บทที่ 5 : นักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของ หมู่บ้านหลังจากผ่านไป 7 ปี
นัวร์ขมวดคิ้วและถาม
" ระบบ ศิลปะการต่อสู้ถือเป็น พรสวรรค์หรือเปล่า?"
“ระบบรับรู้ได้ทั้งพรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิดและทักษะที่ได้รับ ตราบใดที่ความสามารถนั้นหายากในโลกนี้และมีเฉพาะกลุ่มคนพิเศษเท่านั้นที่ครอบครอง ความสามารถนั้นก็จะถูกคัดลอกโดยระบบได้”
“นอกจากนี้ พรสวรรค์ที่มีมาแต่กำเนิดจะกำหนดขีดจำกัดศักยภาพสูงสุดของบุคคล และทุกคนต่างก็มีอย่างน้อยหนึ่งอย่าง พรสวรรค์ที่ได้มาสามารถพัฒนา คุณภาพได้ผ่านการฝึกฝน”
นัวร์พยักหน้า ทักษะการต่อสู้ของตำรวจหมู่บ้านของ เก็นนั้นหายากพอที่จะถือว่าเป็นพรสวรรค์ได้
เก็นลังเลแล้วชี้ไปที่เด็กทั้งสามคนพร้อมถามว่า "เบลเมลพวกเขาเป็นใคร"
"พวกเขาคือเด็กที่ฉันรับเลี้ยงมา”
“เด็กๆ เหรอ” เก็นแปลกใจ
“แต่คุณยังเด็กมากเลยนะ
เบลเมลตบไหล่เขาอย่างไม่ใส่ใจแล้วยิ้ม "ไม่ต้องกังวลฉันเลี้ยงลูกเก่งเลยทีเดียว!"
“แต่เด็กคนนี้ไม่โตไปหน่อยเหรอ?”
เก็นชี้ไปที่นัวร์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ซึ่งนัวร์ก็ปัด มือของเขาออกพร้อมพูดว่า "ผมชื่อนัวร์ และผมอายุแค่ สามขวบเท่านั้น!"
นัวร์ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานั้นโดยรีบหยิบการ์ด สำเนาสองใบออกมาและคัดลอกพรสวรรค์สีขาวของ เก็น ท้ายที่สุดแล้วการหาใครสักคนในหมู่บ้านโคโคยา ซีที่มีทักษะการต่อสู้ที่พอใช้ได้เพื่อคัดลอกนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องลังเล
ขณะที่เขากำลังรู้สึกเจ็บใจจากการสูญเสียไพ่สองใบ นามิที่กำลังงีบหลับในอ้อมแขนของเบลเมลก็หาว ออกมา มองไปที่เก็นที่กำลังยิ้มอยู่แล้วก็เริ่มร้องไห้
เก็นเกาหัวอย่างเก้ๆ กังๆ ขณะที่เบลเมลปลอบนามิ และดุเก็นว่า "คุณเก็น ทำไมคุณถึงทำให้นามิตกใจล่ะ!"
“ฉันไม่ได้...”
หลังจากมีความวุ่นวายอยู่บ้าง นามิก็สงบลงในที่สุด และเบลเมลก็พาพวกเขากลับบ้าน
บ้านของเบลเมลที่ตั้งอยู่บริเวณชานเมืองเป็นบ้านขนาด กลางซึ่งไม่นานก็ปรากฏให้เห็น
หลังจากจัดห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว นัวร์ก็มีบ้านในที่สุด
โนจิโกะและนามิกระโดดไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้ อยากเห็น ขณะที่นัวร์พบเบลเมลที่สวนหลังบ้าน
“เรายังต้องปลูกส้มอีกสักหน่อย ฉันสงสัยว่ายังมีเมล็ด พันธุ์เหลืออยู่ในโกดังหรือเปล่า” เบลล์เมียร์ครุ่นคิด ขณะมองไปที่สวนหลังบ้านอันกว้างใหญ่ของเธอ
นัวร์จำรางวัลของระบบได้ทันทีและหยิบเมล็ดพันธุ์ ออกมา เขาทำเป็นว่าเพิ่งมาถึงแล้วล้วงกระเป๋ามาและ ตะโกนว่า "เบลเมล! คุณกำลังมองหาสิ่งเหล่านี้อยู่ หรือเปล่า"
เบลเมลหันกลับมาด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นนัวร์ถือถุงเมล็ดพันธุ์ เธอหยิบขึ้นมาหนึ่งกำมือ ตรวจดู และอุทานอย่างพอใจว่า "นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการพอดี เลย นัวร์ คุณฉลาดมาก!"
