บทที่ 323 ความทรงจำที่สูญหายไปหนึ่งวัน
ซุนเจียงหรูเช็ดน้ำตาจากหางตาโดยไม่ทันสังเกตถึงท่าทีแปลกๆของซูเล่อหยุน “แม่ไม่เป็นไรหรอก เจ้าตื่นแล้วก็ดีแล้ว” ซูเล่อหยุนขมวดคิ้ว “ท่านแม่ ข้าเพียงแค่หลับไปเท่านั้นมิใช่หรือ” คำพูดของนางทำให้ซุนเจียงหรูถึงกับชะงัก จากนั้นก็เริ่มจับความผิดปกติได้ นางดึงมือของซูเล่อหยุนมากุมไว้ พลางเอ่ยถามอย่างระมัดระว...
