บทที่ 285 สร้างความวุ่นวาย! ความตื่นเต้นของกู่เซิน!

เดินทางมาตลอดทาง

หลินฉางเฟิงในที่สุดก็มาถึงประตูเมืองมนุษย์ในช่วงบ่าย

แต่น่าเสียดายที่ตลอดเส้นทางที่ผ่านมา เขาไม่เห็นมนุษย์คนอื่นนอกจากพวกเขา มีแต่ศพมนุษย์มากมาย จากบาดแผลบนร่างกาย บางคนถูกฆ่าโดยมนุษย์ด้วยกัน บางคนถูกสัตว์อสูรฆ่า

แต่ไม่ว่าจะตายด้วยวิธีใด ในถ้ำปีศาจก็เป็นเรื่องปกติที่สุด

เพื่อไม่ให้ตกหล่น เขาถึงกับส่งวิญญาณปีศาจเซียนไปพลิกดูใบหน้าศพเหล่านั้น แต่ไม่มีใครที่คุ้นหน้า

เขาค่อยๆ ถอนหายใจ การไม่เห็นศพอาจเป็นข่าวดีที่สุด อย่างน้อยก็แสดงว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่

เนื่องจากพวกเขาเข้าถ้ำปีศาจจากทางเข้าหนึ่ง เดินทางมาผ่านสามพื้นที่ที่แตกต่างกัน แต่นี่อาจไม่ใช่พื้นที่ทั้งหมดของถ้ำปีศาจ อาจมีบางที่ที่เขาไม่รู้จัก

หากคนอื่นโชคไม่ดี ถูกวาร์ปไปยังที่ที่เขาไม่รู้จัก เขาก็ทำอะไรไม่ได้

ท้ายที่สุด การเดินทางกลับครั้งนี้ก็เพื่อรักษาสัญญา

ที่ยอมช่วยจูฮวนฮวนตามหาคน หนึ่งคือเพื่อให้เขาติดบุญคุณ สองคือสำหรับเขาแล้วเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

แต่ถ้าสุดท้ายหาไม่เจอ เขาก็จะไม่หาเรื่องยุ่งยากให้ตัวเอง นั่นเป็นการหาเรื่องใส่ตัวล้วนๆ

คนฉลาดจะไม่ทำเรื่องแบบนี้

กลับมาถึงเชิงเมืองมนุษย์ หลินฉางเฟิงมองประตูไม้ที่คุ้นตาตรงหน้า กุญแจบนประตูยังไม่ได้ซ่อม เพราะมีโล่ห์ป้องกันเมืองอยู่ กุญแจนี้ก็เป็นแค่ของตกแต่งเท่านั้น

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ถูกเสี่ยวหรานทำลายอย่างรุนแรง ชาวเมืองก็ใจกล้าถึงขั้นไม่เปลี่ยนอันใหม่

เขาอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจในใจ เจ๋งจริงๆ

หลินฉางเฟิงผลักประตูไม้ที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปโดยตรง ก้าวเข้าสู่เมืองเล็กๆ ที่ไม่คุ้นเคยแต่ก็ไม่แปลกหน้านี้อีกครั้ง

ทันทีที่เขาปรากฏตัว ก็ดึงดูดสายตาของผู้คนรอบข้างทันที

สายตาทั้งหมดจ้องมาที่เขาพร้อมกัน ราวกับกำลังดูลิง

และในสายตาเหล่านั้น ส่วนใหญ่เป็นความประหลาดใจ แม้กระทั่งความไม่อยากเชื่อ

"เขากลับมาแล้ว! กลับมามีชีวิตอยู่จริงๆ!"

ท่ามกลางฝูงชน ชายคนหนึ่งทำลายความเงียบ

"หรือว่าที่เจ้าเมืองกู่พูดเป็นความจริง? คนผู้นี้จะพาพวกเราไปสู่โลกภายนอกจริงๆ?"

"ต้องใช่แน่ๆ ไม่งั้นเขากลับมาทำไม!"

"เร็ว! รีบไปบอกเจ้าเมืองกู่!"

ชายชราคนหนึ่งตะโกนดัง เด็กหนุ่มอีกคนรีบวิ่งไปทางบ้านของกู่เซินทันที

"เขาเก่งเกินไปแล้ว ถึงกับกลับมาจากทิศตะวันตกได้จริงๆ ผมแค่มองผ่านประตูเมืองเห็นสัตว์อสูรข้างนอกก็ขาสั่นแล้ว เขาถึงกับสู้ฝ่ากลับมาได้จริงๆ!"

ผู้คนรอบข้างมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาล้อมหลินฉางเฟิงจนแน่นขนัด ต่างจ้องมองเขาราวกับกำลังดูของแปลก พูดคุยกันเสียงดังโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

แต่หลินฉางเฟิงเห็นความหวังในดวงตาของพวกเขาอย่างชัดเจน

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ หลินฉางเฟิงก็พูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ ได้แต่ยืนนิ่งรับคำชมและสายตาจากชาวเมือง

ไม่นาน เด็กหนุ่มที่รับหน้าที่ส่งข่าวก็กลับมา

และด้านหลังเขา ตามมาด้วยครอบครัวกู่เซินที่ตื่นเต้น!

เมื่อกู่เซินเห็นใบหน้าของหลินฉางเฟิงชัดเจน น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาบนใบหน้าที่ตื่นเต้น เข่าอ่อน กำลังจะคุกเข่าให้เขาทันที

โชคดีที่เขาตาไว พอเห็นท่าทีของกู่เซินก็รีบยื่นมือคว้าแขนเอาไว้ หยุดร่างของอีกฝ่ายไว้กลางอากาศ เข่าจึงไม่ได้แตะพื้น

"ท่านจะทำอะไร?"