ระหว่างมื้ออาหารเย็น ครอบครัวก็ร่วมกันรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงสมัยที่ต้อง ดิ้นรนเอาตัวรอดก็ดูเหมือนเป็นความฝันที่อยู่ไกลแสนไกล
นัวร์กัดอาหารเข้าไปคำหนึ่ง มองดูแม่และลูกสาวทั้ง สามที่กำลังร่าเริง และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นัวร์ก็เริ่มสงบลง ร่างกายของเขา แข็งแรงขึ้น และด้วยพรสวรรค์ "โฟกัส" เขาจึง เริ่มเรียนรู้วิชาดาบ
เขาประหลาดใจมากที่มันไม่แย่เลย แม้จะไม่ถึงระดับ ของโซโล แต่นัวร์ก็ไม่ผิดหวัง ระบบยังเริ่มติดตาม ความคืบหน้าของวิชาดาบของเขาด้วย ดังนั้น นัวร์จึงฝึกฝนวิชาดาบและทักษะการต่อสู้ของ ตำรวจหมู่บ้าน โดยร่างกายของเขาจะเติบโตอย่าง รวดเร็วเมื่ออายุมากขึ้น
เเละเเล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
หลายปีผ่านไปนัวร์ก็อายุครบ 10 ขวบในพริบตา เขาได้กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามที่สมกับที่เบลล์เมียร์ คาดหวัง
ส่วนสูงของเขายังคงเติบโตอย่างช้าๆแต่เขาก็สูงเกิน 180 ซม. ไปแล้ว ซึ่งทำให้เบลล์เมียร์รู้สึกประหลาดใจ
“เลี้ยงลูกมา 7 ปี เขาก็ตัวสูงกว่าฉันแล้ว จะทำอย่างไร ดี”
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นัวร์ฝึกฝนทักษะและประลอง ฝีมือกับเหล่าคนที่แข็งแกร่งในหมู่บ้าน ไม่น่าแปลกใจ เลยที่เขาไม่เคยพ่ายแพ้ในเมืองเลยแม้แต่ครั้งเดียว เมื่ออายุได้ 10 ขวบ ชาวบ้านต่างประหลาดใจและกล่าว ว่าครอบครัวนของเบลเมลผลิตนักสู้อัจฉริยะ
เนื่องจากทักษะการต่อสู้อันยอดเยี่ยมของนัวร์ เบลเมลจึงผ่อนคลายการควบคุมของเขาลง ทำให้เขามี อิสระมากขึ้น อย่างไรก็ตาม โนจิโกะและนามิไม่โชคดี เท่าเขาและยังคงอยู่ภายใต้การจับตามองของเธอ
แม้นามิจะขอร้องนัวร์อย่างต่อเนื่องให้พาเธอออกไป เล่น แต่เขาปฏิเสธอย่างหนักแน่น เพราะรู้ดีว่าหมัด ของเบลเมลไม่ใช่เรื่องตลก
เมื่อชาวประมงในหมู่บ้านโคโคยาชิออกทะเล นัวร์ก็ ติดตามไปด้วยความกระตือรือร้น เขานั่งบนดาดฟ้า และทบทวนค่าสเตตัสของเขา
ผู้ใช้งาน : ไครอส ดี. นัวร์
ค่าความสามารถ: เสน่ห์: 87 (สูงสุด 100)
กายภาพ : 213 (สูงสุด 999)
ทักษะดาบ: 150 (สูงสุด 999)
สิ่งของที่ครอบครอง: การ์ดความสามารถทองคำ จำลอง 1 ใบ, การ์ดความสามารถสีม่วงจำลอง 1 ใบ, การ์ดความสามารถสีน้ำเงินจำลอง 1 ใบ, การ์ดความ สามารถสีขาวจำลอง 1 ใบ
พรสวรรค์: ผู้มาเยือนจากต่างโลก, เพิ่มพลังงาน, การ รับรู้สภาพอากาศ, โฟกัส, ทักษะการ ต่อสู้ของตำรวจหมู่บ้าน..."
