บทที่ 3 พยากรณ์อากาศ

  เพียงแค่ครึ่งวัน คำพูดของชายผู้ที่นั่งอยู่ในถ้ำหินก็เป็นจริงทุกคำ ไม่มีคลาดเคลื่อน

  ด้วยพฤติกรรมแปลกประหลาดของชายผู้นั้น ทำให้ทุกคนแม้จะแสดงออกต่างกันไป แต่ในใจก็เกิดความคิดเดียวกันขึ้นมา

  “คนหรือ?”

  “หรือเป็นสิ่งแปลกประหลาด?”

  และเมื่อเพ่งมองชายผู้นั้นอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกถึงความอัศจรรย์

  ชายผู้นั้นไว้ผมสยาย ไม่เกล้าขึ้นและไม่ได้สวมมงกุฎ แต่กลับดูเป็นระเบียบอย่างประหลาด

  ยิ่งไปกว่านั้น ผิวของเขากลับขาวนวลดุจผิวทารก แม้คนทั่วไปจะรักษาความสะอาดเพียงใดก็ไม่อาจจะมีผิวพรรณเช่นนี้ได้

  แต่ถ้าไม่ใช่มนุษย์ ก็ไม่เหมือนปีศาจอีกเช่นกัน

  “หรือว่าเป็นเทพเซียนที่ลงมาจากสวรรค์?”

  ในขณะนั้นเอง ชายผู้นั้นก็ดูเหมือนจะเคลิ้มหลับอยู่ พลางมีเสียงแปลกประหลาดดังออกมาจากผ้าห่มของเขา

  “ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!”

  “เทพเซียน” ลืมตาขึ้นมาราวกับเพิ่งนึกอะไรออก จึงล้วงมือเข้าไปหยิบวัตถุบางอย่างออกมา

  มันคือวัตถุทรงสี่เหลี่ยมคล้ายอิฐขนาดเล็ก ส่องแสงเงินแวววาว ด้านบนมีโครงสร้างที่ละเอียดอ่อนและการออกแบบที่น่าทึ่ง พร้อมด้วยแป้นหมุนและปุ่มหลายปุ่ม

  “เทพเซียน” บิดแป้นหมุน ทำให้เกิดเสียง “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

  เขาตรวจสอบตำแหน่ง แล้วกดปุ่มหนึ่งบนแผงปุ่ม

  “แกร๊ก!”

  เกิดเสียงใสขึ้น ชายผู้นั้นยกกล่องสี่เหลี่ยมนั้นขึ้นแนบหู

  จากภายใน

  มีเสียงของสตรีที่พยายามสื่อถึงความสง่างามและชาญฉลาด แต่แฝงด้วยความเป็นกลไกอยู่ในน้ำเสียง

  เสียงนั้นไม่ดังนัก มีเพียงเจียงเชาที่ได้ยิน และเข้าใจเพียงคนเดียวเท่านั้น

  “ซ่า ซ่า ซ่า…”

  “สวัสดี”

  “ยินดีต้อนรับสู่การรับฟังพยากรณ์อากาศประจำวันนี้”

  “ตอนนี้จะ… รายงานสภาพอากาศในเขตซีเหอประจำสัปดาห์นี้…”

——

  เจียงเชาแนบวิทยุกับหู ห่มผ้าคลุมแน่นขึ้น ฟังพยากรณ์อากาศอย่างตั้งใจ

  สัญญาณไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังฟังได้คร่าว ๆ

  “สภาพอากาศหนาวเย็นจะคงอยู่ต่อไปอีกห้าวัน และเมื่ออากาศอุ่นขึ้นและหิมะละลาย จะเกิดเหตุดินถล่มและโคลนไหลในภูเขาอวิ๋นปี้ซาน”

  “ส่วนหมู่บ้านจางเจียที่อยู่ใกล้เคียง จะอยู่ในเขตเสี่ยงต่อการถูกโคลนไหลถล่ม ขอประกาศเตือนภัยล่วงหน้า…”

