ตอนที่ 71: ต่อหน้าเธอ...ยากที่จะยั้งใจ
ซ่งซีเงยหน้าขึ้นและโบกมือเรียกหานซาน “พี่หาน มานี่เร็ว ๆ”
หานซานเดินเข้ามาหาเธอ “ทำอะไรอยู่เหรอ?” เขายืนอยู่ข้างหลังซ่งซี วางมือทั้งสองข้างบนพนักเก้าอี้ มองดูเธอทำงานด้วยความสนใจ
ซ่งซีเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มอย่างสดใส ดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอพูดด้วยรอยยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวเรียงกัน “ฉันเขียนตารางไว้ตรงนี้ ช่วยเขียนลงให้หน่อยนะ”
สายตาของหานซานจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีแดงของเธออีกสักพักก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาดู
ในกระดาษเขียนว่า:
สิ่งที่พี่หานชอบ:
หานซานถาม “ต้องเขียนจริง ๆ เหรอ?” เขาไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้มาก่อน แม้แต่ตอนเขียนบันทึกประจำรุ่นตอนจบมัธยมปลายก็ยังไม่ละเอียดขนาดนี้
“ใช่ค่ะ” ซ่งซีพูด “เราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้ว ฉันต้องรู้จักคุณให้มากขึ้นสิ”
จริงด้วย…
หานซานวางกระดาษไว้บนโต๊ะ ด้วยความสูงของเขาทำให้เขาสามารถเขียนได้อย่างสะดวกเพียงแค่ก้มตัวเล็กน้อย ขณะเดียวกันซ่งซีที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนของหานซานกับเก้าอี้ของเธอ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยและพักศีรษะไว้บนอกของเขา ด้วยความใกล้ชิดแบบนี้ทำให้ซ่งซีรู้สึกประหม่าขึ้นมา
แต่ใบหน้าของหานซานยังคงนิ่งสงบ ปลายปากกาขยับไล่ไปบนกระดาษ ขณะที่เขาเขียนตัวหนังสืออย่างสวยงาม ซ่งซีสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจเขาจากเหนือหัวเธอ หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
ซ่งซีพยายามโฟกัสไปที่กระดาษ แต่หานซานที่อยู่ข้างๆ กลับทำให้เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้ เธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาและถ้าเธอเงยหน้าเพียงเล็กน้อย ก็สามารถจูบไปที่กระดูกไหปลาร้าของหานซานที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมาได้…
ซ่งซีจิกเก้าอี้แน่น รู้สึกไม่เป็นสุข
หานซานไม่รู้เลยว่าซ่งซีกำลังรู้สึกว้าวุ่นแค่ไหน เขาเขียนลงบนกระดาษว่า:
เพิ่งเขียนคำว่า "การทิ้งอาหาร" เสร็จ ก็มีลมหายใจร้อน ๆ เป่ามาบนใบหน้า หานซานหันสายตาลงมองซ่งซีอย่างเตือน “อย่าซน”
“พี่หาน พอจะเปลี่ยนสิ่งที่เราจะทำพรุ่งนี้เป็นคืนนี้ได้ไหม?” ซ่งซีที่เงียบมานานพูดขึ้น ทำให้หานซานถึงกับตะลึง
แคร็ก! ปลายปากกากดลงบนกระดาษแรงจนแตก
ลูกกระเดือกของหานซานใหญ่และดูเซ็กซี่ มันเป็นเกราะที่แข็งแกร่งตรงคอของเขา และตอนนี้ เกราะนั้นอดไม่ได้ที่จะขยับขึ้นลง มันไม่ใช่การป้องกันลำคอของเขาอีกต่อไป แต่เหมือนเป็นประตูเหล็กที่กักขังสัตว์ร้ายที่ดุร้ายที่สุดเอาไว้
ซ่งซีรู้ว่าหานซานกังวลอะไรอยู่ เธอเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อเขาเบา ๆ ด้วยใบหน้าแดง ๆ แล้วพูด “เราก็เป็นสามีภรรยากันแล้วนี่…”
“ไม่เสียใจใช่ไหม?” หานซานโน้มจมูกมาชนกับหน้าผากของเธอ เสียงที่อดกลั้นของเขายังซ่อนความต้องการไว้ไม่มิด
ซ่งซีสูดหายใจแรงและพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ไม่เสียใจ”
ทันทีที่พูดจบ หานซานก็ปล่อยมือข้างซ้ายลง ปากกาหมึกพู่กันร่วงลงบนโต๊ะ ซ่งซีก็ถูกยกตัวขึ้นและถูกอุ้มเข้าสู่อ้อมแขนของเขา เธอถูกพากลับไปที่ห้อง เมื่อประตูล็อก ซ่งซีก็ไม่มีที่ถอยอีกต่อไป
…
เวลา 00.30 น. หานซานเพิ่งปล่อยซ่งซีไป เธอนอนลงบนโซฟาด้วยสภาพอ่อนล้า ตาหวานฉ่ำจาง ๆ มีผ้าห่มบางคลุมตัวอยู่ เธอรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ใช่เพราะเจ็บปวด แต่เพราะรู้สึกเหมือนบางอย่างขาดหายไป
ซ่งซีรู้สึกกังวลเล็กน้อย
หานซานเปลี่ยนผ้าปูที่นอน เขาอาบน้ำเรียบร้อยแล้วและมีรอยข่วนจากเล็บผู้หญิงเล็ก ๆ ติดอยู่บนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของเขา
หลังจากปูที่นอนเสร็จ หานซานก็หันกลับมา แม้เขาจะไม่ดูตัวใหญ่มาก แต่ก็เต็มไปด้วยพลัง ซ่งซียังคงมองเขาไม่ละสายตา จ้องมองเขาอย่างไม่อาย
นี่คือสามีของเธอ มองเขาก็ไม่ผิดอะไร หานซานไม่ถือสาหากซ่งซีจะมองเขาแบบนี้ เขารัดผ้าขนหนูรอบเอวให้แน่น เดินเข้ามา โน้มตัวลงแล้วถามซ่งซี “จะนอนเลยไหม?”
