บทที่ 20: หัวใจอันบริสุทธิ์ ดาบอันวิจิตร

เมื่อก้าวเข้าสู่หมู่บ้าน นัวร์สังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัว เขาสัมผัสได้ว่าหัวหน้าโจรสลัดที่ชื่อยอร์คนั้นดูเหมือนจะมีความสามารถในการรับรู้บางอย่าง

กลุ่มโจรสลัดหน้าตาดุดันหลายกลุ่มกำลังลาดตระเวนไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านถูกขับไล่ออกจากบ้านของพวกเขา ทำให้หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้กลายเป็นฐานที่มั่นของโจรสลัด

นัวร์ นักล่าโจรสลัด เดินผ่านหมู่บ้านไปโดยไม่มีใครสังเกตราวกับว่าเขาล่องหน

นัวร์เดินเข้าไปหากลุ่มโจรสลัดอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ขอโทษนะ ยอร์คพักอยู่ที่ไหนเหรอ?”

พวกโจรสลัดมองนัวร์ด้วยความประหลาดใจ ก่อนตอบว่า “บ้านของยอร์คอยู่กลางหมู่บ้าน เดินตรงไปข้างหน้าได้เลย”

"ขอบคุณ"

นัวร์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินต่อไป

โจรสลัดคนหนึ่งที่สับสน หันไปถามเพื่อนของเขาว่า “เรารับเด็กฝึกงานอายุน้อยขนาดนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เพื่อนของเขาเองก็ดูงุนงงและลังเลก่อนตอบว่า “หรือว่า...เขาจะเป็นผู้บุกรุก?”

“ไร้สาระน่า! ใครจะมาถามทางพวกโจรสลัดตอนที่บุกกันล่ะ?”

“ก็จริงนะ…”

นัวร์มีการเดินทางที่ราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ แต่ในทางกลับกันนามิกลับประสบปัญหาบางอย่าง

นามิยิ้มหวานขณะที่เธอเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับสองศิษย์ผู้ไม่รู้อะไรเลยของพี่ชายเธอ

คาเอเดะและนาโอมิรู้สึกได้รับการเอาใจใส่และผ่อนคลาย นามิมองเห็นโอกาสจึงพูดว่า “พี่สาวเราสามารถไปเที่ยวที่ชายฝั่งกันได้ไหม?”

นาโอมิทำหน้าจริงจังแล้วตอบว่า “ไม่! อาจารย์บอกว่าเราต้องดูแลเธอให้ดี”

นามิยังคงยิ้มและพูดว่า “การดูแลฉันมันง่ายนิดเดียว แค่ไปเล่นกับฉันแล้วพวกเธอก็จะดูแลฉันได้เอง”

นาโอมิที่ค่อนข้างซื่อถามอย่าง งงงวยว่า “เธอหมายความแบบนั้นจริงๆ เหรอ?”

คาเอเดะที่ก็งงเช่นกันลังเลแล้วพูดว่า “อาจจะใช่?”

นามิฉวยโอกาสนี้และโน้มน้าวว่า “พวกเธอไม่อยากแอบเข้าไปแล้วเอาสมบัติทั้งหมดเหรอ? ลองนึกภาพดูสิ ว่าพี่ชายของฉันจะมีความสุขขนาดไหนเมื่อเห็นเรือที่เต็มไปด้วยเบรี !”

น้ำเสียงของนามิที่คล้ายกับนักต้มตุ๋นตัวฉกาจทำให้คาเอเดะและนาโอมิตกอยู่ในมนต์สะกด

เมื่อเห็นสีหน้าโดนหลอกของพวกเธอ นามิยิ้มกว้างและถามว่า “เราจะ... ไปกันไหม?”

สองพี่น้องแลกสายตากันก่อนจะตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า “ไปกันเถอะ!”

นามิพาคาเอเดะและนาโอมิที่หลงกลตามไปอย่างเงียบๆ มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านอย่างระมัดระวัง

ในขณะเดียวกัน หัวหน้าโจรสลัดยอร์คที่ไม่รู้ว่าตนกำลังถูกตั้งเป้าหมาย นั่งอยู่ในบ้านหลังใหญ่ถือแก้วไวน์และโอ้อวดกับบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชา

“ยินดีด้วยนะครับ กัปตันที่ได้อาวุธชั้นดีจากตลาดมืด!”

“ใช่แล้ว อาวุธนี้มาจากแกรนด์ไลน์ เหมาะสมกับพลังของกัปตันยอร์ค!”

“กัปตัน โชว์ดาบให้พวกเราดูหน่อย!”