หลินฉางเฟิงตกใจเล็กน้อย พยุงร่างของอีกฝ่ายให้ยืนตรง

กู่เซินจับมือหลินฉางเฟิง มองเขาด้วยความซาบซึ้งจนน้ำตาไหล

"เจ้ากลับมาแล้ว เจ้ากลับมาจริงๆ!"

เขามองหลินฉางเฟิงด้วยความตื่นเต้น มือที่จับอีกฝ่ายก็สั่นไม่หยุด แม้แต่ภรรยาที่ยืนอยู่ด้านหลังก็มีน้ำตาเอ่อล้นดวงตา

"น้องชาย เจ้ายังจำสัญญาที่ให้ไว้กับข้า"

อารมณ์ที่ตื่นเต้นของกู่เซินปลุกเร้าความรู้สึกของชาวเมืองรอบข้าง พวกเขาเดินตามหลังเขา มองหลินฉางเฟิงด้วยความหวัง ต่างพากันแสดงความขอบคุณชายหนุ่มที่กลับมาจากที่ไกลเพื่อรักษาสัญญา

เนื่องจากอารมณ์ของทุกคนตื่นเต้นเกินไป หลินฉางเฟิงก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ได้แต่ปลอบกู่เซินผู้เป็นเจ้าเมืองก่อน

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ อารมณ์ของกู่เซินค่อยๆ สงบลง

หลินฉางเฟิงเดินตามเขากลับไปที่บ้าน

กลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง บนใบหน้าของกู่เซินยังคงซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่มิด ภรรยาของกู่เซินที่กำลังรินชาอยู่ข้างๆ ก็เช็ดน้ำตา

ทุกคนนั่งลง กู่เซินกลับไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ภรรยาของเขากลับเช็ดน้ำตาพลางค่อยๆ เล่า

ในที่สุด หลินฉางเฟิงก็เข้าใจจากการสนทนาว่าทำไมพวกเขาถึงตื่นเต้นขนาดนี้

ที่แท้ หลังจากที่หลินฉางเฟิงให้คำมั่นว่าจะพาพวกเขาทั้งหมดออกจากถ้ำปีศาจ กู่เซินก็มาที่ประตูเมืองทุกวัน รอคอยการกลับมาของเขา

เมื่อเวลาผ่านไป แม้แต่ชาวเมืองก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา

เมื่อสอบถาม ชาวเมืองก็รู้ถึงพลังและคำสัญญาของหลินฉางเฟิง โดยเฉพาะเมื่อเห็นร่างกายของกู่เซินที่เคยป่วยกลับฟื้นฟูไปครึ่งหนึ่ง ชาวเมืองมนุษย์ก็ยิ่งเชื่อมั่น

พวกเขาต่างคิดว่าผู้ช่วยให้รอดมาถึงแล้ว

แต่...

เวลาผ่านไปทีละวัน

ในเดือนแรก ทุกคนยังเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง

แต่เมื่อเดือนที่สองผ่านไป ทุกคนเฝ้ารอที่ประตูเมืองทั้งวันทั้งคืน แต่ก็ยังไม่เห็นเงาของหลินฉางเฟิง

ตอนนี้ พวกเขาจึงตื่นจากความบ้าคลั่ง

เริ่มสงสัย

หลินฉางเฟิงมีพลังขนาดนั้นจริงหรือ?

เขาจะผ่านอันตรายมากมายกลับมาที่เมืองมนุษย์ได้จริงหรือ?

ในที่สุดทางตะวันตก มีสัตว์อสูรที่ดุร้ายที่สุด อาจตายได้ทุกเมื่อ

ที่สำคัญที่สุดคือ เขาจะรักษาสัญญา กลับมาที่เมืองมนุษย์ และพาพวกเขาทุกคนออกไปจริงหรือ?

เมื่อมนุษย์เกิดความสงสัย ข้อกล่าวหาก็ก่อตัวขึ้นแล้ว

เมื่อเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยเติบโตไม่หยุด ชาวเมืองก็ค่อยๆ สูญเสียความเชื่อมั่น จำนวนคนที่มารวมตัวที่ประตูเมืองทุกวันก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด พวกเขาก็คิดว่าตัวเองแค่ฝันไป แม้หลินฉางเฟิงจะมีพลังออกไปได้ ก็คงไม่พาพวกเขาไปด้วย

และในบรรดาคนเหล่านี้

มีเพียงคนเดียวที่ยืนหยัดดูที่ประตูเมืองทุกวัน นั่นก็คือกู่เซิน!

ทุกเช้า เขาจะเดินวนเวียนที่ประตูเมืองเป็นนิสัย มองทุ่งราบรกร้างภายนอกเงียบๆ

นี่ก็เป็นสาเหตุที่ประตูไม้ไม่เคยถูกล็อก

ไม่ใช่เพราะชาวเมืองขี้เกียจเปลี่ยนใหม่

แต่เป็นเพราะกู่เซิน

เขามองผ่านช่องประตูออกไปทุกวัน

นั่นคือความดื้อรั้นครั้งสุดท้ายของเขา

ประตูเมือง

เปิดรอหลินฉางเฟิงมาตลอด

การสนทนาจบลง

มือที่ผ่อนคลายของหลินฉางเฟิงตอนนี้กำเป็นกำปั้นแน่นแล้ว

เขาไม่คิดว่ากู่เซินจะให้ความสำคัญกับคำสัญญาของเขาถึงเพียงนี้ ถึงกับลากร่างที่ไม่แข็งแรงเท่าคนปกติมาเฝ้าที่ประตูเมืองทุกวัน

ตอนนี้ เขารู้สึกว่าคำสัญญาของตนให้ไว้กับคนถูกคนแล้ว

(จบบท)