บทที่ 282 เรื่องเสี่ยงตายแบบนี้ต้องให้หลี่เซอร์จัดการ

บทที่ 282 เรื่องเสี่ยงตายแบบนี้ต้องให้หลี่เซอร์จัดการ

"มีคดีอีกแล้วเหรอ?"

โจวซิงซิงได้ยินว่ามีการทะเลาะวิวาทก็ตาลุกวาวทันที เพราะแม้จะเป็นผลงานเล็ก ๆ แต่ก็ยังนับว่าเป็นความดี โจวเซอร์มีแรงผลักดันเต็มที่เพื่อจะได้เลื่อนตำแหน่งและขึ้นเงินเดือน!

“หัวหน้า ให้ผมจัดการเอง!” โจวซิงซิงรีบเสนอพร้อมตะโกนขึ้นด้วยความกระตือรือร้น เขายังไม่ทันรอหลี่เอ้อร์พยักหน้า ก็พุ่งลงบันไดไปแล้ว

“หลี่เซอร์ เราลงไปช่วยโจวเซอร์ดีกว่าไหมครับ? ข้างล่างมีพวกนักเลงอยู่ตั้งเกือบสามสิบคนแน่ะ” ตำรวจจากสถานีหว่านไจ๋คนหนึ่งบอกหลี่เอ้อร์

“เกือบสามสิบคน?” หลี่เอ้อร์หัวเราะออกมา โจวซิงซิงยังไม่ได้ปืนใหม่เพราะปืนของเขาอยู่ระหว่างซ่อม และเขามักคุยโม้ว่าตัวเองจัดการคนได้ถึงยี่สิบคนในคราวเดียว โอกาสที่จะพิสูจน์ฝีมือก็มาถึงแล้ว

“ไม่ต้องรีบ โจวเซอร์เก่งจะตาย แค่พวกนักเลงกิ๊กก๊อกไม่กี่คนเอง” หลี่เอ้อร์พูดอย่างมั่นใจ

ตำรวจคนอื่น ๆ จากสถานีหว่านไจ๋เห็นหลี่เอ้อร์มั่นใจในฝีมือของลูกน้องขนาดนี้ จึงไม่กล้าแย่งบทบาทการแสดงของโจวซิงซิงโดยการลงไปช่วย

แต่เฉินเจียจวี้ไม่ค่อยเชื่อฝีมือของโจวซิงซิง เพราะแม้แต่ตัวเขาที่เก่งมากยังสู้พวกนั้นได้แค่เจ็ดแปดคนเท่านั้น

เฉินเจียจวี้กับจางต้าจุ่ยเดินออกไปที่ระเบียงชั้นสองและมองลงไปข้างล่าง

“ลงไปช่วยเร็ว! โจวซิงซิงโดนรุมซะแล้ว!” เฉินเจียจวี้ตะโกนลั่น ก่อนจะกระโดดลงจากระเบียงชั้นสอง ส่วนจางต้าจุ่ยที่กำลังจะตามลงมาก็ชะงักเมื่อเห็นความสูงของระเบียง เลยเปลี่ยนใจเดินลงบันไดอย่างปลอดภัยแทน

ตอนนี้ทั้งโจวซิงซิงและเจียงหลางถูกเฉินฮ่าวหนาน ไก่ป่า และพวกนักเลงล้อมรอบและรุมเล่นงาน

แม้ว่าโจวซิงซิงจะมีฝีมือดี แต่คนมากมายขนาดนี้ก็รับมือไม่ไหว พวกนักเลงของไต้เฟยก็เล่นสกปรกกันเต็มที่ โชคดีที่โจวซิงซิงหลบได้ทันไม่เช่นนั้นเขาคงโดนเล่นงานจุดสำคัญไปแล้ว

“อาหลาง! ปืนของนายอยู่ไหน เอามาให้ฉันสิ! มันกล้าตีตำรวจเชียวนะ!” โจวซิงซิงตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

พวกเฉินฮ่าวหนานและไก่ป่าได้ยินคำว่าตำรวจก็อึ้งไปครู่หนึ่ง แต่พวกเขาไม่รู้จักโจวซิงซิงหรือเจียงหลางเลย คิดว่าไอ้สองคนนี้แค่ขู่ ถ้าเป็นตำรวจจริงคงชักปืนออกมาแล้ว เฉินฮ่าวหนานและไก่ป่าจึงสั่งลูกน้องให้ลงมือหนักขึ้น เล่นงานเจียงหลางกับโจวซิงซิงอย่างเอาเป็นเอาตาย

