บทที่ 13 การเตรียมการอย่างเร่งด่วน

จากนั้น

ถังชิง กับพ่อลูก หลี่เจี้ยนกั๋ว ไปที่บ้านเขาเพื่อเซ็นสัญญา

และรับเงิน

ในขณะที่เซ็นสัญญาเสร็จ ถังชิง ดูข้อมูลส่วนตัวของตัวเอง:

ชื่อเจ้าของ: ถังชิง

ระดับ: 1

ประสบการณ์: 25/100

วงเงินกู้เดือนนี้: 500,000/500,000

วงเงินส่วนตัวเดือนนี้: 300,000/100,000

ทรัพย์สินที่ถอนได้: 80,000

จิตใจ: 51+15

ร่างกาย: 49+15

ค่าพลังต้นกำเนิด: 15

เดือนหน้า

เมื่อ จางตงชิง  และ หลี่เจี้ยนกั๋ว คืนเงินครบ

จะได้รับประสบการณ์ 50 คะแนน คืนนี้ทำรายงานเสร็จ บวกกับการทำ 'ภารกิจ 1' สำเร็จอีก 5 คะแนน ก็จะมีประสบการณ์ 80 คะแนน อีก 20 คะแนนก็จะขึ้นระดับได้แล้ว

แต่ไม่รู้ว่าภารกิจเดือนหน้าจะเป็นอะไร

เพราะภารกิจของระบบจะอัปเดตหลังการประเมินทุกวันที่ 1 ของเดือนเท่านั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลังจากเซ็นสัญญาและตรวจสอบเงินเรียบร้อยแล้ว

ถังชิง และคณะกลับมาที่ร้าน ตอนนี้ หยางเฉิงจวิน กำลังคุยเล่นกับหญิงวัยกลางคนร่างท้วมคนหนึ่ง แต่งตัวดูไม่ธรรมดา สวมสร้อยคอหลายเส้นไม่รู้ทำจากวัสดุอะไร

หลังจากทักทายสั้นๆ

เข้าเรื่องหลัก

รวมถึงการตรวจสอบเงิน ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เซ็นสัญญาเสร็จ

หยางเฉิงจวิน พูดว่าคราวหน้าเลี้ยงข้าว แล้วถือเงิน 800,000 หยวนรีบจากไป

เขาต้องรีบไปขอหนังสือให้อภัยจากครอบครัวผู้เสียชีวิต กลัวว่าถ้านานไปจะมีปัญหา ตามกฎหมาย การขับรถชนคนตายถ้าไม่หนี โทษทั่วไปไม่เกิน 3 ปี ถ้าได้รับการให้อภัยจากครอบครัวผู้เสียชีวิตยังลดโทษได้อีก

ปัญหาคือลูกชายตกใจหลังชนคนตายแล้วหนี

เขาโกรธลูกชายที่ไม่เอาไหนคนนี้จนฟันกรอด แบบนี้ต้องติดคุกอย่างน้อย 3 ปีขึ้นไป โชคดีที่ไม่ใช่หนีแล้วทำให้คนตาย ไม่งั้นต้องติดคุก 7 ปีขึ้นไป

เจ้าของที่เซ็นสัญญาเสร็จ

ชมเชย ถังชิง สองสามประโยคแล้วก็ไป

ถังชิง ได้ยินว่าไปเล่นไพ่ และช่วงนี้โชคไม่ดีเสียเงินไปไม่น้อย

ไม่งั้นคงไม่ให้ หยางเฉิงจวิน จ่ายค่าเช่าล่วงหน้า 2 ปี

ถ้าไม่ใช่เพราะ หยางเฉิงจวิน เห็นแววดีของร้านนี้จริงๆ บวกกับเขามีเงินอยู่บ้าง และเจ้าของที่ยอมผ่อนปรนเรื่องระยะเวลาสัญญาและการขึ้นค่าเช่า เขาคงไม่ยอมรับสัญญาแบบนี้

ในที่สุดก็ได้ร้านมา

ถังชิง และ หลี่เจี้ยนกั๋ว ต่างโล่งอก

ต่อมา

ถังชิง และ หลี่เจี้ยนกั๋ว ปรึกษากันเรื่องการถือหุ้น

ร้านนี้แม้จะตกแต่งเสร็จแล้ว แต่ยังไม่มีอุปกรณ์ครัว จาน ชาม สินค้า ครัวก็ต้องปรับปรุงเล็กน้อย เพราะเดิมเป็นร้านหม้อไฟ แน่นอนว่าต่างจากร้านอาหารตามสั่ง

