บทที่ 22 : กิลด์นภา!
บทที่ 22 : กิลด์นภา!
"คุณชายหวัง ถอยไปก่อน พวกเราจัดการไอ้เด็กนี่เอง!"
เล่ยซานลี่ถึงจะไม่ใช่คนดี แต่ก็มีกฎของตัวเอง
เมื่อเขารับเงินของหวังเยี่ยนมาแล้ว ก็ต้องทำงานให้คุ้มค่า
เเละเมื่อเล่ยซานลี่ออกคำสั่ง สมาชิกกิลด์เสือดำต่างก็อัญเชิญสัตว์อสูรของตัวเองออกมา
ปรมาจารย์อสูรเหล่านี้มีระดับเฉลี่ยอยู่ที่สามดาว สัตว์อสูรที่อัญเชิญออกมาจึงมีระดับประมาณระดับสมบูรณ์ (ขั้น 3)
"ไอ้หนู ทำไมยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นล่ะ, หรือว่ากลัวจนขยับตัวไม่ได้แล้ว?" เล่ยซานลี่เยาะเย้ย
ตอนนี้ เขาไม่ได้มองเซียวซิงหยูอยู่ในสายตาเลย
เเต่ทันใดนั้นเอง มันก็มีเสียงดังวุ่นวายมาจากถนนด้านนอกตรอก
"หัวหน้า แย่แล้วครับ พวกเราโดนล้อมแล้ว!"
"ใครกัน บังอาจมาล้อมพวกเรา หาที่ตายรึไง!" เล่ยซานลี่พูดด้วยความหงุดหงิด
"คือ... คือ..." ลูกน้องพูดตะกุกตะกัก
"ใคร! พูดมา!"
"คนของกิลด์นภาครับ!"
เมื่อได้ยินคำว่า "กิลด์นภา" ขาของเล่ยซานลี่ก็อ่อนยวบทันที
"ก...กิลด์นภางั้นเหรอ?"
ปฏิกิริยาแรกของเขาคือความหวาดกลัว
สิ่งนี้มันแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของกิลด์นภาในเมืองหลงอิ๋นทันที
เพราะกิลด์นภาเป็นกิลด์ปรมาจารย์อสูรอันดับสองของเมือง แม้แต่กิลด์อันดับหนึ่งอย่างกิลด์พายุเฮอริเคน…หากเกิดความขัดแย้งกับกิลด์นภา พวกเขาก็ยังไม่กล้าเปิดฉากสู้ แต่จะเลือกการเจรจาไกล่เกลี่ยแทน
"หัวหน้า คุณหนูฉินมาแล้ว!"
"คุ... คุณหนูฉินเยียนหรัน! พระเจ้าช่วย!"
รอยสักเสือดำบนตัวของเล่ยซานลี่ราวกับถูกสูบลมหายไป ตอนนี้เขากลายเป็นเหมือนลูกหมาขี้กลัวในทันที
เเละในตอนนั้นเอง
หญิงสาวร่างสูงในชุดหนังก็เดินเข้ามาท่ามกลางกลุ่มคน
ด้านหลังเธอมีกองกำลังปรมาจารย์อสูรของกิลด์นภาตามมา เเละทุกคนมีสัญลักษณ์ของกิลด์นภาอยู่บนตัว
เมื่อเห็นหญิงสาว เล่ยซานลี่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันที
"คุณหนูฉิน ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่ครับ?"
"ถ้าฉันไม่มา นายก็ทำร้ายน้องชายสุดที่รักของฉันสิ" ฉินเยียนหรันจ้องมองเล่ยซานลี่ด้วยสายตาเย็นชา
เล่ยซานลี่ทำหน้างุนงง
"น้องชาย? คุณไม่ใช่ลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าฉินเหรอครับ?"
ฉินเยียนหรันไม่สนใจอีกฝ่าย เธอเดินไปหาเซียวซิงหยู เเล้วถามด้วยความเป็นห่วง
"น้องเซียวหยู ไม่เป็นไรใช่ไหม?"
"พี่สาว พี่มาได้ทันเวลาพอดี ผมไม่เป็นไรครับ" เซียวซิงหยูตอบด้วยรอยยิ้ม
ในขณะนี้ เล่ยซานลี่ก็รู้สึกเหมือนกินบอระเพ็ดเข้าไปเลยทีเดียว
ฉินเยียนหรันไม่ได้สนใจอีกฝ่าย เธอกวาดสายตามองสมาชิกกิลด์เสือดำทุกคนเเล้วเอ่ยว่า
"เซียวซิงหยูคือน้องชายบุญธรรม ของฉัน คือครอบครัวของฉัน ใครหน้าใหนก็ตามที่กล้ารังแกน้องชายฉัน ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับฉัน เป็นศัตรูกับกิลด์นภา!"
