บทที่ 85 เจ้ากล้าทำข้าโกรธหรือ
ในขณะเดียวกัน ในอีกมุมหนึ่งของคุกชื้นที่มืดมิด แมวขาวตัวน้อยกลับหงุดหงิดอย่างมาก!
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ มันกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้ มองชายตรงหน้าที่มีสภาพย่ำแย่ เลือดเปรอะเปื้อนตามร่างกายอย่างพินิจพิเคราะห์! หลังจากตรวจสอบเสร็จ มันถึงกับพยักหน้าพอใจ นี่เทียบกับมันแล้ว เขาแพ้ขาดลอยไปเลย!
จากนั้น มันกระโดดขึ้นไปบนหน้าอกของชายผู้นั้น ก่อนจะฟาดอุ้งเท้าไปหนึ่งที!
“เฮ้…ตื่นสิ!”
หลี่ฉิงจิ่วที่อยู่ในสภาพหมดสติรู้สึกเจ็บแปลบที่แก้ม เขาครางเบาๆก่อนจะลืมตาขึ้นมา
สายตาเต็มไปด้วยความงุนงงและอ่อนแรง เขาก้มมองลงก็พบกับเจ้าตัวเล็กที่หนักอึ้งบนหน้าอกของเขา!
ทั้งคนและแมวต่างจ้องตากันไปมาพักหนึ่ง...
ถัดมา...
“ฮัดชิ้ว!!”
หลี่ฉิงจิ่วจามออกมาอย่างแรง น้ำมูกกระเด็นเต็มตัวของแมวขาว!
เจ้าแมวขาวตัวน้อยถึงกับขนฟูทั่วตัว ดวงตาของมันเบิกกว้างด้วยความขยะแขยงและโกรธจัด ร่างกายสั่นสะท้านไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะกระโดดลงพื้นด้วยแรงเต็มที่แล้วคำรามใส่ชายตรงหน้า!
“กรร! เจ้ามนุษย์ เจ้ากล้าดีอย่างไร!”
คลื่นพลังแห่งความโกรธแผ่กระจายออกมาจากร่างเล็กของมัน หลี่ฉิงจิ่วรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร จึงพูดขึ้นอย่างขอโทษ
“ขอโทษ ข้า…ข้าคงจะแพ้ขนแมวนิดหน่อย…เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะ…เจ้า…เจ้าพูดได้หรือ?”
หลี่ฉิงจิ่วเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองเจ้าแมวขาวตัวน้อยที่เต็มไปด้วยโทสะ ในที่สุดเขาก็เริ่มตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์นี้
อย่างไรก็ตาม เจ้าแมวขาวตรงหน้ามิได้สนใจอาการตกใจของเขาเลย มันปล่อยพลังมหาศาลออกมาทันที แสดงถึงความไม่พอใจและความเกลียดชัง จนทำให้ทั้งคุกสั่นสะเทือน…
ในชั่วพริบตา ทั้งคุกคล้ายถูกพายุรุนแรงพัดกระหน่ำ ข้าวของที่กระจัดกระจายถูกปลิวว่อน หลี่ฉิงจิ่วที่ถูกมัดอยู่บนชั้นไม้ก็โดนพลังอันทรงอำนาจนี้กระแทกใส่จนร่างกายถูกปล่อยจากพันธนาการ ร่างกายลอยไปกระแทกกับผนังอย่างแรง ชั้นไม้แตกกระจาย ทำให้เขาเป็นอิสระ!
พร้อมกันนั้น ร่างของเจ้าแมวขาวก็หายไป แทนที่มันคือเสือขาวตัวใหญ่โตที่ปรากฏตัวออกมา แววตาของสัตว์อสูรสีขาวเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและดูถูก พลังอำนาจที่แข็งแกร่งแผ่ออกมาจนทำให้ชายที่นอนอยู่บนพื้นแทบจะขยับตัวไม่ได้…
หลี่ฉิงจิ่วตกตะลึง! ร่างทั้งร่างเหมือนจะหยุดนิ่งด้วยความงุนงง!
ในขณะเดียวกัน ห้องลับที่จินเป่าเอ๋อถูกกักขังก็ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง พื้นและผนังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนเตาหลอมยาโยกคลอน หญิงชราหน้าซีดรีบปกป้องเตาหลอมไว้ ขณะที่สมุนไพร ยาเม็ด และชั้นวางของร่วงหล่นกระจัดกระจายจนเกิดความโกลาหลไปทั่ว!
แรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เฟิงฮัวอันที่กำลังฟื้นฟูพลังอยู่ห่างออกไปถึงกับหน้าถอดสี เมื่อรู้ว่าห้องลับและคุกมีปัญหา เขารีบพุ่งตัวมาทันที
จินเป่าเอ๋อสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลของเทียนซูที่พลุ่งพล่าน นางขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะพังค่ายกลป้องกันออกมาอย่างไม่ลังเล และร่างของนางก็หายไปจากห้องลับในทันที…
เมื่อจินเป่าเอ๋อเดินตามพลังของเทียนซูมาจนถึงที่เกิดเหตุ นางก็ได้เห็นภาพที่น่าตกตะลึง!
เสือขาวตัวใหญ่ยืนอย่างสง่างามด้วยพลังอันน่าเกรงขาม จ้องมองหลี่ฉิงจิ่วที่นอนแน่นิ่งบนพื้น เต็มไปด้วยจิตสังหารและพลังอันดุดันของผู้แข็งแกร่งขั้นออกจากกาย
สายตาของมันเปี่ยมไปด้วยความโกรธและความไม่พอใจจนแม้แต่จินเป่าเอ๋อเกือบจะล้มลง โชคดีที่มีพันธะสัญญาช่วยให้ไม่ถูกกดดัน
ส่วนหลี่ฉิงจิ่วนั้นยิ่งย่ำแย่กว่าเดิม ร่างกายบอบช้ำอยู่แล้ว พลังแห่งผู้แข็งแกร่งที่มุ่งเป้ามาที่เขาโดยตรงยิ่งทำให้ร่างกายของเขาเจ็บปวดสุดขีด เลือดพุ่งออกมาจากปากอีกครั้งจนเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
เมื่อจินเป่าเอ๋อเห็นดังนั้น นางรีบใช้พลังพันธะเพื่อหยุดการโจมตีทันที
“เทียนซู! หยุดเดี๋ยวนี้!”
ขณะที่จินเป่าเอ๋อกำลังสงสัยว่ามีเรื่องใดเกิดขึ้น เพราะหากปล่อยไว้เช่นนี้ หลี่ฉิงจิ่วคงเอาชีวิตไม่รอด!
เมื่อสิ้นเสียงเรียก ร่างใหญ่โตของเสือขาวก็หยุดนิ่ง พลังที่กดดันรุนแรงหายไปในทันใด หลี่ฉิงจิ่วสูดหายใจเข้าลึกๆ
เขาแทบจะเห็นยมทูตมาเยือนตัวเองแล้วเมื่อครู่นี้!
จินเป่าเอ๋อยืนอยู่ที่ประตู มองแผ่นหลังของเสือขาวตัวใหญ่ด้วยสายตาที่ซับซ้อน เมื่อเห็นว่ามันหยุดจริงๆ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เทียนซู? เกิดอะไรขึ้น?”
สิ่งใดกันที่ทำให้มันโกรธถึงเพียงนี้?
เสือขาวตัวใหญ่หันมาช้าๆ และทำให้จินเป่าเอ๋อประหลาดใจ เพราะในดวงตาคู่ใหญ่ของมันกลับเต็มไปด้วยความน้อยใจและหวาดกลัว ไม่มีแววของความโกรธหลงเหลืออยู่เลย
จินเป่าเอ๋อรู้จักมันมาหลายปี แต่ไม่เคยเห็นมันแสดงท่าทางเช่นนี้ ราวกับเด็กน้อยที่ถูกแกล้งแล้วกลับมาร้องฟ้องมารดา
“ฮึ่ม…เขาพ่นน้ำลายใส่ข้า…ฮึ่มฮึ่ม! แล้วเจ้าก็ยัง…เจ้าก็ยังดุข้าอีก! ฮึ่มเหมียว~”
พูดไปก็ลดหัวลงมองนางด้วยความน้อยใจและปวดร้าว น้ำตาหยดใหญ่เริ่มคลอเบ้า ขนหนวดที่ขาดไปข้างหนึ่งยิ่งทำให้มันดูน่าสงสาร ขัดกับร่างกายแข็งแรงทรงพลังของมันจนทำให้ใครเห็นก็อดจะหัวเราะไม่ได้ แต่ก็น่าสงสารในเวลาเดียวกัน
จินเป่าเอ๋อมองไปที่หลี่ฉิงจิ่วซึ่งนอนแน่นิ่งเต็มไปด้วยบาดแผล แล้วหันกลับมามองเทียนซูที่กำลังร้องไห้อยู่ ก็ไม่รู้จะปลอบใครก่อนดี
ทันใดนั้น เฟิงฮัวอันก็ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับสายตาโกรธจัดที่มองมายังพวกนางด้วยความตกใจ
“เจ้ากล้าพังค่ายกลป้องกันหรือ?”
