บทที่ 77 เงินเดือน

บทที่ 77 เงินเดือน

ฟางจือสิงเข้าใจแล้ว เขาจึงถามต่อว่า “ขอถามท่านหัวหน้า มีวิธีอื่นที่จะหาเม็ดยาเพิ่มได้ไหม?”

“แน่นอน มีหลายวิธีเลย!”

ลูอันฝู่หัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “อย่างนี้นะ ฉันจะแนะนำให้นายสามวิธีที่น่าเชื่อถือ นายลองพิจารณาดู

วิธีแรก ฉันดูแลอยู่ที่ หอหลอมอาวุธ ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับตีอาวุธโดยเฉพาะ

อาวุธถือเป็นของมีค่า คนธรรมดาที่ใส่ชุดเกราะและถืออาวุธอาจสามารถเอาชนะนักสู้ระดับขั้นกวนลี่  ด่านงูเล็ก ที่ฝึกฝนมาหลายปีได้เลย

สรุปคือ นายสามารถมาฝึกฝนทักษะการตีอาวุธที่นี่ หากนายสามารถตีอาวุธได้เอง ก็สามารถแลกเป็นเม็ดยาได้ ถือว่าใครมีฝีมือก็ย่อมได้รับผลตอบแทนมาก

วิธีที่สอง ค่อนข้างเสี่ยงอยู่บ้าง นายสามารถลองเข้าไปล่าสัตว์อสูรในเขตต้องห้าม แล้วนำเนื้อสัตว์อสูรมาแลกเป็นเม็ดยา แต่นายต้องเสี่ยงชีวิตเข้าไปสู้

วิธีที่สาม ก็ไม่ง่ายเช่นกัน อาจกล่าวได้ว่าอันตรายกว่าวิธีที่สอง นั่นคือการตามล่าหรือตามฆ่าผู้ต้องหาที่ถูกประกาศจับ

ผู้ต้องหาหลายคนมีค่าหัวที่สูงมาก หากนายมีความสามารถจับกุมหรือสังหารพวกเขาได้ ก็จะสามารถหาเม็ดยาได้เป็นจำนวนมากเช่นกัน”

ฟางจือสิงเข้าใจอย่างรวดเร็วและครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนถามด้วยความสงสัยว่า “เม็ดยานี้ เราไม่สามารถผลิตเองได้หรือ?”

ลูอันฝู่ถอนหายใจ “หากสามารถผลิตเม็ดยาได้เองก็คงดีไปแล้ว แต่เสียดาย วิธีการผลิตเม็ดยานั้นถือเป็นความลับขั้นสูงที่ถูกควบคุมโดยตระกูลชั้นสูง คนภายนอกไม่มีทางรู้ได้เลย”

ฟางจือสิงคิดในใจว่า "ก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ"

จากนั้น เขาก็รับเงินเดือนของเดือนนี้พร้อมกับรับเหรียญตราที่เป็นสัญลักษณ์ของหัวหน้าสาขา

“เสร็จสิ้นแล้ว”

ฟางจือสิงยิ้มเบา ๆ และเดินออกจากหอหลอมอาวุธอย่างรวดเร็วทันที

ตอนนี้เป็นช่วงเย็น ทันใดนั้นฝนปรอยบาง ๆ ก็ตกลงมา ทำให้อากาศเย็นลงเล็กน้อย

ไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นช่วงปลายเดือนตุลาคมแล้ว อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ

“อากาศเย็นขึ้นแล้ว ชีวิตของผู้ลี้ภัยจะยิ่งลำบากขึ้น ความวุ่นวายก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น สถานการณ์อาจพลิกผันได้ในทันที”

ฟางจือสิงกล่าวเบา ๆ ด้วยความกังวล

เสี่ยวโก่วตอบว่า “ในตัวเมืองนั้นยังสงบสุข ผู้คนยังคงเพลิดเพลินไปกับการร้องเพลงและเต้นรำ ใช้ชีวิตอย่างสบาย คนรวยยิ่งสุขสบายหนักขึ้นไปอีก ใช้ชีวิตหรูหราและฟุ่มเฟือย”

ฟางจือสิงครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “ยุคสมัยแห่งความวุ่นวายได้มาถึงแล้ว ความสงบสุขแบบนี้คงอยู่ได้ไม่นาน สงครามใกล้จะเข้ามาหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ฉันต้องรีบแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วที่สุด”

เสี่ยวโก่วพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนเย้ยหยันว่า

“ชื่อเสียงของนายตอนนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ ถ้าหากมีวีรบุรุษผู้แข็งแกร่งผ่านมาที่นี่ แล้วอยากจะสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง นายอาจเป็นเป้าหมายแรกที่ถูกจัดการ”

ฟางจือสิงรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว เขาเข้าใจว่า "หากไม่คิดการณ์ไกล ย่อมมีปัญหาใกล้ตัว"

แต่เขาก็คิดถึงทั้งเรื่องระยะไกลและใกล้ตัว

พูดสั้น ๆ ได้ว่า น่ารำคาญจริง ๆ!

