ตอนที่ 142 การเติมตา

เหล่าเฟิงปฏิเสธคำขอของเจียงเย่โดยไม่ลังเล แต่เจียงเย่ก็ไม่ได้เถียงกับเขา

แค่นั่งรอเงียบๆ

เวลาผ่านไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เจียงเย่ก็ได้รับคำเชิญวิดีโอคอลในห้องถ่ายทอดสด

เขายิ้ม เหล่าเฟิงก็เข้ามาในห้องถ่ายทอดสด

"ผมเลี่ยงหยางเสี่ยวซูไม่ได้ ที่การเติมตาให้ตุ๊กตากระดาษกลายเป็นข้อห้าม เพราะว่ากลัวจะโดนผีหลอก แต่ถ้าหยางเสี่ยวซูไปเกิดใหม่ บางทีก็คงไม่มีผีมาหลอกหลอน"

"ในเมื่อคุณเฟิงเข้าใจแล้ว งั้นโชว์ฝีมือการพับกระดาษให้พวกเราดูหน่อย ผมว่าตอนนี้ ในห้องถ่ายทอดสดมีคน 4-5 ล้านคน"

เจียงเย่พูดด้วยรอยยิ้ม เหล่าเฟิงยิ้มเจื่อนๆ แล้วก็ไปหาไม้ไผ่กับกระดาษ

เขาเป็นช่างพับกระดาษมาหลายสิบปี พอแสดงฝีมือออกมา ก็เห็นถึงความเชี่ยวชาญ

เขาว่ากันว่ายอดยุทธ์เร็วที่สุด ไม่ว่าจะเป็นวิชาอะไร ดูที่ความเร็วก็รู้ว่าเก่งหรือไม่เก่ง

เหล่าเฟิงพับกระดาษเร็วมาก แต่สิ่งที่เขาทำไม่ได้ลวกๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เหล่าเฟิงก็พับโครงกระดูกมนุษย์ แล้วก็ติดห่วง 10 ห่วง

ท่าทางยังคงรวดเร็ว  ช่างฝีมือเก่าก็คือช่างฝีมือเก่า

แล้วก็ค่อยๆ  แปะกระดาษลงบนโครงที่ทำจากไม้ไผ่ ค่อยๆ ปรากฏรูปร่างของมนุษย์

ฝีมือการพับกระดาษแตกต่างกันไป โดยเฉพาะในละครโทรทัศน์  ส่วนใหญ่ไม่ใช่งานของช่างฝีมือ ไม่ว่าจะเป็นบ้าน ม้าหรือว่าเด็กทอง ล้วนแต่ดู..   ไม่สวย

ลองคิดดู คนตายเอาของแบบนั้นไปฝัง จะไม่หลอกวิญญาณเหรอ?

ตุ๊กตากระดาษที่ไม่สวยในละครโทรทัศน์และภาพยนตร์มีเหตุผล

ในที่สุดเหล่าเฟิงก็พับตุ๊กตาหยางเสี่ยวซูเสร็จ บนกระดาษไม่มีรอยพับ

"เก่งมาก! คุณเฟิง คุณเก่งเรื่องพับกระดาษจริงๆ!”

เจียงเย่ชื่นชม ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดก็ชื่นชม

"ใช่ ถึงแม้ว่าพวกเราจะดูไม่เป็น แต่ความเร็วกับรูปร่างนี้เหมือนจริงมาก!”

เหล่าเฟิงเห็นคนชมก็ยิ้ม

แต่พอหยิบพู่กันขึ้นมา สีหน้าของเขาก็กังวลอีกครั้ง

พอยกมือขึ้น ทุกคนก็เห็นว่ามือของเหล่าเฟิงสั่น

เจียงเย่ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ปลอบใจไปก็ไม่มีประโยชน์

พู่กันแตะที่เบ้าตา เหล่าเฟิงพูด "ผมพับกระดาษมาหลายสิบปี ไม่เคยเติมตา เมื่อก่อน ตอนที่ลูกๆ ยังเล็ก พวกเขาก็ถามผมว่าทำไมพ่อไม่วาดตาให้ตุ๊กตากระดาษ? พอได้ยินคำถามนี้ ผมก็กลัว"

"ตอนนี้ ผมต้องลองแล้ว  ฮูๆๆ...   เติมตา เติมตา!”

เหล่าเฟิงกัดฟัน เติมตาให้ตุ๊กตากระดาษ ตอนนี้ ตุ๊กตากระดาษยังไม่มีชีวิต แต่ดูเหมือนภาพเหมือนที่วาดด้วยดินสอ

เหมือนกับว่ายืนนิ่งๆ  แต่มีอารมณ์

"นี่คือหยางเสี่ยวซูเหรอ?"

"เขาจะมาจริงๆ เหรอ?"

"ลมพัด ผู้ดำเนินรายการ ที่บ้านผมมีลมพัด!”

"หนาวมาก ลมเย็นมาก!”

