บทที่ 25 : เเพทย์ประจำกิลด์นภา!
บทที่ 25 : เเพทย์ประจำกิลด์นภา!
โครม!
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องพยาบาลก็ถูกถีบกระแทกจนเปิดออก
ทุกสายตาจับจ้องไปที่ประตู เเละพบชายร่างกำยำคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามา
ตัวเขาเปื้อนเลือด หน้าซีด เสื้อผ้าขาดวิ่น รองเท้าหายไปข้างหนึ่ง เท้าทั้งสองข้างเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน
"คุณหมอ ช่วยอสูรของผมด้วย!"
ใบหน้าดุร้ายของชายร่างกำยำตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา
"ลุงเล่ย ทำไมถึงได้อยู่ในสภาพนี้ล่ะ?"
"คุณหนูใหญ่ รองหัวหน้าหลิว พวกคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ"
ชายร่างกำยำเช็ดน้ำตา เขารีบเปิดใช้ตราอสูรเพื่อเรียกสัตว์อสูรออกมาทันที
ณ ขณะนี้ สุนัขพันธุ์มาสทิฟฟ์ขนาดยักษ์นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น
มันมีบาดแผลน่าสยดสยองที่ท้อง เลือดไหลไม่หยุดจนย้อมพื้นห้องพยาบาลเป็นสีแดง
มาสทิฟฟ์ตาสีฟ้า เป็นอสูรระดับเหนือธรรมชาติขั้นที่สาม ตอนนี้มันอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่เเละเหลือลมหายใจเพียงรวยริน
"พี่เยียนหรัน คุณลุงร่างกำยำคนนี้คือใครเหรอครับ?"
"เขาคือบุคคลสำคัญของกิลด์เรา ชื่อฉีเล่ย เขาเคยร่วมเป็นร่วมตายกับพ่อพี่มานาน"
ฉีเล่ยเป็นปรมาจารย์อสูรระดับหกดาว เขาไม่เคยหวั่นเกรงแม้จะต้องเผชิญหน้ากับกองทัพอสูรในสนามรบ
แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นอสูรคู่ใจใกล้จะตาย เขาก็แสดงความอ่อนแอออกมา จนน้ำตาไหลอาบแก้ม
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวเยว่ก็รีบสั่งการทันที
"แพทย์อสูรทุกคน ให้ความสำคัญกับการรักษามาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าก่อน!"
เหล่าแพทย์อสูรในห้องพยาบาลรีบเข้ามารุมล้อมมาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด
เเต่ตอนนี้ มันลืมตาไม่ขึ้นแล้ว
…..
"พระเจ้าช่วย บาดแผลใหญ่มาก"
"เสียเลือดมากเกินไป ห้ามเลือดก่อน!"
"ที่หนีบห้ามเลือดใช้ไม่ได้ผลแล้ว เตรียมยา!"
"ไม่ได้ผล ห้ามเลือดไม่อยู่!"
ในขณะที่แพทย์อสูรต่างกำลังชุลมุนวุ่นวาย เซียวซิงหยูก็เดินเข้ามา
"บาดแผลนี้เกิดจากเหล็กพิษของผึ้งพิษราชินี อสูรระดับราชา…ดังนั้นยาห้ามเลือดทั่วไปจึงใช้ไม่ได้ผล"
"พ่อหนุ่ม นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเจอผึ้งพิษราชินีตอนทำภารกิจ?" ฉีเล่ยถามด้วยความตื่นเต้น
"จากกลิ่นพิษที่ติดอยู่บนตัวของคุณลุงกับมาสทิฟฟ์ รวมถึงลักษณะของบาดแผล ผมจึงมั่นใจว่าเป็นฝีมือของผึ้งพิษราชินี, ยิ่งไปกว่านั้น พิษของผึ้งพิษราชินียังทำให้เลือดแข็งตัวช้าลง นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมยาห้ามเลือดทั่วไปถึงใช้ไม่ได้ผล" เซียวซิงหยูอธิบายอย่างใจเย็น
"นอกจากนี้ ใกล้ๆบาดแผลมีผลึกสีเขียวเล็กๆ เเละนั่นคือพิษเฉพาะของผึ้งพิษราชินี”
“เมื่ออสูรโดนพิษนี้ บาดแผลจะไม่สามารถสมานได้ และจะต้องตายอย่างทรมาน”
ตอนนี้ สายตาของหลิวเยว่ที่มองเซียวซิงหยูเริ่มมีความชื่นชมปรากฏขึ้นมา
"ผมสามารถห้ามเลือดให้มาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าได้ แต่ไม่รู้ว่าคุณลุงจะเชื่อใจผมหรือเปล่า"
"พ่อหนุ่ม ฉันเชื่อใจนาย!"
