บทที่ 85
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เสียงกรีดร้องของเยเลน่าดังลั่นไปทั่วคฤหาสน์ “โอ้ พระเจ้า! โอ้. พระ. เจ้า! ล้อเล่นใช่ไหม? ทำได้ยังไงเนี่ย?” เยเลน่านั่งคร่อมนาตาชาบนโซฟาในห้องโถงของคฤหาสน์ มือทั้งสองข้างจับใบหน้าที่มีเสน่ห์ของนาตาชาไว้แน่น เธอขยับเข้าไปใกล้เพื่อตรวจสอบอย่างตั้งใจ ดวงตาเบิกกว้างราวกับใช้แว่นขยายตรว...