บทที่ 21 : ตรอกที่ถูกปิดกั้น โทรหาพี่สาวเสียหน่อย!

บทที่ 21 : ตรอกที่ถูกปิดกั้น โทรหาพี่สาวเสียหน่อย!

ณ เวลาหกโมงเย็น

เสียงออดเลิกเรียนก็ดังก้องไปทั่ววิทยาลัยชิงหลง

"ในที่สุดก็เลิกเรียนซะที!"

"ไปๆๆ รีบไปโรงอาหารกันเร็ว คืนนี้มีซี่โครงหมูตุ๋นด้วยนะ!"

"เพื่อน ฝากซื้อกลับไปหอให้หน่อยดิ ขอบใจนะ!"

"เพื่อนเหรอ?"

"พ่อบุญธรรมต่างหาก"

"ลูกชายที่น่ารัก พ่อจะซื้อกลับไปให้ที่หอนะ!"

มิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมห้องก็เป็นแบบนี้, มันเหมือนพ่อบุญธรรมกับลูกบุญธรรมเลย

ตอนนี้​ นักเรียนทั้งห้องไปโรงอาหารกันหมด ยกเว้นเซียวซิงหยู

เเละนั่นเป็นเพราะเซียวรั่วเสวี่ยจะมาส่งข้าวกล่องให้เขาที่หน้าโรงเรียน

เเต่เมื่อเซียวซิงหยูเดินออกจากประตูโรงเรียน เขากลับไม่เห็นเซียวรั่วเสวี่ยมารอ

ทันใดนั้น​ มันก็มีข้อความส่งมาจากเซียวรั่วเสวี่ย

[เซียว​หยู​ เมื่อกี้ปีกไก่ทอดไหม้ พี่กำลังทำใหม่ อาจจะช้าสักสิบห้านาทีนะ]

เซียวซิงหยูปลอบใจตัวเองแล้วตอบกลับไปว่า "โอเคครับ​"

จากนั้นเขาก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าพลางคิดในใจ

"แปลกจัง ฝีมือทำอาหารของพี่สาวไม่เคยพลาดเลยนี่นา ทำไมคราวนี้ถึง..."

…..

ณ หอพัก​สำหรับ​ครอบครัว​

ในครัวมีควันโขงตลบ

เย่ซือเหมิงหน้าดำไปด้วยเขม่า กำลังยืนยิ้มแห้งๆอยู่ข้างๆ

"พี่รั่วเสวี่ย หนูขอโทษนะคะ"

ในที่สุดก็เจอต้นตอของเรื่องแล้ว

คนที่ทำปีกไก่ไหม้ก็คือสาวน้อยคนนี้นี่เอง

"ไม่เป็นไรหรอกเหมิงเหมิง เธอก็แค่อยากทำอาหารให้เซียวหยู​ด้วยมือตัวเอง" เซียวรั่วเสวี่ยยิ้มอย่างอ่อนโยน

"พี่รั่วเสวี่ย ต่อไปนี้หนูจะขอเรียนทำอาหารกับพี่!" เย่ซือเหมิงกำหมัดแน่น

"เอ่อ...เหมิงเหมิง เชื่อพี่เถอะ”

“ต่อไปอย่าเข้าครัวอีกเลยนะ เมื่อกี้เธอเกือบจะทำให้เครื่องจับควันไฟทำงานแล้ว”

เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนี้​ เย่ซือเหมิงก็ได้เเต่แลบลิ้นเล็กน้อย เเละทำท่าทางน่ารักกลบเกลื่อนความเขินอาย

เเต่เมื่อมองดูเซียวรั่วเสวี่ยทอดปีกไก่รอบใหม่, น้ำลายของเย่ซือเหมิงก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"อยากกินแล้วล่ะสิ?" เซียวรั่วเสวี่ยถามด้วยรอยยิ้ม​

"อื้อ~" เย่ซือเหมิงตอบรับ

"ไม่ต้องกังวล พี่ทำเผื่อไว้แล้ว นอกจากส่วนของเซียว​หยู​ ที่เหลือให้เธอทานเต็มที่เลย"

"ขอบคุณพี่รั่วเสวี่ย พี่ใจดีที่สุดเลย!"

จากนั้น​สักพัก เย่ซือเหมิงก็ถามขึ้น

"พี่รั่วเสวี่ยคะ เดี๋ยวหนูไปส่งข้าวกล่องกับพี่เซียวหยู​ที่หน้าโรงเรียนด้วยได้ไหม?"

เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนี้​ เซียวรั่วเสวี่ยก็ส่ายหน้าเล็กน้อย​

"อย่าลืมสิว่าเย่ซวงหนิง พี่สาวของเธอก็อยู่ที่วิทยาลัยชิงหลงนะ ถ้าเธอไปกับพี่แล้วพี่สาวเธอเห็นขึ้นมาจะทำยังไง?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่ซือเหมิงหายวับไป เธอนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะตาโตขึ้น

"หนูปลอมตัวได้!"

