บทที่ 40 เหยี่ยอวี่ลี่ขึ้นเกาะ
บทที่ 40 เหยี่ยอวี่ลี่ขึ้นเกาะ
เสี่ยวเผิงหัวเราะลั่น "ลูกศิษย์สอนได้ ไป ยืนม้าไป สามชั่วโมง ไม่ครบเวลาห้ามขยับ"
"สามชั่วโมง?" ตาของหยางเมิ่งเบิกกว้างเหมือนหลอดไฟ "นายจะเล่นให้ฉันตายเหรอ? นายลองย่อตัวสามชั่วโมงดูสิ ถ้าย่อจนครบคงต้องส่งฉันเข้าโรงพยาบาลเลย!"
ล้อเล่นหรือไง ย่อม้าสามชั่วโมง? แถมต้องเป็นท่าม้ามาตรฐาน และไม่มีการฝึกมาก่อน เริ่มต้นก็จะให้ย่อสามชั่วโมงเลย? คนปกติทำได้สิบนาทีก็ถือว่าดีมากแล้ว
เสี่ยวเผิงทำหน้าจริงจัง "อายุขนาดนายนี่ เลยช่วงที่ดีที่สุดสำหรับการฝึกมาแล้ว ต้องทุ่มเทมากกว่าเดิม แน่นอน ถ้านายทนไม่ไหว ก็อย่าพูดถึงเรื่องเรียนวิชาอีก ยอมแพ้ไปเลยดีกว่า"
หยางเมิ่งกัดฟัน "ใครบอกว่าฉันทนไม่ไหว?" พูดจบก็วิ่งไปที่ชายหาด เริ่มย่อม้าทันที
เสี่ยวเผิงมองหยางเมิ่ง เอามือปิดปากหัวเราะ หยางเมิ่งพูดไม่ผิด เขากำลังแกล้งหยางเมิ่งจริงๆ จำเป็นต้องย่อม้าสามชั่วโมงด้วยหรือ? ไม่จำเป็นเลย เสี่ยวเผิงแค่อยากเห็นท่าทางลำบากของหยางเมิ่ง
เสี่ยวเผิงเอาเตาอบออกมา วางไว้ข้างๆ หยางเมิ่ง ตัวเองวิ่งไปที่ท่าเรือ เก็บเรือใบเล็กกลับมา เสี่ยวเผิงดูแล้ว ได้ผลไม่เลว มีปลาหลาวหัวกลมครีบดำติดเบ็ดมาสามสี่ชั่ง
เสี่ยวเผิงตัดหัวปลาหลาวทิ้ง แล้วเอาไปย่างบนเตาเลย ด้วยรูปร่างแบนๆ ของปลาหลาวหัวกลมครีบดำ พอย่างก็สุกเลย กลิ่นหอมฟุ้ง เสี่ยวเผิงยังเอาหนังสือพิมพ์มาพัดควันไปทางหยางเมิ่งที่กำลังย่อม้าอยู่
หยางเมิ่งโกรธจนปากเบี้ยว "นายทำอะไรน่ะ? มีคนก่อกวนแบบนี้ด้วยเหรอ? ไม่เคยเห็นใครแกล้งคนแบบนี้มาก่อน!"
เสี่ยวเผิงหยิบปลาย่างขึ้นมาตัวหนึ่ง กัดกรอบๆ ที่ยิ่งน่าโมโหคือน้ำมันปลาย่างยังไหลเลอะหน้า เสี่ยวเผิงเคี้ยวปลาย่างพลางพูดว่า "พอใจเถอะ นี่เป็นการฝึกจิตใจนาย ตอนที่ฉันย่อม้า อาจารย์ฉันนั่งกินหมูป่าย่างข้างๆ คนเดียวกินไปตั้งครึ่งตัว ยังไม่พอ ยังดื่มเหล้าที่หมักเองอีกสองชั่ง น่าสงสารฉันที่ต้องย่อม้าพลางน้ำลายไหลยืด"
หยางเมิ่งเช็ดน้ำลายที่มุมปาก "นั่นอาจารย์อะไรของนาย นายไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าเขาเป็นพระจีนแก่ที่เรียนพุทธศาสนาในวัด? ทำไมยังกินเนื้อดื่มเหล้า? แถมยังเป็นถังข้าวเดินได้! หมูย่างครึ่งตัว? เหล้าสองชั่ง? ที่นายพูดมานั่นไม่ใช่ไดโนเสาร์เหรอ?"
