บทที่ 19: นามิขึ้นเรืออย่างลับๆ
หลังจากจัดการกับกลุ่มโจรสลัดนิรนาม นัวร์กวาดทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขามาขึ้นเรือของตัวเอง
ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเหล่าโจรสลัด เรือที่มีกัปตันและศิษย์ทั้งสองคนแล่นออกไปช้าๆ
นัวร์นั่งขัดสมาธิบนดาดฟ้า หลับตาลงอย่างสงบ
เขาพยายามทำความเข้าใจฮาคิสังเกตที่ระบบได้ปลุกขึ้นในตัวเขา
โดยปกติแล้วการใช้ฮาคิจำเป็นต้องมีการเรียนรู้และฝึกฝนอย่างเป็นระบบเพื่อเชี่ยวชาญแต่สำหรับนัวร์ด้วยนิสัยของราชันย์และวิถีแห่งราชันย์เขาสามารถเรียนรู้ได้โดยไม่ต้องมีใครสอน
( จากผู้เเปล : จากจักรพรรดิของเปลี่ยนเป็นราชันย์นะครับ)
ฮาคิเกราะของเขาเองก็พัฒนาขึ้นมาในลักษณะเดียวกันและตอนนี้ก็ถึงคราวของฮาคิสังเกตแม้ว่าฮาคิสังเกตในระดับเริ่มต้นจะควบคุมได้ยากแต่มันก็ช่วยเพิ่มพูนความสามารถในการรับรู้ของเขาอย่างมาก
เขารับรู้ถึงลม อุณหภูมิ และการมีอยู่ของสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ที่น่าทึ่งที่สุดก็คือ มันเหมือนกับประสาทสัมผัสที่เจ็ดที่คอยบอกข้อมูลทุกอย่างรอบตัวเขา
การรับรู้นี้ไม่ได้ผูกติดกับการได้ยิน การมองเห็น หรือสัญชาตญาณ มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นความสามารถตามธรรมชาติ
สำหรับตอนนี้ ฮาคิสังเกตของนัวร์ยังไม่สามารถตรวจจับสภาพแวดล้อมรอบตัวได้โดยอัตโนมัติแต่ด้วยความพยายามตั้งสมาธิ มันก็ยังคงส่งข้อมูลจำนวนมากมาให้เขา
บนเรือลำใหญ่ลำนี้ ตัวอย่างเช่น ฮาคิสังเกตของนัวร์ได้สร้างภาพเงาของบุคคลสี่คนขึ้นมาในความมืดของจิตใจเขาอย่างรวดเร็ว
หนึ่งในนั้นคือตัวเขาเอง สองคนคือพี่สาวน้องสาว และอีกคนสุดท้ายคือ...ใครกัน?
นั่นมันใครกันแน่?!
เงาร่างเล็กๆ ปรากฏและเลือนหายไปในรับรู้ของนัวร์ ทำให้เขาลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ
“จะเป็นไปได้ไหม…?”
นัวร์รีบมุ่งหน้าเข้าไปในเรือทันทีโดยมีคาเอเดะและนาโอมิตามมาติดๆ
เขาพุ่งตรงไปยังห้องเก็บของที่รกไปด้วยลังอาหาร เครื่องดื่มและเสบียงที่ชาวบ้านจัดเตรียมให้
ถังใบนึงดึงความสนใจของนัวร์ มันขยับเล็กน้อย เหมือนกับว่ามีใครเพิ่งปีนเข้าไปซ่อนตัวในนั้น
"หยุดซ่อนซะ ออกมาไม่งั้นฉันจะฟันเเกให้ขาด! " นัวร์ทำเสียงเข้มใบหน้าของเขาดูมืดครึ้ม
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฝาถังถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นใบหน้าที่น่ารักสดใสของนามิ!
นัวร์พูดไม่ออก จ้องมองนามิที่มีกลิ่นเหล้าจางๆด้วยความขมขื่นแล้วเอ่ยถาม"ทำไมเธอไม่อยู่บ้าน ทำไมถึงตามมาด้วย?"
นามิที่มีประกายตาอันสดใสปีนออกจากถังแล้วพูดอย่างตื่นเต้น "ก็พี่จะหาเงินใช่ไหม?! หนูก็อยากไปด้วย!"
นัวร์บีบแก้มเธอด้วยความหงุดหงิดแล้วดุว่า "พี่จะไปสู้กับโจรสลัดนะ นามิ! หนูไปด้วยไม่ได้ ! "
นามิที่แก้มขึ้นสีจากการถูกบีบก็ไม่สะทกสะท้านกลับพูดอย่างร่าเริงว่า “ขโมยของจากโจรสลัดเหรอ? หนูยิ่งอยากทำแบบนั้นมากขึ้นไปอีก!”
“หมายความว่าไง ขโมย?! การไล่ล่าโจรสลัดไม่ใช่การขโมย!” นัวร์พูดด้วยความอายและโกรธ ขยี้หัวนามิด้วยหมัดเบาๆ
แม้ว่าจะถูกดุแต่ดูเหมือนนามิจะไม่เข้าใจความร้ายแรงของสถานการณ์ เธอยังหยอกล้อนัวร์ต่อไป
นัวร์ถอนหายใจยาว รู้ว่าพวกเขาใกล้ถึงจุดหมายแล้ว จึงไม่สามารถส่งนามิกลับไปได้
เขาคงไม่สามารถโยนเธอลงน้ำได้หรอกใช่ไหม?