ห้านาทีต่อมา เย่ซือเหมิงในชุดปลอมตัวก็กลับมาหาเซียวรั่วเสวี่ย

"พี่รั่วเสวี่ย หนูแต่งตัวแบบนี้ปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะ?"

เมื่อ​เห็น​ชุดของเหมิงเหมิง กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเซียวรั่วเสวี่ยก็กระตุกเล็กน้อย

"อย่างแรกเลยนะ แบบนี้ไม่ปลอดภัยเเน่ๆ”

“อย่างที่สองนะเหมิงเหมิง เธอเอาถุงน่องของพี่มาคลุมหัวแบบนี้ มันเหมือนโจรปล้นธนาคารมากกว่านะ รู้ตัวไหม?”

เด็กคนนี้ไม่ใช่แค่เด็กน้อยธรรมดา แต่เป็นเด็กน้อยสุดแสบจริงๆ

……

อีก​ด้าน​หนึ่ง​

ที่หน้าโรงเรียน เซียวซิงหยูนั่งรออยู่ใต้ต้นไม้

เเละทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มผมสีเหลืองก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเซียวซิงหยู

"นายคือเซียวซิงหยูใช่ไหม?"

"ใช่…มีอะไรเหรอ?"

"ตามฉันมาหน่อย หัวหน้าของพวกเราอยากเจอนาย"

เซียวซิงหยูรู้ทันทีว่ามาไม้นี้ ถ้าเขาไม่ไปด้วย อีกฝ่ายคงไม่ยอมเลิกราแน่

เขาจึงตัดสินใจไปตามคำชวน

เด็กหนุ่มผมสีเหลืองพาเซียวซิงหยูเข้าไปในตรอกตันข้างๆโรงเรียน

จากนั้น มันก็มีกลุ่มคนกรูกันเข้ามาล้อมเซียวซิงหยูไว้

กลุ่มคนกลุ่มนี้มีสีหน้าดุร้าย เเละจากจำนวนดาวบนตราที่หน้าอก ส่วนใหญ่เป็นปรมาจารย์อสูรระดับสามดาว

เด่นสุดคือชายหัวโล้นที่เป็นหัวหน้าซึ่งเป็นปรมาจารย์อสูรระดับสี่ดาว เเละทุกคนมีรอยสักรูปเสือดำที่แขนหรือหน้าอก

"อ้อ กิลด์​เสือดำนี่เอง" เซียวซิงหยูพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ไอ้หนู ดูท่าจะรู้จักกิลด์​ของเราดีนี่”

“เอาล่ะ​ ฉันคือเล่ยซานลี่ หัวหน้ากิลด์​เสือดำ​” ชายหัวโล้นซึ่งก็คือเล่ยซานลี่กล่าว

ในเมืองหลงอิ๋น กิลด์​เสือดำไม่ได้มีอันดับสูงนัก แต่พวกเขาก็​ขึ้นชื่อในเรื่องการทำตัวเป็นพวกอันธพาลที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า

"หัวหน้าเล่ย พวกเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเเละเเน่นอนว่าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เเล้วคุณทำแบบนี้ทำไม?" เซียวซิงหยูเอ่ยถามอย่างสงสัย​

"ใช่เเล้ว เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน แต่เเกดันไปขวางลูกขวา​งตาคุณชายหวัง"

เมื่อ​ได้ยิน​เช่นนี้​ เซียวซิงหยู​ก็​เลิกคิ้วขึ้น​ทันที​

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง"

เห็นได้ชัดว่าหวัง​เยี่ยน​ยังแค้นใจที่แพ้เขาในการแข่งขัน อีกฝ่าย​จึงจ้างกิลด์​เสือดำมาเล่นงาน​เขา

"คุณชายหวังบอกว่า แค่หักขาแกข้างเดียวก็พอแล้ว"

"หัวหน้าเล่ย พวกคุณเป็นปรมาจารย์อสูรระดับสามดาวกับระดับ​สี่ดาว มารังแกผมที่เป็นปรมาจารย์อสูรระดับหนึ่งดาวเเบบนี้​ มันไม่เกินไปหน่อยหรือ?"

เเ่ต่ทันใดนั้นเอง, มันก็มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากด้านข้าง พร้อมมุมปากที่ยกยิ้มอย่างยโส

"ใช่! นี่มันเกินไป…เเต่เเล้วเเกจะทำอะไรได้!"