ขณะเดินอยู่บนถนน ฟางจือสิงได้พบกับเวินอวี้เหวิน หัวหน้าคนรับใช้

ฟางจือสิงรู้อยู่แล้วว่า เวินอวี้เหวินไม่ใช่แค่หัวหน้าคนรับใช้ธรรมดา แต่ยังเป็นที่ปรึกษาอีกด้วย เป็นคนที่หลัวเพยอวิ๋นไว้ใจมากที่สุด และมีอิทธิพลทั้งในและนอกที่ว่าการเมือง อาจมีตำแหน่งที่สูงกว่าหลัวเค่อเจาด้วยซ้ำ

ฟางจือสิงลดท่าทีลงทันที พร้อมยิ้มทักทาย “คุณเวิน ทานข้าวเย็นหรือยังครับ?”

“ทานแล้ว ๆ” เวินอวี้เหวินยิ้มอ่อนโยน “ฟางจือสิง คุณไปไหนมาน่ะ?”

ฟางจือสิงตอบ “ผมเพิ่งไปที่หอหลอมอาวุธมาครับ”

เวินอวี้เหวินพยักหน้า “สมควรแล้ว เพราะคุณเป็นหัวหน้าสาขาที่ถูกแต่งตั้งของหอหลอมอาวุธเงินเดือนของที่นั่นก็มีส่วนของคุณด้วย”

ฟางจือสิงแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ “ตำแหน่งหัวหน้าสาขานี้ท่านเจ้าเมืองช่วยหามาให้ ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีจริง ๆ”

เวินอวี้เหวินหัวเราะ “คุณแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี นั่นก็ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุดสำหรับท่านเจ้าเมืองแล้ว อ้อ ใช่แล้ว เงินเดือนจากที่ว่าการเมืองก็จะถูกจ่ายให้คุณด้วย เงินเดือนของคุณคือหนึ่งหมื่นเหรียญใหญ่ และเม็ดยาระดับสูงสิบเม็ด”

ฟางจือสิงเข้าใจทันที ว่าเงินเดือนจากทั้งสองที่นั้นเท่ากัน

รวมแล้วในแต่ละเดือนเขาจะได้รับเงินสองหมื่นเหรียญใหญ่และเม็ดยาระดับสูงยี่สิบเม็ด

แต่ปัญหาคือ วิชาเลือดทะเลแห่งโชคชะตาอันโหดร้าย ต้องใช้เม็ดยาระดับสูงถึง 4,100 เม็ด หากจะสะสมด้วยเงินเดือนอย่างเดียว คงต้องใช้เวลาถึง 17 ปี

ซึ่งแน่นอนว่า ไม่เพียงพอเลย

กล่าวคือ เม็ดยาที่จ่ายให้ในแต่ละเดือนนั้นเป็นเพียงแค่การสนับสนุนขั้นพื้นฐาน ปริมาณน้อยมาก

หากใครต้องการหาเม็ดยามากขึ้น ก็ต้องทำผลงานมากขึ้น และต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลชั้นสูง

“ในอดีต หลายคนเป็นหนี้บ้าน ใช้เวลาทั้งชีวิตจ่ายหนี้ มาในโลกนี้ก็ไม่ต่างกัน ทุกคนกลายเป็นทาสของเม็ดยา เหมือนกับ หลัวตัวเซียงจื่อ ไม่มีผิด”

ฟางจือสิงนึกในใจด้วยความสะท้อนใจ

เมื่อกลับถึงบ้านพัก พ่อครัวได้เตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว สาวใช้ก็เตรียมน้ำอาบไว้พร้อม

ฟางจือสิงทานอาหาร จากนั้นก็แช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ เพลิดเพลินกับความสงบสุขที่ไม่ได้สัมผัสมานาน

ไม่นานนัก เวินอวี้เหวินก็ส่งคนมาให้เงินเดือนของเดือนนี้

ต้องบอกเลยว่า เวินอวี้เหวินเป็นคนที่จัดการได้ดีมาก ไม่ขาดตกบกพร่อง ทำให้คนไม่มีข้อครหาสักคำ

“แค่ก ๆ~”

จู่ ๆ เสี่ยวโก่วก็ไอขึ้นมา เขานั่งยอง ๆ อยู่ข้างอ่างอาบน้ำ หางสั่นพลิ้วไปมา เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้า

