บทที่ 22: ฉันมาหาแล้ว มนุษยชาติ!

ทันทีที่ไทร์เอ่ยชื่อ "รุทรา" ออกมา ผนึกที่ผูกวิญญาณของเขาและเสือได้เย็นลงทันที

ก่อนหน้านั้นมันยังร้อนเหมือนเหล็กเผาไฟ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสัญลักษณ์สีดำที่แน่นิ่ง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเสร็จสิ้นกระบวนการพันธะและหมดสติลง เขาใช้พลังเฮือกสุดท้ายในการตั้งชื่อให้รุทรา

ฮันโซยกธนูขึ้น คิ้วขมวดขณะค่อยๆ เดินเข้าใกล้รุทราและไทร์

รุทราจ้องมองไทร์ด้วยความเป็นห่วง ดวงตาของมันดูหม่นลงอย่างน่าประหลาด

เมื่อฮันโซเดินเข้ามาห่างเพียง 10 ฟุต เสือลุกขึ้นยืนและกระโดดมาขวางไทร์ไว้

ปล่อยเสียงคำรามอันน่าเกรงขามออกมาเพื่อปกป้องเจ้านายจากมนุษย์ที่กำลังเข้ามาใกล้

ฮันโซหยุดชะงัก

"ดูเหมือนเขาจะเชื่องกับเจ้าจริงๆ สินะ..." ฮันโซกล่าวเสียงดัง ขณะที่รุทรายังจ้องเขาด้วยสายตาดุร้าย

ฮันโซลดธนูลง "ฉันชื่อฮันโซ เอเล็ก ตอนนี้ฉันเห็นเจ้านายของเจ้าเป็นเพื่อน เขาบาดเจ็บหนัก... ฉันรู้ว่าเจ้าห่วงเขา ให้ฉันรักษาเขาเถอะ"

รุทราลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ยอมขยับออกไปช้าๆ แม้ว่าจะเชื่องแล้ว

แต่รุทรายังคงเป็นสัตว์ที่มีพลังและความสง่างามอันยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ยังคงดูน่าเกรงขาม ไม่ว่าจะในยามสงบหรือในยามร้ายกาจ

ฮันโซเก็บธนูของเขา เปลี่ยนกลับเป็นแหวน ก่อนจะคุกเข่าลงข้างไทร์

เขาถอดเกราะหนังชาร์วูล์ฟออก เผยให้เห็นบาดแผลลึกบนหน้าอกและท้องของเด็กหนุ่ม

‘แย่กว่าที่ฉันคิดเสียอีก...’ เขามองดูนิ้วโป้งที่มีแหวนทั้ง 5 วง หนึ่งในนั้นเป็นแหวนที่ประดับด้วยคริสตัลสีเขียว

‘อืม… เด็กคนนี้เพิ่งเริ่มต้นชีวิตในโลกนี้เอง ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาจากไปเร็วขนาดนี้หรอก’

ฮันโซถอดแหวนออก และทำเหมือนทุกที แหวนแปรเปลี่ยนเป็นกลุ่มควันออร่าสีเขียว

ก่อตัวเป็นอุปกรณ์การรักษาและทางการแพทย์หลากหลาย

เช่น ผ้าพันแผล เครื่องเย็บแผล ยาแก้พิษ มีดผ่าตัด คีมกรรไกร และอื่นๆ ที่ลอยวนอยู่ในอากาศรอบๆ หน้าเขา

ฮันโซปรับแว่นเดี่ยวของเขาและเริ่มลงมือรักษา…

เมื่อไทร์ตื่นขึ้นมา เขารู้สึกถึงสายลมเย็นพัดผ่านร่างกายทั้งหมดของเขา ให้ความรู้สึกสดชื่นและสงบสุขอยู่ชั่วขณะ

ลมเย็นนั้นยังพัดผ่าน...ตรงจุดลับของเขา

‘เวรเอ้ย...’ เขาครุ่นคิด ‘ฉันแก้ผ้าอีกแล้ว’ ซึ่งหมายความได้เพียงอย่างเดียว

ไทร์กัดริมฝีปากล่าง พยายามกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

‘ฉันคงใช้คาถาหายตัว... เพิ่งทำให้สัตว์เลี้ยงตัวแรกเชื่องได้แท้ๆ--’

