บทที่ 125 เบเลนการ์
เสียงปะทะของดาบดังก้องในลานฝึก เวย์นและเอสเคลล์กำลังฝึกดาบกันอีกครั้ง ดาบเหล็กสำหรับฝึกในมือของทั้งคู่ปะทะกันอย่างดุเดือด เสียงโลหะกระทบกันดังทั่วลานฝึก เงาร่างของทั้งสองเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไม่มีใครยอมใคร ขณะที่นักล่าปีศาจที่ยืนดูอยู่ต่างแสดงสีหน้าแตกต่างกันไป
เวย์นใช้ดาบในแบบที่เน้นความรวดเร็วและรุนแรง ทุกการโจมตีของเขามุ่งตรงไปยังจุดตายของคู่ต่อสู้ ทำให้เอสเคลล์ต้องใช้สมาธิทั้งหมดเพื่อรับมือ
ในทางกลับกัน ดาบของเอสเคลล์เน้นการโจมตีแบบกว้างแรง ทุกกระบวนท่าหนักแน่น รวดเร็ว และคุมพื้นที่กว้าง ทำให้แม้เวย์นจะมีความคล่องตัวสูง แต่บางครั้งเขาก็ต้องยอมรับการโจมตีเพื่อหลบหลีกไม่ทัน
แม้ทั้งสองจะไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ แต่เวย์นก็เริ่มรู้สึกว่ากระบวนท่าของเขาถูกอ่านออกโดยเอสเคลล์ ทำให้การโจมตีเริ่มยากลำบากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เมื่อดาบฝึกในมือของเวย์นเริ่มบิดเบี้ยวจากการปะทะ เขาจึงยอมแพ้ก่อน
เมื่อเห็นเขายอมแพ้ แม้ว่าเอสเคลล์จะเป็นคนเงียบขรึม แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ตลอดเวลาฝึกดาบที่ผ่านมานี้ เวย์นกดดันเอสเคลล์มากขึ้นเรื่อยๆ เขากลัวว่าในวันหนึ่งเขาอาจจะสูญเสียศักดิ์ศรีของรุ่นพี่ไปเหมือนกับ
ลัมเบิร์ต
การย้ายตัวกระตุ้นการกลายพันธุ์สีแดงขนาดใหญ่ได้ผลดีเกินคาด ตั้งแต่ปลูกถ่ายมันเข้าไป เอสเคลล์รู้สึกได้ว่าพลังและความคล่องตัวของเขาเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน ผ่านไปเพียงไม่ถึงสัปดาห์เขาก็รู้สึกว่าพละกำลังเพิ่มขึ้นถึงประมาณสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว การเพิ่มขึ้นเช่นนี้ถือเป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับนักล่าปีศาจที่ร่างกายมักไม่เปลี่ยนแปลงหลังจากโตเต็มที่
เวย์นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก หลังจากการฝึกที่กินเวลาเพียงสิบนาที เขาหมดแรงอย่างหนัก แต่เมื่อเห็นรุ่นพี่ที่ยืนหอบไม่ต่างกัน เขาก็ยิ้มและพูดว่า
“ดูเหมือนการผ่าตัดจะประสบความสำเร็จดีนะขอรับ เอสเคลล์ ยินดีด้วย ข้ารู้สึกได้ชัดเจนเลยว่าเจ้ามีพลังและความเร็วเพิ่มขึ้น”
ก่อนที่เอสเคลล์จะตอบ ลัมเบิร์ตก็อดใจไม่ไหวตะโกนขึ้นมา
“บ้าเอ๊ย ไม่คิดเลยว่าเจ้าสิ่งนี้จะได้ผลขนาดนี้ ตาแก่ไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้! ทุกครั้งที่ฆ่ามอนสเตอร์ เจอเจ้าตัวนี้ข้าก็ขี้เกียจเก็บมา ปล่อยทิ้งไปเสียเปล่าๆ”
“ไม่รู้ว่าข้าพลาดของดีไปเท่าไหร่แล้ว”
เกรอลท์ยิ้มเยาะและพูดว่า
“ก็ใครใช้ให้นายขี้เกียจอ่านหนังสือล่ะ ในบรรดาพวกเรา นายเป็นคนที่ขี้เกียจและไม่มีความอดทนที่สุด อ่านหนังสือน้อยสุดแล้ว”
“อาจจะยังไม่รู้นะว่าตัวกระตุ้นการกลายพันธุ์นอกจากใช้ปลูกถ่ายได้แล้ว ยังใช้ปรุงยาได้ด้วย แม้ว่าจะมีพิษร้ายแรงแต่บางครั้งก็เป็นยาสำคัญที่ช่วยชีวิตได้”
“ถึงจะเป็นขนาดเล็กหรือขนาดกลาง ก็เป็นวัตถุดิบที่มีค่ามาก ขายให้พวกจอมเวทย์ก็ได้ราคาดี นายเก็บสะสมแล้วเอามาขายให้ข้าตอนเจอกันปีหน้าได้นะ อย่าลืมว่านายยังติดข้าอยู่ห้าสิบโครนเลย”
ลัมเบิร์ตรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า เมื่อเกรอลท์พูดเรื่องนี้ต่อหน้ารุ่นน้อง เขาจึงตะโกนเสียงดังว่า
“เกรอลท์ นี่นายลืมหรือไง เมื่อสิบสามปีก่อน ตอนเรารับภารกิจที่โนวิกราด นายติดหนี้จนถูกกักตัวไว้ที่โรงรับจำนำ จำได้ไหมว่าใครเป็นคนช่วยนายออกมา?”
