บทที่ 75 แถบพลังชีวิตปริศนา

บทที่ 75 แถบพลังชีวิตปริศนา

ชายหาดหลานเทียน เป็นสถานที่ท่องเที่ยวทางทะเลที่มีชื่อเสียงของเมืองเจียงไห่

เป็นแหล่งรวมทั้งอาหาร ที่พัก การเดินทาง การท่องเที่ยว การช้อปปิ้ง และความบันเทิง เปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง

นักท่องเที่ยวที่มาเยือนเจียงไห่ส่วนใหญ่ไม่พลาดที่จะมาเที่ยวชายหาดหลานเทียน แม้แต่คนท้องถิ่นก็มักพาครอบครัวมาพักผ่อนที่นี่

เมื่อหลี่จิ้งและเพื่อนอีกสองคนมาถึงชายหาด เจ้าหน้าที่ตรวจการและแผนกนิติเวชก็มาถึงที่เกิดเหตุแล้ว

ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของชายหาดมีแนวกั้นเขตยาวถูกกางไว้ ไกลๆ สามารถเห็นเจ้าหน้าที่สี่นายกำลังวุ่นวายอยู่รอบศพ

หน่วยฉางเย่ที่นำโดยเติ้งอิ๋งก็มาถึงก่อนแล้ว ขณะนี้สมาชิกทั้งสามคนต่างถือโทรโข่งลอยตัวกระจายอยู่เหนือชายหาด ประกาศให้นักท่องเที่ยวออกจากพื้นที่ โดยมีเจ้าหน้าที่ชายหาดหลานเทียนคอยช่วยเหลือ

นักท่องเที่ยวมากมายบนชายหาดจำใจหยุดเล่นน้ำและทยอยออกจากพื้นที่อย่างเป็นระเบียบภายใต้การประกาศและการขอความร่วมมือ

เห็นภาพเช่นนั้น หลี่จิ้งที่ลอยตัวอยู่ในอากาศหันไปพูดว่า

"ช่วยกลุ่มราตรีอพยพนักท่องเที่ยวก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"

ลู่หยางเฉิงและอี้ซิวจู่พยักหน้ารับ แยกย้ายลอยตัวไปยังจุดที่ยังมีนักท่องเที่ยวอยู่

หลี่จิ้งก็ไม่รอช้า ลอยตัวไปช่วยอพยพนักท่องเที่ยวเช่นกัน

หลังจากทั้งสามเพิ่งเข้าร่วมไม่นาน กลุ่มเฟยเซียนที่นำโดยเจ้าจุ้นเฟิงก็มาถึงและเข้าร่วมด้วย

การอพยพค่อนข้างราบรื่น แม้จะมีคนดื้อดึงบ้างแต่ก็ไม่ได้สร้างปัญหามากนัก ประมาณครึ่งชั่วโมงให้หลัง ทั้งชายหาดก็ถูกกันพื้นที่เรียบร้อย

พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายของวันทอดยาวบนหาดทราย สร้างภาพที่งดงาม

สมาชิกทั้งเก้าคนของหน่วยลาดตระเวนที่เก้ามารวมตัวกันที่แนวกั้น พอลงจอดยืน หลี่จิ้งก็ประหลาดใจที่พบว่าเจ้าหน้าที่นิติเวชเพียงคนเดียวที่อยู่ในที่เกิดเหตุคือหัวหน้าแผนกหยางชิวจื่อ

หยางชิวจื่อที่กำลังยุ่งกับการตรวจศพเหลือบเห็นหลี่จิ้ง เงยหน้ายิ้มน้อยๆ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ

สถานการณ์นี้ทำให้สมาชิกอื่นๆ ของหน่วยลาดตระเวนที่เก้าหันมามอง ลู่หยางเฉิงและอี้ซิวจู่ไม่ได้แปลกใจกับเรื่องนี้ เพราะพวกเขาเคยเจอหยางชิวจื่อที่ตลาดอาหารทะเลมาก่อน หลี่จิ้งเป็นคนเดียวที่เข้าไปในที่เกิดเหตุจริงๆ จึงคงรู้จักกับเธอ

เจ้าหน้าที่ตรวจการคนหนึ่งเห็นทั้งเก้าคนมาถึงจึงเดินเข้ามาพูดว่า

"ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยอพยพนักท่องเที่ยว รบกวนช่วยตรวจสอบบริเวณรอบๆ ชายหาดด้วยว่ามีสิ่งผิดปกติหรือไม่"

ทุกคนรับคำพร้อมกัน พวกเขาเป็นผู้ช่วยตรวจการ ไม่ว่าจะอยู่ในที่เกิดเหตุฆาตกรรมหรือที่ไหนก็ต้องฟังคำสั่งของเจ้าหน้าที่ตรวจการ

กำลังจะแยกย้ายออกไป หยางชิวจื่อก็เอ่ยขึ้น

"หลี่จิ้ง เธออยู่ก่อน"

?

