บทที่ 105 ความเอื้อเฟื้อของโบร์ช
เสียงดังโครมเมื่อโบร์ชเปิดฝาหีบไม้ขึ้น แสงทองสว่างวาบจนใบหน้าของเวย์นเปล่งประกายออกมา
ภายในหีบเต็มไปด้วยเหรียญทองหลากหลายชนิด อัญมณี และเพชรพลอยจนแน่นเต็มหีบ แค่เพียงมองก็รู้ว่ามูลค่าของสิ่งของเหล่านี้น่าตื่นตาตื่นใจมาก
โบร์ชลูบหนวดแล้วหันไปมองภรรยาข้างกายก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“เพื่อนรัก นี่คือของขวัญที่ข้ากับมิห์ลกาทาบรัคตัดสินใจมอบให้เธอ”
“ทรัพย์สมบัติในหีบนี้คือสิ่งที่เธอใช้เวลารวบรวมมากว่าสิบปี ฉันเองก็ไม่รู้จำนวนที่แน่นอน แต่เชื่อได้เลยว่ามูลค่าน่าจะมากกว่าห้าพันออเรน”
“ข้าคิดว่า นี่น่าจะเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตั้งแต่เจ้าเป็นนักล่าอสูรมาล่ะสิ”
คำพูดของโบร์ชทำให้เวย์นรู้สึกสั่นสะท้านจริง ๆ กองทองคำแวววาวที่อยู่ตรงหน้าทำให้ตาลายไปหมด
เขาลองประเมินคร่าว ๆ แล้วรู้ได้ทันทีว่าจำนวนที่โบร์ชพูดนั้นยังน้อยไปด้วยซ้ำ สมบัติในหีบมีหลายชนิดและแม้การแลกเปลี่ยนจะยุ่งยากแต่ของเหล่านี้มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์และสภาพยังดีมากจึงเหมาะกับการขายให้กับนักสะสม
ถ้ามีเวลาและขายเป็นของเก่าหรือศิลปวัตถุ ค่าตอบแทนอาจจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
อย่างไรก็ตาม ทรัพย์สมบัติเหล่านี้น่าจะเป็นของที่มังกรมักหวงแหนที่สุด แม้แต่คู่ครองของมังกรเองก็ยากจะเกลี้ยกล่อมให้ยกสมบัติออกมาได้ จึงน่าสงสัยว่าโบร์ชทำได้อย่างไร
เวย์นเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาเพราะอดสงสัยไม่ได้
โบร์ชยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ขณะจับมือภรรยาด้วยท่าทางโอ้อวดเล็กน้อย
“เรื่องนี้ไม่ยากข้ามีสมบัติที่เซอร์รีเคียนมากกว่าที่นี่สิบเท่า”
“ข้าสัญญากับเธอไว้ว่าถ้าเรากลับไปถึงเซอร์รีเคียนเมื่อไร ข้าจะให้ทองคำเพิ่มสามเท่า และจะสร้างคฤหาสน์หลังใหญ่ให้เธอนอนบนกองทองคำทุกคืน เธอจึงยอมตกลง”
ฟังโบร์ชพูดอย่างคนมั่งมี เวย์นไม่รู้สึกอิจฉาแต่กลับรู้สึกยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับเศรษฐีมหาศาลแบบนี้
จากนั้น โบร์ชหยิบเกล็ดสีทองขนาดเท่าฝ่ามือแล้วยื่นให้เวย์นพร้อมกล่าวว่า
“เพื่อนรัก ทรัพย์สมบัติเหล่านี้เป็นแค่ของนอกกาย แต่ของขวัญชิ้นนี้คือสิ่งที่ข้าตั้งใจทำให้เธอโดยเฉพาะ”
“ข้าเรียกมันว่า ‘ดวงดาวแห่งมังกรทอง’”
“เจ้าคงสังเกตแล้วว่าข้ามีความสามารถในการเปลี่ยนร่างได้ ไม่ใช่เพียงแค่ภาพลวงตา แต่เป็นการเปลี่ยนรูปร่างจริง ๆ ความสามารถนี้ไม่ถูกขัดขวางด้วยแร่กันเวทหรือเวทมนตร์อื่น ๆ ซึ่งถือเป็นความสามารถที่วิเศษมาก”
“และในเกล็ดชิ้นนี้ ฉันก็ได้ถ่ายพลังนั้นเข้าไป”
“เพียงแค่เธอเติมพลังเวทลงไปในเกล็ดนี้ มันจะนำทางพลังเวทของเธอให้เปลี่ยนร่างได้ตามที่เธอต้องการ”
“แต่เกล็ดชิ้นนี้สามารถบันทึกได้เพียงรูปร่างเดียวเท่านั้น และการเปลี่ยนร่างก็มีข้อจำกัดอยู่”
“เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนเป็นแมลงวันหรือยักษ์ได้ รูปแบบการเปลี่ยนแปลงจะจำกัดอยู่ในขอบเขตเล็กน้อยเท่านั้น แต่เพียงแค่นี้ก็ถือว่าเป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมมากแล้ว”
โบร์ชตบหน้าอกของตัวเองแล้วกล่าวด้วยความจริงใจว่า
“ข้าทำเกล็ดแบบนี้ได้แค่สามชิ้น การใช้พลังทำให้ฉันเกือบสูญเสียความสามารถในการแปลงร่างไปตลอดกาล ฉันมอบมันให้กับภรรยา ลูก และเจ้า ซึ่งเจ้าคงนึกออกว่ามันล้ำค่าเพียงใด”
เวย์นรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของโบร์ชเมื่อได้สัมผัสเกล็ดสีทองในมือ นี่คือสมบัติล้ำค่ามากและเป็นของหายากอย่างแท้จริง มันมีประโยชน์ทั้งในการต่อสู้ การปลอมตัว และการหลบหนี