ซ่งซีพูดว่า “เหนื่อยมาก…” จากนั้นก็หยุดพูดกะทันหัน นี่เสียงของฉันเหรอ? แห้งและแหบ
หานซานอุ้มซ่งซีจากโซฟาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน วางเธอลงบนเตียง แล้วหันหลังออกไปทำอะไรบางอย่าง
ซ่งซีที่มีเหงื่อชุ่มแปะอยู่บนคอของเธอรู้สึกว่าตาหนักและอยากหลับ
ไม่นาน หานซานก็กลับมาพร้อมแก้วน้ำใส่น้ำผึ้ง หานซานลูบแก้มซ่งซี เธอตื่นขึ้นและดื่มน้ำผึ้งที่เขาป้อนให้เล็กน้อย
คอเธอดีขึ้นมากจริง ๆ
หานซานวางแก้วลง ถอดผ้าขนหนูเพื่อเปลี่ยนชุดนอน ซ่งซีนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว เธออดยิ้มไม่ได้
หานซานมองเธอด้วยความสงสัย “ยิ้มอะไร?”
ซ่งซีชี้ไปที่นาฬิกาบนผนัง และพูดอย่างมีนัยยะว่า “ตั้งแต่เริ่มจนจบอาบน้ำ เราใช้เวลาไปทั้งหมดสี่ชั่วโมง”
หานซานเหลือบมองนาฬิกา
ตอนนี้เวลา 00.30 น. เข้าใจถึงนัยยะของซ่งซี หานซานรู้สึกกระดากใจเล็กน้อย “ขอโทษนะ ผมไม่รู้ขอบเขต” ความดึงดูดของซ่งซีต่อหานซานนั้นมากกว่าที่เขาคิด เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ในคืนนี้
สำหรับชายวัยสามสิบที่เพิ่งได้สัมผัสรสชาติแบบนี้เป็นครั้งแรก การควบคุมตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
หานซานจ้องมองริมฝีปากของซ่งซีอย่างตั้งใจและตอบเธออย่างตรงไปตรงมา “ต่อหน้าคุณ มันควบคุมยากมาก”
โอ้พระเจ้า คำพูดชวนหลงใหลอะไรอย่างนี้!
ฉันโดนซุ่มโจมตีเข้าแล้ว!
ซ่งซีพลิกตัวและเอาหน้าซุกลงในหมอน ไม่กล้ามองหานซานอีก
ก่อนหน้านี้ ซ่งซีเคยบ่นว่าถุงมือหนังของหานซานทำให้เธอรู้สึกไม่สบายเวลาโดนผิว เธอบอกให้เขาถอดออก หานซานลังเลสักครู่แต่ก็ตกลง ตอนนี้ซ่งซีกำลังจะนอน หานซานนั่งอีกฝั่งของเตียงและตั้งใจจะสวมมือปลอมให้ตัวเอง
ซ่งซียื่นมือไปแย่งมือปลอมของเขาไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง “ใส่ตอนนี้ทำไมคะ? มันเกินความจำเป็น”
หานซานอยากจะบอกว่าเขากลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ หลังจากเงียบไปสักพัก เขาก็พูดความจริงออกมา “ถ้าคุณตื่นมาแล้วเจอมือที่มีแค่สามนิ้ว คุณจะกลัว”
ซ่งซีมองหน้าหานซานด้วยสายตาซับซ้อน เธอขยับปากสองสามครั้ง เธออยากจะบอกหานซานว่ามือของเขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น “งั้นฉันนอนข้างนอก คุณนอนข้างใน ตอนฉันตื่นก็จะเห็นมือซ้ายของคุณ”
หานซานเสริม “ผมกลัวว่ามือขวาของผมจะกอดคุณเองตอนที่ผมหลับ”
ซ่งซีอยากจะกลอกตาอีกครั้ง เธอพูดอย่างไม่พอใจว่า “งั้นตัดมันทิ้งไปเลยดีไหม?” เขาช่างเรื่องมากจริง ๆ
หานซานรู้ว่าซ่งซีโกรธจึงไม่ดื้อดึงอีกต่อไป เขาวางมือปลอมลงและนอนลงอีกฝั่งของเตียง นี่เป็นครั้งแรกที่หานซานถอดถุงมือออกนอนหลังจากใช้ชีวิตร่วมกับซ่งซี มันรู้สึกดีมาก