หลี่จิ้งหยุดฝีเท้า ค่อยๆ ทำหน้าสงสัย

คราวนี้ลู่หยางเฉิงและอี้ซิวจู่ก็ไม่วายแปลกใจ

สมาชิกหน่วยลาดตระเวนที่เก้าทั้งหมดหันมามองเขาอีกครั้งก่อนจะแยกย้ายลอยตัวขึ้นไปตรวจสอบบริเวณรอบชายหาด

มองเพื่อนร่วมงานจากไป หลี่จิ้งรู้สึกอึดอัดใจ การให้ความสนใจเป็นพิเศษของหยางชิวจื่อทำให้เขาโดดเด่นเกินไป

กำลังจะถามหยางชิวจื่อว่าทำไมให้เขาอยู่ เธอก็มองไปทางเจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสามคน

"พวกนายสามคนไม่ต้องยืนอยู่ที่นี่หรอก ฉันอาจจะยังไม่ได้ข้อสรุป ศพคนจมน้ำเมื่อคืนถูกส่งไปห้องแล็บนิติเวชตามคำขอของญาติ ตรวจทั้งวันก็ยังไม่พบอะไร พวกนายยืนรออยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ ให้หลี่จิ้งอยู่เป็นเพื่อนฉันก็พอ พวกนายไปลาดตระเวนบริเวณผิวน้ำดูว่าจะพบอะไรหรือเปล่า"

เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสามได้ยินคำพูดของหยางชิวจื่อต่างมองหน้ากัน

เจ้าหน้าที่ที่สั่งให้หน่วยลาดตระเวนที่เก้าไปตรวจสอบเมื่อครู่หันไปพยักหน้าให้หลี่จิ้งแล้วลอยตัวขึ้น

อีกสองคนเห็นดังนั้นก็ลอยตัวตามไปตรวจสอบผิวน้ำ

คดีจมน้ำนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน

การตรวจสอบผิวน้ำก็อยู่ในแผนของพวกเขาอยู่แล้ว

ที่อยู่ที่นี่ก็เพื่อเป็นเพื่อนหยางชิวจื่อ

เผื่อเธอต้องการความช่วยเหลือ จะได้มีคนช่วย

เมื่อหยางชิวจื่อบอกว่าไม่ต้องการให้พวกเขาอยู่เป็นเพื่อน พวกเขาก็ไปทำหน้าที่ของตัวเอง

การยืนรออยู่ที่นี่ไม่มีความหมาย

เบาะแสไม่ได้มาหาถึงที่เอง

พอทั้งสามคนเพิ่งจากไป หยางชิวจื่อก็มองหลี่จิ้ง

"ฉันแค่ให้เธออยู่เป็นเพื่อน จะได้ไม่ต้องให้คนอื่นยืนเสียเวลาอยู่ที่นี่ ทำไมเธอถึงทำหน้าเหมือนปวดท้องแบบนั้นล่ะ?"

หลี่จิ้งพูดไม่ออก ยกมือลูบแก้มเดินเข้าไปใกล้

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก หยางชิวจื่อก็ยิ้มพูดว่า

"ฉันได้ยินเรื่องผลงานของเธอในหน่วยสืบสวนพิเศษที่หกมาแล้ว เธอสืบคดีได้ดีนี่ มาช่วยฉันดูศพนี่หน่อย"

"พี่ชิวจื่อเลิกล้อผมแล้ว" หลี่จิ้งยิ้มพูด

"แม้แต่พี่ยังหาอะไรไม่เจอ ผมจะหาอะไรได้ล่ะครับ?"

พูดยังไม่ทันจบ หยางชิวจื่อก็หัวเราะเบาๆ

"เธอกับอวี่หรานยังไม่เป็นอะไรกันเลย ตอนนี้เรียกฉันว่าพี่ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?"

"..."

หลี่จิ้งพูดไม่ออก

มุมมองของหยางชิวจื่อนี่ต้องยอมรับว่าแหลมคมจริงๆ

เห็นใครบางคนพูดไม่ออก หยางชิวจื่อหัวเราะโบกมือ

"พอเถอะ ไม่ล้อแล้ว เรามาทำงานกันดีกว่า"

พูดพลางก้มลงพิจารณาศพชายที่สวมกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวที่นอนอยู่บนหาดทราย สีหน้าลำบากใจ

"พูดตามตรง เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก ศพเหมือนกับคนเมื่อวาน แค่จมน้ำตาย ไม่มีร่องรอยผิดปกติที่ไหนเลย ช่วงนี้สำนักงานมีแรงกดดันค่อนข้างมาก ในอินเทอร์เน็ตก็มีคนพูดถึงไม่น้อย เพิ่งอพยพนักท่องเที่ยวไปมากมายขนาดนั้น เรื่องคงถูกนำไปเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ตแน่ ถ้าคืนนี้เราไม่พบอะไรเลย พรุ่งเช้าคงมีข่าวฮือฮาใหม่ในสื่อต่างๆ อีกแน่นอน"

"เอ่อ เรื่องนี้..."