ยังมีเรื่องการรับสมัครพนักงาน ที่พัก เครื่องแบบ การอบรม เป็นต้น

สุดท้าย

ทั้งสองปรึกษากันให้ ถังชิง ลงทุนเพิ่ม 70,000 หยวน หลี่เจี้ยนกั๋ว ลงทุน 30,000 หยวน รวม 100,000 หยวนเป็นเงินทุนสำหรับเตรียมการและดำเนินงานของร้าน

คิดแล้ว ถังชิง ลงทุน 370,000 หยวน หลี่เจี้ยนกั๋ว ลงทุน 530,000 หยวน รวม 900,000 หยวน และฝีมือของ หลี่เจี้ยนกั๋ว ไม่นับเป็นหุ้น แต่เปลี่ยนเป็นเงินเดือนแทน

ไม่งั้นจะประเมินมูลค่ายาก

พูดง่ายๆ

หลี่เจี้ยนกั๋ว ได้ทั้งเงินเดือนและเงินปันผลจากหุ้น

ดังนั้นการถือหุ้นของร้านอาหารนี้คือ:

ถังชิง ถือ 30%

หลี่เจี้ยนกั๋ว ถือ 70%

แม้ว่าตามสัดส่วนการลงทุน ถังชิง ควรได้ 40% กว่า แต่เพราะ หลี่เจี้ยนกั๋ว ต้องบริหารร้านด้วย จึงคิดค่าบริหาร 10% สุดท้ายปัดเป็นตัวเลขกลมๆ แบ่ง 30-70

หลี่เจี้ยนกั๋ว ยังเสนอให้ ถังชิง หาคนที่ไว้ใจมาดูแลการเงิน

แน่นอนไม่ใช่นักบัญชีประจำ แต่เป็นแคชเชียร์หน้าร้าน หลี่เจี้ยนกั๋ว ไม่โง่ เรื่องแบบนี้เสนอเองดีที่สุด หลายเรื่องไม่ใช่ว่าดีกันทุกฝ่ายแล้วจะจบ

ความไว้วางใจก่อนหน้านี้ของทั้งสองคนตั้งอยู่บนพื้นฐานที่ลูกชายกับอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมชั้น

แต่นั่นเป็นเรื่องส่วนตัว

เมื่อทำธุรกิจ

พื้นฐานความไว้วางใจของทั้งสองคนก็เปลี่ยนเป็นความโปร่งใสทางการเงิน

ถ้า ถังชิง ไม่ส่งใครมาเลย นั่นแหละจะทำให้เขาไม่สบายใจ

ถังชิง ก็รู้ว่าทั้งสองคนต้องการพื้นฐานความไว้วางใจในธุรกิจ จึงตกลงว่าจะหาแคชเชียร์เอง อีกคน หลี่เจี้ยนกั๋ว หา ตรวจสอบซึ่งกันและกันและสามารถสลับกะได้

ต่อไปคือการรับสมัครพนักงาน

เวลาเร่งด่วน หลี่เจี้ยนกั๋ว ซื้อกระดาษแดงแผ่นใหญ่และพู่กันหมึก เขียนเงื่อนไขการรับสมัครและค่าตอบแทนติดที่กระจกหน้าร้าน และระบุว่าสัมภาษณ์พรุ่งนี้เช้า

ฝั่งตรงข้ามเป็นที่อยู่อาศัยจำนวนมาก

มีประชากรเยอะ

หาคนไม่ยาก

วันนี้พวกเขายังมีงานอีกมาก

หลี่เจี้ยนกั๋ว ที่ใจร้อน หลังจากติดประกาศรับสมัครแล้ว

ก็รีบพา ถังชิง ไปสั่งซื้อโต๊ะ เก้าอี้ หม้อ ชาม และอุปกรณ์ครัวบางอย่าง ส่วน หลี่ข่าย  อยู่เฝ้าร้าน พร้อมตอบคำถามคนที่อาจจะเห็นประกาศรับสมัครแล้วมาสอบถาม

