บทที่ 140 หมากหนึ่งตาข่มยอดฝีมือทั่วหล้า
เห็นหลี่เฮายิ้มอย่างสงบ หลี่อู่ซวงรู้สึกใจหาย นอกจากประโยคห่วงใยนั้น นางพลันรู้สึกว่า ทั้งสองกลับกลายเป็นคนแปลกหน้า หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ พวกเขาไม่เคยสนิทสนมกันมาก่อน จนกระทั่งหลังทักทายกัน ก็ไม่มีคำพูดอื่นใดจะพูดอีก ทั้งที่โดยสายเลือดแล้ว พวกเขาเป็นพี่น้องลูกพี่ลูกน้อง... แต่ความสัมพันธ์กลับไม่สู้...