“ถ้าข้าไม่ยอมขายกริชเหล็กตกลงที่ข้ารักมากที่สุด ป่านนี้นายคงติดคุกไปแล้ว ตอนนี้แค่หนี้พนันเล็กๆ น้อยๆ กลับมาทวงอยู่ได้ไม่อายบ้างหรือไง”
เกรอลท์ได้แต่ยิ้มมุมปาก เรื่องนี้ทั้งสองเคยตกลงกันว่าจะไม่บอกใคร แต่ลัมเบิร์ตก็ไม่ลังเลที่จะนำมาเล่าให้ฟังในตอนนี้ เวย์นหัวเราะเสียงดัง ชื่นชมที่ลัมเบิร์ตพูดทีไรก็ทำให้ทุกคนรู้สึกสนุกได้เสมอ
ทั้งสี่คนกำลังพูดคุยกันอยู่ก็สังเกตเห็นเวเซอร์เมียร์เดินเข้ามาพร้อมกับชายรูปร่างเล็กที่มีผ้าคาดศีรษะ ผอมซูบ ใบหน้ามีผ้าพันแขนอยู่
เวย์นมองไปยังชายคนนั้น เขาก้มศีรษะต่ำ มือข้างหนึ่งมีผ้าพันแผล แม้จะใส่ชุดเกราะของสำนักหมาป่าแต่เวย์นก็จำเขาไม่ได้ในทันที
เอสเคลล์ที่เพิ่งฝึกดาบกับเวย์นเสร็จเห็นชายคนนั้น เขารีบเดินไปดูพลางกล่าวว่า
“นั่นคือเบเลนการ์ เขาบาดเจ็บ ข้าจะไปดูหน่อย”
ชายคนนั้นคือเบเลนการ์ นักล่าปีศาจที่เกลียดชังอาชีพนี้ที่สุดในสำนักหมาป่า เวย์นจำเขาไม่ได้ เพราะเคยพบเขาเพียงครั้งเดียวตอนยังเด็ก
หากนักล่าปีศาจคนอื่นๆ กลับมารวมตัวกันที่เคียร์มอร์เฮนทุกปี เบเลนการ์ก็เหมือนหมาป่าเดียวดาย เขาเลือกที่จะอยู่ห่างจากกลุ่มเสมอ
เกรอลท์กับลัมเบิร์ตรีบตามไปช่วยกันประคองเบเลนการ์เข้าไปในห้องโถงของปราสาท เวเซอร์เมียร์ที่มองเบเลนการ์ที่สลบอยู่ก็ถอนหายใจและกล่าวว่า
“ตอนข้าไปตกปลาที่ทะเลสาบข้าพบเขาพอดี”
“น่าจะกลับมาก่อนที่หิมะจะปิดทาง แต่เขาไม่ยอมกลับปราสาท กลับไปอาศัยอยู่ที่ถ้ำหลังเขาแทน”
“ถ้าไม่ได้ยินเสียงเขาต่อสู้กับพวกปีศาจน้ำ เราคงไม่รู้เลยว่าเขากลับมาแล้ว”
ในหมู่นักล่าปีศาจที่อยู่ตรงนั้น มีเพียงเอสเคลล์เท่านั้นที่คุ้นเคยกับเบเลนการ์ เขาถอดเกราะของเบเลนการ์ออกพบว่ามีผ้าพันแผลหนารอบท้องน้อย รอยเลือดซึมผ่านผ้าพันแผลออกมา ดูเหมือนแผลจากการต่อสู้กับปีศาจน้ำจะทำให้แผลเปิดอีกครั้ง
เกรอลท์มองเวเซอร์เมียร์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วถามว่า
“รู้ไหมว่าเขาโดนทำร้ายยังไง? มีศัตรูปรากฏตัวที่นี่ไหมขอรับ เวเซอร์เมียร์?”