  เจียงเชาฟังจนจบการพยากรณ์อากาศ ก่อนที่เสียงในวิทยุจะเงียบลง เหลือเพียงเสียงซ่า

  “ซ่า ซ่า ซ่า…”

  แต่เจียงเชายังไม่เก็บวิทยุลง เหมือนว่าแม้เสียงซ่าก็ยังอยากฟังไปอีกสักนิด จนกระทั่งลมหนาวพัดผ่านผ้าห่มจนร่างกายครึ่งหนึ่งรู้สึกเย็นเจี๊ยบ เจียงเชาจึงค่อย ๆ เก็บวิทยุกลับไป

  เจียงเชาหันมองไปที่เจี่ยกุ้ย ใบหน้าที่แสดงออกอย่างเรียบนิ่งของเขายังคงไม่เปลี่ยน

  เจี่ยกุ้ยซึ่งคุ้นเคยกับการอ่านสีหน้าผู้อื่นในราชสำนัก กลับรู้สึกปั่นป่วน เพราะใบหน้าของชายผู้นั้นกลับเย็นชาราวกับเป็นหลุมลึกที่กลืนกินทุกอารมณ์

  “คนผู้นี้ยังอายุน้อย ไฉนจึงสงบนิ่งได้ถึงเพียงนี้?”

  หลังจากคำว่า "นั่ง" คำเดียว เจียงเชาก็เอ่ยวาจาใหม่ขึ้นมา

  “ท่านคือเจ้าเมืองคนใหม่ของเมืองซีเหอ เจี่ยกุ้ย!”

  เจี่ยกุ้ยอุทานออกมาอย่างตกใจ

  “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

  เขาไม่เพียงแต่ดูไม่ออกว่าชายผู้นี้เป็นใคร แต่กลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นดั่งหลุมลึกที่ดูดกลืนทุกความคิดและความลับของเขา

  ความตกใจที่เอ่อล้นขึ้นมานั้นทำให้เขาพยายามกลบเกลื่อนความคิดอันซับซ้อนในใจ

  เพื่อกดความตกใจนี้ เขาจึงเอ่ยถามต่อไป

  “ข้าไม่เคยบอกท่านถึงตัวตนของข้า และไม่เคยเอ่ยนามของตนเลย”

  แต่เจี่ยกุ้ยกลับไม่รู้ว่าเขาพูดถึงตัวเองตามทาง และผู้ติดตามของเขาก็เคยพูดถึง

  ชายผู้นั้นบอกกับเขาว่า “เรื่องราวบนภูเขานี้ ข้ารู้ทั้งหมด”

  เจียงเชากล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ แต่สำหรับเจี่ยกุ้ยกลับเป็นเหมือนการบอกใบ้ที่ชวนให้หวั่นใจ

  แม้เจียงเชาจะไม่ได้พูดอย่างตรงไปตรงมา แต่เจี่ยกุ้ยก็ไม่กล้าถามต่อให้แน่ชัด เพราะไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือเทพเซียน ตำนานมักเล่าขานว่าหากมนุษย์ไปเปิดเผยตัวตนของสิ่งเหนือธรรมชาติ ผลลัพธ์มักไม่ดีนัก

  เขาทำได้เพียงค้อมศีรษะ เอ่ยเสียงแผ่วเบา

  “ใช่แล้ว ข้านามเจี่ยกุ้ย เป็นเจ้าเมืองซีเหอคนใหม่”

  แม้จะพยายามคาดเดาอยู่ครู่ใหญ่ แต่ความตื่นเต้นและความประหม่าในใจของเจี่ยกุ้ยก็ทำให้เขาไม่อาจนิ่งเฉยต่อไปได้

  เขาสูดลมหายใจลึกก่อนถามขึ้นว่า

  “ท่านมีอะไรต้องการให้ข้าช่วย หากสามารถทำได้ ข้ายินดีรับคำ”

  เจียงเชาพยักหน้า มองไปยังทิศทางไกลออกไป

  “มีหมู่บ้านหนึ่งชื่อว่าจางเจีย อยู่ภายใต้การปกครองของท่าน”

  เจี่ยกุ้ยถามขึ้นว่า “หมู่บ้านนั้นมีผู้ใดที่ล่วงเกินท่าน หรือมารบกวนที่นี่หรือไม่?”

