บรรพบุรุษข้ามภพสยบหล้า ตอนที่ 472 เทียบเท่าอริยะ

บรรพบุรุษข้ามภพสยบหล้า ตอนที่ 472 เทียบเท่าอริยะ

เวลานี้ คนทั้งสองถูกงูใหญ่นี้ปิดล้อมทุกทิศทาง

เบื้องบน เบื้องล่าง ซ้าย ขวา ทุกทิศทาง ล้วนมีเงางู

งูตัวนี้ ทำให้หลี่ซูนึกถึงงูที่จักรพรรดิโบราณเคยพูดถึง ที่เทียบเท่าจักรพรรดิเซียน ไร้รูปร่าง

แต่ สำหรับหลี่ซูแล้ว มิใช่ว่าจะเป็นงูตัวนั้น

งูตัวนั้นอยู่ในยุคโบราณ ยุคที่จักรพรรดิโบราณอยู่

ตอนที่จักรพรรดิโบราณไร้เทียมทาน งูตัวนั้นก็ได้สลายหายไปนานแล้ว มิอาจทราบได้ว่าไปที่ใด

สำหรับจักรพรรดิโบราณแล้ว งูตัวนั้นมิได้กลายเป็น "มหาความชั่วร้าย"

ที่สำคัญก็คือ งูตัวนั้นมิได้เหมือนกับงูตัวนี้ ที่เกือบจะโปร่งใส

หากมิใช่งูตัวนั้น งูตัวนี้จะเป็นอะไร

ไม่มีเวลาค้นหาแล้ว เพราะร่างของงูใหญ่เริ่มเคลื่อนไหว มิติรอบ ๆ ตัวคนทั้งสอง เริ่มแตกสลาย

“ไป!”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผาจับมือหลี่ซู กระโดดหนึ่งครั้งอย่างรวดเร็ว

ด้วยมรรคแห่งมิติของนาง การกระโดดหนึ่งครั้งนี้สามารถข้ามระยะทางไกลที่มิอาจทราบได้

พอจะกระโดดออกไป แต่เวลานี้ รอบ ๆ ตัวคนทั้งสอง เงางูนับไม่ถ้วนก็ได้พุ่งเข้ามาอีกครั้ง

สีหน้าของเจ้าเซียนหมื่นบุปผาเปลี่ยนไป

งูตัวนี้น่ากลัวยิ่งนัก สามารถหยุดนางได้

และสามารถหยุดนาง...พลังของงูตัวนี้ ต้องไปถึงระดับอริยะแล้ว!

มิเช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นอริยะเทียมหนึ่งคน หรือแม้แต่สิบคน ก็หยุดนางไม่ได้

มรรคแห่งมิติ ถึงแม้จะน่ารำคาญอย่างมาก แต่ก็เผชิญหน้ากับปัญหาหนึ่ง ก็คือในการต่อสู้โดยตรง จะไม่รุนแรงมากนัก

ดังนั้น เจ้าเซียนหมื่นบุปผาจึงได้เชิญผู้ช่วยเหลือ

ตอนนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับงูใหญ่ที่น่ารำคาญตัวนี้ มือของเจ้าเซียนหมื่นบุปผาขยับ มิติมากมายปรากฏขึ้น

แต่มิติเหล่านี้ หยุดงูใหญ่ไม่ได้!

หากนางเป็นอริยะ มิติเหล่านี้ย่อมแตกต่างกัน

แต่ตอนนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับงูใหญ่ระดับอริยะ เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็ต้านทานไม่ไหว

นางกำลังจะใช้ไพ่ตาย เวลานี้ หลี่ซูก็ได้ลงมืออย่างกะทันหัน

การโจมตีหนึ่งครั้ง พุ่งเข้าหาเงางูที่อยู่เต็มท้องฟ้า

ในทันทีก็ได้พุ่งทะลวงช่องว่างขึ้นมาหนึ่งช่อง

ดวงตาของเจ้าเซียนหมื่นบุปผาเป็นประกาย พานางหลี่ซูพุ่งออกไป

“เขาเป็นอริยะเทียมแล้วจริง ๆ!”

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เจ้าเซียนหมื่นบุปผาจะไม่รู้ว่าหลี่ซูเป็นอริยะเทียมแล้ว แต่ในใจของนางก็ยังคงคาดเดาเอาไว้แล้ว

หลี่ซูที่น่าทึ่งเช่นนี้ หลังจากผ่านไปหลายแสนปีแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะยังคงอยู่ที่เดิม

ตอนนี้ นางคาดเดาได้ถูกต้อง

ไม่เพียงเท่านั้น พลังต่อสู้ของหลี่ซู ยังเหนือความคาดหมายของนาง สามารถทำลายการปิดล้อมของเงางูได้

มิเช่นนั้น ครั้งนี้คนทั้งสองอยากจะหนี ก็ลำบากอย่างยิ่ง

พุ่งออกไป เจ้าเซียนหมื่นบุปผาก็รีบหนีไปไกล

งูตัวใหญ่นั้นไม่ได้ไล่ตามมา

“มันต้องปกป้องดอกไม้โกลาหล จะไม่ไล่ตามมาไกล ไม่คิดเลยว่ามันจะเทียบเท่าอริยะแล้ว”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผาขมวดคิ้วกล่าว

ตอนนี้น่ารำคาญแล้ว

“ข้าไปดึงดูดความสนใจของมัน เจ้าฉวยโอกาสไปเก็บดอกไม้”

หลี่ซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กล่าว

“ซู จะอันตรายหรือไม่”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผากังวลหลี่ซู

หลี่ซูส่ายหัว “ไม่เป็นไร พอดีใช้มันฝึกฝน”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผานึกถึงความแข็งแกร่งของหลี่ซูเมื่อครู่ แล้วนึกถึงไพ่ตายของตนเอง สุดท้ายก็ถูกหลี่ซูเกลี้ยกล่อม

ดังนั้น นางจึงพาหลี่ซู ไปที่นั่นอีกครั้ง

พอไปถึง งูตัวนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น

แต่ครั้งนี้ หลี่ซูกลับเป็นฝ่ายเริ่มต้นโจมตีก่อน

ชั่วขณะหนึ่ง เหมือนกับว่าการโจมตีของหลี่ซูอยู่เต็มท้องฟ้า

ความสามารถของงูตัวนั้นก็ค่อนข้างพิเศษ

มันไม่ได้ใช้วิธีการโจมตีแบบอื่น แต่กลับใช้ร่างงูที่อยู่เต็มท้องฟ้าเข้าใกล้

ไม่ว่าจะเป็นเซียน ตราบใดที่มันเข้าใกล้ถึงระดับหนึ่ง พลังทั้งหมดในร่างกาย ก็จะถูกมันดูดกลืนไป

อยากจะหยุดมันไม่ให้เข้าใกล้ แม้แต่อริยะเทียมก็ยังคงแทบจะเป็นไปไม่ได้

ไม่ยุ่งกับมันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่หลี่ซูในตอนนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับมัน กลับโจมตีอย่างต่อเนื่อง ทำให้ร่างงูของมันถูกกระแทกออกไป

“เขาเทียบเท่าอริยะแล้ว”

เจ้าเซียนหมื่นบุปผามองดู ดวงตางดงามเปล่งประกาย