เขาหยุดคิดทันที เมื่อมีสิ่งสิ่งของมากระแทกเล็กน้อย ทำให้ท้องเขารู้สึกเจ็บแปลบ

“อ๊าก!” เขาร้องออกมา เงยหน้าขึ้นมอง และพบว่าเขายังคงอยู่ในร่างกายเดิม

เขายังสังเกตเห็นสิ่งที่เขานอนอยู่--ขนสีขาวลายดำ

ใบหน้าของเขาสว่างไสว ดวงตาจ้องมองไปยังยอดไม้ในป่าด้านบน

“ฉันยังอยู่ที่นี่! ฮ่าฮ่า---โอ้ย!” เขาร้องด้วยความตื่นเต้น แต่เกือบทำให้แผลเปิดจึงต้องสงบลง

ไทร์กำลังนอนอยู่บนหลังของรุทรา ที่กำลังวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในป่า

แม้จะวิ่งเหยาะๆ แต่ความเร็วก็ยังมากกว่า 40 ไมล์ต่อชั่วโมง

ฮันโซอยู่ข้างหน้า ขี่พาหนะขนาดเล็กที่คล้ายกับเจ็ตสกี แต่ลอยอยู่ในอากาศแทนน้ำ

มันดูคล้ายธนูของเขา ทำจากโลหะสีขาวและกระจกสีฟ้าอ่อน

เมื่อได้ยินเสียงไทร์ ฮันโซหันหัวกลับมา “ตื่นแล้วเหรอ? อย่าเพิ่งขยับตอนนี้ ฉันไม่ได้รักษานาย เพื่อให้นายแผลฉีกอีกนะ”

หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาพูดต่อ “แล้ว...ขอโทษด้วยที่ทำให้นายอยู่ในสภาพล่อนจ้อน ฉันไม่มีเสื้อผ้าสำรองติดตัวมา

และไม่มีเวลาจะทำกระโปรงใบไม้ด้วยซ้ำ”

เมื่อพูดจบ ฮันโซได้ยินคำว่า:

“ทำไม”

เขาชะงักเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าจะโดนถามแบบนั้น

“ก็คือ….. การผ่าตัดให้นายมันใช้เวลานานกว่าที่คิด ร่างกายนายมันแปลกๆ...” เขาหยุดพูด

ไทร์หรี่ตา ‘แปลกงั้นเหรอ... ก็จริง ฉันก็ไม่ได้ปกติ’ เขามองดูแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของตัวเอง

“เอาล่ะ ฉันต้องกลับถึงก่อนค่ำ แต่ตอนนี้มันก็……” ใบหน้าฮันโซเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด คล้ายกับคิดเรื่องร้ายแรงบางอย่าง

“ตอนนี้มันทำไม อะไร? ทำไมนายต้องรีบกลับก่อนค่ำ?”

"เอ่อ... ฉันพนันไว้ว่าจะสามารถล่าเสือโพลาริส หรือไวท์คริมสัน ได้ภายในวันเดียว ไล่ตามและสังหารมันให้สำเร็จ

ทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของดีล แต่พอนายเข้ามาแบบสุ่มๆ ฉันลืมเรื่องนี้ไปหมดเลย" ฮันโซเงยหน้าขึ้นมองตำแหน่งของดวงอาทิตย์

"ฉันแพ้แล้ว..." น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นทางบนใบหน้าของเขา

"พนันว่าจะจัดการเจ้าสัตว์ร้ายนี้คนเดียวอย่างนั้นเหรอ? กว่าฉันจะทำพันธะสัญญาวิญญาณได้แทบแย่….. นายแข็งแกร่งขนาดไหนกันถึงมั่นใจว่าจะล่ามันได้ด้วยตัวคนเดียว?" ไทร์ถามอย่างสงสัย

'มีบางอย่างในตัวเขาที่ดูทรงพลัง... แต่ในขณะเดียวกัน ภาพลักษณ์ของเขาก็ดูอ่อนแอ' ไทร์คิดในใจ ด้วยความสงสัย

'ถ้าคนธรรมดาๆ แบบเขาแข็งแกร่งขนาดนี้ แสดงว่าโลกภายนอกก็ไม่ใช่เล่นๆ….. สถานที่ที่คนล่าสัตว์ร้ายอย่างรุทราได้ราวกับเป็นเรื่องปกติ' หลายความคิดและจินตนาการเริ่มผุดขึ้นในหัว ดวงตาของเขาเปล่งประกายเล็กน้อย 'ฉันอยากไปที่นั่นสักวันหนึ่ง'