  เจียงเชาส่ายหน้า “ไม่มี”

  เขากล่าวว่า “อีกไม่กี่วัน จะเกิดดินโคลนไหลจากภูเขาลงมา หมู่บ้านจางเจียตั้งอยู่บริเวณเชิงเขา”

  เจี่ยกุ้ยไม่เข้าใจคำว่า "ดินโคลนไหล" จึงแสดงสีหน้าสงสัย

  เจียงเชาครุ่นคิดสักครู่ แล้วอธิบายด้วยภาษาที่เจี่ยกุ้ยเข้าใจได้

  “อีกไม่กี่วัน”

  “มังกรโคลนที่ถูกขังในภูเขานี้จะตื่นขึ้นมา มันจะทำให้ดินทรายถล่มลงมา หมู่บ้านจางเจียจะถูกทำลายจนไม่เหลือใครรอดชีวิต”

  เมื่อเจียงเชาอธิบายเช่นนี้ เจี่ยกุ้ยก็เข้าใจได้ทันที

  ไม่เพียงเข้าใจ แต่ยังทำให้เขาตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างยิ่ง

  ในฐานะข้าราชการทางใต้ เขารู้ดีว่าการตื่นของมังกรดินนั้นน่า

หวาดกลัวเพียงใด แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถคร่าชีวิตผู้คนได้เป็นหมื่น แต่ถ้ามากก็อาจก่อความหายนะมหาศาล

  “มะ…มะ…มังกรโคลน?”

  เสียงของเขากลายเป็นแหลมด้วยความตกใจ ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมามอง บางคนที่ได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสองถึงกับหน้าซีดเผือด

  ส่วนคนที่ไม่ได้ยินก็มีสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจเหตุผลของเจ้านาย

  เจียงเชายังคงนั่งอย่างสงบ ท่าทีนี้ทำให้เจี่ยกุ้ยรู้สึกมั่นใจขึ้นเล็กน้อย รีบถามขึ้นว่า

  “พอจะมีหนทางแก้ไขหรือไม่?”

  เจียงเชาส่ายหน้า ตอบว่า

  “การตื่นของมังกรโคลนเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้”

  “โชคดีที่เป็นเพียงมังกรโคลน ไม่ร้ายแรงนัก”

  “แต่ชาวบ้านในหมู่บ้านจางเจียอาจถูกภัยพิบัตินี้คร่าชีวิต ท่านในฐานะเจ้าเมืองซีเหอ หากช่วยพวกเขาได้ก็จะถือว่าได้กุศลยิ่ง”

  ครานี้เจี่ยกุ้ยไม่ถามต่อว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เขาลุกขึ้นและโค้งคำนับอย่างนอบน้อม เอ่ยตอบอย่างจริงจัง

  “ข้าเข้าใจแล้ว”

  “วางใจเถิด หลังจากเข้ารับตำแหน่งข้าจะจัดการเรื่องนี้ทันที”

  “แม้ไม่อาจหยุดยั้งภัยพิบัติจากสวรรค์ แต่ยังพอจะช่วยมนุษย์ได้”

  ถึงจุดนี้ เขาไม่สงสัยในคำพูดของเจียงเชาแม้แต่น้อย เพราะเมื่อชายผู้นี้กล่าวแล้ว ย่อมไม่มีทางผิดพลาด

  เจี่ยกุ้ยนั่งลง แต่อาการหวาดหวั่นยังคงหลงเหลืออยู่ ความรู้สึกเหมือนเลือดในกายเดือดพล่าน

  และในความคิด

  ยังคงดังก้องไปด้วยคำพูดของชายผู้นั้น

  “มังกรโคลน… ตื่นขึ้น… ความหายนะ”

  “ภัยพิบัติ…”

(จบบท)###