่วร้ายขององค์รัชทายาทที่ถูกปลดมาหลายครั้ง และทุกครั้งที่ได้ยินก็อยากจะต่อยเขาสักที
ในความคิดของนาง ตอนนี้รอยยิ้มของหนิงอันเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกแก่
เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกคุกคาม หญิงสาวจึงถอยหลังช้าๆ และกำลังจะเปิดประตูหนีออกไป
หนิงอันคิดว่าไม่ดีแล้ว
หากหญิงสาวออกไป เรื่องอื้อฉาวที่องค์รัชทายาทที่ถูกปลดก่อขึ้นก็จะปิดไม่มิด
ด้วยความฉับไว เขาจึงล้มลงกับพื้น กุมศีรษะและร้องออกมาว่า “โอ๊ย เปิ่นหวางจะตายแล้ว มีคนมาลอบสังหารเปิ่นหวาง ช่วยด้วย ทำไมในพระราชวังถึงมีนักฆ่าหญิง!”
หญิงสาวที่กำลังจะออกไปได้ยินดังนั้นก็หยุดทันที หันกลับมามองด้วยความตกใจและโกรธ “เจ้าพูดอะไร! ชัดเจนว่าเจ้า…”
นางไม่เคยพบคนหน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน กลับกล้าที่จะกลับคำกล่าวหาอีกฝ่าย
รอยยิ้มที่เป็นมิตรของหนิงอันหายไป เขาแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
จริงๆแล้วเขาบริสุทธิ์กว่า เขาไม่ได้ต้องการจะล่วงละเมิดหญิงสาว
แต่การพูดคุยกับหญิงสาวอย่างจริงจัง ด้วยนิสัยขององค์รัชทายาทที่ถูกปลดที่เลวทราม หญิงสาวจะไม่เชื่อแน่
เพื่อแก้ไขวิกฤต เขาจึงต้องสร้างชิปเสมือนจริงขึ้นมา กล่าวหาคนอื่นก่อน อาจจะมีโอกาสพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส
เขาจึงพูดว่า “กูเหนียง[2] ตอนนี้มีเพียงเราสองคนเท่านั้น สวรรค์รู้ ดินรู้ เจ้ารู้ ข้ารู้ แต่คนอื่นไม่รู้ ถ้าเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าโจมตีเปิ่นหวาง หรือเปิ่นรังแกเจ้า?”
หญิงสาวตกใจ มองไปที่แท่นขัดหมึกในมือ และตงไห่อ๋องที่ยังมีเลือดไหลอยู่บนศีรษะ
นางมองตัวเองดู นางแค่เสื้อผ้ายับยู่ยี่เท่านั้น ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
หากคนนอกมาเห็น ก็ดูเหมือนว่านางเป็นคนโจมตีตงไห่อ๋อง
แรกเริ่มถูกตงไห่อ๋องรังแก ตอนนี้กลับถูกใส่ร้ายป้ายสี ด้วยความเสียใจ นางทั้งโกรธและรีบร้อน น้ำตาคลอเบ้า
หนิงอันเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่รังแกเด็กสาว
แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เขาที่ก่อขึ้น ถ้ามาแล้วใครไม่อยากนอนบนตักหญิงงามและควบคุมโลก?