น่าเสียดายที่พวกเขาตาไม่ถึง เพราะเจียงหลางเป็นตำรวจที่ปลอมตัวเข้ามาในแก๊ง นอกจากนี้ โจวซิงซิงยังเพิ่งขึ้นจอโทรทัศน์ในข่าวไม่นานมานี้ แต่พวกนักเลงพวกนี้ที่ไม่สนใจดูข่าวก็เลยจำไม่ได้

“โอ๊ย!” เจียงหลางที่มีชั้นเชิงน้อยกว่าโจวซิงซิง ถูกนักเลงคนหนึ่งเล่นงานจุดอ่อน เจียงหลางเจ็บจนหน้าซีดทันที

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” เจียงหลางโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ไม่สนใจหมัดและเท้าของนักเลงคนอื่นอีก จับนักเลงที่เล่นงานจุดสำคัญของเขามาอัดอย่างไม่ยั้ง

“พี่ฮ่าวหนานช่วยผมด้วย!”

เจ้าคนที่เจียงหลางจับได้ก็คือลูกน้องคนสนิทของเฉินฮ่าวหนาน ชื่อว่าไต้เทียนเอ้อร์ เจียงหลางรัวหมัดใส่หน้าของไต้เทียนเอ้อร์จนบวมช้ำไปทั้งใบหน้า จมูกยุบลงไปแทบมองไม่เห็น

พวกนักเลงที่อยู่รอบ ๆ เห็นเจียงหลางโหดขนาดนี้ก็ตกใจจนไม่กล้าขยับ

ไก่ป่าที่เห็นไต้เทียนเอ้อร์โดนเล่นงานหนักขนาดนั้นจึงรีบเข้ามาช่วย แต่ในจังหวะนั้นเอง เงาดำบางอย่างก็ร่วงลงมาจากฟ้า

“เอ๊ะ! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ขอโทษครับ ขอโทษจริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจ” เฉินเจียจวี้ที่กระโดดลงมาจากชั้นสองหน้าแดงพร้อมกล่าวขอโทษอย่างเกรงใจ “ไม่ตั้งใจจริง ๆ ครับ”

“โอ๊ย! กระดูกสันหลังฉันหักแล้ว!” ไก่ป่าอุทานออกมาก่อนจะหมดสติไป

จริง ๆ แล้วเฉินเจียจวี้ตั้งใจจะกระโดดลงมาในช่องว่างระหว่างฝูงชน แต่ไก่ป่าที่โชคร้ายรีบวิ่งมาช่วยไต้เทียนเอ้อร์ จึงถูกเฉินเจียจวี้กระโดดทับเต็ม ๆ

แม้เฉินเจียจวี้จะไม่ได้ออกแรงมากนัก แต่ความหนักร้อยกว่ากิโลกรัมที่หล่นจากชั้นสองลงมาก็เกือบจะบดลำไส้ของไก่ป่าเข้าให้

เฉินฮ่าวหนานเห็นสภาพของไก่ป่าก็โกรธจนตาแทบลุกเป็นไฟ กำหมัดแล้วเตรียมเข้าไปเล่นงานเฉินเจียจวี้ แต่พอพุ่งไปได้แค่สองก้าวก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเห็นหน้าคนตรงหน้า

ลักษณะเฉพาะตัวของเฉินเจียจวี้ที่มีคิ้วหนา ตาเล็ก จมูกใหญ่จำได้ไม่ยาก อีกทั้งเขามักจะออกรายการข่าวของตำรวจบ่อย ๆ จนทำให้เฉินฮ่าวหนานจำเขาได้ไม่ยากเลย

‘บ้าเอ๊ย! พวกนี้เป็นตำรวจจริง ๆ นี่หว่า!’

เฉินฮ่าวหนานหัวใจหล่นวูบ เพราะการทำร้ายตำรวจไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย ทางที่ดีตอนนี้เขาควรแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นตำรวจจะดีกว่า

เฉินฮ่าวหนานชกไปที่จมูกใหญ่ของเฉินเจียจวี้ แต่เฉินเจียจวี้ที่หวงจมูกตัวเองยิ่งกว่าอะไรดีไม่มีทางยอมให้หมัดนั้นถึงตัวได้ง่าย ๆ เขาจึงหันหัวหลบไปด้านข้างเพื่อหลบหมัดของเฉินฮ่าวหนาน