น้ำเสียงของเธอหนักแน่นและทรงพลัง
พร้อมกันนั้น ปรมาจารย์อสูรที่อยู่ด้านหลังเธอก็เริ่มอัญเชิญสัตว์อสูรของตัวเองออกมา
สัตว์อสูรตัวใหญ่ๆ ผุดขึ้นมาเต็มตรอก กำแพงจนแทบจะระเบิด!
ในแง่ของความแข็งแกร่งโดยรวม กิลด์เสือดำเทียบกับกิลด์นภาไม่ได้เลย
มันเหมือนมดที่พยายามจะสั่นต้นไม้ใหญ่
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เล่ยซานลี่ก็หน้าซีดเผือด เเล้วรีบค้อมตัวขอโทษ
"ขอโทษครับคุณหนูฉิน ผมมันตาบอด ไม่รู้ว่าคุณชายเซียวเป็นน้องชายของคุณ”
“ผมสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ยุ่งกับคุณชายเซียวอีก แล้วจะหาโอกาสเลี้ยงอาหารคุณชายเซียวเพื่อเป็นการขอโทษด้วยครับ!”
สมาชิกกิลด์เสือดำทุกคนโค้งคำนับขอโทษเซียวซิงหยูด้วยความจริงใจ
ณ เวลานี้มีเเค่หวังเยี่ยนที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
"พี่สาวของเซียวซิงหยูไม่ใช่เซียวรั่วเสวี่ยหรอกเหรอ?”
“ทำไมตอนนี้ ลูกสาวหัวหน้ากิลด์นภาถึงเป็นพี่สาวของเขาด้วย?”
เมื่อได้ยินเสียวนี้ ฉินเยียนหรันก็หันไปมองหวังเยี่ยนทันที
"คนนี้ใคร? หน้าตาดูโอหังจังเลยนะ"
"คุณหนูฉิน ไอ้หมอนี่แหละครับ ที่จ้างพวกเรามารังแกน้องชายคุณ มันชื่อหวังเยี่ยน!" เล่ยซานลี่รีบตอบให้พ้นความผิด
เเละคำพูดนี้ก็ทำให้หวังเยี่ยนใจหายวาบ กางเกงเปียกไปฉี่ กลิ่นฉี่ของเขาคละคลุ้งไปทั่วตรอก
"คุณหนูฉิน ผม... ผมไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องเซียวซิงหยูนะครับ ผม..."
เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัวจนแทบจะร้องไห้ออกมา
ฉินเยียนหรันมองไปที่เล่ยซานลี่ทันที
"นายจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?"
เล่ยซานลี่เข้าใจความหมาย เขาจึงตบหน้าอกรับรอง
"คุณหนูฉินวางใจได้ กิลด์เสือดำของเราจะให้คำตอบที่คุณพอใจอย่างแน่นอน!"
จากนั้น เล่ยซานลี่ก็จับคอเสื้อของหวังเยี่ยนขึ้นมาอย่างง่ายดาย เหมือนจับลูกไก่
"หัวหน้าเล่ย เเกจะทำอะไร แค่กๆๆ"
หวังเยี่ยนสองขาห้อยโตงเตง หน้าแดงก่ำ ปัสสาวะไหลลงตามขากางเกงจนดูน่าสมเพชมาก
"แกกล้ารังแกคุณชายเซียว ฉันต้องสั่งสอนแกซะบ้าง!"
"ฉันจ่ายเงินจ้างเเกนะ ฉันคือนายจ้างของเเก ทำไมเเกทำกับฉันแบบนี้!"
"พวกเรา จัดการมัน!"
ปักๆๆๆ!!
อั่ค!!!
หวังเยี่ยนถูกกลุ่มคนรุมกระทืบ เสียงร้องไห้ของเขาดังแทบขาดใจ
เซียวซิงหยูมองหวังเยี่ยนที่หน้าตาบวมปูด ตัวเปื้อนปัสสาวะ กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นแล้วยิ้มเยาะ
"คุณชายหวัง สภาพนายตอนนี้ น่าดูยิ่งกว่าละครตลกในวันตรุษจีนอีกนะ"
"คุณปู่เสี่ยว ผมผิดไปแล้ว ขอโทษครับ ไว้ชีวิตผมด้วย!"