ฮันโซหยุดร้องไห้เมื่อได้ยินคำถามนี้ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"ไอ้หนู พวกเขาไม่ได้เรียกฉันว่า 'หัวหน้าหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุดของดรานซ์' โดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"อะไรนะ? ฟังดูเหมือนเรื่องโม้เลยนะ นายสูงแค่ห้าฟุตเอง... จะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดได้ยังไง?" ไทร์ร้องขึ้น ขณะล้วงจมูกอย่างสบายๆ

ใบหน้าของฮันโซเปลี่ยนเป็นโกรธทันที: "นายพูดว่าอะไรนะ!? ถอนคำพูดนั้นเดี๋ยวนี้ เจ้าคนป่าล่อนจ้อน!"

"หา!?" ไทร์เถียงกลับ “ฉันไม่ใช่คนใส่เสื้อผ้าแฟนซีและแว่นข้างเดียวล่าสัตว์ในป่าหรอกนะ!”

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงฐานของไทร์ตามคำแนะนำของเขา

"แคปซูลสุขภาพที่ฉันให้ไปครั้งนี้เป็นเกรด B มันเหนือกว่าเกรด D ที่ฉันเคยให้ครั้งก่อนเยอะเลย คงจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วสินะ" ฮันโซกล่าวขณะอุ้มไทร์ลงจากหลังรุทรา

ถึงจะยังมีความเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่สภาพร่างกายของเขาก็ดีกว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนอย่างมาก

ไทร์สวมชุดหนังสำรองในขณะที่ฮันโซสตาร์ทยานพาหนะที่เหมือนเจ็ตสกีของเขา

"เร็วเข้า อย่าเป็นตัวถ่วงฉันล่ะ" ฮันโซพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"หือ?" ไทร์เงยหน้ามองเขา "หมายความว่ายังไง?"

ฮันโซส่ายหัว "นายอยากไปด้วยใช่ไหม? อย่าบอกนะว่าถามคำถามทั้งหมดนั้นเพราะแค่อยากรู้อยากเห็น... นายอยากสำรวจโลกมนุษย์ใช่ไหม?"

ไทร์หยุดนิ่ง รู้สึกถึงความตื่นเต้นที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"อ-อืม! ไปกันเถอะ!" เขาพูดพร้อมกระโดดขึ้นหลังรุทราอีกครั้ง

ฮันโซยิ้มกว้าง หมุนยานพาหนะของเขาแล้วพุ่งตัวออกไปในป่า

ไทร์ก้มลง ลูบคอของรุทราเบาๆ "ไปกันเถอะ รุทรา!" เขาพูด รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับสัตว์เลี้ยงของเขา

'ขอรับ นายท่าน!' เสียงทุ้มลึกแต่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นตอบกลับมาในหัวของไทร์ ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย รุทรากระโดดไปข้างหน้า เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วผ่านป่าและตามฮันโซทันในพริบตา

"ใช่สิ ฉันลืมไปว่านายตอบกลับได้" ไทร์หัวเราะเบาๆ พลางหันหลังกลับไปมองฐานของเขาอีกครั้ง

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อละทิ้งบ้านที่อยู่มาเป็นเวลาสองเดือน

แต่ความตื่นเต้นที่จะได้เข้าสู่เมืองมนุษย์อีกครั้ง กลับท่วมท้นไปหมด

เขามีความหวัง ความใฝ่ฝัน และคำถามมากมายเกี่ยวกับสถานที่นั้น

"เร่งความเร็วอีกหน่อย!" ฮันโซเร่งเครื่องของเขาอีกครั้ง "เราอาจจะยังไปถึงทันถ้าเร่งมือ!" เขาพุ่งไปข้างหน้า

ไทร์ยิ้มกว้าง พลางลูบคอของรุทราที่กำลังเร่งความเร็วขึ้นเช่นกัน กระโจนผ่านเถาวัลย์และพุ่งไปตามต้นไม้ แซงหน้าฮันโซในทันที

'ฉันมาหาแล้ว มนุษยชาติ!'