บทที่ 477 ฮั่นยวิ้น

"เรื่องดีอะไรหรือ?" ฉู่เจี่ยรีบถาม หลัวอี้หางให้เขานั่งลงก่อน แล้วจึงถามคำถามว่า "เธอรู้ไหมว่าโมเดล PPP คืออะไร?"

ฉู่เจี่ยไม่รอช้า ตอบทันทีและมั่นใจ "ไม่รู้ครับ"

"เฮ้อ ความรู้เธอนี่แคบไปแล้ว" หลัวอี้หางถอนหายใจแล้วจึงหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน "PPP คือรูปแบบการร่วมลงทุนระหว่างภาครัฐและเอกชน รัฐบาลจะร่วมมือกับภาคเอกชน แบ่งปันการลงทุน การก่อสร้าง และความเสี่ยงในการดำเนินการ เธอเข้าใจหรือยัง?"

ฉู่เจี่ยทำหน้าเครียด แต่ยังอดไม่ได้ที่จะตอบว่า "พี่หลัวเองก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันใช่ไหม?"

"ผมพึ่งรู้เองนั่นแหละ" หลัวอี้หางพูดหน้าด้าน ๆ "แต่เข้าใจแล้วใช่ไหม?"

"เข้าใจแล้วครับ" คราวนี้ฉู่เจี่ยพยักหน้าจริงจัง "เราจะร่วมมือกับรัฐบาล จัดตั้งบริษัทใหม่ แล้วทั้งแผนกของข้าก็จะไปร่วมกับบริษัทใหม่นี้ใช่ไหมครับ"

"ถูกต้อง" หลัวอี้หางพยักหน้า "บริษัทใหม่นี้ชื่อว่า ‘ฮั่นยวิ้น’ เป็นบริษัทด้านวัฒนธรรมและสื่อที่ใช้โมเดล PPP ที่ผมเพิ่งอธิบายให้ฟังนี้"

บริษัทฮั่นยวิ้นนี้จะได้รับการลงทุนจากชิงอินการเกษตรเป็นจำนวนเงิน 8 ล้านหยวน คิดเป็นหุ้น

80% ส่วนทางเทศบาลเมืองเทียนฮั่นนั้นจะตั้งกองทุนพิเศษร่วมกับหน่วยงานรัฐอื่น ๆ ลงทุนอีก 2 ล้านหยวน ถือหุ้น 20% โดยจะดำเนินงานในรูปแบบบริษัทเอกชนและมีการขยายหุ้นในอนาคต

ภารกิจของบริษัทคือการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเทียนฮั่น ไม่ว่าจะเป็นการจัดการด้านการตลาดของธุรกิจ การสร้างแบรนด์ การขยายช่องทางประชาสัมพันธ์ ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถในการหารายได้ด้วยตัวเอง

ฉู่เจี่ยพิจารณาอย่างละเอียดก่อนถามว่า "แล้วฝ่ายรัฐบาลมีบทบาทอย่างไรบ้างครับ แค่ผู้ลงทุนหรือมีส่วนร่วมจริงจัง?"

"มีส่วนร่วมจริง ๆ" หลัวอี้หางตอบ "ฝ่ายรัฐบาลจะใช้ศูนย์รวมสื่อในการสนับสนุนทรัพยากร แต่เนื้อหาที่นำเสนอต้องผ่านการตรวจสอบด้วย"

ฉู่เจี่ยพอใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน ศูนย์รวมสื่อนี้คือการรวมทรัพยากรสื่อต่าง ๆ ของรัฐ เช่น วิทยุ โทรทัศน์ และสื่อออนไลน์ เป็นหน่วยงานสื่อใหม่ที่มีอำนาจส่งเนื้อหาทั้งในระดับท้องถิ่นและระดับภายนอกเมืองได้โดยตรง

หลัวอี้หางสรุปว่า "บริษัทนี้จะเป็นบริษัทย่อยของชิงอินการเกษตร เหมือนกับร้านแมวเหมียวเถา ผมตั้งใจให้เธอเป็นผู้ดูแล ทุกอย่างจะเป็นหน้าที่ของเธอ มีปัญหาไหม?"

"มีครับ!" ฉู่เจี่ยตอบทันที

"หือ? มีอะไรหรือ?"

"สถานที่ทำงานจะอยู่ที่นี่หรือที่อื่นครับ?" ฉู่เจี่ยถามอย่างร้อนใจ

หลัวอี้หางหัวเราะ "ห่วงเรื่องซื่อเจวียน หรือห่วงโรงอาหาร?"

"ห่วงทั้งสองอย่างครับ" ฉู่เจี่ยตอบแบบหน้าด้าน ๆ

"ไม่ต้องห่วงหรอก เมืองจะเช่าตึกให้เธอ แต่ผมก็จะกันพื้นที่ตรงนี้ไว้ให้ด้วย เธอหาเงินให้บริษัทขนาดนี้ ซื้อรถไปวิ่งระหว่างสองที่ได้เลย ผมจะจ่ายค่าน้ำมันให้ด้วย"

เมื่อฉู่เจี่ยออกจากห้องทำงาน เขายังคิดเรื่องจะซื้อรถอะไรอยู่ แต่พอเปิดดูอีเมลจากหลัวอี้หาง กลับเต็มไปด้วยงานยาวเหยียด ทั้งเรื่องเช่าตึก ติดต่อศูนย์สื่อ และจัดการบัญชี และยังต้องหาผู้ตรวจสอบบัญชีทั้งสองฝ่าย รวมถึงการคำนวณต้นทุนกำไรของแต่ละบริษัทแยกกันด้วย

และหลัวอี้หางยังส่งข้อความท้ายมาเตือนอย่างอบอุ่นว่า "อย่าลืมตั้งเงินเดือนให้ตัวเองด้วยนะ"

เห็นแบบนี้แล้ว ฉู่เจี่ยล้มเลิกความคิดที่จะดูรถทันที!

หลังจากเคลียร์งานทั้งหมด หลัวอี้หางก็รีบออกไปหา “ผุ้เฒ่ากว่างกว่าง” จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดจากการจดทะเบียนของร้าน

“วานโต้วเตี้ยน” ที่ทำให้หลัวอี้หางพัฒนาพลังบำเพ็ญของเขาไปจนเกือบจะทะลวงด่าน

ในที่สุด “ผุ้เฒ่ากว่างกว่าง” ก็ยอมถ่ายทอดวิชาจริง ๆ ให้กับหลัวอี้หางแล้ว…

(จบบท) ###