เหล่าเฟิงพูด  ในบ้านมีของบางอย่างโดนลมพัด

เจียงเย่มองดูแล้วก็พูด "ในเมื่อมาแล้วก็ออกมา"

พูดจบ ร่างของหยางเสี่ยวซูก็ยืนอยู่ที่ประตู

เขาผูกคอตาย แต่ถึงแม้ว่าจะกลายเป็นผี เขาก็ยังคงดูน่ากลัว

พอเข้ามาในห้อง หยางเสี่ยวซูก็มองดูเหล่าเฟิง แล้วก็มองดูเจียงเย่

"หยางเสี่ยวซู นายรู้ว่าห้ามเติมตา ทำไมนายถึงยอมเติมตาให้ตุ๊กตากระดาษของป้าชุ่ยฮวา?"

หยางเสี่ยวซูมองดูเหล่าเฟิงด้วยแววตาที่ซับซ้อนแล้วก็ขอโทษเหล่าเฟิง

"ลุงเฟิง ขอโทษ! ผมหยางเสี่ยวซู ทั้งชีวิตไม่ได้เรื่อง แต่ช่วงก่อน ผมอยากเป็นคนดีจริงๆ ผมจ่ายค่าเทอมลูกไม่ได้ แม่ป่วยก็ไม่มีเงินรักษา ภรรยาผมก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาหลายปีแล้ว"

"วันนั้น ลูกผมโดนรังแกที่โรงเรียน ผมชอบอวดเบ่งที่เมือง คิดว่าตัวเองแน่ แต่พ่อแม่ของเด็กที่รังแกลูกผมเป็นคนรวย พอเห็นเขา ผมก็ไม่กล้าพูดอะไร เขายืนอยู่ตรงหน้าผม ตบหน้าผม 10 ที"

"ฮ่าฮ่า  ผู้ชายทำอะไรไม่ได้ก็ไร้ค่า ลูกโดนรังแก ผมก็อยากจะช่วย แต่สุดท้ายล่ะ? สุดท้าย โดนตบหน้าต่อหน้าลูก ตอนนั้น ผมรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง ผมก็เข้าใจว่าเมื่อก่อนผมมันเลวแค่ไหน"

"แต่..   ผมทำอะไรได้? ผมไม่รู้อะไรเลย นอกจากดื่มเหล้า โม้  สิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็คือพับกระดาษ แต่ตอนนี้ งานฝีมือนี้หาเงินไม่ได้ คนที่หาเงินได้ก็มีแค่ลุงเฟิงที่ดังๆ ผมก็เลยต้องทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงก่อน วันนั้น หลานชายของป้าชุ่ยฮวามาหาผม เขาอยากจะให้เติมตาให้ตุ๊กตากระดาษ เขาบอกว่าแม้แต่ลุงเฟิงก็ไม่กล้ารับงานนี้"

"หลานชายของป้าชุ่ยฮวาให้เงินมัดจำ 500 หยวน ถ้าทำเสร็จ ได้ 2-3 พันหยวน นี่เป็นงานใหญ่ ผมเลยคิดว่าต้องรับให้ได้ ผมก็เลยไม่ลังเล ตอนนั้น ผมคิดว่าถ้าผมทำได้ดีรับงานที่ลุงเฟิงไม่กล้ารับ คนทั้งประเทศก็จะรู้จักผม บางที ผมอาจจะรวยก็ได้!”

"ผมก็เลยทำแบบนั้น ผมยังคุยโม้ว่างานพับกระดาษที่ดีที่สุดต้องเติมตาเพื่อที่จะให้ทุกคนมาหาผม ขอโทษ..ลุงเฟิง ตอนเป็นคน  ผมไม่ใช่คนดี แม้แต่ตอนจะตาย ผมก็ยังคิดจะทำลายชื่อเสียงของคุณ"

"แค่ไม่คิดเลยว่าการเติมตาทำไม่ได้ คืนนั้น หลังจากที่ผมเติมตาให้กับหัวทั้ง 2 หัว เหลนๆ ของป้าชุ่ยฮวาก็ออกมา พวกเขามากวนผมทุกวัน ไปไหนก็เจอพวกเขา"

"ผมกลัว ผมกลัวจริงๆ ผมไม่อยากตาย แต่ไปไหนก็เจอพวกเขา พวกเขายังพูดว่า "ลุง ลุงพับพวกเราน่าเกลียดจัง"

"ลุง  ลุงพับกระดาษไม่เป็น ทำไมถึงพับพวกเรา?"  ใช่ ผมทำอะไรไม่เป็น ผมเป็นคนไร้ค่า คนไร้ค่าอย่างผมมีชีวิตอยู่ไปทำไม? ตายๆ ไปซะดีกว่า!”

หยางเสี่ยวซูพูด นั่งยองๆ ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่เขาถูกผีเด็ก 2 ตนหลอกหลอน แล้วเพราะว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ เขาก็เลยหาเชือกผูกคอตายที่บ้าน!