ฟางจือสิงรู้ดีว่าเจ้าหมานี่ต้องการอะไร จึงนั่งแช่น้ำต่อไปอย่างสบายใจ โดยไม่สนใจเขา

“แค่ก ๆ!” เสี่ยวโก่วเกือบจะทนไม่ไหว เขาหมุนรอบอ่างอาบน้ำไปมา ไม่หยุดไอ

ฟางจือสิงเริ่มหงุดหงิด เขามองไปที่เสี่ยวโก่วแล้วพูดเสียงห้วน ๆ

“คอเจ็บหรือไง? ถ้ามีอะไรจะปล่อยก็ปล่อยไปเถอะ”

เสี่ยวโก่วนั่งยอง ๆ ยื่นลิ้นออกมา หางของมันขยับไปมาเล็กน้อย พร้อมกับหัวเราะขี้เล่น

“ฟางจือสิง ฉันเพิ่งคำนวณดูแล้วนะ ทุกเดือนนายจะได้แค่ยี่สิบเม็ดยา สำหรับนายแล้วมันแค่เนื้อยุง ไม่มีประโยชน์มากนัก ไม่ดีกว่าเหรอ…”

ฟางจือสิงพูดไม่ออก “อะไรนะ? นายอยากกินเม็ดยาเหรอ?”

เสี่ยวโก่วยืดอกขึ้นทันที หางของมันส่ายอย่างรวดเร็ว

“ไปให้พ้น!”

ฟางจือสิงหันหน้าหนีไป ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

เสี่ยวโก่วรีบร้องออกมา “ทำไมต้องขี้เหนียวขนาดนี้ด้วยล่ะ? อย่าลืมว่าเราควรแบ่งปันความสุขกันนะ”

ฟางจือสิงหัวเราะเยาะ “ปกติให้ทำอะไรสักอย่าง นายก็อ้างไม่อยากทำ ไม่ยอมทำทุกที ตอนนี้มาพูดเรื่องแบ่งปันความสุข?”

เสี่ยวโก่วร้องขึ้น “ครั้งที่แล้วฉันช่วยนายไล่โจรน้ำไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่มีฉัน นายจะไปสู้กับกัวติ้งซานได้เหรอ?”

ฟางจือสิงจ้องมันด้วยสายตาคม “ยังจะพูดอีกเหรอ? งานของนายคือคอยเฝ้าระวัง สังเกตศัตรูให้ดี แต่นายกลับปล่อยให้ฉันโดนโจรน้ำซุ่มโจมตีได้!”

เสี่ยวโก่วพูดไม่ออก “ฉันยังแค่สุนัขตัวเล็ก ๆ อย่าคาดหวังจากฉันมากเกินไปเลย”

ฟางจือสิงยิ้มเยาะ “ฉันเริ่มสงสัยแล้วนะว่า เลี้ยงหมูอาจจะคุ้มกว่าการเลี้ยงนายเสียอีก”

เสี่ยวโก่วโกรธ “ฟางจือสิง! พอเถอะนะ อย่ามาเล่นตุกติกกับฉัน! อย่างนี้เลย ถ้านายเลี้ยงฉันให้ใหญ่ขึ้นจนแข็งแกร่ง มันก็จะมีประโยชน์แน่! การลงทุนต้องมีผลตอบแทนสิ!”

ฟางจือสิงมองมันอย่างเหนื่อยหน่าย “นายมันการลงทุนที่เห็นผลขาดทุนชัดเจน! ถ้าฉันตาบอดคงลงทุนกับนายไปแล้ว!”

เสี่ยวโก่วฮึดฮัด “พูดตรง ๆ เลยเถอะ นายต้องการอะไร?”

ฟางจือสิงหรี่ตาเล็กน้อย ยิ้มมุมปาก “ฉันคิดว่าเราทั้งสองคนขาดความเข้าใจซึ่งกันและกัน เราควรฝึกฝนกันให้มากขึ้น เพื่อเพิ่ม ‘พันธะ’ ของเรา!”

เสี่ยวโก่วรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนถามด้วยความกังวล

“นายจะให้เราฝึกอะไร?”

ฟางจือสิงเงียบ ๆ หยิบจานขึ้นมาแล้วเดินไปทางลานด้านนอก มองไปที่เสี่ยวโก่วแล้วยกคิ้วขึ้น พร้อมกับสัญญาณที่เหมือนจะโยนมันออกไป

“…”

เสี่ยวโก่วแสดงท่าทางฟันกราม แสดงความโกรธจัดพร้อมสายตาฆ่าฟัน....

..........