หลี่เจี้ยนกั๋ว วางแผนจะสั่งของที่ต้องการทั้งหมดวันนี้ อีกไม่กี่วันต้องคุยกับซัพพลายเออร์สินค้าต่างๆ ให้เรียบร้อย ป้ายร้านอะไรพวกนี้ก็ต้องติดต่อให้เริ่มทำ

ไม่งั้น อยากเปิดร้านในอีกสองสัปดาห์

คงเป็นแค่ความฝัน

หลี่เจี้ยนกั๋ว วางแผนว่าหลังวันหยุดยาวชาติ พอสำนักงานทะเบียนการค้าเปิดทำการก็จะไปทำใบอนุญาต จ่ายเงินนิดหน่อย พยายามให้เสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์

ในฐานะคนท้องถิ่นเมืองชิงเอี้ยน แม้จะมีเพื่อนที่ยืมเงินได้ไม่มาก แต่เพื่อนที่ช่วยจัดการเรื่องต่างๆ เขาก็มีอยู่บ้าง แม้จะเป็นแค่เพื่อนกินเหล้ากินเนื้อ แต่ก็เป็นเพื่อน

การมีเพื่อนที่ช่วยเหลือได้ด้วยผลประโยชน์ไม่ใช่เรื่องน่าอาย

ตรงกันข้าม คนที่ไม่มีเพื่อนแบบนี้เลยต่างหากที่ควรทบทวนตัวเอง

หลี่เจี้ยนกั๋ว ยังเตรียมจะติดต่อลูกศิษย์เก่าของตัวเองสองสามคน เพราะรู้จักกันดี และเป็นคนที่ตัวเองสอนมา ใช้งานได้ถนัดมือ รวมถึงการรับสมัครพนักงานครัวด้วย

ไม่เหมือนพนักงานเสิร์ฟที่แค่วิ่งรับใช้ก็พอ

ต้องมีฝีมือพอสมควร งานเยอะมาก

ส่วน ถังชิง?

โทรศัพท์เดียวให้นายหน้าในหมู่บ้านช่วยหาหอพัก

สุดท้ายเลือกเช่าห้องที่อยู่ชั้นบนของร้าน

มีสองห้อง ไม่ได้อยู่ตึกเดียวกัน แยกชายหญิง ป้องกันเรื่องไม่ดี ส่วนสัญญาแน่นอนว่า หลี่เจี้ยนกั๋ว จะไปเซ็นพรุ่งนี้

ตอนนี้เงินทั้งหมดอยู่ที่ หลี่เจี้ยนกั๋ว เขาเป็นผู้ดูแลเงินทั้งหมด ถังชิง ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับส่วนนี้

แน่นอนไม่ใช่ว่าไม่ยุ่งเลย

ก่อนหน้านี้ หลี่เจี้ยนกั๋ว บอกให้เขาหาคนที่ไว้ใจมาทำแคชเชียร์

ถังชิง ที่เคยเห็นเจ้าของร้านเล็กๆ มามากในชาติก่อน รู้ดีว่าธุรกิจร้านอาหารมีเล่ห์เหลี่ยมในเรื่องการจัดซื้อ ถ้าควบคุมการจัดซื้อไม่ดี ก็อย่าหวังจะได้กำไร เงินทั้งหมดจะถูกฝ่ายจัดซื้อกินไป

โดยเฉพาะ หลี่เจี้ยนกั๋ว เป็นพ่อครัว

ถ้าอยากใช้เล่ห์เหลี่ยม ถังชิง ก็ป้องกันไม่ได้

แน่นอน

ถึง หลี่เจี้ยนกั๋ว จะมีเล่ห์เหลี่ยมบ้าง

ถังชิง ก็ไม่สนใจจะไปคิดมาก ขอแค่ทิศทางใหญ่ไม่ผิด เช่น ธุรกิจที่ทำกำไรได้ 100 ล้าน เอา 20-30 ล้านไปทำงานสาธารณะ ก็ไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้

ตัวเองในอนาคตจะทำธุรกิจใหญ่ ครั้งนี้แค่หาคนมากู้เงินและหาธุรกิจเล็กๆ ให้เงินตัวเองเท่านั้น ถือว่าเป็นการเล่นครึ่งๆ กลางๆ ไม่ได้คิดจะทำเงินใหญ่จากตรงนี้