ขณะที่เรือแล่นไปข้างหน้า นัวร์ก็เอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ดาดฟ้าอีกครั้งขณะที่นามิถูกลงโทษด้วยการถือถังน้ำไว้ที่หลัง
คาเอเดะและนาโอมิถูกมอบหมายให้ดูแลนามิโดยมีดวงตาที่เบิกกว้างของสองพี่น้องที่จ้องมองนามิตลอดทางจนถึงจุดหมาย
นามิรู้สึกหงุดหงิดคิดในใจว่า “พี่ชายฉันไปเจอไอโง่สองคนนี่มาจากไหนนะ ตาพวกเขาไม่รู้สึกเหนื่อยกันบ้างเหรอ?”
เมื่อเรือเข้าเทียบท่าที่ชายฝั่งหมู่บ้านทันเดลอย่างช้าๆ คาเอเดะและนาโอมิก็หันกลับไปมองที่อื่นในที่สุด นามิถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากถูกจ้องมองอย่างต่อเนื่อง ใจของเธอรู้สึกตึงเครียด
นัวร์มองไปที่สองพี่น้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นตาของพวกเธอเป็นสีแดง “พวกเธอเป็นโรคพิษสุนัขบ้าเหรอ?” เขาสงสัย
คาเอเดะและนาโอมิรายงานด้วยเสียงเต็มไปด้วยพลังว่า “อาจารย์ ! นามิไม่ยอมหยุดเลยเราสองต่างเฝ้าดูเธอไปพร้อมกัน!”
นัวร์งงงวยถามว่า “ทำไมไม่สลับกันดูล่ะ?”
คาเอเดะและนาโอมิตกใจเเล้วพูดพร้อมกันว่า “ทำได้ด้วยเหรอ? อาจารย์สุดยอดจริงๆ!”
“สุดยอดเหรอ ?…”
นัวร์แทบจะไม่สามารถกลั้นคำด่าไว้ได้ รู้สึกเหมือน IQ ของเขากำลังลดต่ำลงเมื่ออยู่กับสองคนนี้
เมื่อสงบสติลง นัวร์เดินไปที่ชายฝั่งแล้วสั่งว่า “พวกเธอสองคนไม่ต้องตามฉันไป แค่ดูนามิไว้ก็พอ”
“เอาเถอะไม่ต้องดูแลเธอตลอดเวลาหรอกแค่ไม่ให้เธอหลงไปไหนก็พอ”
นามิทำหน้าเซ็งพูดว่า “ทำไมฉันไปกับพี่ไม่ได้? ฉันช่วยได้นะ!”
นัวร์ยิ้มและโบกมือไล่ “คราวหน้าเถอะนามิ ฉันต้องไปตามล่าโจรสลัดน่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างหยิ่งยโส นัวร์ก็หายไปจากสายตาของนามิ
นามิกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดแต่ไม่นานก็หันกลับไปหาพี่สาวคนโง่ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เฮะ เฮะ เฮะ”
ในขณะเดียวกัน นัวร์เดินผ่านป่าและพบหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ดูเหมือนจะเป็นลูกเรือมากกว่าชาวบ้าน
นี่แหละคือที่หมายของเขา
นัวร์ยืนยันจุดหมายของเขาและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน
ใกล้ๆมีชายร่างใหญ่กลุ่มหนึ่งในชุดกะลาสีเรือกำลังขนส่งลังหนักเป็นคู่ๆ
ขณะที่โจรสลัดตัวใหญ่คนหนึ่งอยู่คนเดียว กำลังดิ้นรนกับลังใบหนึ่งและเห็นนัวร์ เขามีแววตาเป็นประกายและตะโกนออกมา “เฮ้ เด็กน้อยช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
นัวร์รู้สึกตกใจ แต่ก็ตอบว่า “อืม โอเค”
เขาช่วยยกลังขึ้นเล็กน้อย เพื่อลดภาระของโจรสลัดคนดังกล่าว
โจรสลัดหัวเราะ “ขอบคุณนะเจ้าหนู !”
“ไม่เป็นไร”
ขณะที่พวกเขาเดินตามกลุ่มไปยังประตูหมู่บ้าน นัวร์สังเกตเห็นโจรสลัดสองคนกำลังตรวจสอบผู้คนที่ทางเข้า
นัวร์สนทนาอย่างเป็นกันเองกับโจรสลัดขณะที่เขาเข้าสู่หมู่บ้านโดยไม่ทำให้เกิดความสงสัยใดๆ
โจรสลัดยามคนหนึ่งถามอีกคนว่า “แกเคยเห็นเด็กคนนี้ไหม?”
“ไม่ ฉันนึกว่าแกรู้จักเขา”
ภายในหมู่บ้าน โจรสลัดร่างใหญ่ตบบ่าแน่นๆ ของนัวร์ด้วยความขอบคุณแล้วเดินจากไปกับพวกของเขา
นัวร์ได้ยินส่วนหนึ่งของการสนทนาของพวกเขาขณะที่เดินออกไป
“เด็กคนนั้นคือใครนะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เขาช่วยฉันยกลังอาจจะเป็นเด็กฝึกงานก็ได้”
“โอ้ เข้าใจแล้ว...