หากไม่หยุดหญิงสาว เขากลัวว่าจะต้องตาย
เขาจึงพูดต่อว่า “กูเหนียง เราลองคุยกันดูหรือไม่”
“เจ้าอย่าหวังจะแตะต้องข้า มิฉะนั้นข้าจะฆ่าเจ้า แล้วฆ่าตัวตาย” รอยยิ้มที่ชั่วร้ายของหนิงอันทำให้หญิงสาวคิดว่าเขายังมีความคิดที่ไม่ดี นางจึงยกแท่นขัดหมึกขึ้นสูง
หนิงอันรีบถอยหลังหนึ่งก้าว คิดในใจว่าหญิงสาวคนนี้เป็นพริกจริงๆ
ก่อนหน้านี้องค์รัชทายาทที่ถูกปลดก็เคยล่วงละเมิดสตรีในตระกูลขุนนางในวังมาแล้ว
แต่ตอนนั้นเขาเป็นองค์รัชทายาท มีอำนาจและมีอิทธิพล
สตรีในตระกูลขุนนางถูกข่มขู่ จึงไม่กล้าพูดอะไร
นี่คือเหตุผลที่เขาถึงกล้าทำแบบเดิมในวังอีกครั้ง
แต่เขาดูเหมือนจะไม่รู้ว่าวันนี้แตกต่างจากอดีต เขาไม่ใช่องค์รัชทายาทที่ทุกคนเคารพนับถืออีกต่อไป และครั้งนี้เขากลับไปยุ่งกับคนแข็งกร้าว
เขาส่ายหัวและพูดว่า “กูเหนียง เจ้าเข้าใจผิดแล้ว จริงๆแล้วเปิ่นหวางอยากจะบอกว่าเรื่องในห้องข้างเคียงขอให้เจ้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เปิ่นหวางไม่ได้แตะต้องเจ้า แต่กลับถูกทุบหัวจนแตกเลือดไหล เจ้าได้เปรียบ เปิ่นหวางเสียเปรียบ”
หลังจากนั้นไม่นาน หนิงอันก็พูดอย่างใจเย็น “ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ก็จะไม่ดีต่อชื่อเสียงของเจ้าด้วย ลูกหลานของตระกูลขุนนางจะคิดอย่างไร? เปิ่นหวางมีชื่อเสียงที่เลวร้ายอยู่แล้ว ไม่กลัวว่าจะเลวร้ายกว่านี้ แต่ถ้าทำให้ชื่อเสียงของเจ้าเสียหายก็เสียดาย”
“ฮึ่ม เจ้าก็รู้ตัวบ้าง แต่…”
หญิงสาวได้ยินว่าเขาไม่มีความคิดที่จะล่วงละเมิดนางอีกแล้ว จึงรู้สึกโล่งใจ
ในขณะเดียวกันนางก็คิดว่าสิ่งที่ตงไห่อ๋องออกพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง
ตงไห่อ๋องแม้จะมีเจตนาไม่ดี แต่ก็ไม่ได้ได้เปรียบอะไรกลับเสียเปรียบเสียอีก
ถ้าทะเลาะกันจริงๆ ใครถูกใครผิดก็ยากที่จะพูดให้ชัดเจน ชื่อเสียงของนางกลับจะเสียหาย
มองไปที่ตงไห่อ๋องที่หน้าตาโทรมและน่าสงสาร นางเกือบจะหัวเราะออกมา แต่ก็รีบกลั้นไว้ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้าพูดจริงหรือ?”
“จริง จริงแน่นอน” หนิงอันดีใจ รีบตบหน้าอกเพื่อรับรอง
ตราบใดที่หญิงสาวไม่เอาเรื่องนี้ไปฟ้อง เรื่องนี้ก็จะจบลง
ตอนนี้เขาจึงมีเวลาสังเกตหญิงสาวอย่างละเอียด
ต้องบอกว่าองค์รัชทายาทที่ถูกปลดนั้นมีสายตาที่ดีจริงๆ
หญิงสาวมีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาเป็นประกาย ริมฝีปากสีแดงสด คิ้วเรียวเล็กแสดงถึงความสง่างาม
เสื้อผ้าที่หลวมๆ ปกปิดรูปร่างที่สวยงามไม่ได้ แขนเล็กๆ ที่โผล่ออกมาขาวนวล น่าดึงดูดใจสำหรับผู้ชายทุกคน
เขาชมในใจอยู่เงียบๆ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบจากด้านนอก ดูเหมือนว่าจะมีคนจำนวนมากกำลังมาที่ห้องข้างเคียง
ใจของหนิงอันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ใจสงบลงไปแล้วก็กลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง
[1] 的嫡子 De dízǐ บุตรที่เกิดจากฮองเฮา
[2] 姑娘 Gūniáng แม่นาง ใช้เรียกผู้หญิงที่อายุยังน้อย ยังไม่แต่งงาน