จินเป่าเอ๋อหันไปมองเขา พลางถอนหายใจเบาๆ นางคงยินดีมากกว่าหากได้ประมือกับเฟิงฮัวอันในตอนนี้
“หึ…ค่ายกลชั้นเดียวกระจอกๆ เจ้าเชื่อจริงหรือว่าจะกักข้าได้?”
พูดจบ นางสะบัดมือครั้งหนึ่ง น้ำแข็งปลายแหลมปรากฏขึ้นในอากาศรอบด้าน เปล่งไอเย็นยะเยือกจนทำให้ภายในคุกเย็นลงไปมาก จากนั้นน้ำแข็งก็พุ่งตรงไปที่เฟิงฮัวอันทันที!
เฟิงฮัวอันเคยสัมผัสพลังของน้ำแข็งมาก่อน จึงไม่เกรงกลัวใดๆ เขาแค่นเสียงเยาะ ก่อนยกมือขึ้นคิดจะปัดพวกมันออกไป
ทว่าขณะที่เขาขยับตัว น้ำแข็งปลายแหลมกลับไม่แตกกระจายตามที่เขาคาด ตรงปลายกลับดูคมกริบยิ่งขึ้น พร้อมกับไอวิญญาณที่แฝงอยู่ ซึ่งแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ!
“ปัง ปัง ปัง!”
เมื่อรู้ตัว เขาก็หันหลังเตรียมจะหลบ แต่ก็ไม่ทัน น้ำแข็งหลายชิ้นพุ่งทะลุร่างกายของเขา ทิ้งความเจ็บปวดแสนสาหัสและความเย็นเยียบในร่างกาย! แม้ร่างกายของผู้ฝึกพลังจะทนทานจนไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็ทำให้เขาต้องถอยหลังล้มลงกับพื้น มองจินเป่าเอ๋อด้วยสายตาเคียดแค้นพลางกัดฟันกรอด
“เจ้า…เจ้าซ่อนพลังไว้หรือ?”
พลังของการโจมตีนี้ต่างจากที่นางใช้ตอนที่ประมือกับเขากลางอากาศมาก ดูราวกับอันแรกเป็นเพียงภาพลวงตา แต่การโจมตีครั้งนี้กลับทรงพลังทั้งความแข็งแกร่งและความเร็ว
จินเป่าเอ๋อยิ้มบางๆ แม้จะดูเหน็ดเหนื่อยแต่ความงดงามของนางยังคงโดดเด่น
“ก็แค่หมั่นฝึกซ้อม”
คำพูดเดียวทำให้เฟิงฮัวอันเคร่งเครียด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกถึงภัยร้าย!
“เจ้าแข็งแกร่งอย่างที่ข้าคาดไว้ แต่…วันนี้เจ้าต้องตาย!”
เขาพูดจบก็กางแขนทั้งสองข้าง ร่างกายลอยขึ้นฟ้า มือประกอบท่าพิธีอย่างรวดเร็ว ปากพึมพำคาถาบางอย่างที่ไม่สามารถจับใจความได้
“นั่นมัน…ค่ายกลอัญเชิญ”
ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เสือขาวที่เคยทำท่าทางน้อยใจเมื่อครู่ก็เงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความจริงจัง ท่าทีเศร้าหายไปจนหมด
จินเป่าเอ๋อได้ยินความเคร่งขรึมในน้ำเสียงของมัน นางกำลังจะเอ่ยถามให้กระจ่าง ทว่ากลับเห็นการกระทำของหญิงชราผู้หนึ่งในระยะไกล…