ตอนนี้ฉีเล่ยไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงได้แต่ฝากความหวังไว้กับชายหนุ่มคนนี้
"เอาสมุนไพรเทียนหลิงเฉ่า 1 ต้น"
"บดดอกจื่ออิงฮวาแล้วสกัดเอาน้ำยา 20 กรัม"
"แกนอสูรระดับเหนือธรรมชาติธาตุพิษ 1 เม็ด"
"แล้วก็...นำส่วนผสมทั้งหมดมาเคี่ยวรวมกันเป็นเวลา 5 นาที"
…..
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าแพทย์อสูรก็มองหน้ากันเลิกลั้ก เเล้วอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถาม
"สมุนไพรที่นายพูดถึงล้วนแต่มีพิษร้ายแรง นี่มันไม่เหมือนกับการซ้ำเติมบาดแผลเหรอ?"
เเต่เซียวซิงหยูไม่สนใจเเละพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"รีบไปเอายามาตามที่ผมบอกเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นถ้าเลยเวลาที่เหมาะสม มาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าต้องตายแน่"
ฉีเล่ยไม่ลังเล เขาจึงตะโกนเสียงดังทันที
"อย่ามัวชักช้า รีบไปเอายามาเดี๋ยวนี้!"
"ทำตามที่เซียวซิงหยูบอก" หลิวเยว่ก็ออกคำสั่งเช่นกัน
เมื่อได้ยินคำสั่งของทั้งสอง เหล่าแพทย์อสูรจึงรีบไปเตรียมยาและเคี่ยวตามสูตรของเซียวซิงหยูทันที
ห้านาทีต่อมา น้ำยาสีเขียวเข้มก็ปรากฏขึ้น น้ำยานี้มีกลิ่นเหม็นเเละ, เต็มไปด้วยพิษร้ายแรง
เซียวซิงหยูลงมือทายาลงบนบาดแผลของมาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าด้วยตัวเอง
ฟู่วววว~
บาดแผลมีควันสีขาวพวยพุ่งออกมา พร้อมกลิ่นเนื้อเน่าคละคลุ้งไปทั่วห้องพยาบาล
ก๊าซซซ!!
มาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ในฐานะปรมาจารย์อสูร ฉีเล่ยยืนอยู่ข้างๆด้วยความร้อนใจ
เมื่อควันจางหาย มาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าก็หยุดร้องแล้วกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
ฉากนี้ทำให้เหล่าแพทย์อสูรต่างตกตะลึง
"หยุดไหลแล้ว เลือดหยุดไหลแล้ว!"
"ยานี่มันวิเศษมาก!"
"ดูสิ บาดแผลกำลังสมานกันอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลย!"
"นี่มันปาฏิหาริย์ทางการแพทย์ชัดๆ!"
หลังจากทายา เนื้อเน่ารอบๆบาดแผลของมาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าก็หลุดออกมา จากนั้นบาดแผลก็สมานกันอย่างรวดเร็ว
ภายในเวลาแค่สามนาที บาดแผลก็สมานกันไปมากกว่าครึ่ง
อู้วววว~
มาสทิฟฟ์ตาสีฟ้ายกหัวขนาดใหญ่ขึ้น ส่งเสียงครางเบาๆใส่ฉีเล่ย
ราวกับมันต้องการบอกเจ้านายว่าไม่ต้องเป็นห่วง
"เมาฉิว เจ้ารอดแล้ว ดีจริงๆ!" ฉีเล่ยโผเข้ากอดมาสทิฟฟ์ตาสีฟ้า เเล้วร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
ชายร่างกำยำร้องไห้ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ดูโอเวอร์เลยสักนิด กลับกัน มันแสดงให้เห็นถึงความรักที่เขามีต่ออสูรคู่ใจของเขา
"บาดแผลของมาสทิฟฟ์ตาสีฟ้ายังไม่หายสนิท แต่พิษถูกยาที่ผมปรุงขึ้นมาแก้ไขแล้ว ผมเขียนวิธีการดูแลรักษาอย่างละเอียดไว้ในกระดาษแผ่นนี้แล้ว มันจะช่วยป้องกันไม่ให้เกิดผลข้างเคียง"
ฉีเล่ยรับกระดาษจากเซียวซิงหยูด้วยความซาบซึ้งใจ
"หนุ่มน้อย ขอบคุณที่ช่วยชีวิตอสูรของข้า บุญคุณครั้งนี้ ข้าฉีเหล่ยจะจดจำไว้ตลอดชีวิต!”
