บทที่ 94 ซูเซียนจือในแดนผี

ชายชราทำท่าจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อมองแผ่นหลังของนางก็เลือกที่จะเงียบและเดินจากไป

จินเป่าเอ๋อนั่งอยู่บนเก้าอี้ ค่อย  สงบจิตใจและความรู้สึกที่ปั่นป่วนลง!

ตามที่เสียงนั้นบอก นางได้กลับมาเกิดใหม่แล้ว! แต่หลังจากกลับชาติมาเกิด ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก นางตายไปอีกครั้ง ในฐานะผู้ฝึกตนระดับสูงถึงขั้นฮวาชิน การที่ตายในระดับนี้ย่อมแสดงว่านางต้องใช้ความพยายามในการฝึกตนมากแค่ไหน แถมยังทำอะไรหลายๆ อย่างอีกด้วย

เฮอะ! ช่วยชีวิตคนทั้งเมืองงั้นหรือ เป็นไปไม่ได้! นางรู้ดีว่าในใจนางมีความแค้นแค่ไหน ไม่มีทางที่นางจะเสียสละชีวิตเพื่อคนแปลกหน้าทั้งเมือง!

เมื่อนึกคิดอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยังคงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในระหว่างนั้น ทั้งที่วิญญาณของผู้ฝึกตนมักจะไม่มีปัญหาด้านความจำ เหตุใดนางถึงลืมทุกสิ่งได้?

มีความเป็นไปได้อยู่สองอย่าง อย่างแรก นางอาจถูกสาปหรือถูกวางแผนบางอย่าง

แต่คนก็ตายไปแล้ว เรื่องความจำจะมีหรือไม่มี มีค่าอันใด?

อย่างที่สอง นางอาจกินอะไรบางอย่างที่มีผลข้างเคียง และนางก็จำได้รางๆ ถึงภาพก่อนตาย ไม่มีใครบังคับให้นางกินอะไร แถมผู้แข็งแกร่งแห่งแดนสวรรค์ก็ไม่คิดจะบังคับให้นางลืมเช่นกัน เช่นนั้นก็เหลือเพียง…นางทำเอง!

ยาที่นางจำได้ว่ามีผลข้างเคียงแบบนี้…มีเพียงยาเจ็ดดาราเท่านั้น! นางรู้วิธีสร้างมัน หากนางกลับชาติมาเกิด นางก็น่าจะคิดเตรียมไว้เพื่อตัวเอง และในยามที่ถูกผู้แข็งแกร่งแห่งแดนสวรรค์บีบจนถึงทางตัน แน่นอนว่าต้อง...

กล่าวเช่นนี้ได้ว่าขณะนั้น นางมีพลังอย่างน้อยก็ถึงขั้นฮวาชินระดับสูงสุด ทว่าก็ยังพ่ายแพ้ แสดงถึงความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งจากแดนสวรรค์นั้น!

ช่างน่าขุ่นเคืองนัก!

ความไม่พอใจและความโกรธแค้นแผ่ซ่านเต็มหัวใจ นางกลับมาตายอีกครั้ง! โหลวหยุนยังไม่ตาย ซูเซียนจือก็ถูกปกป้องอย่างเหนียวแน่น ไม่ได้ตายเช่นกัน! สุดท้ายนางก็กลับชาติมาเกิดโดยเปล่าประโยชน์!!

หลังจากเฝ้าเสียใจอยู่พักใหญ่ นางพลันลุกขึ้นยืนด้วยความแน่วแน่ ดวงตาฉายประกายแห่งไฟที่ลุกโชนอย่างมุ่งมั่น…

ราชาผีนี่! นางจะโค่นมันให้ได้! แม้ต้องตาย นางก็จะกลับไปยังโลกแห่งการฝึกตน ไม่มีใครสามารถหยุดนางได้!

สองวันก่อน ณ ที่หนึ่ง หญิงสาวในชุดขาวก็ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ แตกต่างจากจินเป่าเอ๋อ เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นก็พบว่าถูกท่านราชาผีซาเหลิ่งที่เดินผ่านมาเก็บไปโดยบังเอิญ ความโดดเด่นของชุดขาวสะดุดตาทั้งเหล่าผีรับใช้และราชาผีซาเหลิ่งทันที

"ท่านราชาผี ผู้หญิงคนนี้..."

เมื่อผู้ฝึกตนเสียชีวิตลง ส่วนใหญ่จะปรากฏในร่างเสื้อผ้าสีเทาขาวในแดนผี ไม่เคยมีใครสวมชุดขาวสะอาดตาขนาดนี้มาก่อน!