เมื่อเฉินฮ่าวหนานชกไม่โดน หมัดก็พุ่งเลยไป เขาหักข้อศอกและหันศอกไปเล่นงานเฉินเจียจวี้ต่อ

“ถึงขั้นกล้าชกตำรวจเชียวเหรอ?” เฉินเจียจวี้แสยะยิ้มพลางโยกตัวหลบศอกของเฉินฮ่าวหนาน

ด้วยทักษะการหลบหลีกของเฉินเจียจวี้ หากเขาเอาแต่หลบโดยไม่ตอบโต้ แม้แต่หลี่เอ้อร์ยังต้องปวดหัว แล้วเฉินฮ่าวหนานระดับนักเลงมือสมัครเล่นจะไปทำอะไรเขาได้? เฉินฮ่าวหนานพยายามรัวหมัดอีกห้าหกครั้ง แต่กลับไม่โดนเฉินเจียจวี้เลยแม้แต่นิดเดียว

เฉินฮ่าวหนานเห็นว่าเขาไม่มีทางชนะเฉินเจียจวี้แน่ จึงหันไปสั่งลูกน้องให้ช่วย แต่ยังไม่ทันหันไปดีก็ถูกเฉินเจียจวี้คว้าหัวของเฉินฮ่าวหนานทันที ดึงผมยาวของเขาไว้อย่างแรง

“โอ๊ย!” เฉินฮ่าวหนานร้องออกมาอย่างเจ็บปวด พยายามสู้กลับด้วยการเตะไปที่จุดอ่อนของเฉินเจียจวี้อย่างรุนแรง

เฉินเจียจวี้ที่มีแฟนสาวอยู่แล้ว ย่อมไม่ยอมให้หมัดนี้โดนเขาได้ง่าย ๆ เขารีบปล่อยมือจากผมของเฉินฮ่าวหนานและถอยหลังพร้อมกับล้วงมือไปหยิบปืนที่เอว

“ตำรวจ! ห้ามขยับ!” เฉินเจียจวี้ประกาศเสียงดังพลางยกปืนขึ้นมือหนึ่ง และชูตราตำรวจขึ้นมืออีกข้าง

“บ้าเอ๊ย! เป็นตำรวจจริง ๆ!” พี่ใหญ่ไต้เฟยหน้าซีดทันที การทำร้ายตำรวจเป็นความผิดร้ายแรงมาก ต่อให้มีเงินค้ำประกันก็ยังยากที่จะแก้ปัญหานี้ไหว และเขาก็ไม่มีเงินพอจะช่วยลูกน้องจำนวนมากขนาดนี้ได้

“หนีเร็ว! ทุกคนหนีเร็วเข้า!” พี่ใหญ่ไต้เฟยตะโกนเรียกคนให้รีบหนี และเขาเองก็เป็นคนแรกที่วิ่งหนีไป

เฉินฮ่าวหนานเห็นโอกาส รีบก้มลงลากตัวไก่ป่าที่หมดสติออกไปจากที่เกิดเหตุเช่นกัน

“ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปให้พ้น! กล้ามาขวางทางฉันได้ยังไง!” พี่ใหญ่ไต้เฟยที่กำลังวิ่งหนีพลันพบว่ามีชายคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่ ชายคนนั้นคือหลี่เอ้อร์ที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางสบาย ๆ มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ยี่หระ

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” พี่ใหญ่ไต้เฟยสบถและเงยหน้ามองขึ้น ก็เห็นพื้นรองเท้าขนาดเบอร์ 43 ใกล้เข้ามาในสายตาของเขาเรื่อย ๆ

“ป้าบ!”

พี่ใหญ่ไต้เฟยถูกหลี่เอ้อร์เตะเข้าเต็มแรงจนปลิวลอยกระเด็นไปชนกับลูกน้องอีกสองคนที่อยู่ข้างหลัง

ผู้คนที่อยู่บนถนนต่างจ้องมองไปยังหลี่เซอร์ที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่อย่างประหลาดใจ แล้วหันไปมองร่างของพี่ใหญ่ไต้เฟยที่กลิ้งไปห่างจากหลี่เซอร์เกือบสิบเมตร

นี่มันพลังของมนุษย์แน่เหรอ?

ตำรวจที่ยืนอยู่รอบ ๆ มองหน้ากันไปมาอย่างตะลึง

ส่วนเหล่านักเลงที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่มีใครกล้าขยับ เข้าท่าทางเชื่อฟัง ยอมย่อตัวนั่งลงและยกมือขึ้นเหนือหัวทันที