หลี่จิ้งกระแอม

หยางชิวจื่อบ่นระบายความอัดอั้นจนเขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

ช่วงนี้สำนักตรวจการมีแรงกดดันไม่น้อยจริงๆ

หยางชิวจื่อเองก็มาปรากฏตัวที่นี่ รับคดีนี้ แรงกดดันคงมีแน่นอน

แล้วตอนนี้เขาควรพูดอะไรดี? ปลอบใจหรือว่า...?

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลี่จิ้งจึงพูดว่า

"พี่ชิวจื่อ ลองตรวจศพอีกรอบไหมครับ ผมจะช่วยดูด้วย พี่เป็นมืออาชีพ ผมเป็นมือสมัครเล่น เรามองสิ่งต่างๆ คนละมุม บางทีถ้าเราร่วมมือกัน อาจจะพบรายละเอียดที่มองข้ามไปก็ได้"

หยางชิวจื่อได้ยินดังนั้นก็มองเขาแปลกๆ แล้วพูดว่า

"ได้ ฉันจะตรวจอีกรอบ เธอช่วยดูด้วยนะ"

พูดจบเธอก็เริ่มตรวจสอบศพอย่างละเอียดทุกส่วน

หลี่จิ้งก้มมองการกระทำของเธอ จิตใจจดจ่ออย่างเต็มที่

จะพบอะไรหรือไม่เป็นเรื่องรอง

สำคัญคือทัศนคติ

บอกว่าจะช่วยหยางชิวจื่อดู เขาต้องไม่ทำแบบขอไปที

ขณะกำลังตั้งใจมอง หลี่จิ้งก็รู้สึกบางอย่าง หันไปมองคลื่นน้ำทะเลที่อยู่ใกล้ๆ

ทันใดนั้น แถบพลังชีวิตที่ลอยอยู่ในอากาศก็ปรากฏในสายตาเขา

ค่าในนั้นคือ 666

???

หลี่จิ้งงงงัน

แถบพลังชีวิตเป็นเลข 6 สามตัว นี่มันเลขตอง! แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือ...

เขาเห็นแถบพลังชีวิต แต่ไม่เห็นว่ามันเป็นของสิ่งใด

แถบพลังชีวิตสามารถปรากฏลอยๆ ได้ด้วยงั้นเหรอ?

หลี่จิ้งงุนงงมาก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาจ้องมองหรือเปล่า แถบพลังชีวิตที่ค่อยๆ ลอยมาหาเขาก็หยุดชะงัก เปลี่ยนทิศทางมาทางหยางชิวจื่อแทน

หลี่จิ้งเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว

พอดีตอนนั้น หยางชิวจื่อสังเกตเห็นว่าเขาเบนสายตาไป จึงเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย

"เป็นอะไร?"

พอเสียงเธอดังขึ้น แถบพลังชีวิตที่ลอยมาก็หยุดชะงักอีกครั้ง จากนั้นค่อยๆ ถอยหลังออกไป

หลี่จิ้งเห็นความเคลื่อนไหวผิดปกติของแถบพลังชีวิตชัดเจน ตัวสั่นสะท้าน นึกถึงสิ่งมีชีวิตประหลาดที่เขาเคยได้ยินมาตั้งแต่ข้ามมิติมาแต่ไม่เคยเห็น

พอเห็นแถบพลังชีวิตถอยกลับลงไปในคลื่นน้ำ หลี่จิ้งก็ตัดสินใจทันที กระทืบพื้นกระโจนขึ้น พริบตาเดียวก็เข้าใกล้แถบพลังชีวิตในระยะห้าสิบเมตร ยกมือฟาดออกไป

"ฉึ่ก!"

ประกายไฟฟ้าขนาดเท่านิ้วก้อยพุ่งออกจากฝ่ามือเขา พริบตาเดียวก็พุ่งผ่านใต้แถบพลังชีวิต จมหายไปในคลื่นน้ำ

วินาทีถัดมา

เสียงกรีดร้องแหลมเสียดแก้วหู "กา้ก!" ดังขึ้น

แถบพลังชีวิตลดลงเป็นศูนย์

"ได้รับแต้มประสบการณ์ +666"

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นข้างหูหลี่จิ้ง

ในเวลาเดียวกัน ภายใต้ม่านราตรี ตรงตำแหน่งที่ประกายไฟฟ้าพุ่งผ่านคลื่นน้ำ ควันสีเทาน่ากลัวค่อยๆ ปรากฏขึ้น กลายเป็นกลุ่มควันจางๆ แล้วค่อยๆ สลายไป

บนชายหาด หยางชิวจื่อได้ยินเสียงกรีดร้องก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

พอเห็นควันสีเทาปรากฏแล้วสลายไป เธอก็อุทานอย่างตกตะลึง

"ภูตอาถรรพ์!?"

(จบบท)