เพียงเห็นหญิงสาวในชุดขาวที่ขาวบริสุทธิ์ งดงามราวกับเทพเซียน ขนตายาวของนางสั่นระริกอย่างนุ่มนวล ใบหน้าสะท้อนความอ่อนแอและความหวาดกลัวที่น่าปกป้อง ความสับสนและความหวาดกลัวในดวงตาทำให้ใครเห็นเป็นต้องสะเทือนใจ

ซูเซียนจือเมื่อฟื้นขึ้นมาก็รับรู้ถึงที่ที่ตนเองอยู่ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่ภาพดวงตาสีดำสนิทของจินเป่าเอ๋อในยามก่อนสิ้นลมหายใจยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ทำให้ร่างกายของนางสั่นสะท้านไม่หยุด…

บ้าไปแล้ว! ทั้งที่นางยังไม่ได้ทำอะไร แต่จินเป่าเอ๋อกลับต้องการฆ่านางอย่างบ้าคลั่ง!

นางตายแล้ว…อาจารย์ของนางจะคิดเช่นไร จะโศกเศร้าหรือเสียใจไหม หรือบางที…อาจเป็นการปลดปล่อย

ความโศกเศร้าอันแผ่วเบาบุกขึ้นมาจับใจ เพิ่มพูนความงดงามที่สง่างามของชุดขาวบริสุทธิ์ที่นางสวมอยู่

ราชาผีซาเหลิ่งที่อยู่เหนือทุกคนถึงกับหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“พานางไป”

เสียงของเขาเบาๆ พอสิ้นคำ ร่างเขาก็หายไป ซูเซียนจือถูกพาตัวออกไปโดยไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

สองวันต่อมา ราชาผีซาเหลิ่งประกาศต่อทั้งเมืองว่าจะทรงเลือกพระชายา ข่าวนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง!

ในเช้าวันนั้น จินเป่าเอ๋อที่กำลังเตรียมตัวออกจากโรงเตี๊ยม เมื่อได้ยินชื่อของพระชายาใหม่ นางก็ถึงกับเบิกตากว้างทันที

“เจ้าเพิ่งพูดว่าอะไรนะ ซูเซียนจือ พระชายาคนใหม่ชื่อซูเซียนจือหรือ”

ในโรงเตี๊ยมที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างครึกครื้น ทันทีที่มีคนแสดงความตื่นเต้นออกมาเช่นนั้น ก็ดึงดูดสายตาของคนอื่นๆ ให้มองมาทันที จินเป่าเอ๋อสีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและความรู้สึกหลากหลาย หากซูเซียนจือก็มายังแดนผี เช่นนั้น…นางก็ตายแล้วหรือ

ฮ่า! ความยินดีอันใหญ่หลวงพลุ่งพล่านขึ้นในใจของนางจนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ข้างๆ นางมีโมคา ชายที่ร่วมเช่าห้องในโรงเตี๊ยมเดียวกัน ถึงกับงงงันไป

เหล่าผู้คนในโรงเตี๊ยมต่างมองดูหญิงสาวที่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยความกระตือรือร้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสดใส มีชีวิตชีวาราวกับได้รับแรงกระตุ้นบางอย่าง

นางตั้งใจจะออกจากโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว เพราะตอนเช้านางได้แสดงออกเกินไปจนเป็นจุดสนใจ หากมีคนสังเกตเห็นเรื่องนี้มากขึ้น นางคงจะไม่สามารถเอาชนะราชาผีซาเหลิ่งได้ จึงต้องทำตัวให้เงียบสงบลงบ้าง

ทว่า…กลับได้ยินข่าวที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้เข้า!

“เจ้าจะตกใจไปทำไม หรือเจ้าคิดจะเข้าร่วมการคัดเลือกพระชายาด้วย” โมคาที่แบกดาบเล่มใหญ่ไว้บนไหล่แซวด้วยน้ำเสียงขบขัน

“ดูเจ้าสิ ความงามขนาดนี้ อาจจะมีโอกาสได้เป็นพระชายาแท้ๆ ฮ่าฮ่า! ข้าแค่ล้อเล่นน่า อย่าไป…”

"ใช่! ข้าจะเข้าร่วมการคัดเลือกพระชายา!"

ไม่รอให้โมคาพูดจบ หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยยืนยันด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่มีทีท่าล้อเล่นแต่อย่างใด

โมคาถึงกับอึ้งไป!