ยอร์คที่พอใจกับการประจบสอพลอ หัวเราะแล้วพูดว่า “ได้เลย ฉันจะแสดงให้พวกเเกดู”

เขาหยิบวัตถุยาวที่ห่อด้วยผ้าสีดำออกมาจากข้างที่นั่งของเขา

เมื่อเขาแกะออก ก็เผยให้เห็นดาบยาวที่ประดิษฐ์อย่างประณีต ฝักดาบที่ประดับด้วยลวดลายสวยงามและที่จับที่มีลักษณะเป็นรูปกากบาทสีขาว พร้อมด้ามสีเทาที่รับประกันการจับที่ดี

“นี่คือดาบ Pure Heart หนึ่งในห้าสิบดาบชั้นดี มันมีชื่อเสียงแม้แต่ในแกรนด์ไลน์ ตอนนี้มันเป็นของฉันแล้ว!”

ยอร์คยก Pure Heart ขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

“ว้าว สามารถให้ดาบนี้กับฉันได้ไหม?”

“ฮ่าฮ่า แน่นอน...”

เสียงที่ไม่คุ้นเคยขัดจังหวะทำให้ยอร์คตกใจเกือบจะมอบดาบไปก่อนที่เขาจะรู้ตัวและตะโกนด้วยความโกรธ “ใครมันกล้ามากขนาดนี้?!”

โจรสลัดหันไปเห็นเด็กชายคนหนึ่งที่นั่งกินอาหารอย่างไม่สนใจใคร

ยอร์คที่ไม่รู้จักเขาถามว่า “แกเป็นใคร?”

นัวร์ยัดน่องไก่เข้าไปในปากและเช็ดมือบนเสื้อของโจรสลัดคนหนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันคือนักล่าโจรสลัด ฉันมาที่นี่เพื่อเอาหัวของนาย!”

“นักล่าโจรสลัด?!” พวกโจรสลัดตกใจ ว่าทำไมถึงมีนักล่าโจรสลัดอยู่ที่นี่?

ยอร์คที่รู้สึกสงสัยพูดว่า “เป็นไปไม่ได้! ที่นี่มียามมากมายแล้วแกเเอบเข้ามาได้ยังไง?”

นัวร์นึกถึงยามและตอบอย่างจริงจังว่า “การควบคุมเข้มงวดมาก ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเลยทีเดียว”

“บ้าเอ๊ย!” ยอร์กโกรธจัดกับท่าทีเฉยเมยของนัวร์ จึง ตะโกนออกมา “พวกเเกกำลังรออะไรอยู่ ฆ่ามันซะ!”

" โอ้  !! "

โจรสลัดเหมือนหมาป่า ชักอาวุธออกและพุ่งเข้าหานัวร์

บรรยากาศที่เคยมีความสงบเงียบหายไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงตะโกนและเสียงอาวุธกระทบกันที่ทำให้ห้องนั้นเย็นเฉียบ

แม้จะถูกโจรสลัดล้อมรอบ นัวร์กลับไม่แสดงความกลัวเลยสักนิด

เขาบล็อกการโจมตีของพวกโจรสลัดได้อย่างง่ายดาย และตอบโต้กลับด้วยความคล่องแคล่วเป็นครั้งคราว

ขณะที่นัวร์เดินไปทางยอร์ค ท่ามกลางโจรสลัด เขาก็ยังคงเดินอย่างมั่นใจโดยไม่ลดละ

ยอร์คเห็นลูกน้องของเขาหยุดนัวร์ไม่ได้จึงตะโกนว่า “เรียกกำลังเสริม! เรียกทุกคนเข้ามา!”

ตามคำสั่งของยอร์ค โจรสลัดจากข้างนอกแห่เข้ามาในห้องทำให้ในหมู่บ้านไม่มีการป้องกัน

นามิ คาเอเดะและนาโอมิที่ซ่อนอยู่ข้างนอกหมู่บ้านกำลังพยายามหาทางเข้าเมื่อพวกเธอสังเกตเห็นโจรสลัดออกไปจากหมู่บ้าน

ทั้งสามคนจ้องมองไปที่หมู่บ้านที่ว่างเปล่า

โชคดีจัง !

ดวงตาของนามิเปล่งประกายเป็นสัญลักษณ์เบรีและยิ้มกว้างว่า “ยอดเยี่ยม งั้นเรามาหาสมบัติของโจรสลัดกันเถอะ!”

ในห้องนั้น คลื่นโจรสลัดพากันแห่เข้ามา แต่กลับมีพื้นที่กว้างรอบๆนัวร์อยู่มากมาย

เมื่อเผชิญหน้ากับนัวร์เพียงคนเดียว โจรสลัดรู้สึกกลัวและลังเลที่จะเข้ามาใกล้ หลายคนถูกเหยียบตายท่ามกลางความโกลาหล

นัวร์มองพวกโจรสลัดที่ตกใจกลัวอย่างไม่แยแส ก่อนจะหันไปมองยอร์ค ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความโล�

ทั้งดาบและเงินรางวัล—ฉันต้องการมันทั้งหมด!