เขาคิดว่าแบบนี้ดี

ไม่ต้องจัดการอะไรก็มีเงินรับ เขาก็เชื่อใจในตัว หลี่เจี้ยนกั๋ว เพราะการประเมิน 5 ดาวของระบบไม่ใช่ราคาถูกๆ นี่ก็คือเหตุผลที่ก่อนเซ็นสัญญาเงินกู้เมื่อกี้ ถังชิง ได้ตรวจสอบข้อมูลของ หลี่เจี้ยนกั๋ว

ชื่อ: หลี่เจี้ยนกั๋ว

อายุ: 38

อาชีพ: อาชีพอิสระ

การประเมินเครดิตโดยรวมของลูกค้า: 5 ดาว (92 คะแนน)

เป็นไปตามที่ ถังชิง คิดไว้ ข้อมูลติดต่อหายไป

แต่มีชื่อก็พอแล้ว

สำหรับการรู้จักหรือสืบสวนคนในอนาคตก็มีประโยชน์บ้าง

หักเงินลงทุนเพิ่ม 70,000 หยวน ทำให้เงินเหลือแค่หมื่นกว่าหยวน เหมือนกลับไปตอนปลดแอก

ระบบโหดจริง

แต่เทียบกับประโยชน์ที่ได้

หมื่นหยวนถือว่าคุ้ม

ลดความกังวลในใจไปได้เยอะ

ถังชิง คิดว่าการประเมินของระบบก็ไม่ควรใช้เป็นมาตรฐานเด็ดขาด เพราะเงินทองเป็นของมีค่า

เหมือนคนที่ไม่มีอะไรเลย จะไม่มีกิ๊ก จะไม่ยักยอกทรัพย์สินของรัฐ เพราะไม่มีโอกาส การประเมินเครดิตอาจจะสูง แต่พอมีโอกาส จิตใจคนจะเป็นอย่างไร? ถังชิง ก็ไม่กล้ารับประกัน ยากเกินไป

คิดถึงตรงนี้

ก็ทำให้เขาได้ข้อคิด

นั่นคือ: การที่คนไม่ทำผิด ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่อยากทำผิด ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตเมื่อมีผลประโยชน์มากกว่า เขาจะยังคงรักษาจิตใจเดิม

ถ้าคิดจริงๆ

ยิ่งทำธุรกิจใหญ่

ความน่าเชื่อถือของการประเมินเครดิตก็ยิ่งสูง เพราะมีโอกาสเข้าร่วมธุรกรรมทางการค้ามากมาย โอกาสผิดสัญญาก็มาก ยังรักษาคะแนนให้สูงได้ถือว่าไม่ง่าย

แต่ยิ่งธุรกิจเล็ก

ยิ่งมีส่วนร่วมในธุรกรรมทางการค้าน้อยครั้ง โอกาสผิดสัญญาน้อย การประเมินเครดิตก็อาจจะสูง แต่ความน่าเชื่อถือก็น้อยลง ต้องระมัดระวังหน่อย

แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ ถังชิง ในตอนนี้ควรคิด ธุรกิจเล็กๆ คิดมากไปทำไม

ตอนนี้ ถังชิง ปวดหัวกับปัญหาการเลือกคนมาเป็นแคชเชียร์

และเขาก็ตัดสินใจไม่ได้ เพราะที่เมืองชิงเอี้ยนไม่มีคนที่ไว้ใจ คุ้นเคย และทำงานนี้ได้

คิดไปคิดมา

ทันใด

ภาพของคนคนหนึ่งผุดขึ้นในหัวของ ถังชิง

จางจิ้ง

สาวสวยที่ทำให้เขาประทับใจ

ถังชิง ชื่นชมทัศนคติที่รับผิดชอบและจริงจังของเธอ แม้ว่าอีกฝ่ายจะแค่ขายของ แต่ในความคิดของ ถังชิง คนที่มีทัศนคติถูกต้อง รู้จักตำแหน่งของตัวเอง

ก็สมควรใช้

ส่วนความสามารถของ จางจิ้ง เขาก็เคยถามในระหว่างคุยกัน จบมัธยมปลาย ครอบครัวลำบาก ไม่ได้เรียนต่อ ทำงานมาสองปีแล้ว การศึกษาไม่สูง แต่คิดเลขคงไม่มีปัญหา

ผู้หญิงสวยขนาดนี้เข้าสู่สังคมมาสองปีไม่หลงผิด

นี่คือเหตุผลที่ทำให้เขาตัดสินใจดึงตัว จางจิ้ง

(จบบท)