"เจ้า..." นี่ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่เขาคิดเลยหรือไร เพียงแค่เขางีบหลับไปครึ่งวัน พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้!

"ฮ่าๆ น้องหญิงนี่ไม่เบาเลย อย่าไปฟังตาแก่คนนั้นพูดให้เสียกำลังใจเลยนะ! อีกเจ็ดวันก็จะถึงวันคัดเลือกพระชายาของราชาผีแล้ว พวกข้าจะไปเชียร์ให้เจ้าแน่นอน!"

เหล่าผู้ฝึกวิชาในโรงเตี๊ยมต่างพากันโห่ร้องสนับสนุน

ในขณะที่ชายชราในมุมห้องทำหน้าเคร่งเครียบไปด้วยความไม่พอใจ

ค่ำคืนนั้น…

"เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?! เจ้าน่ะคือคนในคำพยากรณ์ เป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเมืองผีของเราได้! เจ้าคิดว่าจะไปแต่งกับราชาผีเพื่อสนุกงั้นหรือ เจ้าคิดว่าเขาจะเลือกเจ้ามาเป็นพระชายาจริงๆ หรือ?! เขาต่างหากที่เลือก 'อาหาร' เพื่อดูดกลืนพลังชีวิต หากเจ้าไป มีแต่จะเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ..."

ชายชราโกรธจัดจนหน้าถมึงทึง สั่นไปทั้งตัวด้วยความโมโหและเสียใจที่ไร้หนทางจะเตือนสติหญิงสาวคนนี้ได้

ทว่าจินเป่าเอ๋อกลับมีสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกใดๆ ปรากฏขึ้นแม้แต่น้อย

"ท่านเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ตั้งใจไปเป็นพระชายาจริงๆ หรอก..."

นางย่อมมีแผนการของตนเอง แม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าซูเซียนจือตายอย่างไร แต่หากจะปล่อยให้คนที่นางเกลียดชังได้อยู่อย่างสุขสบาย แม้จะเป็นหลังความตาย ก็คงไร้ความหมายสำหรับชีวิตที่มีหรือตายไป

นางนึกขึ้นมาพร้อมกับแววตาเย็นชาสะท้อนแสงแห่งการสังหารขึ้นในดวงตาอย่างชัดเจน ไม่ว่าสวรรค์หรือขุมนรก นางจะกลายเป็นฝันร้ายของซูเซียนจือ!

ชายชราได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะเผยสีหน้าผิดหวังและสิ้นหวังออกมาอย่างล้นเหลือ

"ถ้ารู้ว่าคนในคำพยากรณ์จะเป็นเจ้า ข้าคงไม่ฝากความหวังไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเสียเลย เมืองผีของเราคงจบสิ้นแล้ว!"

จินเป่าเอ๋อไม่ได้ตอบโต้ นางยอมรับว่านางเป็นคนเห็นแก่ตัวมาตลอด ไม่เคยคิดจะเสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เรื่องใดๆที่จะเกิดขึ้นกับเมืองผีไม่ใช่สิ่งที่นางใส่ใจ

ขณะที่ชายชรากำลังจะหันหลังจากไป เขากลับคิดบางอย่างได้และหันกลับมามองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม "ก็ได้! หากเจ้าจะไปคัดเลือกพระชายาจริง ข้าก็ไม่ห้ามเจ้า แต่ก่อนหน้านั้น ข้าขอแนะนำให้เจ้าไปยังหลังภูเขาที่เหมืองคริสตัลผี เพื่อนำไม้ปีศาจ มาใช้!"

จินเป่าเอ๋อรู้สึกสงสัย

"ดอกไม้ปีศาจหรือ"

ชายชรามองนางด้วยสีหน้าซับซ้อน และดูเหมือนเขาตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว จึงเอ่ยอย่างหนักแน่น

"ข้าไม่คาดหวังให้เจ้ามาช่วยเมืองผีอีกต่อไป แต่ไม้ปีศาจนั้นเป็นสมบัติเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถยับยั้งพลังวิชาของเหล่าผู้ฝึกผีได้ เจ้าก็รู้ดีว่าเมืองผีมืดมนตลอดปี ไร้ซึ่งไฟหยาง มีเพียงไม้ปีศาจนี้เท่านั้นที่ใช้ความมืดควบคุมความมืดได้ แม้ราชาผีซาเหลิ่งจะแข็งแกร่งเพียงใด เขาก็ยังเป็นเพียงผู้ฝึกผี ข้าเชื่อว่าเจ้าจะสามารถใช้ไม้ปีศาจนี้ให้เป็นประโยชน์!"