เวเซอร์เมียร์หยิบม้วนผ้าพันแผลใหม่และเข็มด้ายจากถุงยื่นให้เอสเคลล์ พร้อมส่งสัญญาณให้เขาช่วยเย็บแผลของเบเลนการ์ ก่อนจะถอนหายใจและกล่าวว่า
“ทีแรกเขายังไม่สลบ ข้าพามาถึงครึ่งทางเขาก็เสียเลือดจนหมดสติ”
“จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมาก เดือนที่แล้วเขาไปรับงานในหมู่บ้านแห่งหนึ่งในอาณาจักรเคดวิน ต่อสู้กับราชินีแมงมุมแอนเดรก บาดเจ็บหนัก แต่หลังจากทำภารกิจเสร็จแล้วเขากลับไม่ได้ค่าตอบแทน แถมยังถูกชาวบ้านใช้คราดล้อมไล่ ทำให้เขาต้องฝ่าออกมาทั้งๆ ที่บาดเจ็บ กระเป๋าและอุปกรณ์ทั้งหมดก็สูญหายไป มีเพียงดาบเงินที่ติดมือมาเท่านั้น”
“แต่ก็ไม่รู้ทำไม เขาเลือกที่จะเก็บตัวในถ้ำ ไม่กลับมาที่ปราสาท”
นักล่าปีศาจคนอื่นๆ ได้ฟังแล้วต่างนิ่งไป ในหมู่พวกเขา เบเลนการ์ถือเป็นคนแปลกแยกเสมอ เขามักจะอยู่คนเดียว ไม่ชอบติดต่อกับคนอื่น แม้จะกลับมาที่ปราสาท เขาก็ไม่เคยร่วมวงอาหารกับคนอื่น และอยู่ในห้องเงียบๆ เสมอ
ลัมเบิร์ตที่พูดจาขวานผ่าซากสะบัดเสียงและกล่าวว่า
“พวกนายไม่รู้หรือไง เขาน่ะเกลียดตัวเองที่ต้องมาเป็นนักล่าปีศาจ ถ้าไม่กลัวตายไปก่อน เขาอาจฆ่าตัวตายไปแล้ว”
เวเซอร์เมียร์มองลัมเบิร์ตด้วยสายตาดุ และหันไปหาเวย์นพร้อมกับกล่าวว่า
“ลูกเอ๋ย ไปหาใบไม้สมุนไพรห้ามเลือดมาให้หน่อย แล้วก็ทำอาหารให้นิดหน่อย อาจจะเป็นซุปเนื้อหรือข้าวต้มก็ได้”
“เบเลนการ์น่าจะอ่อนแอมากแล้วจากการอยู่ในถ้ำตามลำพัง ยา Swallow คงจะมีพิษเกินไปสำหรับเขาแล้ว”
เวย์นพยักหน้าเตรียมจะไปหาสมุนไพรรักษา แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงหยิบขวดยารักษาขั้นกลางขวดสุดท้ายที่มีออกมาจากถุงเก็บของ ยื่นให้เวเซอร์เมียร์แล้วกล่าวว่า
“อาจารย์ ใช้ยาขวดนี้เถอะขอรับ ได้มาจากพวกดรูอิด ไม่มีพิษ และมีสรรพคุณในการรักษาที่ดี”
แม้ว่ายาของดรูอิดจะแตกต่างจากยาที่เขามีอยู่ แต่พวกดรูอิดนั้นเป็นผู้พิทักษ์ธรรมชาติและมียารักษาที่สามารถใช้กับคนธรรมดาได้เช่นกัน
หลังจากออกจากเคียร์มอร์เฮนครั้งนี้ เวย์นตั้งใจจะไปเยี่ยมไคน์สเตอร์หัวหน้าดรูอิดในป่าที่วิจีม่า เพื่อขอความรู้เกี่ยวกับการฝึกสัตว์ และหายามารักษาเพิ่มเติม
แม้ว่านักล่าปีศาจจะไม่ต้องการยานี้ แต่ในบางครั้งยาที่ไม่มีพิษเหล่านี้ก็มีประโยชน์มากทีเดียว
(จบบท)###