เมื่อได้ยินเสียงแหบๆนั่น เซียวซิงหยูก็ยกมือขึ้นกุมขมับทันที​

"คุณชายหวัง เเกนี่มันพวกขี้แพ้ชัดๆ"

"เซียวซิงหยู นี่คือราคาที่เเกต้องจ่ายที่บังอาจมาต่อกรกับฉัน!"

แค่คิดถึงตอนที่แพ้เซียวซิงหยูบนเวที แล้วถูกคนทั้งโรงเรียนหัวเราะเยาะ หวังเยี่ยน​ก็แทบจะคลั่งเเล้ว

"หัวหน้าเล่ย สั่งสอนไอ้บ้านี่ให้หน่อย หักขามันซะ!" หวัง​เยี่ยน​พูดพร้อม​ยื่นบัตรธนาคารให้เล่ยซานลี่

เล่ยซานลี่ยิ้มกว้าง ฟันทองสองซี่ของเขาดูแวววาวอย่างชัดเจน​

"คุณชายหวัง ตราบใดที่เงินถึง ทุกอย่างก็คุยกันได้!"

"เซียวซิงหยู ฉันรอที่จะเห็นภาพเเกคลานไปโรงเรียนพรุ่งนี้แล้ว ฮ่าๆๆ" หวัง​เยี่ยน​หัวเราะอย่างสะใจ

สถานการณ์นี้ตึงเครียดเเละอันตราย​มาก

ถึงเซียวซิงหยูจะมีพรสวรรค์ แต่อย่างไรเขาก็เป็นแค่มือใหม่ระดับหนึ่งดาว

ในขณะที่พวกอันธพาลเหล่านี้ล้วนมีระดับสามดาว เเถมหัวหน้าเล่ยซานลี่ก็มีระดับถึงสี่ดาว

ต่อหน้าการกดข่มทางระดับที่เหนือกว่า พรสวรรค์ใดๆก็ไร้ความหมาย

เเต่ทันใดนั้น​ เซียวซิงหยูก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

"คุณชายหวัง ในเมื่อนายหาพวกมาช่วย งั้นฉันก็ขอโทรตามคนมาบ้างก็แล้วกัน"

"เเกเนี่ยนะ? โทรตามคน?”

“ฉันฟังผิดไปหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ” หวัง​เยี่ยน​หัวเราะเสียงดังลั่น​

คนทั้งโรงเรียนรู้กันดีว่าเซียวซิงหยูมาจากเมืองเล็กๆ กำพร้าพ่อแม่ มีเเค่พี่สาวที่ไม่มีคุณสมบัติเป็นปรมาจารย์อสูรอยู่แค่คนเดียว

"ฉันอยากรู้จริงๆว่าไอ้ยาจกอย่างเเกจะโทรตามใครมาได้!"

หวัง​เยี่ยน​ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ เขาจึงปล่อยให้เซียว​ซิ​ง​หยู​ทำตามใจ​

เซียวซิงหยูจึงได้โทรออกอย่างใจเย็น

"ฮัลโหล พี่ครับ มีคนดักผมอยู่ในตรอก ผมกลัวจัง~"

เเละปลายสายก็ตอบกลับมาสั้นๆว่า "รอห้านาที"

หวัง​เยี่ยน​แอบฟัง แล้วก็หัวเราะลั่น

"พี่สาวของนาย เซียวรั่วเสวี่ย เป็นแค่คนไร้ค่าที่ไม่มีคุณสมบัติเป็นปรมาจารย์อสูร นายเรียกพี่สาวนายมา จะให้มาให้กำลังใจพวกเราหรือไง?"

เมื่อได้ยิน​เช่นนี้​ สีหน้าของเซียวซิงหยูก็เปลี่ยนไปในทันที

เพี๊ยะ!!!!

เสียงตบหน้าดังสนั่น

หวัง​เยี่ยน​เอามือกุมแก้มที่แดงก่ำ พร้อมตาที่พร่ามัวไปหมด

"อย่าดูถูกพี่สาวฉัน ไม่งั้นฉันจะฆ่าเเก" เซียวซิงหยูพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซียวรั่วเสวี่ยคือเกล็ดย้อนของเซียวซิงหยู ใครแตะเธอต้องตาย!

หวัง​เยี่ยน​ถอยหลังโดยอัตโนมัติ

เขาหวาดกลัวแววตาของเซียวซิงหยูอย่างมาก

เเถมเมื่อครู่เซียวซิงหยูยังได้เปิดใช้งานดวงตาเทพ​อสูร​

แววตาสีแดงฉานราวกับจะจ้องมองเข้าไปในวิญญาณของหวัง​เยี่ยน​ได้สร้างความเสียหายทางจิตใจของเขาอย่างรุนแรง

"แววตาของไอ้บ้านี่... น่ากลัวชะมัด..."

…………………