เสี่ยวเผิงไอสองที "ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าสนใจรายละเอียดพวกนี้ อาจารย์ฉันเป็นผู้บรรลุธรรมที่อยู่นอกสามภพ ไม่อยู่ในห้าธาตุ" พูดจบก็ล้วงขวดเหล้าเอ๋อร์กั่วโถวขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า เปิดฝาแล้วดื่มอึกหนึ่ง "ปลาหลาวย่างคู่กับเหล้าเอ๋อร์ เข้ากันจริงๆ"
หยางเมิ่งมองเสี่ยวเผิงกินอย่างเอร็ดอร่อย พูดอย่างดุดัน "ปลานี่ต้องเหม็นแน่ๆ เหล้าก็หมดอายุ! สวรรค์ตาถึง ให้คนกินคนเดียวท้องเสีย!"
เสี่ยวเผิงพยักหน้า "นายพูดถูก ปลาเน่ากุ้งเสียแบบนี้ฉันกินคนเดียวพอ เหล้าหมดอายุฉันดื่มคนเดียวพอ ไม่ทำร้ายนายหรอก"
หยางเมิ่งกัดฟัน เอียงหัว ไม่มองเสี่ยวเผิง ทำหน้าเหมือนวีรบุรุษที่พร้อมตาย
เห็นหยางเมิ่งทำแบบนั้น เสี่ยวเผิงก็ขำในใจ
เสี่ยวเผิงย่างปลากินอย่างสนุกสนาน หยางเมิ่งยังคงยืนหยัด ต้องบอกว่าหยางเมิ่งมีความพยายามจริงๆ ทนย่อมาได้กว่าชั่วโมง ตอนนี้ทั้งตัวสั่นไปหมดแล้ว
เสี่ยวเผิงเห็นแกล้งหยางเมิ่งมานาน เห็นสภาพน่าสงสารแบบนี้ กำลังจะบอกให้หยางเมิ่งหยุดย่อม้า แต่กลับได้ยินเสียงแตรเรือ เสี่ยวเผิงมองไปตามเสียง เห็นเรือไม้เปิดท้ายขนาดเล็กที่พบเห็นได้ทั่วไปในหมู่ชาวประมง กำลังจอดที่ท่าเรือ
พอเสี่ยวเผิงวิ่งไป เห็นมีคนกำลังขนกระเป๋าขึ้นฝั่ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
"พวกคุณจะทำอะไร?" เสี่ยวเผิงถาม "ที่นี่เป็นเขตส่วนตัว ไม่ใช่ว่าใครก็ขึ้นมาได้!"
คนขนกระเป๋ายังไม่ทันพูด ก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากเรือ "นี่เป็นกระเป๋าของฉัน ฉันให้พวกเขาขนมา"
พูดจบ เหยี่ยอวี่ลี่ก็ถือกระเป๋าเดินทางออกมา "เสี่ยวเผิง พี่มาพึ่งนายแล้ว"
เสี่ยวเผิงมองข้าวของมากมายของเหยี่ยอวี่ลี่อย่างงงๆ "พี่เหยี่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน?"
เหยี่ยอวี่ลี่มองเสี่ยวเผิงด้วยรอยยิ้ม "พี่มาหา น้องไม่ต้อนรับหรือ?"
"ต้อนรับสิครับ" เสี่ยวเผิงพูด "ผมอยากให้มีคนมาที่นี่จะแย่ ห้องว่างก็มีเยอะ บนเกาะน่าเบื่อเหลือเกิน มีเพื่อนอยู่ด้วยถึงจะดีที่สุด"
เหยี่ยอวี่ลี่หัวเราะพูด "งั้นก็ดีแล้ว ช่วยขนกระเป๋าขึ้นไปหน่อย นายเรือ นี่ค่าเรือ"
กระเป๋าของเหยี่ยอวี่ลี่มีไม่น้อยจริงๆ โชคดีที่เสี่ยวเผิงเพิ่งขนรถยกไฮดรอลิกขึ้นเกาะมาสองคัน ไม่งั้นคงต้องวุ่นวายอยู่พักใหญ่
เสี่ยวเผิงจัดห้องให้เหยี่ยอวี่ลี่เรียบร้อยแล้วถาม "พี่เหยี่ย พี่จะทำอะไรน่ะ? ทำไมจู่ๆ คิดจะมาเกาะชินลี่เย่าล่ะ?"
"พี่มาทำงานใช้หนี้น่ะ" เหยี่ยอวี่ลี่ยิ้มพูด
"หา?" เสี่ยวเผิงตาโต
เหยี่ยอวี่ลี่จิบน้ำ "สามล้านของนายนั่น ฉันรับไว้แล้ว ถือว่าพี่ยืมนายนะ"
"พี่ ทำไมพี่ไม่เอาเงินไปซื้อร้านไห่เว่ยโหลวคืนล่ะ? ไถ่คืนมาก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ? เงินไม่พอเหรอ? ขาดอีกเท่าไหร่? ไม่พอผมยังมีอีก" เสี่ยวเผิงถามอย่างสงสัย
แต่เหยี่ยอวี่ลี่ส่ายหน้า พูดอย่างน่าตกใจ "ไม่ล่ะ ร้านไห่เว่ยโหลวพี่ยอมแพ้แล้ว"
เสี่ยวเผิงตกใจ "ร้านไห่เว่ยโหลวไม่ใช่หยาดเหงื่อแรงกายของพี่เหรอ? ทำไมจู่ๆ บอกว่ายอมแพ้ล่ะ?"