นัวร์ค่อนข้างพอใจกับความก้าวหน้าของเขาในช่วงเจ็ด ปีที่ผ่านมา ร่างกายและทักษะดาบของเขาทะลุ 100 และเสน่ห์ของเขาเพิ่มขึ้นเจ็ดแต้มด้วยพรสวรรค์ "ผู้ มาเยือนจากต่างโลก"
เขาประเมินว่าหากตอนนี้เขากลายเป็นโจรสลัด เงิน รางวัลของเขาอาจสูงถึงหลายล้านเบรี อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่ามันไม่เพียงพอ เมื่อเหลือเวลาอีก 2 ปี ก่อนการรุกรานของอาร์ลอง เขาจำเป็นต้องเพิ่มค่าสถานะอย่างน้อยหนึ่งค่าให้สูงกว่า 300 เพื่อมีโอกาสได้รับชัยชนะ
ข้อเสียอย่างหนึ่งที่นัวร์พบเกี่ยวกับระบบนี้ก็คือ จำเป็น ต้องมีคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเพื่อเลียนแบบพรสวรรค์ที่เก่ง กว่า อย่างไรก็ตามในหมู่บ้านโคโคยาชิไม่มีบุคคลที่ แข็งแกร่งเหลืออยู่เลย เขาสามารถเอาชนะพวกเขา ทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย
"นัวร์! มีตัวอะไรใหญ่ๆ อยู่ตรงนี้! ช่วยเราหน่อยสิ!"
ชาวประมงส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นให้กับนัวร์ที่ถอน หายใจ เมื่อพวกเขามองเห็นปลาขนาดยักษ์
“กำลังมาเเล้ว !” นัวร์ตอบรับ แต่ก่อนที่เขาจะได้เคลื่อนไหว ปลาขนาดมหึมาก็โผล่ขึ้นมา เผยให้เห็นหัวที่น่ากลัว ดวงตาสีแดงเลือด และเขี้ยวที่เปียกน้ำ
นี่ไม่ใช่ปลาธรรมดา แต่เป็นจ้าวทะเลขนาดจิ๋ว ในอดีตชาวประมงคงจะหนีหายไป แต่เวลา เปลี่ยนไปแล้ว
"ถึงเวลาทานอาหารแล้ว!"
“ดูเนื้อนั่นสิ มันจะอร่อยมากถ้าเอาไปนึ่ง!”
“บ้าไปแล้ว! ปลาเผาอร่อยที่สุดต่างหาก!”
จ้าวทะเลจ้องมองพวกเขาอย่างโกรธเคืองพลางคิดว่า “เจ้ามนุษย์ทั้งหลายปฏิบัติต่อข้าเหมือนเหยื่อเเถมเจ้ายังต้องการที่ จะย่างข้าอีกหรือ?”
เจ้าแห่งท้องทะเลโกรธจัด จึงฟาดหางออกไป ทำให้ เกิดคลื่นขนาดใหญ่ อย่างไรก็ตาม ชาวประมงยังคงไม่ สะทกสะท้าน
เมื่อหางอันใหญ่โตกำลังตกลงมาคลุมเรือ แสงสีเงินก็วาบผ่าน อากาศ!
ดวงตาของจ้าวทะเลเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นมนุษย์กระโดดขึ้นไปในอากาศ และมองไปที่ร่างของตัวเองที่แยกออกเป็นสองส่วนล่องลอยออกไป
“จริงๆแล้ว...นึ่งก็ได้...”
นั่นเป็นความคิดสุดท้ายของจ้าวทะเล