หวังเยี่ยนที่เคยโอหังเมื่อห้านาทีก่อน ตอนนี้ดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง
เซียวซิงหยูไม่เสียเวลากับตัวตลกแบบนั้น เขาดึงมือฉินเยียนหรันแล้วเดินออกจากตรอกทันที
"พี่เยียนหรัน ขอบคุณมากนะครับสำหรับเรื่องวันนี้"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก นายก็น้องชายฉันนี่ ถึงจะไม่มีสายเลือดเดียวกัน แต่ก็เหมือนน้องแท้ของฉันๆ!" ฉินเยียนหรันรู้สึกถูกชะตากับเซียวซิงหยูมาก
เธอกอดเซียวซิงหยูแน่นเพื่อแสดงความสนิทสนม
"แค่กๆ พี่เยียนหรัน ปล่อยผมหน่อย ผมหายใจไม่ออกแล้ว~"
หัวของเซียวซิงหยูซุกเข้าไปในความนุ่มนิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ
ต้องยอมรับว่าหน้าอกของฉินเยียนหรันนั้นใหญ่มาก มันราวกับคลื่นลูกใหญ่เลยทีเดียว
เเละนี่คือประโยชน์ของการมีเส้นสาย
ตอนนี้เซียวซิงหยูที่เป็นเพียงปรมาจารย์อสูรมือใหม่ เมื่อเจอปัญหาที่ตัวเองไม่สามารถแก้ไขได้ เขาก็ต้องพึ่งเส้นสาย
การมีฉินเยียนหรันเป็นพี่สาวบุญธรรมทำให้เขามีที่ยืนในเมืองหลงอิ๋น เพราะฉินเยียนหรันไม่ได้เป็นแค่คนหนึ่งคน แต่เธอเป็นตัวแทนของกิลด์นภาทั้งหมด
"ตอนนี้นายเลิกเรียนแล้ว เเล้วนายทานอาหารเย็นหรือยัง?" ฉินเยียนหรันถาม
"ยังเลยครับ" เซียวซิงหยูตอบ
"งั้นไป พี่จะเลี้ยงข้าวเย็นนายเอง! พี่รู้จักร้านอาหารอร่อยอยู่ร้านนึง..." ฉินเยียนหรันคว้าแขนเซียวซิงหยูเดินไปพลางพูดไปพลาง
เมื่อเห็นเช่นนี้ เซียวซิงหยูก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
"พี่เยียนหรัน เดี๋ยวพี่สาวผมจะมาส่งข้าวกล่องที่โรงเรียน ดังนั้น..."
"วันนี้นายอยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนเถอะ ยังไงซะต่อไปนายก็ได้ทานข้าวที่พี่สาวนายทำให้ทุกวันอยู่แล้ว ไม่เสียหายหรอกน่า วันเดียวเอง"
ฉินเยียนหรันเพิ่งช่วยเซียวซิงหยูมา ดังนั้นเขาจึงเกรงใจเป็นพิเศษ, เเล้วยอมให้ฉินเยียนหรันพาตัวไป
…..
ห้านาทีต่อมา
เซียวรั่วเสวี่ยถือกล่องอาหารมาถึงหน้าวิทยาลัยชิงหลง
ข้างๆเธอมีสาวน้อยที่ใส่หน้ากากอนามัยอยู่คนหนึ่ง เเน่นอนว่าสาวน้อยคนนี้ก็คือเย่ซือเหมิง เธอใส่หน้ากากอนามัยและหมวกแก๊ปเพื่อไม่ให้ใครจำได้
"พี่รั่วเสวี่ย พี่ชายอยู่ไหนเหรอคะ?" เย่ซือเหมิงถาม
"เซียวหยูบอกว่าจะรอพี่ที่หน้าโรงเรียน ทำไมไม่เห็นเขาเลย โทรไปก็ไม่รับ..."
เเต่ในตอนนั้นเอง เซียวรั่วเสวี่ยได้ยินนักเรียนกลุ่มหนึ่งคุยกัน
"เพื่อน เม้าท์มอยกันหน่อย"
"เมื่อกี้ฉันเห็นเซียวซิงหยูห้องสามถูกสาวสวยคนนึงพาตัวไป พวกเขาดูเหมือนสนิทกันมากเลยนะ"
"ฉันรู้จักสาวสวยคนนั้น เธอคือฉินเยียนหรัน ลูกสาวหัวหน้ากิลด์นภา!"
"ว้าว! เซียวซิงหยูกับฉินเยียนหรันเป็นอะไรกัน? หรือว่าจะเป็นแฟนกัน?"
"ดูเหมือนจะไม่ใช่นะ ฉันได้ยินเซียวซิงหยูเรียกเธอว่าพี่เยียนหรัน"
เย่ซือเหมิงแอบฟังอยู่ ก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิรอบๆตัวเธอลดฮวบลง
"พี่รั่วเสวี่ย ตอนนี้พี่ดูน่ากลัวกว่าสัตว์อสูรระดับราชาอีกนะคะ~"
ผู้หญิงที่กำลังหึงหวง มักจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในโลกเสมอ
………………..