"ถูก ร้านไห่เว่ยโหลวคือหยาดเหงื่อแรงกายของพี่ แต่ก็เป็นบทเรียนด้วย ต่อไปทุกครั้งที่พี่จะทำอะไร ก็จะนึกถึงว่าเพราะความผิดพลาดของตัวเองที่ทำให้สูญเสียมันไป มันจะเป็นระฆังเตือนสติในชีวิตของพี่ต่อไป" เหยี่ยอวี่ลี่พูดอย่างเรียบเฉย
"แต่ว่า เงินนี้ตอนนี้พี่ยังไม่คิดจะคืนให้นายหรอก พี่จะใช้เงินนี้ตั้งตัวใหม่ แต่ตอนนี้พี่ยังไม่ได้คิดว่าจะทำอะไร เลยมาที่นี่ก่อน จะเป็นแม่บ้านให้น้องก็ได้ ถือว่าเป็นการจ่ายดอกเบี้ย" เหยี่ยอวี่ลี่ยิ้มพูดกับเสี่ยวเผิง
เสี่ยวเผิงได้ยินแล้วยิ้ม "พี่เหยี่ย พี่พูดหนักไปแล้ว พี่อยากอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้ อีกอย่าง ดอกเบี้ยอะไรกัน ผมให้เงินพี่ไม่เคยพูดถึงเรื่องดอกเบี้ยเลย พี่พูดแบบนี้ก็เท่ากับดูถูกผมน่ะสิ เอาเถอะ พี่เพิ่งมาถึงเกาะ ผมจะไปเตรียมอาหารทะเลให้พี่ชิมหน่อย พี่เดินดูรอบๆ เกาะ ทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมก่อนนะ"
เหยี่ยอวี่ลี่ถาม "พี่ไปด้วยได้ไหม?"
"ไม่ต้องหรอก งานหนักแบบนี้ผมทำเองพอ พี่เพิ่งมาถึง ทำความคุ้นเคยก่อน ที่นี่แม้จะน่าเบื่อหน่อย แต่สภาพแวดล้อมดีจริงๆ" เสี่ยวเผิงโบกมือ ไปที่ท่าเรือเตรียมเรือ จะออกทะเลไปเตรียมอาหารให้เหยี่ยอวี่ลี่
"ได้ เดี๋ยวพี่เดินเล่นแถวๆ นี้" เหยี่ยอวี่ลี่ก็ไม่ได้ยืนกราน มือใหม่ขึ้นเรือก็มีแต่จะเกะกะ
เสี่ยวเผิงวางแผนจะขับเรือเกี๊ยวไปตกปลาสักสองสามตัวมากิน
เขาไม่ได้ขับเรือออกทะเลทันที แต่ไปเตรียมเหยื่อปลาก่อน
เหยื่อที่ใช้ตกปลาทะเลบ่อยที่สุดคือไส้เดือนทะเล ตะขาบทะเล และหนอนประเภทต่างๆ พวกมันอาศัยอยู่ในชายหาด ต้องขุดออกมาจากทรายทะเลที่ชื้นๆ
เสี่ยวเผิงไม่ได้เสียเวลาเสียแรงไปขุดเหยื่อพวกนี้ แต่วิ่งไปที่โขดหิน จับแมลงสาบทะเล
คนที่เคยไปทะเลแทบทุกคนต้องเคยเห็นแมลงสาบทะเล มันเป็นสัตว์มีเปลือกที่อาศัยอยู่ตามชายฝั่งทั่วไป แม้จะชื่อว่าแมลงสาบทะเล แต่จริงๆ แล้วแทบไม่ได้อยู่ในทะเล จะหนีลงทะเลก็ต่อเมื่อเจอภัยอันตราย หน้าตาเหมือนแมลงสาบแทบจะทุกอย่าง ชอบอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม คนที่กลัวความหนาแน่นเห็นเข้าคงขนลุกแน่ๆ
แม้แมลงสาบทะเลจะดูน่าขยะแขยง แต่มันเป็นสมุนไพรจีนที่ดีอย่างหนึ่ง มีสรรพคุณรักษาการฟกช้ำบาดเจ็บได้ดีมาก ชาวประมงชายทะเลชอบจับมันมาทำเหยื่อปลา สำหรับปลาจวด ปลากะพงทะเล แล้วพวกนี้ มันมีแรงดึงดูดถึงตาย
แน่นอนว่าการจับแมลงสาบทะเลต้องใช้เทคนิค คนทั่วไปจับไม่ได้หรอก เพราะแมลงสาบทะเลเคลื่อนที่เร็วมาก และขี้ขลาดมาก มีลมพัดหญ้าไหวก็วิ่งหนีแล้ว เสี่ยวเผิงถือเข็มเหล็กยาวอันหนึ่ง นิ่งไม่ขยับ ลงมือเร็วดั่งสายฟ้า ทีเดียวได้หนึ่งตัว
เสี่ยวเผิงยังก้มหน้าจับแมลงสาบทะเลอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเหยี่ยอวี่ลี่ดังมาจากชายหาด
"ไม่ได้เจออันตรายอะไรใช่ไหม?" เสี่ยวเผิงโยนเข็มเหล็กในมือทิ้ง วิ่งไปทางเหยี่ยอวี่ลี่
เหยี่ยอวี่ลี่เห็นเสี่ยวเผิงวิ่งมา รีบชี้ไปที่ชายหาดบอกเสี่ยวเผิง "เสี่ยวเผิง เร็วๆ มีคนอยู่ตรงนี้!"
