บรรพบุรุษข้ามภพสยบหล้า ตอนที่ 474 คืนหนึ่งกับเจ้าเซียนหมื่นบุปผา

บรรพบุรุษข้ามภพสยบหล้า ตอนที่ 474 คืนหนึ่งกับเจ้าเซียนหมื่นบุปผา

“ไป!”

เห็นเจ้าเซียนหมื่นบุปผาคว้าดอกไม้โกลาหลไปแล้ว หลี่ซูก็มิได้คิดที่จะต่อสู้

อสูรงูยักษ์ตัวนี้แข็งแกร่งเกินไป ความสามารถก็พิเศษยิ่งนัก หลี่ซูจะไม่ทำตัวโอ้อวดเพื่อพิสูจน์ตนเอง

คนผู้นี้เทียบเท่าอริยะ หลี่ซูในตอนนี้ อยากสังหารมันก็มิใช่เรื่องง่าย

การต่อสู้ครั้งนี้ การเก็บเกี่ยวของเขามากมายเหลือเกิน

เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็ได้รับดอกไม้โกลาหลสำเร็จ

ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็เด็ดขาดมาก

มาถึงข้างกายหลี่ซู เตรียมจะจากไป

เวลานี้ อสูรงูยักษ์ตัวนั้นดูเหมือนจะโกรธมากแล้ว เงางูเหล่านั้นเริ่มเปลี่ยนจากโปร่งแสง กลายเป็นสีโกลาหล

คนผู้นี้ดูเหมือนจะใช้วิชาลับบางอย่าง ทำให้ร่างงูของตนเองยิ่งน่ากลัวยิ่งขึ้น

หลี่ซูอยากจะโจมตีให้เปิดออก ก็ยิ่งยากขึ้น

แต่หลี่ซูใช้ร่างอวตารฟ้าดินขนาดใหญ่ ต้านทานการโจมตีของเงางู พาเจ้าเซียนหมื่นบุปผา พุ่งทะยานออกไปด้านนอก

อสูรงูยักษ์ตัวนี้ขัดขวางอย่างต่อเนื่อง

ทั้งสองก็ยังคงฝ่าวงล้อมอย่างต่อเนื่อง

การต่อสู้ฝ่าวงล้อมครั้งนี้ ดำเนินไปหลายสิบปี ทั้งสองก็ยังคงหนีออกมาไม่ได้

ครั้งแรก คนผู้นี้ต้องปกป้องดอกไม้โกลาหล จึงไม่ได้ไล่ตามมาไกลมากนัก

ครั้งนี้ ดอกไม้โกลาหลถูกคว้าไปแล้ว อีกฝ่ายจึงไล่ล่าอย่างเต็มที่ ภายใต้ความโกรธ ก็ได้ใช้พลังทั้งหมด อยากจะฝ่าวงล้อม ธรรมชาติแล้วยิ่งยากขึ้น

แต่หลังจากหนีไปหลายร้อยปี สุดท้าย ก็ยังคงถูกหลี่ซูเปิดช่องโหว่สำเร็จ

เจ้าเซียนหมื่นบุปผากลายเป็นร่างจริง เบ่งบานกลีบดอกไม้ที่งดงามยิ่งนัก จากนั้นก็พาหลี่ซูหลบหนีไป

“มันไล่ตามไม่ทันแล้ว”

พอหนีออกมาได้ เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็โล่งใจ อารมณ์ก็ผ่อนคลายลง

นางในเวลานี้ ความสุขทำให้ดูเหมือนเด็กสาว

ครั้งนี้ที่ได้รับดอกไม้โกลาหล มิใช่เรื่องง่าย

หากมิใช่หลี่ซู ครั้งแรก เกรงว่านางต้องใช้ไพ่ตาย จึงจะรอดชีวิตมาได้

ส่วนหลังจากนั้น ภายใต้สถานการณ์ที่อสูรงูยักษ์ตัวนั้นโกรธ ถึงแม้จะใช้ไพ่ตาย ก็มิแน่ว่าจะหนีรอดมาได้

นางมิได้ประมาท ยังคงพาหลี่ซูจากไปไกล

ครั้งนี้ความเร็วยิ่งมากขึ้น หลายร้อยปีต่อมา สุดท้ายก็กลับมาถึงโลกเซียน

หลังจากกลับมาถึงโลกเซียนแล้ว เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็วางใจโดยสมบูรณ์

ด้วยพลังของหลี่ซู ในทะเลความโกลาหล ต่อสู้กับอสูรงูยักษ์ ยังคงสามารถได้เปรียบ

หากอีกฝ่ายมาที่โลกเซียน ก็จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ซู

อริยะเทียมหนึ่งคน พึ่งพาอาวุธศักดิ์สิทธิ์และค่ายกลเซียนของโลกเซียน ก็สามารถต้านทานอสูรงูยักษ์เอาไว้ได้

อริยะเทียมเหล่านี้ ต่อหน้าหลี่ซู ถึงแม้จะไม่ไหว แต่นี่มิได้หมายความว่าพวกเขาอ่อนแอ

หลี่ซูเข้าใจพลังของโลกเซียนมากเกินไป ก่อนหน้านี้ ในโลกเซียนอสูร โลกเซียนมารก็เช่นกัน