“ว่าแต่ เจ้าชื่ออะไรนะ?”
ทันใดนั้น ฉินเยียนหรันก็วิ่งเข้ามาคว้าแขนเซียวซิงหยูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
"ลุงเล่ย นี่คือน้องชายบุญธรรมของหนูค่ะ เขาชื่อเซียวซิงหยู"
"คุณหมอเซียว ข้าเป็นหนี้นายทั้งชีวิต ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรให้ข้าช่วย ข้าฉีเล่ยยินดีทำทุกอย่าง!"
สำหรับปรมาจารย์อสูรแล้ว สัตว์อสูรก็คือชีวิตของพวกเขา
การที่เซียวซิงหยูช่วยชีวิตมาสทิฟฟ์ตาสีฟ้าไว้ได้ มันก็นับเป็นบุญคุณอย่างใหญ่หลวงสำหรับฉีเล่ยเลย
ฉินเยียนหรันหันไปมองหลิวเยว่พร้อมกับพูดว่า
"น้าคะ ตอนนี้เชื่อในฝีมือของน้องซิงหยูแล้วใช่ไหม?"
สายตาของหลิวเยว่จับจ้องไปที่เซียวซิงหยู ซึ่งตอนนี้เซียวซิงหยูกำลังเดินไปรักษาอสูรตัวอื่นๆจนหายทุกตัว เเละได้รับคำขอบคุณจากเหล่าปรมาจารย์อสูรมากมาย
"คุณหมอเซียว ขอบคุณที่รักษาอสูรของข้า!"
"คุณหมอเซียว เต่าหินของข้าเบื่ออาหาร รักษาได้ไหมครับ?"
"คุณหมอเซียว..."
เสียงเรียก "คุณหมอเซียว" ดังไปทั่วห้องพยาบาล
เซียวซิงหยูตั้งใจรักษาอสูรทุกตัว พร้อมกับเขียนแผนการฟื้นฟูลงในกระดาษให้กับปรมาจารย์อสูรแต่ละคน
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวเยว่ก็เริ่มครุ่นคิดในใจ
“หนุ่มคนนี้เก่งเรื่องการแพทย์จริงๆ เขาเป็นบุคลากรที่หายาก ถ้าพรสวรรค์ของเขาถูกเปิดเผย คงจะมีตระกูลใหญ่ๆและกิลด์ปรมาจารย์อสูรมาแย่งตัวกันมากมายแน่ๆ”
ในยุคนี้ สิ่งที่มีค่าที่สุดก็คือคนมีพรสวรรค์
แพทย์อสูรฝีมือดีสามารถเป็นแพทย์ประจำตระกูล หรือถูกกิลด์ปรมาจารย์อสูรชั้นนำดึงตัวไปด้วยเงินเดือนสูงๆ หรือแม้กระทั่งเป็นที่ปรึกษาขององค์หญิงก็ได้
“โชคดีที่เด็กคนนี้เป็นน้องชายบุญธรรมของเยียนหรัน ด้วยความสัมพันธ์นี้ ต่อไปเขาจะเป็นคนสำคัญของกิลด์นภา” หลิวเยว่ยิ้มขณะที่พึมพำออกมา
จากนั้น หลิวเยว่ก็เดินไปหาเซียวซิงหยูทันที
"เซียวซิงหยู ฝีมือทางการแพทย์ของนายยอดเยี่ยมมาก"
"รองหัวหน้าหลิวชมเกินไปแล้วครับ"
"เรียกน้าก็ได้ เหมือนเยียนหรันนั่นแหละ"
ฉินเยียนหรันเสริม "ใช่เเล้ว น้าของพี่ก็คือน้าของนาย"
"นะ...น้าครับ" เซียวซิงหยูเรียกอย่างเขินอาย
"เซียวซิงหยู ตั้งแต่วันนี้ไป นายคือแพทย์ประจำกิลด์นภาของเรา" หลิวเยว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
แพทย์ประจำกิลด์คือคำยกย่องสูงสุดสำหรับแพทย์อสูร
…..
"ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่รองหัวหน้าหลิวยิ้มเลยนะ"
"ทำให้สาวงามผู้เย็นชาอย่างนางยิ้มได้ คุณหมอเซียวนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ!"
"คุณหมอเซียวยอดเยี่ยมมาก!"
"หรือว่ารองหัวหน้าหลิวจะชอบคุณหมอเซียว? นางอายุก็สามสิบกว่าแล้ว เเละยังไม่ได้แต่งงานเลย..."
ทันใดนั้นหลิวเยว่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา
"เมื่อกี้ใครพูด?”
“หักเงินเดือนครึ่งปี!”
…………………..