เสี่ยวเผิงได้ยินคำพูดของเหยี่ยอวี่ลี่ กลับชะลอฝีเท้าลง มีคน? ทำไมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง?
เหยี่ยอวี่ลี่เห็นเสี่ยวเผิงหยุดเดิน ยิ่งร้อนใจ "เสี่ยวเผิง เร็วๆ สิ ทำไมหยุดล่ะ?"
เสี่ยวเผิงเดินไปดู ที่แท้เป็นหยางเมิ่งนอนอยู่บนพื้น ยังคงอยู่ในท่าย่อม้า สองมือยังงอเข้าหากัน
"เขาไม่ได้จมน้ำตายใช่ไหม?" เหยี่ยอวี่ลี่ชี้ไปที่หยางเมิ่งบนพื้น
คนจมน้ำตายส่วนใหญ่มักจะยื่นมือทั้งสองไปข้างหน้า ซึ่งค่อนข้างเหมือนกับท่าทางตอนย่อม้า
เสี่ยวเผิงส่งพลังหมอผีในร่างไปที่มือขวา ใช้มนตร์จูโย่ว บีบจุดเหริ่นจงของหยางเมิ่งแรงๆ
"โอ๊ย นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย?" พลังหมอผีเข้าสู่ร่างหยางเมิ่ง หยางเมิ่งค่อยๆ ลืมตา ไอ้คนดื้อ จะย่อม้าบนชายหาดให้ได้ ทั้งเหนื่อยทั้งถูกแดดเผา เลยเป็นลมไปอย่างโง่ๆ
เสี่ยวเผิงชี้ไปที่หยางเมิ่ง แนะนำกับเหยี่ยอวี่ลี่ "ไอ้คนไม่เต็มเต็งคนนี้ชื่อหยางเมิ่ง เป็นเพื่อนสนิทผม นอกจากหน้าตาไม่หล่อ ผิวคล้ำ ตัวเตี้ย กระเป๋าแบน ไอคิวต่ำแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรมาก"
หยางเมิ่งได้ยินแล้วเกือบจะกระอักเลือด "จากปากนายฉันยังมีข้อดีไหมเนี่ย? ไม่เคยเห็นใครดูถูกคนแบบนี้มาก่อน!"
เหยี่ยอวี่ลี่หัวเราะ ยื่นมือขวาไปหาคนที่นอนอยู่บนพื้น "เหยี่ยอวี่ลี่ ยินดีที่ได้รู้จัก"
หยางเมิ่งอยากจะยื่นมือ แต่แขนขาแข็งไปหมด เหยี่ยอวี่ลี่ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จับมือหยางเมิ่ง เขย่าเบาๆ
หยางเมิ่งเจ็บจนร้องลั่น "ปล่อยๆ เสี่ยวเผิง สามชั่วโมงของฉันครบแล้วใช่ไหม นายทำไมเพิ่งมา?"
เสี่ยวเผิงยิ้มแหย "เฮ่ๆ พี่เมิ่ง ความจริงมันโหดร้าย อยากรู้ความจริงไหม?"
ความรู้สึกไม่ดีครอบงำหยางเมิ่ง "พี่เผิง นายไม่ได้หมายความว่ายังไม่ถึงเวลานะ?"
เสี่ยวเผิงส่ายหน้า แต่ประโยคต่อมากลับเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกกบาลหยางเมิ่ง "พี่เมิ่ง ผมลืมพี่ไปสนิท"
"ฉันจะสู้กับนายให้ตาย!" เสียงร้องโหยหวนของหยางเมิ่งดังก้องไปทั่วเกาะชินลี่เย่า...