โบร์ชใส่ใจเขาจนถึงขั้นยอมมอบสมบัตินี้ให้ เวย์นรู้สึกถึงความจริงใจอันล้นเหลือจากมิตรภาพที่แท้จริงนี้
เวย์นผู้ที่มีนิสัยตอบแทนน้ำใจอย่างเต็มที่ จับมือของโบร์ชและให้คำมั่นด้วยความจริงใจว่า “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เป็นเพื่อนกับเจ้า โบร์ช”
“ในอนาคต หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้า ข้าจะไม่มีวันเพิกเฉย”
โบร์ชยิ้มพลางลูบหัวซาเคียที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนตอบว่า“มันเป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว นักล่าอสูรพวกเจ้าก็มีอายุยืนยาว มิตรภาพของเราจะคงอยู่ได้หลายร้อยปี หรือแม้กระทั่งเป็นพัน ๆ ปี”
“ถ้าวันหน้าข้าต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ ข้าจะไม่เกรงใจแน่ ๆ”
ทั้งคู่เอ่ยคำพูดที่ซาบซึ้งกันและดื่มฉลองด้วยสุราหลายแก้ว แม้ว่าซาเคียและแม่ของเธอจะเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์แล้ว แต่พวกเธอยังไม่สามารถใช้ภาษาเหมือนมนุษย์ได้ อย่างไรก็ตาม น้ำผลไม้และขนมที่เวย์นเตรียมไว้ทำให้มังกรสาวทั้งสองรู้สึกเพลิดเพลินและกินกันอย่างมีความสุข
ต่อมา โบร์ชหยิบเขาสีทองที่แกะสลักจากเขี้ยวมังกรชิ้นสุดท้ายบนโต๊ะส่งให้เวย์นพร้อมอธิบายว่า
“เขานี้ไม่ใช่ของหายากมาก แต่เนื่องจากแกะสลักจากเขี้ยวของข้าเองและใส่พลังเวทลงไป ทำให้มันสามารถสื่อสารกับร่างกายของข้าได้”
“อาณาจักรเซอร์รีเคียนของข้าอยู่ห่างจากที่นี่มาก ต่อให้มีข่าวสารใด ๆ ก็ตาม การติดต่อก็ลำบาก”
“แต่ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ แค่เป่าเขานี้ ข้าจะรีบมาช่วยเจ้าให้เร็วที่สุด”
เมื่อเข้าใจว่าเขานี้เป็นเขาขอความช่วยเหลือ เวย์นรู้สึกซาบซึ้งอีกครั้ง เขาเก็บเขานั้นไว้อย่างตั้งใจและตบไหล่โบร์ช ก่อนจะมอบของขวัญที่เขาสัญญาไว้ให้แก่โบร์ช
ของขวัญนั้นคือชุดไพ่กวินท์ที่บรรจุในกล่องไม้ใหญ่
เพียงแค่การ์ดพื้นฐานก็มีถึงสามสิบชุด ส่วนการ์ดพิเศษอื่น ๆ ก็มีอีกจำนวนมาก แม้จะประเมินตามมูลค่าขั้นต้น การ์ดเหล่านี้ก็น่าจะมีมูลค่าหลายร้อยออเรน และหายากจนคนที่ชอบสะสมต่างก็เก็บสะสมไว้
เวย์นต้องใช้เวลาและความพยายามมากในการรวบรวมการ์ดเหล่านี้ เขาต้องไปตามหาตามร้านค้าต่าง ๆ และโรงเหล้าทั่วเมือง ใช้เงินและคำพูดไม่น้อยกว่าจะได้การ์ดมาครบ
โบร์ชพอใจมากเมื่อได้รับของขวัญนี้ ที่เซอร์รีเคียนมีกิจกรรมที่เขาสนุกได้น้อยมาก นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาชอบเดินทางท่องเที่ยวไปยังประเทศต่าง ๆ
การมีชุดไพ่กวินท์จากเวย์นทำให้เขามีกิจกรรมให้ทำยามว่างอย่างสนุกสนาน
อย่างไรก็ตาม โบร์ชและครอบครัวต้องเดินทางกลับเซอร์รีเคียนจึงไม่สามารถอยู่ได้นาน เวย์นได้เพียงทำอาหารมื้อกลางวันอย่างเต็มที่เพื่อให้ทุกคนได้เพลิดเพลินกับอาหารที่เตรียมอย่างพิถีพิถันก่อนพวกเขาจะออกเดินทาง
เวย์นรู้สึกใจหาย เพราะการเดินทางกลับครั้งนี้อาจทำให้พวกเขาไม่ได้พบกันอีกนาน
โบร์ชไม่ได้รู้สึกเศร้าเลย เขากอดเวย์นอย่างอบอุ่นและเอ่ยเชิญชวนอย่างกระตือรือร้น
“อย่าเศร้าไปเลยเพื่อนรัก แม้ต้องลาจากกันชั่วคราว”
“อย่าลืมว่าฉันเป็นมังกรที่สามารถโบยบินบนท้องฟ้าได้”
“หากเจ้าว่างเมื่อไร เป่าเขาที่ฉันให้ไปส่งสัญญาณมา ฉันจะพาเธอไปยังอาณาจักรของฉัน ฉันจะเลี้ยงดูเธอด้วยอาหารชั้นเลิศ เครื่องดื่มที่ดีที่สุด และผู้หญิงที่สวยที่สุด”
“เวลาของเรายังมีอีกมาก เราต้องได้พบกันอีกแน่ ๆ ในอนาคต”
(จบบท)###Bottom of Form