ค่ายกลเซียนในสามโลก โดยเฉพาะค่ายกลเซียนของโลกเซียนอสูร โลกเซียนมาร สำหรับหลี่ซูแล้ว ไม่มีภัยคุกคามใด ๆ

เขาล้านปีมานี้ มิใช่ว่าจะอยู่เฉย ๆ

“ดอกไม้โกลาหล”

หลังจากกลับมาถึงชั้นฟ้าหมื่นบุปผาแล้ว เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็นำดอกไม้โกลาหลออกมา

หลังจากจัดวางอย่างระมัดระวังแล้ว นางมองไปยังหลี่ซู ภายในสายตามีความรู้สึกบางอย่าง

“ซู ครั้งนี้ขอบคุณเจ้ามาก”

นางกล่าว

“ไม่เป็นไร เจ้าเซียน ครั้งนี้การเก็บเกี่ยวของข้าก็ไม่น้อย”

หลี่ซูกล่าว

เจ้าเซียนหมื่นบุปผามองไปยังท้องฟ้า “กลางคืนมาถึงแล้ว ซู เจ้ารู้หรือไม่ว่า ทำไมดอกถานฮวาในชั้นฟ้าหมื่นบุปผา จึงมีเพียงข้าคนเดียว”

เซียนบุปผาในชั้นฟ้าหมื่นบุปผามีมากมายเหลือเกิน เซียนบุปผาแต่ละชนิด ก็ยังคงมีอยู่บ้าง

เช่น ดอกบัวบรรลุเซียน ก็ยังคงมีหลายสิบคน

เพียงแต่ เซียนบุปผาดอกถานฮวา มีเพียงเจ้าเซียนหมื่นบุปผาคนเดียว

หลี่ซูกล่าว “เจ้าเซียน เป็นเพราะดอกถานฮวาบานชั่วครู่หรือ”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผากล่าวอย่างแผ่วเบา “ใช่แล้ว ดอกไม้ทุกชนิดล้วนมีระยะเวลาบานไม่สั้น ในชั้นฟ้าหมื่นบุปผา ดอกไม้ทั่วไป ระยะเวลาบานก็ยังคงนานกว่าโลกเบื้องล่างหลายเท่า แต่มีเพียงดอกถานฮวา ที่มีระยะเวลาบานเพียงหนึ่งคืน”

ระยะเวลาบานของดอกถานฮวา สั้นเกินไปจริง ๆ

มิเช่นนั้น ทำไมถึงมีคำว่า ดอกถานฮวาบานชั่วครู่

การบานครั้งนั้น งดงามจริง ๆ

แต่การบานครั้งนั้น สั้นเกินไป

แบบนี้เอง ดอกไม้ทั่วไป หากอยากจะเป็นอสูรดอกไม้ แล้วค่อย ๆ เติบโตขึ้นมา ก็ยังคงเกี่ยวข้องกับระยะเวลาบานอย่างมาก

“ดอกไม้มีเพียงตอนที่บาน จึงจะมีโอกาสตื่นรู้ ดังนั้นดอกถานฮวาจึงตื่นรู้ได้ยาก ถึงแม้ดอกถานฮวาหลังจากนั้นจะได้รับความช่วยเหลือจากข้า จนสามารถตื่นรู้ได้ ความยากลำบากในการบรรลุเซียน ก็ยังคงมากกว่าดอกไม้อื่น ๆ จนถึงตอนนี้ ก็ยังคงไม่มีเซียนบุปผาดอกถานฮวาเกิดขึ้น”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผากล่าวอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งแรก ที่เจ้าเซียนหมื่นบุปผาพูดความในใจให้หลี่ซูฟัง

นางเป็นคนที่ค่อนข้างใจกว้าง ก็ไม่เคยพูดเรื่องที่ทำให้ตนเองไม่สบายใจ

นางสามารถบรรลุเซียนด้วยดอกถานฮวา แล้วยังแข็งแกร่งเช่นนี้ ก็เพียงพอที่จะเห็นความพิเศษของเจ้าเซียนหมื่นบุปผาแล้ว

“เจ้าเซียน...”

“ซู อย่าพูด...หลังจากได้รับดอกไม้โกลาหลแล้ว ข้าก็จะไปพิสูจน์มรรค แต่ก่อนพิสูจน์มรรค ข้าหวังว่าจะสามารถทำเรื่องหนึ่งให้สำเร็จ”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผาขัดจังหวะคำพูดของหลี่ซู มองหลี่ซูด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หลี่ซูอยากจะถามว่าคือเรื่องอะไร

เพียงแต่ ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องถามแล้ว เพราะสายตาของเจ้าเซียนหมื่นบุปผา ได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

ฟ้าดินโดยรอบ มืดลง

“หลังจากที่ข้าพิสูจน์มรรคอริยะเทียมสำเร็จ ดอกถานฮวาใช้เวลาหนึ่งหมื่นปีจึงจะบานหนึ่งครั้ง คืนนี้ เป็นเวลาที่บานพอดี...”

ภายในความมืด เสียงกระซิบที่เหมือนกับความฝันของนางก็ดังขึ้น